ตอนที่ 3 จบกัน จบกัน

เฒ่าชราผู้ถือไม้เท้าค่อยๆ ลงจากเกี้ยวไม้ ด้วยมือที่สั่นเทิ้มและน้ำตาคลอเบ้า จนพูดอะไรไม่ออก! “ให้แม่ดูหน้าเจ้าหน่อยเถิด สูงใหญ่ขึ้น...กำยำขึ้น...” มือของหญิงชราลูบไล้ด้วยความเอ็นดู แปรเปลี่ยนเป็นการทุบตีพร้อมร่ำไห้สะอึกสะอื้น “เจ้าลูกไม่รักดี! เจ้าจะฆ่าข้าให้ตายใช่ไหม!' ลู่ต้าหนิวก็แทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ประคองแขนมารดาแน่น “ลูกอกตัญญู ลูกอกตัญญู ต่อไปลูกจะปรนนิบัติท่านทั้งสองให้ดี จะทดแทนบุญคุณของท่านพ่อท่านแม่ขอรับ” นายท่านผู้เฒ่ามิอาจกลั้นน้ำตา ตบไหล่บุตรชายด้วยความสะเทือนใจ ฮูหยินลู่ทุบตีบุตรชายด้วยความเจ็บปวดระคนสงสาร "ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทรงโปรด ขอเจ้าแม่หวางหมู่คุ้มครอง ข้าทำบาปทำกรรมอะไรไว้หนอ ลูกข้าจึงต้องทนทุกข์เช่นนี้" “ท่านแม่ ข้าสบายดีขอรับ...” เขากล่าวพลางมองไปยังบิดาผู้มิได้แตกต่างจากภาพในความทรงจำ ไม่ใช่แค่ไม่แตกต่าง ท่านพ่อยังดูกระฉับกระเฉงขึ้น กระทั่งสามารถเดินเหินได้!" นั่นสินะ ลู่จีเฉินมีบุญญา สองผู้เฒ่าย่อมสุขสบายยิ่งขึ้นเป็นธรรมดา ดี! ล้วนเป็นเรื่องดีทั้งสิ้น! ฮูหยินผู้เฒ่าลู่จับแขนบุตรชายแน่น สายตาไม่ละไปจากเขาแม้แต่น้อย เพราะเกรงว่าจะพลาดแม้เพียงเสี้ยวลมหายใจ “สองปีแรกที่เจ้าจากไป แม่กับพ่อของเจ้าแทบจะตามเจ้าไปแล้ว โชคดีจริงๆ โชคดีที่ฟ้าดินยังมีตา ให้เจ้ายังมีชีวิตอยู่!” “ท่านแม่...” ลู่ต้าหนิวประคองบิดามารดาด้วยสองมือ การที่บุพการียังมีชีวิตอยู่ นับเป็นวาสนาหาใดเปรียบของลูกอกตัญญูผู้นี้แล้ว "ลูกทำให้ท่านทั้งสองต้องเป็นกังวล จริงสิ ท่านพ่อท่านแม่ ข้าอยากให้ท่านทั้งสองพบกับคนคนหนึ่ง" ลู่ต้าหนิวพาหลัวหรงเอ๋อร์และบุตรชายมายืนต่อหน้าบิดามารดาด้วยความตื่นเต้น "นี่คือหรงเอ๋อร์ ภรรยาของข้า นางเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตข้าในครั้งนั้น ด้วยบุญคุณของนาง ข้าจึงมีชีวิตรอดกลับมาพบหน้าท่าน และนี่คือลูกชายของข้า ชื่อว่าฉงฉง ฉงฉง มาคารวะท่านปู่ท่านย่าเร็วเข้า! เจ้าถามพ่ออยู่บ่อยๆ ไม่ใช่หรือ ว่าท่านปู่ท่านย่าของเจ้าเป็นใคร พวกท่านอยู่นี่แล้ว...” ด้วยความหวาดหวั่นต่อคนแปลกหน้า เด็กน้อยจึงหลบซ่อนกายอยู่หลังมารดา ฮูหยินผู้เฒ่าลู่โอบกอดหลานรักไว้แนบแน่น ด้วยความรักและเอ็นดูอย่างสุดซึ้ง "ดี ดี ทุกอย่างล้วนดีงาม" หลัวหรงเอ๋อร์โค้งตัวคารวะอย่างอ่อนน้อม "ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเพราะวาสนาของท่านพี่ มิใช่บุญคุณอะไรของข้าหรอกเจ้าค่ะ" ฮูหยินผู้เฒ่าลู่และนายท่านผู้เฒ่าต่างมัวแต่จดจ่ออยู่กับบุตรชายและหลานชาย ความยินดีที่ได้กลับมาพบกันอีกครั้งราวปาฏิหาริย์ ทำให้มิได้ใส่ใจในคำกล่าวของคนนอกเลย สวรรค์มีตาแล้ว! สวรรค์มีตาแล้ว! ฮูหยินผู้เฒ่ามองบุตรชายและหลานชายด้วยความปลาบปลื้มใจ ร่างกายของนายท่านผู้เฒ่าก็ดูแข็งแรงขึ้น ราวกับได้กินยาวิเศษเข้าไปอย่างนั้น หลัวหรงเอ๋อร์ยืนอยู่ข้างๆ มองภาพครอบครัวที่อบอุ่นตรงหน้าด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ ณ ชายคาเรือน เด็กน้อยลู่เกอวัยหกขวบเหลือบมองมารดา ดวงตาฉายแววสงสัย เหตุใดผู้มาเยือนจึงหลั่งน้ำตาโอบกอดท่านปู่ท่านย่า หลินจือเนี่ยนลูบศีรษะบุตรชายอย่างอ่อนโยน ก่อนจะสั่งชุนเฉ่าให้พาคุณชายทั้งสองไปพักผ่อน "เจ้าค่ะ" นางส่งบุตรชายทั้งสองด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหันไปมองในเรือน พ่อแม่สามีของนางยังคงจมอยู่ในห้วงแห่งความตื้นตัน มิได้ล่วงรู้ถึงสิ่งที่ซ่อนเร้นใดๆ เมื่อความอดทนของหลัวหรงเอ๋อร์ใกล้จะหมดลง ในที่สุดลู่ต้าหนิวก็เห็นภรรยาที่ถูกละเลย จึงดันนางไปยืนอยู่ต่อหน้าพ่อแม่ของเขา “ท่านพ่อ ท่านแม่ นางชื่อหลัวหรงเอ๋อร์ เป็นบุตรีในตระกูลหลัวแห่งนครหย่งติ้ง มารดาของนางคือบุตรีอนุแห่งตระกูลเซี่ย” ตระกูลเซี่ยผู้ทรงอิทธิพล “นางได้รับการศึกษามาตั้งแต่เล็ก มีความสามารถและมารยาทเป็นอย่างดี” เขาช่างมีวาสนาเพียงใดที่ได้นางมาเป็นภรรยา แม้ว่าตระกูลหลัวจะเป็นตระกูลพ่อค้า แต่ก็ยังนับว่าสูงส่งกว่าตระกูลลู่ของพวกเขามาก ฮูหยินผู้เฒ่าลู่ตอบรับอย่างไม่ใส่ใจนัก จิตใจยังคงตกอยู่ในห้วงความสุขที่บุตรชายได้กลับมาพบกันอีกครั้ง! ในอดีต หากได้ยินชื่อตระกูลหลัวแห่งหย่งติ้ง หรือตระกูลเซี่ย พวกเขาคงจะลงไปก้มกราบแทบเท้าอย่างนอบน้อมด้วยความหวาดผวาในทันใด แต่ยามนี้ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป บุตรชายคนเล็กสอบได้เป็นขุนนางอย่างง่ายดายติดต่อกันหลายครั้ง เมื่อได้เป็นขุนนาง นางจึงได้พบเจอกับขุนนางชั้นผู้ใหญ่มามากมาย หลังจากที่มาถึงเมืองหลวง ผู้คนที่ปรารถนาจะเข้ามาตีสนิทก็มีมากมายนับไม่ถ้วน แม้จะเป็นขุนนางหรือคนใหญ่คนโต ก็ไม่ได้น่ากลัวอีกต่อไป ทว่าบุญคุณที่ตระกูลหลัวได้ช่วยชีวิตบุตรชายของนางไว้ นั่นย่อมเป็นพระคุณล้นเหลือของตระกูลหลัวที่มีต่อตระกูลลู่ หลังจากเอ่ยขอบคุณผู้มีพระคุณเสร็จสิ้น ฮูหยินผู้เฒ่าลู่ก็โอบกอดบุตรชายที่กลับมา ร่ำไห้ด้วยความโศกเศร้าและยินดีต่อไป ลู่ต้าหนิวได้แต่ถอนหายใจอย่างจนปัญญา พยายามบอกกล่าวให้หลัวหรงเอ๋อร์เข้าใจ ว่ามารดาของเขาเป็นเพียงสตรีชาวบ้านธรรมดา หลัวหรงเอ๋อร์ย่อมเข้าใจดี เมื่อเห็นพวกเขาเป็นประเภทไม่มีพิธีรีตอง ทำอะไรไม่ระมัดระวัง และพูดจาปะปนทั้งภาษาทางการและภาษาท้องถิ่นต่อหน้าบ่าวรับใช้ ก็ย่อมรู้ได้ว่าพวกเขาเป็นคนตรงไปตรงมา และใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย ฮูหยินผู้เฒ่าลู่ร่ำไห้สะอื้น พลันเหลือบเห็นหลินจือเนี่ยนยืนตระหง่านอยู่ใต้ชายคาเรือน ก็ตะลึงงันราวกับถูกฟ้าผ่า รีบคว้ามือหลัวอะไรเอ๋อร์ๆ สักอย่างมากุมไว้แน่น ปกป้องนางไว้ด้านหลังด้วยความระมัดระวัง ไม่ยอมให้สะใภ้ใหญ่ผู้นี้ทำร้ายนางได้เป็นอันขาด การที่ต้าหนิวรอดชีวิตกลับมาได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย หลินจือเนี่ยนเลิกคิ้วขึ้น จ้องมองแม่สามีของตน ฮูหยินผู้เฒ่าลู่แสดงสีหน้าแน่วแน่ นางยอมรับว่าสะใภ้ใหญ่มีบุญคุณต่อตระกูลลู่ แต่... แต่การที่ต้าหนิวรอดชีวิตกลับมาก็เป็นเรื่องมงคลยิ่งใหญ่ไม่แพ้กัน! หลินจือเนี่ยนจ้องมองพ่อสามี เขาก็คิดเช่นนั้นด้วยหรือ สีหน้าของนายท่านผู้เฒ่าซีดเผือดยิ่งกว่า ในอดีต บีบบังคับบุตรชายคนเล็กให้รับดูแลทั้งสองครอบครัว ใช้ความตายมากดดันสะใภ้ใหญ่ให้สืบทายาทให้ แล้วมาวันนี้... มาวันนี้... นี่เรื่องอะไรกัน! บุตรชายคนโตยังไม่ตาย เขาจะชี้แจงแก่บุตรชายอย่างไร! นายท่านผู้เฒ่าถึงกับทรุดลงไปอย่างสิ้นหวัง ในห้วงสำนึกเหลือเพียงคำว่า จบกัน จบกัน!