ตอนที่ 7 ใครลำบาก

“พี่ใหญ่ หลายปีมานี้ท่านสบายดีไหม” “ดี ดี” “สุขภาพก็แข็งแรงดีใช่ไหม” “ดี ทุกอย่างดีมาก” หลัวหรงเอ๋อร์รู้สึกขัดแย้งในใจ สามีของนางดูเหมือนบ่าวรับใช้ที่กำลังรอรับคำสั่งอย่างนั้น เห็นได้ชัดว่าสามีก็มิได้ด้อยกว่าบิดาของนางเลย กล่าวได้ว่า แรงกดดันจากลู่จีเฉินนั้นมากเกินไปจริงๆ จนผู้คนแสดงท่าทีเหมือนเป็นผู้น้อยออกมาโดยไม่รู้ตัว “เหตุใดจึงเพิ่งกลับมาล่ะขอรับ” ลู่ต้าหนิวและหลัวหรงเอ๋อร์พลันรู้สึกประหม่า แต่โชคดีที่พวกเขาได้หารือคำตอบสำหรับคำถามนี้ไว้แล้ว “ในช่วงเวลานั้น ข้าล้มป่วยตลอดเลย” “ป่วยเป็นอะไร ร้ายแรงหรือ แล้วอาการป่วยทุเลาลงเมื่อไหร่” "ข้า..." ฮูหยินผู้เฒ่าลู่แสดงความไม่พอใจ "เจ้าจะถามอะไรมากมาย พี่ชายเจ้าเพิ่งกลับมา อย่าทำเหมือนเขาเป็นผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาของเจ้าสิ" ฮูหยินผู้เฒ่าลู่ไม่ใช่คนโง่เขลา ในอดีต บ้านของพวกเขาซอมซ่อขนาดนั้น จะมีอะไรดีๆ ให้น่ากลับเล่า อีกอย่าง หากกลับมาตอนนั้น จะไปหาภรรยาที่อ่านออกเขียนได้จากที่ไหนกัน! ปัญหาที่คนตาดีมองก็เข้าใจอยู่แล้ว จะยกขึ้นมาถามเพราะเหตุใดกัน ลู่จีเฉินเหลือบมองมารดา เขาไม่รู้สึกแปลกใจกับปฏิกิริยาของนาง รักใคร่เอ็นดูอย่างโง่เขลา ตอนนี้ก็ยังเป็นเหมือนเดิม ปากก็บอกว่าไม่ชอบบรรดาคุณนายตระกูลใหญ่ แต่ลับหลังก็ทำตามพวกนั้นทุกอย่าง สุดท้ายก็ออกมาเป็นอะไรไม่รู้ ลู่จีเฉินเปลี่ยนหัวข้อสนทนา "พี่ใหญ่ ช่วงหลายปีที่ผ่านมาทำอะไรมาบ้าง" ลู่ต้าหนิวถอนหายใจอย่างโล่งอกโดยไม่รู้ตัว ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้สึกผิดเลย ตอนที่เพิ่งได้รับการช่วยเหลือ เขาคิดที่จะกลับบ้านจริงๆ ที่บ้านยังมีภรรยา ผู้สูงอายุ และน้องชายที่ต้องดูแล แต่ตอนนั้นกองคาราวานได้ออกจากเมืองไปแล้ว ต่อมา...ต่อมาเขาได้พบเจอกับโลกที่กว้างใหญ่กว่าเดิม จะให้เขากลับมามือเปล่าได้อย่างไร! ลู่ต้าหนิวไม่เสียใจกับการตัดสินใจของเขา เขาเริ่มเล่าให้น้องชายฟังถึงความสำเร็จในกองทัพ และเปิดเผยความมุ่งมั่นของตัวเอง! เขาเชื่อว่าลู่จีเฉินเข้าใจ หลัวหรงเอ๋อร์ก็จับจ้องปฏิกิริยาของลู่จีเฉินเช่นกัน เมื่อเห็นว่าลู่จีเฉินไม่มีท่าทีใดๆ นางก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก คาดว่าเรื่องนี้คงผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ลู่จีเฉินดำรงตำแหน่งในราชสำนัก ทั้งยังเป็นบุรุษ ย่อมเข้าใจในสามีของนางไม่มากก็น้อย บทสนทนาของทั้งสองดำเนินไปอย่างเรียบง่าย ยามนี้เองที่หลัวหรงเอ๋อร์ค่อยๆ ผ่อนคลายความกังวล ถึงแม้จะไม่มีการโอบกอดกันฉันพี่น้อง ไม่มีน้ำตาแห่งการพบเจอ แต่บุรุษจะให้แสดงออกกันแบบใดได้อีก! จะให้ร้องไห้กอดบุตรชายเหมือนท่านแม่น่ะหรือ นั่นมันไม่สมจริง ยิ่งไปกว่านั้น ท่านพี่เคยบอกว่า เขากับน้องชายสนิทสนมกันมาก ตอนเด็กๆ บิดาป่วยนอนติดเตียง มารดาก็ไม่สามารถทำงานหนักได้ ท่านพี่เป็นคนเลี้ยงน้องชายมากับมือ จะไม่รักกันได้อย่างไรกัน หลัวหรงเอ๋อร์ถอนหายใจ ส่วนเรื่องชีวิตของครอบครัวตระกูลลู่ หลังจากท่านพี่จากไปจะเป็นอย่างไรนั้น... นางรู้สึกว่าพวกเขาต้องผ่านมาด้วยความขมขื่นอย่างแน่นอน แต่ลู่จีเฉินที่อายุสิบขวบในตอนนั้น เขาคงสามารถแบกรับครอบครัวได้ในไม่ช้า จนทำให้มีตระกูลลู่ในวันนี้ ลู่ต้าหนิวถอนหายใจ "…หลายปีมานี้ ต้องขอบคุณหรงเอ๋อร์…นางลำบากไม่น้อยเลย…" ลู่จีเฉินจิบชา เป็นยอดชาฤดูใบไม้ผลิที่เขาโปรดปราน ลำบากไม่น้อยอย่างนั้นหรือ หลังจากพี่ชายจากไป ชีวิตของนางยากลำบากยิ่งกว่า ต้องเลี้ยงดูบิดามารดาของสามีที่ป่วยนอนติดเตียง และดูแลเขาที่เจ็บป่วยกระเสาะกระแสะผู้นี้ กระนั้นนางก็ไม่เคยปริปากบ่น กลับสอนเขาเดินด้วยรอยยิ้ม และผลักดันเขาให้ก้าวหน้าในเส้นทางขุนนางอย่างแน่วแน่ เรื่องนั้น... ไม่ใช่การเอาชีวิตมาบีบบังคับของมารดาตน แต่เป็นความพยายามอย่างสุดกำลังของเขาเอง เขาจึงไม่เคยคิดที่จะยอมแพ้ หลัวหรงเอ๋อร์ฝืนยิ้มอย่างเข้าใจและมีน้ำใจ "ท่านพี่ก็ลำบากไม่น้อย..." ทั้งสองมองตากันอย่างลึกซึ้ง ลู่จีเฉินจ้องมองน้ำชาในถ้วยอย่างเหม่อลอย ฮูหยินผู้เฒ่าลู่ซับน้ำตา "ในกองทัพคงจะลำบากมาก..." ...... อาหารเย็นถูกจัดเตรียมที่เรือนสี่เล่อ ฮูหยินผู้เฒ่าลู่ดีใจมากที่วันนี้ได้กินอาหารพร้อมหน้าพร้อมตากัน ลู่จีเฉินลุกขึ้นยืน และสั่งให้คนไปแจ้งฮูหยินให้มาทานอาหารตามปรกติ ในใจเขาวางแผนเรื่องพี่ชายคนโตไว้แล้ว ตำแหน่งเจ้าบ้านของเรือนใหญ่ จะเป็นได้แค่ป้ายวิญญาณเท่านั้น! ฮูหยินผู้เฒ่าจับมือลูกชายคนโตข้างหนึ่ง และจูงหลานชายที่น่ารักอีกข้างหนึ่งมานั่งที่โต๊ะอาหาร "นี่เป็นอาหารที่ลูกชอบทั้งนั้น แม่จำได้" "ท่านแม่ลำบากแล้วเจ้าค่ะ" หลัวหรงเอ๋อร์มองนางด้วยรอยยิ้ม และเดินตามสามีเข้าไปนั่ง ลู่จีเฉินหรี่ตาลงครู่หนึ่ง แล้วกลับมาเป็นปกติ เสื้อผ้าที่ถูกยกขึ้นและปิดลงอีกครั้ง ปกปิดความงามที่อยู่ภายใน อาหารจานแล้วจานเล่าถูกยกมาวางเรียงรายบนโต๊ะ ฝาครอบทองแดงวิจิตรปกคลุมกลิ่นหอมของอาหาร รูปสัตว์น้อยใหญ่บนฝาครอบทองแดง ทั้งกำลังวิ่งและกระโดดโลดเต้น ดูสมจริงมีชีวิตชีวา สัตว์กินพืชเป็นสัญลักษณ์ของจานผัก และสัตว์กินเนื้อเป็นสัญลักษณ์ของจานเนื้อ ดูน่ารักน่าเอ็นดูและงดงามอย่างยิ่ง อาหารทั้งหมดถูกยกมาวางจนครบแล้ว แต่ไม่มีใครสักคนเปิดฝาครอบเหล่านั้นเลย