ตอนที่ 6 แผลอยู่ไหน? เอามาให้ดูสิ!

สายตาของชายคนนั้นเย็นชาเกินไป เต็มไปด้วยความระแวดระวังและความเป็นศัตรู ราวกับงูพิษที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด กำลังประเมินภัยคุกคาม ทั้งที่ฉันช่วยเขาแท้ๆ แล้วทำไมเขาถึงมองฉันแบบนั้น? หรือเขารู้สึกถูกดูแคลน? ทนความอับอายไม่ไหวเหรอ? ยูนีสถอยหลังไปโดยอัตโนมัติ เธอก้มหน้าจัดเสื้อผ้าแล้วจงใจไม่สบตาเขา เมื่อไม่มีตัวค้ำยัน ร่างของชายคนนั้นดูโอนเอนต้องพิงไม้เท้าสีดำที่ซ่อนอยู่ด้านหลัง ยูนีสไม่ได้คิดจะยุ่งเรื่องของเขา แต่ชายคนนี้ดูสูงศักดิ์ตั้งแต่หัวจรดเท้า เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดา กลุ่มคนที่จับเขามาคงไม่อยากให้มีพยาน ถ้าอย่างนั้นฉัน ซึ่งเห็นเหตุการณ์เข้าเต็มๆ ก็อาจกลายเป็นเป้าหมายด้วย วันนี้ฉันแอบหนีออกมา ไม่อยากมีปัญหาใดๆ การช่วยเขาในครั้งนี้ จึงเท่ากับช่วยตัวเองไปด้วย โชคดีที่เขาเป็นคนพิการ ไม่ว่าเขาจะคิดทำอะไร ขอแค่ฉันคว้าบัตรแล้ววิ่ง เขาก็ไล่ไม่ทันหรอก และก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆ เขาไม่ได้ตามมา ยูนีสค่อยๆ ผ่อนฝีเท้า ขณะที่สมองเริ่มประมวลเหตุการณ์ทั้งหมด ใบหน้าของชายคนนั้นผุดขึ้นมาในความคิด เธอรู้สึกคุ้นอย่างบอกไม่ถูก ที่สำคัญ เธอยังสังเกตได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง … มีกลิ่นยาสมุนไพรบนตัวเขาซึ่งดูไม่ชอบมาพากล แต่ยูนีสไม่ได้ใส่ใจนัก เธอรีบวิ่งไปที่โรงประมูลเพื่อรับกล่องยาอัลฟ่าไซร็อกซ์ จากนั้นก็ไปซื้อโทรศัพท์ใหม่พร้อมซิมแบบไม่ต้องใช้บัตรประชาชน ในขณะเดียวกัน โอเว่นกับลิลี่ยังอยู่ที่โรงพยาบาล จิอันน่ากำลังจัดข้าวของในห้องพักคนไข้ไปบ่นไป "ถ้าคุณยูนีสกลับมาเร็วกว่านี้ คุณเอลซีก็คงไม่ป่วยแบบนี้ ตอนนี้ต้องนอนโรงพยาบาลไปอีกหลายวันเลยนะคะ..." โอเว่นขมวดคิ้ว มองออกไปทางโถงทางเดินแต่ก็ไม่เห็นเงายูนีส สุดท้ายก็ระเบิดเสียงออกมาอย่างหงุดหงิด "ใจดำจริงๆ เอลซีเป็นขนาดนี้แล้ว ยังไม่ยอมแม้แต่จะมาเยี่ยม ขาเธอสำคัญนักหรือไง!" ลิลี่นั่งเช็ดมือเอลซีอยู่ข้างเตียง น้ำตาคลอเบ้า พลางพยายามปกป้องยูนีส "เธอเพิ่งกลับบ้าน อาจจะเหนื่อย อย่าไปว่าเธอเลยนะ" โอเว่นแค่นเสียงเยาะ "อยู่โรงพยาบาลจิตเวช กินอิ่มนอนสบาย จะเหนื่อยจากอะไรกัน?" บ้านนี้ แม่ต้องดูแลทุกคน เอลซีต้องเรียนและทำงานแทนพี่สาวที่ไร้ความสามารถ ออสการ์ก็ติดงานวิจัยอยู่ต่างประเทศไม่มีเวลา ส่วนฉันเองก็ต้องบริหารโรงพยาบาลและหาเงินเลี้ยงครอบครัว ไม่มีใครสักคนกล้าบ่นว่าเหนื่อย มีแต่ยูนีสที่เอาเงินของที่บ้านไปใช้แล้วอ้างว่าเหนื่อย ทั้งที่นอนเอกเขนกในโรงพยาบาลเนี่ยน่ะเหรอ? จังหวะนั้น จิอันน่าเดินมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม มือถือกล่องหนึ่งไว้แน่น "คุณโอเว่นคะ สร้อยเส้นนี้สวยมากเลยค่ะ! ต้องแพงแน่ๆ เลย!" เธอหยิบสร้อยออกจากกล่อง หันไปหาเอลซี "ฉันช่วยใส่ให้นะคะ!" เอลซีที่คิดว่าสร้อยเป็นของตัวเอง ก็ดีใจจนเผลอนั่งตัวตรงขึ้นมาอย่างลิงโลด แต่ก่อนที่สร้อยจะถึงคอ โอเว่นก็ตระหนักขึ้นมาได้ทันที เขารีบร้องห้ามเสียงหลง "อันนั้นของยุนนี่!" จิอันน่าชะงัก ลิลี่เองก็หน้าเสีย แล้วค่อยๆ ขมวดคิ้วคล้ายเข้าใจบางอย่าง เอลซีหน้าแดงก่ำด้วยความอับอาย เธอรีบผลักมือจิอันน่าออก โอเว่นก็รู้สึกกระอักกระอ่วน จึงรีบบอกกลบเกลื่อน "เอลซี สร้อยนี้ไม่ได้แพงอะไรหรอก เดี๋ยวซื้อเส้นใหม่ให้ดีกว่านี้" เอลซีถอนหายใจอย่างอิจฉา "มันไม่ใช่เรื่องราคา แต่มันคือความหมายต่างหาก... จี้นี้มีดาวสามดวง ดาวใหญ่สองดวงโอบดาวเล็กตรงกลาง เหมือนที่พี่กับออสการ์ปกป้องยูนีส… ฉันก็อยากเป็นส่วนหนึ่งของความรักนั้นบ้าง แต่สุดท้ายก็เป็นคนนอกอยู่ดี" โอเว่นยกมือเคาะหน้าผากเธอเบาๆ แล้วพูดกลั้วหัวเราะ "อย่าไปเปรียบเทียบเลย พี่กับออสการ์รักเธอที่สุดแล้ว" เอลซีเหลือบตามองสร้อยที่โอเว่นเก็บใส่กระเป๋าอย่างลวกๆ สีหน้าหม่นหมอง ถ้ารักจริง… ทำไมไม่ยกสร้อยเส้นนั้นให้ฉัน? แต่โอเว่นลุกขึ้นแล้วเรียกจิอันน่าออกไปคุยที่โถงทางเดิน ที่นั่น เขาหันมามองเธอด้วยสายตาเย็นชา "จำไว้นะ คุณเป็นแค่แม่บ้าน อย่าสอดรู้มาก ถ้าล้ำเส้นเกินขอบเขตอีก ก็ลาออกไปได้เลย" จิอันน่ารู้สึกเสียหน้า พูดสวนอย่างอึดอัด "แต่ก่อนหน้านี้ของขวัญจากคุณโอเว่นกับคุณออสการ์ก็มีแต่ให้คุณเอลซีตลอดนี่คะ..." โอเว่นสวนทันที "ฉันมีน้องสาวแค่คนเดียวหรือไง?" จิอันน่าทำท่าจะพูดเรื่องยูนีสขโมยโทรศัพท์ แต่โอเว่นก็อารมณ์เสียเกินกว่าจะฟัง ชายหนุ่มพูดกลับไปว่า "ฉันจะกลับไปเอาเสื้อผ้ามาให้เอลซี" เมื่อเขากลับถึงบ้านซอนเดอร์ส ไฟเปิดอยู่แต่ไม่เห็นยูนีส ทั้งที่เอลซีป่วยหนัก ยูนีสยังกล้านอนสบายใจได้อีกเหรอ? เขาไปเคาะประตูห้องของยูนีส เคาะอยู่นานเกือบนาที ประตูก็เปิดจากด้านใน ยูนีสใส่เสื้อยืดตัวใหญ่ ผมเปียกเหมือนเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เมื่อเห็นเธอใกล้ๆ โอเว่นก็รู้สึกบางอย่างผิดปกติ ใบหน้าของยูนีสซีดเซียวเกินไป ตัวก็ผอมจนเสื้อคลุมเหมือนเป็นผ้าห่อตุ๊กตากระดาษ แล้วเขาก็นึกขึ้นได้ รอบตัวเธอมีบางอย่างที่เหม็นเน่าอยู่จางๆ เด็กสาววัยยี่สิบควรจะเต็มไปด้วยชีวิตชีวา ผมนุ่มลื่น ท่าทางกระฉับกระเฉง ใบหน้าอบอุ่นด้วยรอยยิ้ม และดวงตาสดใส เหมือนเอลซี แต่ยูนีสไม่ใช่แบบนั้น เธอเดินช้าแทบลากเท้า สายตาหม่นหมอง ก้มหน้าตลอดเวลา มือกุมท้อง ไหล่ห่อ ค้อมหลัง เหมือนคนแก่เจ็ดสิบ ภาพของเอลซีที่สดใสผุดขึ้นในหัว ทำให้โอเว่นพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิด "ที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลจิตเวช อย่าทำตัวเหมือนคนแก่เดินออกกำลังกายหน่อยได้ไหม? ยืดหลังให้มันตรงๆ หน่อย!" ยูนีสขมวดคิ้ว บาดแผลภายในของฉันกำลังปวดอยู่ และยิ่งขยับก็ยิ่งเจ็บหนัก แค่ตอนแกล้งเป็นสาวบริการในตลาดมืดเมื่อครู่ก็แทบหมดแรง เธอพยายามอธิบาย "ฉันยืดตัวไม่ไหว มันเจ็บ…" แต่ยังพูดไม่ทันจบ โอเว่นก็คว้าหัวไหล่เธอ บังคับให้ยืดตัวขึ้น ห้ามเธอกุมท้องอีก เมื่อเห็นสีหน้าเธอเจ็บจนน้ำตาคลอ หายใจแรง พยายามจะดิ้นหนี แต่โอเว่นก็ไม่ยอมปล่อย ยืนกรานว่าจะดึงตัวเธอกลับมาเป็นเหมือนเดิมให้ได้ "บอกว่าเจ็บไง! เจ็บ!" ยูนีสผลักเขาออก หอบหายใจ ดวงตาเย็นชา โอเว่นเซไปสองก้าว คว้าขอบประตูพยุงตัวด้วยความตกใจ "โอเว่น! ยูนีส! อย่าทะเลาะกัน!" เอลซีรีบเดินมาพร้อมกับลิลี่ที่ประคองไว้ พลางไอค่อกแค่ก โอเว่นได้สติ หันไปตะคอกใส่ยูนีส "เจ็บตรงไหน? แขนเหรอ? หรือขา? เอาแผลออกมาให้ทุกคนดูเลย! ไม่อย่างนั้น คนอื่นจะคิดว่าฉันทำร้ายเธอ!" แต่ยูนีสไม่มีแผลภายนอกให้เห็น โรงพยาบาลจิตเวชถนัดเรื่องทรมานคนโดยไม่ทิ้งร่องรอยบาดแผลภายนอกเอาไว้ ทำให้คนในครอบครัวไม่รู้ ยูนีสพูดเสียงเรียบ "ฉันมีเลือดออกภายในแบบช้าๆ ถ้าอยากดูแผล ต้องผ่าท้องฉันออกมาโชว์เลยไหมล่ะ?" เธอเงยหน้าขึ้น สายตาเย็นเยียบ "คุณกล้าดูไหม?" ลิลี่น้ำตาคลอทันที เสียงสั่นเครือ "ยุนนี่… พี่เขารักลูกนะ เขาไม่มีทางทำร้ายลูกได้หรอก อย่าพูดอะไรแบบนี้เลย มันจะบาดใจพี่เขานะ..." เธอพยายามกลั้นน้ำตา แล้วหันไปสั่งจิอันน่า "ไปเตรียมรถ เราจะพายุนนี่ไปโรงพยาบาล เผื่อว่าเธอจะป่วยจริงๆ" ไม่คาดคิดว่าโอเว่นจะยังยืนกราน "ยูนีส บ้านเรามีโรงพยาบาลนะ คิดให้ดีก่อนจะโกหก! ถ้าเลือดออกภายในมันปวดขนาดนั้น เธอจะยังไม่ร้องสักแอะ แล้วยังมีแรงมาผลักฉันอีกได้ยังไง? ฉันว่าเธอแค่แกล้งป่วยมากกว่า!"