ตอนที่ 8 อบอุ่นชื่นมื่น

ฮูหยินผู้เฒ่าลู่ยังคงหยอกล้อหลานชายตัวน้อยตามปกติ อาหารทั้งหลายวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะอย่างโดดเดี่ยว หลัวหรงเอ๋อร์รู้สึกประหลาดใจ เหตุใดจึงไม่มีใครแตะต้องอาหาร ลู่ต้าหนิวก็สงสัยเช่นกัน เหตุใดจึงไม่เปิดฝาสำรับ พวกเขากำลังรอคอยสิ่งใด ลู่ฉงฉงหิวข้าวแล้ว เมื่อได้กลิ่นหอมของอาหารก็ยิ่งทนไม่ไหว "ท่านย่า ข้าอยากทานอาหารแล้ว" ฮูหยินผู้เฒ่าแตะมือหลานชายอย่างอ่อนโยน "รอให้ท่านแม่ของเจ้ามาถึงก่อน เราค่อยทานกันนะ" ลู่ฉงฉงหิวจนทนไม่ไหว "ท่านแม่ก็อยู่ตรงนั้นนี่ขอรับ ข้าจะกินข้าว ข้าจะกินข้าว..." หลัวหรงเอ๋อร์รู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย ที่เมื่อครู่ฮูหยินเฒ่าเอ่ยคำว่าท่านแม่ “ข้าจะกิน... ข้าจะกินแล้ว...” หลัวหรงเอ๋อร์ไม่มีเวลาที่จะมากระอักกระอ่วน เมื่อลูกชายของนางร้องโวยวายเสียงดังลั่น นางจึงเหลือบมองลู่จีเฉินโดยสัญชาตญาณ เกรงว่าเขาจะไม่พอใจฉงฉง “หลานรักเด็กดี เรามากินข้าวกันนะ มากินข้าวกัน” ป้าหลินเดินเข้ามาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แล้ววางถาดขนมไว้ตรงหน้าฮูหยินผู้เฒ่า “ให้คุณหนูรองท้องไปก่อนเจ้าค่ะ” “ไม่เอา ข้าจะกินข้าว ข้าจะกินข้าว...” ลู่ต้าหนิวขมวดคิ้วมุ่น “ท่านแม่ ทำไมเราไม่ทานกันล่ะขอรับ" ฮูหยินผู้เฒ่าถูกถามจนถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ แน่นอนว่าเป็นเพราะหลินจือเนี่ยนยังไม่มา! ในวินาทีถัดมา ฮูหยินผู้เฒ่ามองหน้าลู่ต้าหนิวที่แสดงความไม่พอใจ ก็จับประเด็นสำคัญได้ทันที บุตรชายคนโตของนางกลับมาแล้ว บุตรชายคนโตจะต้องเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของหลินจือเนี่ยน หลังจากนี้หลินจือเนี่ยนต้องคอยดูท่าทีของบุตรชายคนโตของนางแล้ว! ฮูหยินผู้เฒ่าลู่ยืดตัวขึ้นด้วยความฮึกเหิมขึ้นมาทันที นางรอคอยวันนี้มานาน วันที่บุตรชายคนโตจะสามารถข่มหลินจือเนี่ยนได้ ไม่ใช่หลินจือเนี่ยนมามีอำนาจเหนือกว่านางอีกต่อไป! “จริงสิ ทานข้าวได้!” จัดอาหารให้หลานรักของข้า! ไม่มีใครขยับ! ไม่มีบ่าวรับใช้สักคนขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย! บรรยากาศพลันตึงเครียดและน่าอึดอัด “ข้าบอกว่าทานอาหารได้! หูหนวกหรือ!” ลู่ต้าหนิวถึงกับตกตะลึง คิดไม่ถึงว่าบ่าวรับใช้กล้าที่จะขัดคำสั่งมารดาของเขา "นี่มันเกินไปแล้ว! พวกเจ้าไม่ได้ยินที่ท่านแม่ข้าสั่งหรือ!" หลัวหรงเอ๋อร์มองไปอย่างประหลาดใจ จากนั้นในใจก็รู้สึกเบิกบาน แอบมองปฏิกิริยาของลู่จีเฉินด้วยหางตา พี่สะใภ้คนนี้เกินไปจริงๆ! ป้าหลินกล่าวด้วยน้ำเสียงสงบ “คุณชายน้อยไม่ชอบทานขนม บ่าวไปนำอย่างอื่นมาให้เจ้าค่ะ” “สำรับอาหารวางอยู่ตรงหน้าแล้ว จะนำขนมมาทำไมกัน!" ลู่ต้าหนิวหันขวับไปทางลู่จีเฉิน ข้ารับใช้พวกนี้ช่างบังอาจรังแกนายเช่นนี้ ลู่จีเฉินปล่อยปละละเลยได้อย่างไร! ลู่จีเฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงสงบ "นี่เป็นกฎที่ท่านแม่ตั้งไว้เอง หากฮูหยินใหญ่ยังไม่พร้อมที่โต๊ะอาหาร ก็จะไม่ทานอาหาร เมื่อก่อนที่บ้านยากจน ฮูหยินใหญ่ทำงานหนักกลับมา มักจะให้ท่านพ่อและท่านแม่ทานก่อน ท่านแม่รู้สึกไม่สบายใจ จึงตั้งกฎนี้ขึ้นมา" ลู่ต้าหนิวสำลัก! ฮูหยินผู้เฒ่าลู่ก้มหน้าเงียบด้วยความรู้สึกละอายใจ ลู่ฉงฉงร้องไห้เสียงดังมากขึ้นกว่าเดิม เขาหิวโหยเหลือเกิน ไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน หลัวหรงเอ๋อร์มองบรรยากาศเงียบงันบนโต๊ะอาหาร แล้วมองบุตรชายที่ร้องไห้โวยวาย นางจึงจ้องมองอย่างโกรธเคือง ฮูหยินผู้เฒ่าลู่ตบโต๊ะเสียงดังลั่น แล้วเอ่ยขึ้น "อดีตก็คืออดีต ปัจจุบันก็คือปัจจุบัน! เปิดสำรับอาหารเดี๋ยวนี้!" นางไม่ได้ทำอะไรผิดต่อหลินจือเนี่ยน และหลินจือเนี่ยนเองก็ทำให้ชีวิตนางลำบากมาตลอดหลายปีที่ผ่านมาเช่นกัน สองคำสุดท้ายของฮูหยินเฒ่าลู่ กล่าวกับป้าหลินที่ยืนอยู่ด้านหลัง ป้าหลินเหลือบมองนายท่านรอง ลู่จีเฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบเช่นเคย “ทำตามที่ท่านแม่สั่ง เปิดสำรับอาหารได้” “เจ้าค่ะ” ป้าหลินนำคนมาเปิดฝาครอบทองแดงบนโต๊ะอาหาร ฮูหยินเฒ่าลู่แทบจะหลั่งน้ำตาด้วยความปลาบปลื้ม นางรู้ว่าลูกชายสุดที่รักของนางต้องพึ่งพาได้ และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ นางต้องเผชิญกับความทุกข์ระทมมานานนับครั้งไม่ถ้วน ฮูหยินเฒ่าลู่หยิบตะเกียบขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น "รีบทานกันเถอะ ทานให้หมดเลยนะ!" ลู่ต้าหนิวหยิบตะเกียบขึ้นตาม ในใจก็รู้สึกซาบซึ้งในสิ่งที่ซานยาได้กระทำไม่น้อย แต่จะให้ตอบแทนบุญคุณโดยการปล่อยให้ผู้ใหญ่ต้องรอทานอาหารได้อย่างไร! ช่างไร้มารยาท! หลัวหรงเอ๋อร์กำลังจะยกตะเกียบขึ้น ก็สังเกตได้ว่าลู่จีเฉินยังคงนั่งนิ่ง เขานั่งตัวตรง มือวางแนบลำตัวเช่นเคย เครื่องใช้บนโต๊ะอาหารตรงหน้าเขายังไม่ได้ถูกจัดเตรียม หลัวหรงเอ๋อร์ที่กำลังจะยกตะเกียบขึ้นก็ชะงักไป ลู่ต้าหนิวก็สังเกตเห็นเช่นกัน มือที่กำลังจะคีบผักกลางอากาศก็ค้างเติ่ง จะคีบต่อก็ไม่กล้า จะไม่คีบก็ไม่ได้ บนโต๊ะอาหารมีเพียงฮูหยินเฒ่าลู่ นายท่านผู้เฒ่า และเด็กๆ ที่ไร้เดียงสา กำลังขยับตะเกียบเท่านั้น ฮูหยินเฒ่าและนายท่านผู้เฒ่าสังเกตพร้อมกันว่าลู่จีเฉินยังไม่เริ่มทานอาหาร ในชั่วพริบตา อาหารในปากของทั้งสองก็จืดชืดเหมือนกำลังเคี้ยวขี้ผึ้งอย่างนั้น ลู่จีเฉินทำราวกับไม่เห็นบรรยากาศที่อึดอัด ปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุม ก่อนจะเอ่ยว่า "ทำไมไม่ทานกันต่อขอรับ เด็กๆ หิวแล้ว ทุกคนทานกันเถอะ" แต่เขาก็ยังคงไม่ขยับตะเกียบ ในจวนนี้ ยังมีคนกล้าทานข้าวขณะที่นางยังไม่มาที่โต๊ะอาหารตั้งแต่เมื่อไหร่กัน สามลมหายใจผ่านไป ยังไม่มีใครเคลื่อนไหวใดๆ มีเพียงเสียงเด็กน้อยกินข้าว หลัวหรงเอ๋อร์อยากจะหาโพรงดินมุดหนีไปเดี๋ยวนั้น ลู่จีเฉินยังไม่เริ่มทานอาหาร แต่บุตรชายของนางทานนำไปก่อนแล้ว ขณะนั้น หลินจือเนี่ยนก็ยิ้มแย้มเดินเข้ามา ลู่จีเฉินรีบลุกขึ้นยืนด้วยความเคารพ ถอยหลังเล็กน้อย ประสานมือคารวะอย่างสุภาพ "พี่สะใภ้" ท่าทีของเขานอบน้อมเป็นอย่างยิ่ง หลัวหรงเอ๋อร์และลู่ต้าหนิวพลอยลุกขึ้นยืนตามไปโดยไม่รู้ตัว ลู่ต้าหนิวลุกขึ้นมาได้ครึ่งทาง เมื่อเห็นว่าน้องชายกำลังทำความเคารพหลินซานยา ก็รีบทรุดนั่งลงอย่างรวดเร็ว ด้วยความงงงวยเป็นที่สุด! มีกฎเกณฑ์ที่สามีต้องทำความเคารพภรรยาที่ไหนกัน! มุมปากของหลัวหรงเอ๋อร์กระตุก นางจำต้องลุกขึ้นยืน ทำความเคารพหลินจือเนี่ยนอ่อนหวานและนอบน้อม "หรงเอ๋อร์คารวะท่านพี่หญิง" ในใจแอบคิดว่า ถ้าคราวนี้นางไม่ยอมตอบรับอีก ก็ไม่ใช่เป็นเพราะตนทำให้นางไม่สบายใจแล้ว แต่เป็นเพราะนางเองนั่นแหละที่หยิ่งยโสไม่เห็นหัวใคร! ลู่เกอและลู่ไจ้เดินออกมาจากด้านหลังมารดาพร้อมกัน และประสานมือคารวะ "หลานชายคารวะท่านปู่ ท่านย่า คารวะท่านอารอง คารวะแขกผู้มีเกียรติทั้งสองท่าน และคารวะน้องชายขอรับ" ลู่ฉงเหลือบมองพวกเขาเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ ยังคงทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อยต่อไป บรรยากาศที่อึดอัดเงียบงัน กลับมาปกคลุมหลัวหรงเอ๋อร์และลู่ต้าหนิวอีกครั้ง หลัวหรงเอ๋อร์โกรธจนหน้าถอดสี! เดิมทีนางหวังจะช่วงชิงความได้เปรียบกลับมาแท้ๆ!