ตอนที่ 2 ลูกของท่าน ลูกของข้า

ลู่ต้าหนิวยิ้ม “พูดเรื่องนี้ทำไมกัน เจ้ายืนนานแล้วนะ รีบนั่งลงเถอะ นั่งสิ” เมื่อพูดจบ ก็ใช้แขนเสื้อเช็ดเก้าอี้ให้นาง หลัวหรงเอ๋อร์มองคนข้างบนด้วยความประหม่า ไม่กล้านั่งลงโดยพลการ ลู่ต้าหนิวรู้สึกสงสารนางยิ่งขึ้น "เจ้ามองนางทำไม ที่นี่คือบ้านของข้า นางไม่รู้จักมารยาทในการต้อนรับแขก อีกอย่าง...เจ้าก็กำลังท้องอยู่นะ" เสียทีที่หรงเอ๋อร์บอกว่า การเป็นสตรีนั้นไม่ง่ายเลย ผู้หญิงคนนี้เฝ้ารอเขามาสิบกว่าปี หรงเอ๋อร์ก็พร้อมจะเลี้ยงดูนางจนแก่ชรา แต่นางกลับวางท่า “ไม่ได้หรอก...” น้ำเสียงของหลัวหรงเอ๋อร์แผ่วเบา ดวงตาฉายแววหวาดระแวง "พี่หญิงยังไม่ยอมรับข้า...จะนั่งลงได้อย่างไรเจ้าคะ..." ทั้งห้องโถงตกอยู่ในความเงียบงัน ลู่ต้าหนิวเริ่มหมดความอดทนเมื่อเห็นคนบนที่นั่งยังคงนิ่งเฉย "ซานยา ข้าเตือน..." หลัวหรงเอ๋อร์รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที นางพยายามห้ามเขาไม่ให้ส่งเสียงดัง เพิ่งจะกลับมาก็ทำให้เรื่องราวดูน่าอับอายเช่นนี้แล้ว ลู่จีเฉินจะคิดอย่างไรกับครอบครัวของพวกนางกัน! ลู่ต้าหนิวนึกขึ้นมาได้ เขาจึงระงับความหุนหันลง เขาไม่อาจทนเห็นหรงเอ๋อร์ถูกละเลยได้ หากไม่ใช่เพราะหรงเอ๋อร์ เขาก็ไม่คิดจะสนใจสตรีบ้านนอกผู้นี้หรอก เพียงแต่เขากลับมาถึงนานขนาดนี้แล้ว เหตุใดท่านพ่อท่านแม่ของเขาถึงยังไม่ออกมาอีก! หลัวหรงเอ๋อร์ฝืนยิ้ม กล้ำกลืนความรู้สึกทั้งหมดไว้ และพยายามใจเย็นที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนจะหันไปมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านบนอีกครั้ง แต่ต่างหูโมราสีแดงที่แกว่งไกวอยู่บนหูของนาง ทำให้นางปวดตาเหลือเกิน ความโกรธที่อุตส่าห์กดกลั้นไว้แทบจะระเบิดออกมา ของล้ำค่าเช่นนั้น จะเอามาทำเป็นต่างหูส่งเดชได้อย่างไรกัน! หลัวหรงเอ๋อร์พยายามห้ามปรามตัวเอง ใจเย็นๆ อย่าใจร้อน ค่อยๆ อบรมนางในภายหลังก็ยังไม่สาย ตอนนี้ต้องทำให้ครอบครัวสงบสุขไว้ก่อน หลัวหรงเอ๋อร์แย้มรอยยิ้มอ่อนหวาน พลางจูงมือบุตรชายที่ยืนอยู่ด้านหลังออกมา "ฉงฉง เรียกท่านแม่สิ" คงจะซาบซึ้งใจขึ้นบ้างกระมัง ในขณะนั้นเอง เสียงเจื้อยแจ้วดุจระฆังแก้วของเด็กน้อยก็ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัดของลาน ประหนึ่งเสียงนกร้องในยามเช้าของฤดูใบไม้ผลิที่ไพเราะจับใจ พลันจุดประกายความสดใสให้บรรยากาศที่อึมครึม “ง่ำๆ! กินให้หมด!” ดวงตาของหลินจือเนี่ยนเป็นประกายขึ้นมาทันใด ราวกับมีดวงดาวส่องแสงอยู่ในนั้น ริมฝีปากยกยิ้มขึ้นอย่างแผ่วเบา รอยยิ้มนั้นช่างอันอบอุ่นและสดใส ทั้งนัยน์ตาที่เปล่งประกายระยิบระยับ ลู่ต้าหนิวถึงกับชะงักไปชั่วขณะ แม้เวลาจะผ่านไปนานหลายปี นางก็ยังคงดึงดูดสายตาเขาได้อย่างง่ายดาย "คุณชาย ช้าหน่อยขอรับ" "ท่านแม่ พวกเรากลับมาแล้ว!" เสียงเล็กๆ ดังเจื้อยแจ้วมีชีวิตชีวา หลินจือเนี่ยนลุกขึ้น แววตาของนางเต็มไปด้วยความยินดีระคนกับความเอ็นดู "พี่ชาย พี่ชาย" ร่างเล็กที่ดูเคร่งขรึมหันกลับมาอย่างเป็นธรรมชาติ ช่วยโอบอุ้มน้องชายที่ซุกซนและกระตือรือร้นก้าวข้ามธรณีประตู “พี่ชายน่ารักที่สุดเลย” เมื่อทั้งคู่หันกลับมา พวกเขาก็เดินเข้ามาประสานมือคารวะผู้เป็นมารดาด้วยท่าทางเหมือนผู้ใหญ่ "คารวะท่านแม่ ขอให้ท่านแม่มีสุขภาพแข็งแรง พวกเรากลับจากสำนักศึกษาแล้วขอรับ" เด็กน้อยคนเล็กฉวยโอกาสตอนที่ไม่มีใครสังเกต โขกศีรษะให้มารดาของตัวเองอย่างหนัก ร่างน้อยๆ ขดตัวกลม และแอบชำเลืองมองมารดาบนแท่นสูงผ่านอุ้งมืออวบอ้วนของตน แหะๆ เขาทำคำนับได้ครบถ้วนหรือยังนะ ลู่เกอวัยหกขวบย่อตัวลงอย่างคล่องแคล่ว ช่วยดึงชุดของน้องชายวัยสามขวบที่ปิดก้นไม่มิด จนก้นเล็กๆ ของเขาแทบจะโผล่ออกมาหมดแล้ว หลินจือเนี่ยนเดินเข้ามา ย่อตัวลง จับมือบุตรชายคนโต และแตะไปที่จุกผมเล็กๆ ที่ตั้งโด่เด่บนศีรษะของบุตรชายคนเล็ก "อื้อ..." น้ำเสียงอ้อมแอ้มบ่งบอกว่าท่านแม่ไม่ควรแตะจุกผมของเขา เขาโตแล้ว ท่านแม่ควรทำเหมือนกับเขา ก็คือก้มศีรษะลงและมองลอดผ่านนิ้ว แม้ลู่เกอจะยังเด็ก แต่ช่างรู้ความ เมื่อเห็นว่ามีแขกในบ้าน ก็ปล่อยมือจากมารดา แล้วหันมาคารวะแขกทั้งสามอย่างสุภาพ ลู่ต้าหนิวถึงกับอ้าปากค้าง มองเด็กทั้งสองด้วยความตะลึง! หลัวหรงเอ๋อร์เองก็แทบไม่เชื่อสายตา! นางมั่นใจว่าบุตรชายของนางคือหนึ่งในเบี้ยต่อของนาง! นางเคยถามสามี จนมั่นใจแล้วว่าเขาไม่มีลูก! เช่นนั้นตอนนี้เด็กๆ เรียกใครว่าท่านแม่ล่ะ! ลู่ต้าหนิวแทบไม่เชื่อสายตายิ่งกว่า! หากเขากับหลินซานยาจะมีลูกด้วยกัน เด็กๆ ก็ควรจะอายุมากกว่าฉงฉงสิ แล้วเด็กทั้งสองคนที่อายุห่างกันนี่คือใครกัน! คำตอบที่ชัดเจนที่สุดผุดขึ้นมาในใจของคนทั้งคู่...การรับเด็กมาเลี้ยงดูเป็นบุตรบุญธรรม! หลัวหรงเอ๋อร์ก็ไม่ยินยอมเช่นกัน จู่ๆ จะให้สามีของนางรับบุตรบุญธรรมง่ายๆ ได้อย่างไรกัน! เด็กๆ น่ะวุ่นวายขนาดไหนพวกนางรู้บ้างไหม! เด็กที่มีชื่ออยู่ในวงศ์ตระกูลที่ขึ้นทะเบียนกับทางการ ย่อมมีสิทธิ์ในการแบ่งสรรทรัพย์สินของตระกูล ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงความชอบธรรมของบุตรที่เกิดจากภรรยาเอกอย่างหลินซานยา! จะได้ส่วนแบ่งมากกว่าเสียด้วยซ้ำ! จะให้เด็กคนอื่นมาฉกชิงตำแหน่งของฉงฉงน่ะหรือ! นางจะไม่ถูกบรรดาพี่น้องของนางหัวเราะเยาะแย่หรือ! ลู่ต้าหนิวมองทั้งสามคนตรงหน้า ความรู้สึกในใจสับสนปนเปอย่างบอกไม่ถูก จู่ๆ ก็มีเด็กสองคนโผล่มา หากเขาไม่ได้กลับมา เด็กสองคนนี้คงมาไหว้หลุมศพให้เขาทุกปีไปแล้วกระมัง แม้ว่าเขาจะ ‘ตาย’ ไปแล้ว ตามธรรมเนียม การรับเด็กมาเลี้ยงเพื่อสืบสกุลให้เขา ก็เป็นเรื่องที่สามารถทำได้ แต่นี่เขายังมีชีวิตอยู่ มีบุตรของตัวเอง แถมหรงเอ๋อร์ก็กำลังตั้งครรภ์อีกคน ไม่จำเป็นต้องเลี้ยงดูบุตรของใคร ที่สำคัญ เขาจะไม่ยอมให้เด็กที่ไหนไม่รู้ มาฉกฉวยความดีความชอบที่เขาเสี่ยงชีวิตแลกมาเพื่อบุตรชายของเขาเด็ดขาด! ไม่ได้การ เด็กสองคนนี้ต้องถูกส่งออกไป ลู่ต้าหนิวพยักหน้าให้เด็กคนนั้นอย่างไม่เต็มใจ ในใจก็วางแผนชีวิตของอีกฝ่ายไว้แล้ว มาจากไหนก็ให้กลับไปที่นั่น แววตาของลู่เกอฉายแววสงสัยแวบหนึ่ง ไม่เคยมีแขกของท่านพ่อท่านแม่คนไหนปฏิบัติต่อเขาเช่นนี้มาก่อน แต่เขาก็เก็บซ่อนความสงสัยนั้นไว้ได้เป็นอย่างดี หลัวหรงเอ๋อร์คว้ามือบุตรชายของตนไว้แน่น คิ้วของนางขมวดมุ่น นางไม่ยอม! การมีอยู่ของเด็กๆ ไม่ได้เป็นเพียงเรื่องเรียบง่ายอย่างความซุกซนหรือนิสัยที่ถูกอบรมบ่มเพาะเท่านั้น แต่มันคือเรื่องการแย่งชิงผลประโยชน์ของบุตรชายของนาง! เด็กสองคนนี้ต้องถูกส่งออกไป ไม่เช่นนั้นอย่าหวังว่าบั้นปลายชีวิตจะมีบุตรชายของนางช่วยดูแล! หลินจือเนี่ยนหัวเราะเย้ยหยันในลำคอ พยุงบุตรชายคนเล็กขึ้นมา ปัดฝุ่นออกจากตัวเขา เรื่องแบบนี้ไม่จำเป็นที่นางจะต้องเอ่ยอะไรก่อน "นายท่านรองกลับมาหรือยัง” “เรียนฮูหยิน ได้แจ้งไปแล้วเจ้าค่ะ แต่นายท่านรองถูกเรียกเข้าวัง เกรงว่าคงจะยังไม่กลับมาเร็วๆ นี้" หลินจือเนี่ยนจูงมือเด็กทั้งสอง "ชงชามาต้อนรับแขกทั้งสอง รอนายท่านรองกลับมาก็แล้วกัน" กล่าวจบ หลินจือเนี่ยนก็พาเด็กๆ หันหลังเดินจากไป เสียงร่ำไห้ปานใจจะขาดดังมาจากภายนอก! “ลูกแม่!” “ลูกแม่! เจ้ากลับมาแล้วหรือ! ลูกแม่!” เสียงนั้นแหลมสูงและโหยหวน “ลูกแม่” ลู่ต้าหนิววิ่งออกไปด้วยความตื่นเต้น เสียงของเขาแหบพร่า "ท่านแม่! ท่านแม่!” เขาพูดทั้งภาษาทางการและภาษาถิ่นปนเปกันไป! เห็นได้ชัดว่าเขาเสียอาการไปอย่างแท้จริง! หยาดน้ำตาแห่งความดีใจเอ่อล้นดวงตาจนพร่าเลือนในฉับพลัน เมื่อมองไปยังชายหนุ่มที่เดินเข้ามา นางก็คว้าแขนของเขาไว้แน่น ด้วยความตื่นตะลึงและมิอาจเชื่อสายตา นี่คือต้าหนิวของนางจริงๆ! ต้าหนิวของนาง! “ตาเฒ่า ตาเฒ่า! มานี่เร็ว! ต้าหนิว! ต้าหนิวกลับมาแล้ว!” บุตรชายของนางยังไม่ตาย!