ตอนที่ 2 ตัวตนที่หายไป

ด้วยความที่เธอเร่งรีบจะออกไปจากที่นี่ โอเว่นจึงไม่กังวลเลยว่ายูนีสจะไม่ตามออกมา เพราะในเมื่อเธอกล้าหยิบถ่านร้อนด้วยมือตัวเอง แสดงว่าไม่มีทางจะยอมอยู่ที่นี่ต่อไปอย่างแน่นอน และก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ยูนีสเดินตามเขาออกมาจากโรงพยาบาลจิตเวชในที่สุด ท่าทางของเธอดูแปลกๆ เธอใช้มือข้างหนึ่งกุมท้องไว้ ไหล่ห่อ งอหลัง และยกขาขึ้นเหมือนขาเธอหนักจนแทบก้าวไม่ออก คนขับรถชื่อบ็อบบี้สังเกตเห็นความผิดปกติ "คุณโอเว่น คุณยูนีสดูไม่ดีเลยนะครับ" โอเว่นเหลือบมองก่อนจะหัวเราะเยาะเบาๆ "ก็แค่แกล้งทำอ่อนแอ เพื่อให้ฉันสงสารน่ะสิ ฉันตามใจเธอมากไป จนเธอคิดว่าแค่ทำตัวอ่อนแอก็จะได้ทุกอย่าง" แม้จะพูดอย่างนั้น แต่สายตาเขาก็อดไม่ได้ที่จะมองดูเธออีกครั้ง เธอผอมลงจนผิดปกติ สีหน้าซีดเผือด มือก็ยังมีรอยแผล… เอาเถอะ พอขึ้นรถแล้วค่อยพาไปโรงพยาบาล เธอจะได้ไม่มีข้ออ้างมาเล่นละครตบตาเขาอีก แต่ก่อนที่เขาจะได้ทำอย่างนั้น ยูนีสกลับหันหลังวิ่งหนีไปอีกทางทันทีที่เห็นรถของเขา เธอกำลังพยายามหนี! ยูนีสไม่มีทางกลับไปอยู่กับครอบครัวซอนเดอร์สอีกแน่ เอลซีต้องวางแผนอะไรไว้ และรอให้เธอเดินกลับเข้าไปติดกับเอง กลับไปก็คงเหมือนเดินเข้ากองเพลิง! เธอไม่ต้องการอะไรจากบ้านหลังนั้นอีกแล้ว สิ่งที่เธอต้องทำคือไปขอออกบัตรประชาชนใหม่ แล้วลบตัวเองออกไปจากชีวิตเดิมให้หมดสิ้น! แต่ร่างกายของเธอกลับอ่อนแรงเกินไป บาดแผลภายในที่ถูกทำร้ายจากโรงพยาบาลนั้นยังคงส่งผลทุกย่างก้าว ทุกการเคลื่อนไหวราวกับเปิดปากแผลซ้ำ ยูนีสหอบหายใจ หน้าผากชุ่มเหงื่อเย็น แต่ยังไม่ทันได้หนีไปไกล โอเว่นก็ตามมาดึงตัวเธอกลับไปแล้ว "อ๊า!" เธอกรีดร้องลั่น ล้มลงไปกระแทกพื้นอย่างแรง เสียงกรีดร้องนั้นเจ็บปวดจนโอเว่นตกใจ เขานิ่งไป มองยูนีสที่นอนขดอยู่กับพื้น เธอเอามือกุมหัวเหมือนกลัวว่าจะโดนทำร้ายอีก… แต่เขายังไม่ได้ทำอะไรด้วยซ้ำ เขาขมวดคิ้ว มองเธออย่างระแวดระวังแต่ไม่ยื่นมือเข้าช่วย "ถ้าคิดว่าหนีแล้วฉันจะเป็นห่วงล่ะก็ เธอคิดผิดแล้ว" เมื่อได้ยินเสียงเขา ยูนีสก็ค่อยๆ ลดมือลง ใช่… ที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลจิตเวช ไม่มีใครจะวิ่งมาซ้อมฉันอีกแล้ว โอเว่นพูดต่อ "ตอนนี้เธอไม่มีตัวตนในระบบด้วยซ้ำ ไม่มีบัตร ซื้อตั๋วไม่ได้ จะไปไหนได้?" เธอไม่มีเงิน ไม่มีโทรศัพท์ ไม่มีบัตรประชาชน เธอไปไหนไม่ได้เลย ไม่ว่าอยากยอมรับหรือไม่ เธอก็ยังต้องพึ่งพาครอบครัวซอนเดอร์สอยู่ "ไม่มีตัวตนเหรอ?" ยูนีสงุนงง ก่อนที่แววตาจะเบิกกว้างอย่างตกตะลึง เอลซีต่างหากที่เป็นลูกนอกสมรส ตอนที่แม่พาเธอกลับมาจากภูเขา ก็ไม่มีทั้งใบสูติบัตร ไม่มีทั้งข้อมูลของพ่อผู้ให้กำเนิด เพราะอย่างนั้น เอลซีจึงไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเข้าโรงเรียน หรือขึ้นเครื่องบินได้ และแทบจะไม่ย่างเท้าออกมาจากบ้านเลย ตอนนั้นครอบครัวต้องช่วยกันทำทุกวิถีทางเพื่อชดเชยให้เธอ รวมถึงยูนีสด้วย แต่ตอนนี้… ยูนีสหัวเราะเยาะตัวเอง สิ่งที่เธอเคยสงสารคนอื่น กลับกลายมาเป็นชีวิตของตัวเธอเองไปเสียได้ โอเว่นเห็นสีหน้าเธอก็เข้าใจทันทีว่ายูนีสรับความจริงนี้ได้ยาก จึงย่อตัวลงอธิบาย "หลังจากเธอเข้าโรงพยาบาล ออสการ์กลัวชื่อเสียงของเธอจะเสียมากขึ้นกว่าเดิม จึงให้เอลซีใช้ชื่อของเธอแทน โดยไปเข้าเรียน และไปงานเลี้ยงต่างๆ แทนเธอ ตอนนั้นเอลซีเติบโตมาในป่านะยูนีส ไม่รู้จักแม้แต่สตรอว์เบอร์รี เอลซีรู้ดีว่าโลกของเธอต่างออกไปมาก และเอลซีกลัวว่าจะทำให้เธอขายหน้า เลยตั้งใจเรียนจนล้มป่วยหลายครั้ง เอลซีทำเพื่อเธอทั้งนั้น อย่าใจร้ายกับเอลซีเลย" โอเว่นถอนใจ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความผิดหวัง ผู้เป็นพี่ชายมองยูนีสราวกับเธอเป็นคนผิด ยูนีสหัวเราะเย็นชา "ก็ตอนนี้ฉันกลับมาแล้วไง เธอจะคืนตัวตนให้ฉันไหม?" เธอรู้อยู่แล้วว่าคำตอบคืออะไร เอลซีใช้ชื่อนี้สร้างชีวิตใหม่ในชื่อของยูนีสมาหลายปี แม้คืนให้ ความสัมพันธ์และความน่าเชื่อถือของยูนีสก็จะตกเป็นของเอลซีไปหมดอยู่ดี เธอรู้ดีว่าจะไม่ได้ตัวตนของเธอคืน แต่เธอก็ยังอยากได้ยินคำตอบจากปากโอเว่น ตามคาด โอเว่นสวนกลับทันที "ฉันอธิบายมาขนาดนี้ เธอยังคิดแต่เรื่องของตัวเอง ไม่เคยถามเลยว่าเอลซีเป็นยังไง สามปีในโรงพยาบาลยังเปลี่ยนเธอไม่ได้เลยเหรอ?" เขาหมดความอดทน "ถ้าไม่อยากกลับบ้าน งั้นก็กลับเข้าไปอยู่โรงพยาบาลบ้าเหมือนเดิมนั่นแหละ!" พูดจบ เขาก็เดินขึ้นรถทันที บ็อบบี้ ผู้เป็นคนขับ ก็ลังเล "คุณโอเว่น จะทิ้งคุณยูนีสไว้แบบนี้จริงเหรอครับ?" โอเว่นพูดเสียงดังให้ยูนีสได้ยินชัด "เพราะตามใจมากเกินไปนั่นแหละ เธอถึงได้กลายเป็นคนแบบนี้! ปล่อยให้เธอลำบากบ้าง เธอจะได้รู้จักคุณค่าของความหวังดี!" สิ้นคำนั้น เขาก็เลื่อนกระจกรถให้ปิดแล้วสั่งอย่างเย็นชา “ออกรถ” รถเคลื่อนออกไป ยูนีสไม่แม้แต่จะหันไปมอง เธอเพียงหันกลับไปมองโรงพยาบาลจิตเวชเป็นครั้งสุดท้าย และสาบานว่าจะไม่มีวันกลับเข้าไปที่นั่นอีก แม้ไม่มีรถ เธอก็รู้ทางกลับบ้านดี สองชั่วโมงต่อมา ขณะที่โอเว่นถึงบ้านแล้ว ยูนีสก็ยังไม่โผล่กลับมาเลย … ที่สุสาน ยูนีสทรุดเข่าลงบนพื้น วางหน้าลงบนแผ่นหินเย็นเฉียบ เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น "พ่อ หนูคิดถึงพ่อเหลือเกิน… ถ้าพ่อรู้ว่าลูกไม่มีบ้านให้กลับ พ่อต้องเสียใจแน่ๆ พ่อ กอดหนูหน่อย… โอเว่นกับแม่ไม่รักหนูแล้ว พวกเขากอดแต่เอลซี ยิ้มให้แต่เอลซี…" ยูนีสกอดหลุมศพไว้แน่น หน้าผากเธอแนบรูปถ่ายของพ่อ แต่แผ่นหินก็ยังคงเย็นชา ไร้คำตอบ เหมือนความอบอุ่นที่เธอไม่มีวันได้รับอีกแล้ว เธอไม่รู้ว่าร้องไห้นานแค่ไหน จนกระทั่งน้ำตาเหือดแห้ง ความเจ็บปวดจึงเริ่มคลาย ยูนีสเช็ดน้ำตาด้วยหลังมือ แล้วใช้แขนเสื้อถูฝุ่นออกจากแผ่นหินอย่างแผ่วเบา "พ่อไม่ต้องห่วง หนูจะดูแลตัวเองให้ได้" จากนั้นเธอก็เริ่มขุดพื้นหน้าหลุมศพ มือเปล่าไม่พอแรงจึงใช้หินแงะกระเบื้องออก ใต้กระเบื้องนั้นมีช่องว่างซ่อนกล่องไม้เล็กๆ เอาไว้ ครอบครัวซอนเดอร์สสืบเชื้อสายจากแพทย์แผนโบราณ แต่เมื่อผันตัวมาทำธุรกิจโรงพยาบาล การแพทย์แผนโบราณก็ถูกลดบทบาทลง ทว่าตำราและองค์ความรู้ยังถ่ายทอดต่อกันมาหลายรุ่น ตอนยูนีสยังเด็ก พ่อเห็นว่าเธอสนใจสมุนไพรโบราณ จึงมอบหนังสือทุกเล่มไว้ให้เธอ หลังพ่อเสีย เธอในวัยสิบขวบก็แอบเอามันมาซ่อนไว้ที่นี่ ด้วยความคิดแบบเด็กๆ ว่า… ถ้าพ่อเบื่อเวลาอยู่ใต้ดิน จะได้มีอะไรอ่าน ใครจะคิดว่าสิ่งที่เธอเคยซ่อนด้วยความไร้เดียงสา จะกลายเป็นสมบัติเพียงชิ้นสุดท้ายในชีวิต ในกล่องไม่ใช่แค่ตำราโบราณ แต่ยังมียาโคโรคสูตรแท้หนึ่งเม็ดอีกด้วย ยาโคโรคที่แท้จริงสามารถช่วยชีวิตได้ในยามวิกฤต สูตรต้นตำรับใช้เขาแรด แต่เมื่อถูกสั่งห้าม ก็เปลี่ยนเป็นเขาควายแทน ฤทธิ์ยาจึงอ่อนลงมาก แต่เม็ดที่อยู่ในมือยูนีสนั้น เป็นของแท้ดั้งเดิม ร่างกายเธอพังยับเยิน ไม่มีเงิน ไม่มีบัตรประชาชน ไม่มีทางไปโรงพยาบาล หรือแม้แต่หายาก็ลำบาก เธอจึงกัดยาไปครึ่งเม็ดแล้วกลืนลงไป ส่วนอีกครึ่งหนึ่ง เธอเก็บใส่ผ้าอย่างดีเอาไว้ ยูนีสกวาดตามองรอบๆ ไม่มีใครอยู่ เธอจึงกลบกล่องและพื้นที่ทั้งหมดไว้เหมือนเดิม เอลซีรู้เรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นเธอจะอ้อนโอเว่นให้มาเอาทุกอย่างไปจากเธอ ขณะที่กลบดินเสร็จ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลัง เสียงนั้นเป็นเสียงที่คุ้นเคยแต่ห่างเหิน "ฉันรู้ว่าเธอต้องอยู่ที่นี่"