ตอนที่ 5 นายท่านรองกลับมาแล้ว

ลู่ต้าหนิวสับสน “เกิดอะไรขึ้นขอรับ ท่านแม่ หรงเอ๋อร์เป็นภรรยาของข้า เป็นคนที่ข้าเลือก” ฮูหยินผู้เฒ่าลู่คิดในใจว่า หากหลินจือเนี่ยนรู้เข้า คงจะโกรธจนฆ่าเขาให้ตายอีกรอบ ราวกับว่าเขาไม่เคยฟื้นคืนชีพ "เจ้าให้คุณหนูหลัวออกไปก่อน แม่กับพ่อจะคุยกับเจ้า" “ไม่มีเรื่องอะไรที่หรงเอ๋อร์ฟังไม่ได้ขอรับ ท่านแม่ ท่านพูดออกมาเถิด” ฮูหยินผู้เฒ่าลู่ก็มิใช่สตรีชราที่เคร่งครัดในขนบธรรมเนียมอะไร ในละแวกคุ้งน้ำ หากผู้ใดมีเรื่องสัพเพเหระ นางก็ชอบเข้าไปสอดรู้สอดเห็นเช่นกัน "จือเนี่ยนคงไม่ยินยอม" “จือเนี่ยนคือใครขอรับ” “เมียของเจ้า ก็ซานยานั่นแหละ นางเปลี่ยนชื่อเป็นจือเนี่ยน” “อยู่ดีๆ เปลี่ยนชื่อทำไมกัน” คนขี้เหร่มักเล่ห์เหลี่ยมเยอะ คงจะกลัวคนรู้ว่าตัวเองมาจากตระกูลต่ำต้อย ฮูหยินผู้เฒ่าลู่ไม่ได้บอกว่า ลู่จีเฉินเป็นคนเปลี่ยนให้นาง “อย่างไรก็ตาม นางไม่มีทางยอมเด็ดขาด” ลู่ต้าหนิวไม่สนใจว่านางจะยอมหรือไม่ “เรื่องนี้เป็นเรื่องของข้า ไม่มีเหตุผลที่นางจะมาแทรกแซงเรื่องนี้! ผู้หญิงคนเดียว! เราที่เป็นหัวหน้าครอบครัวจะปล่อยให้นางครอบงำอย่างนั้นหรือ!" ดวงตาของฮูหยินผู้เฒ่าลู่เปล่งประกาย นางอุทานด้วยความตื่นเต้น “ใช่แล้ว! คำพูดนี้เลย!" หลายปีมานี้ นางรู้สึกว่าตระกูลของตนผิดแปลกไป นางคือฮูหยินใหญ่แห่งตระกูลลู่ ควรได้รับเกียรติสูงสุดถึงจะถูก เหตุใดจึงต้องถูกผู้อื่นบงการทุกฝีก้าว ทุกเรื่องราวล้วนต้องให้หลินจือเนี่ยนเป็นผู้ตัดสินใจ นางเคยเอ่ยกับลู่จีเฉินเป็นการส่วนตัว ลู่จีเฉินกลับกล่าวว่าพี่สะใภ้ใหญ่ของเขาต้องลำบาก นางน่าสงสารที่ต้องสูญเสียสามี ขอให้ตนเห็นใจนางบ้าง แต่สตรีผู้นั้นเพียงไม่พอใจนิดหน่อยก็อดข้าวประท้วงสองวันสองคืน จะให้นางเห็นใจได้อย่างไร!" จะว่าไปแล้ว ที่หลินจือเนี่ยนประพฤติตนเหลวไหลเช่นนี้ ก็เป็นเพราะลู่จีเฉินตามใจ! ฮูหยินผู้เฒ่าลู่รีบสลัดคำว่าอกตัญญูที่ผุดขึ้นในห้วงความคิดออกไปทันที เฮอะ! เป็นเพราะบุตรชายคนเล็กของนางมีภารกิจล้นมือ จึงมิได้ถือสาเรื่องเหล่านี้ แต่ ตอนนี้ไม่เหมือนกัน ต้าหนิวกลับมาแล้ว ต้าหนิวจะไม่ยอมให้หญิงผู้นั้นกระทำตามอำเภอใจเป็นแน่ ท้ายที่สุดแล้ว ตระกูลลู่ก็ยังต้องเป็นนางที่เป็นคนตระกูลลู่มีอำนาจสิทธิ์ขาด ก็คือนางจะต้องเป็นผู้มีสิทธิ์ชี้ขาด ฮูหยินผู้เฒ่าลู่กุมมือบุตรชายคนโตแน่น ถูกต้องแล้ว! ภรรยารอง ต้องสั่งสอนหลินจือเนี่ยนให้รู้สำนึก ให้รู้ว่าตระกูลลู่เป็นของผู้ใดกันแน่ “ภรรยารอง หลานชายคนโต” ฮูหยินผู้เฒ่าลู่จับมือหลัวหรงเอ๋อร์ และกล่าวอย่างหนักแน่น “เจ้าวางใจเถิด เจ้าช่วยต้าหนิวไว้ ตระกูลลู่จะไม่ลืมบุญคุณเจ้า เจ้ามีบุญคุณต่อตระกูลลู่ ผู้หญิงคนนั้นเทียบเจ้าไม่ได้เลย” หลัวหรงเอ๋อร์ยิ้มอย่างขวยเขิน นางย่อมคิดว่าตนคือภรรยา คำว่า 'รอง' นางก็ยังไม่ปรารถนาด้วยซ้ำ ลู่ต้าหนิวรู้สึกพึงพอใจมาก ในจวนตระกูลหลัวเขาไม่สะดวกที่จะออกหน้าแทนภรรยา แต่ในตระกูลลู่ของเขา ผู้ใดก็ไม่อาจมาข่มเหงหรงเอ๋อร์ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง พวกเขายังมีกิจใหญ่ที่ต้องทำ “ท่านพ่อ ท่านแม่ เหตุใดน้องรองยังไม่กลับมาขอรับ” ฮูหยินผู้เฒ่าลู่ทราบดี “ก็คงยังอยู่ในวัง กำลังปรึกษาราชกิจต่อหน้าพระพักตร์ ข่าวการกลับมาของเจ้ายังคงไปไม่ถึงเสี่ยวหนิว หากเขาได้รู้ว่าเจ้ายังมีชีวิตอยู่ จะต้องดีใจจนแทบคลั่งแน่ๆ ตอนเด็กๆ เขาติดเจ้ามากที่สุด” เมื่อลู่ต้าหนิวเอ่ยถึงน้องชายก็รู้สึกมีความสุข ทั้งยังรู้สึกภูมิใจในตัวน้องชายเป็นอย่างยิ่ง ในวัยเยาว์ น้องชายผูกพันกับเขาที่สุด ต้องการที่จะติดตามเขาขึ้นเขาไปด้วยกัน เพียงแต่น้องชายค่อนข้างเป็นเด็กอ่อนแอมาแต่กำเนิด เขาจึงไม่กล้าพาน้องออกจากบ้าน ใครจะคาดคิดว่าบัดนี้จะเติบใหญ่เป็นผู้ที่เขาสามารถขอความช่วยเหลือได้แล้ว เมื่อหลัวหรงเอ๋อร์ได้ยินมารดาของสามีเอ่ยถึงความสนิทสนมในวัยเยาว์ของใต้เท้าลู่กับสามีตนนั้น ในดวงตาก็พลันปรากฏรอยยิ้มออกมา ด้วยความผูกพันในวัยเยาว์นี้ นางจึงจะสามารถควบคุมจวนตระกูลลู่ และผูกมิตรกับลู่จีเฉินเอาไว้ได้ …… แสงทองอร่ามยามอัสดงทาบทาลงบนหลังคาที่ซ้อนกันเป็นชั้น ๆ เป็นครั้งแรกที่หลัวหรงเอ๋อร์ได้ยลโฉมหมู่สัตว์เทพผู้น่าเกรงขามบนหลังคาจวนอ๋อง บ้างก็ดูสง่างาม บ้างก็ดูดุดัน บ้างก็ดูองอาจ บ้างก็ดูสุขุม บ้างก็ดูมีชีวิตชีวา ยามนั่งหรือนอนทอดสายตาไปไกล ๆ ก็ดูน่าเกรงขามและสงบนิ่ง “นายท่านรองกลับมาแล้วขอรับ! นายท่านรองกลับมาแล้วขอรับ!” บ่าวรับใช้ก้าวเท้าอย่างมั่นคง วิ่งผ่านทางเดินยาวไปอย่างรวดเร็ว หลัวหรงเอ๋อร์รีบถอนสายตากลับมา จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย หัวใจเต้นแรงด้วยความประหม่า ชื่อเสียงของคนดั่งเงาไม้ ชื่อเสียงของลู่จีเฉินโด่งดังเป็นที่เลื่องลือจริงๆ ตอนอายุสิบสอง เขาเป็นเจ้าหน้าที่เสมียนห้องหนังสือในตัวอำเภอที่ไม่มียศถาบรรดาศักดิ์ รับผิดชอบหน้าที่บันทึกเครื่องมือเกษตรและสิ่งของเบ็ดเตล็ดที่ทางราชการแจกจ่าย เขาเดินทางไปเยี่ยมเยียนเกษตรกรสูงอายุในท้องที่ต่างๆ ด้วยตัวเอง ลงมือทำนาเอง หลังจากปลูกต้นกล้าและเพาะพันธุ์แล้ว สามปีต่อมา ผลผลิตข้าวในเขตข่านโกวก็เพิ่มขึ้นมาก ฝ่าบาทเคยถามเขาว่า ในครั้งนั้น เขาได้มีเป้าหมายอันยิ่งใหญ่และความทะเยอทะยานอันสูงส่งอยู่ในใจหรือไม่ เขาตอบว่า เขาแค่ต้องการทวงคืนเครื่องเหล็กที่ให้ยืมไปเท่านั้นเอง ไม่เช่นนั้น ผู้บังคับบัญชาจะไม่จ่ายเงินให้เขา เมื่ออายุได้สิบห้าปี ข้าหลวงท้องถิ่นได้แต่งตั้งให้ลู่จีเฉินเป็นเจ้าหน้าที่ปกครองประจำเทศบาลเมืองอู่ชวน เทศบาลเมืองอู่ชวนได้รับการยกฐานะเป็นหนึ่งในสิบหัวเมืองใหญ่ของต้าโจว การปกครองเป็นไปโดยราบรื่น ราษฎรปรองดอง เจริญรุ่งเรืองยิ่ง เมื่ออายุสิบหกปี ลู่จีเฉินยังคงมุ่งมั่นในการสอบจอหงวนได้เป็นบัณฑิตชั้นสูง ด้วยงานเขียนอักษร 'พฤติกรรมของราษฎร' และในปีเดียวกันนั้น ก็เข้าสอบหน้าพระที่นั่ง ด้วยงานเขียน 'ว่าด้วยป้อมปราการ' จนได้รับคัดเลือกจากฮ่องเต้ให้เป็นปั้งเหยี่ยนบัณฑิตอันดับสองด้วยพระองค์เอง ในปีนั้นเอง ลู่จีเฉินวัยสิบหกปี ละทิ้งตำแหน่งในสำนักฮั่นหลิน เดินทางไกลไปยังชายแดนทุรกันดาร เพื่อดำรงตำแหน่งนายอำเภอ สามปีต่อมา อำเภอเจียวเกาผงาดขึ้นเป็นเส้นทางสำคัญทางการค้า มีร้านค้าตั้งเรียงรายกันอย่างหนาแน่น แนวป้องกันชายแดนถูกขยายออกไปกว่าร้อยลี้โดยปราศจากการนองเลือดใดๆ ปีตุนเหวินที่ยี่สิบ จักรพรรดิแห่งต้าโจวได้แต่งตั้งลู่จีเฉินให้ไปจัดการดูแลกิจการชนเผ่า เพื่อรักษาความสงบของชายแดนตะวันตก และรักษาแนวป้องกันชายแดน ลู่จีเฉินใช้พระเดชและพระคุณควบคู่กันไป สร้างความปรองดองในเขตชายแดนให้สงบสุข ยืนกรานไม่รับของกำนัลใดๆ พัฒนาการป้องกันชายแดนและดูแลเกษตรกรโดยไม่เลือกปฏิบัติ จนได้รับความเคารพจากหัวหน้าชนเผ่า และท้ายที่สุดชายแดนตะวันตกก็ยอมสวามิภักดิ์ต่อต้าโจว ในขณะที่ทุกคนคิดว่าลู่จีเฉินจะต้องถูกเรียกตัวกลับไปยังนครเปี้ยนจิง และก้าวหน้าในหน้าที่การงานอย่างรวดเร็ว... ลู่จีเฉินกลับอาสาไปดำรงตำแหน่งผู้ว่าการหัวเมืองอันไห่ ซึ่งเป็นถิ่นทุรกันดารในหนานจาง และอยู่ที่นั่นเป็นเวลาหลายปี ที่หัวเมืองอันไห่ เขาได้นำทัพเรือต้าโจวทำสงครามทางทะเลอันสะท้านสะเทือนไปทั่วแผ่นดิน ทำให้แคว้นต่างๆ ในน่านน้ำโดยรอบ ประจักษ์ถึงแสนยานุภาพทางทะเลของต้าโจว อาณาเขตราชวงศ์ต้าโจวจึงแผ่ขยายไปถึงทะเลอย่างน่าตกตะลึง นับแต่นั้นมา ชื่อเสียงของลู่จีเฉินก็เลื่องลือไปทั่วทุกหัวระแหงของราชวงค์ต้าโจว จนฮ่องเต้มีพระบรมราชโองการสรรเสริญด้วยพระองค์เอง เสียงกล่าวร้ายป้ายสีลู่จีเฉินในราชสำนักดังออกมาไม่ขาดสาย ในขณะที่ทุกคนคาดเดาว่าเขาจะตั้งตนเป็นใหญ่ ไม่ฟังคำบัญชาจากเมืองหลวง ลู่จีเฉินกลับสละซึ่งตำแหน่งทั้งปวง ทูลขอพระราชทานไปประจำการยังดินแดนอันห่างไกลทางเหนือด้วยตัวเอง นับจากนั้น เส้นทางยุทธศาสตร์ทางเหนือก็กลับมาเปิดใช้อีกครั้ง ปัญหาแม่ทัพท้องถิ่นที่เป็นปัญหาเรื้อรังในราชสำนักได้รับการจัดระเบียบใหม่ ทั้งยังสามารถคลี่คลายปัญหาที่เป็นภัยคุกคามร้ายแรงต่อราชสำนัก และปิดปากเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของประชาชนได้โดยสิ้นเชิง กล่าวได้ว่าขุนนางทั้งปวงแห่งราชวงศ์ต้าโจว ล้วนเคยมีปฏิสัมพันธ์กับลู่จีเฉินทั้งโดยตรงและโดยอ้อมทั้งสิ้น หลักการบริหารราชการและกลยุทธ์การปกครองทหารของเขา เป็นที่กล่าวขานถึงในวงกว้าง …… เขาเป็นขุนนางขั้นสามเพียงคนเดียวในราชวงศ์ต้าโจว ผู้ไม่เคยดำรงตำแหน่งในพื้นที่มั่งคั่งอุดมสมบูรณ์เลย เช่นนี้ จะไม่ให้หลัวหรงเอ๋อร์รู้สึกประหม่าได้อย่างไร ร่างกายนางสั่นเทิ้มด้วยความกังวล นางกำลังจะได้พบเขาผู้นั้นแล้ว ......