ตอนที่ 3 การชำระบัญชี

แผ่นหลังของยูนีสแข็งทื่อ แต่เธอไม่หันไปมอง คนที่มายืนอยู่ตรงนั้นคือพอล พาวเวล คู่หมั้นและเพื่อนเล่นในวัยเด็กของเธอ แม้เธอจะไม่หันกลับไป แต่พอลก็คว้าไหล่ของเธอแล้วดึงให้หันมาเผชิญหน้ากับเขาพร้อมรอยยิ้ม "เวลาเธอเสียใจ เธอก็มักจะมาหาพ่อทุกทีเลยนะ..." แต่รอยยิ้มนั้นก็แข็งค้างไปทันทีที่เขาเห็นใบหน้าของยูนีส หญิงสาวซีดเผือด ดวงตาหม่นหมองใต้ผมสีดำยาวไร้แววใดๆ ความเย็นยะเยือกไหลวาบไปทั่วสันหลังของพอล เขารีบชักมือกลับอย่างเผลอตัว แล้วก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเธอเป็นคนบ้า คนบ้าทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น เขาเคยได้ยินมาด้วยว่าเธอเอาอุจจาระป้ายตัวเองเล่นด้วยซ้ำ แค่คิดว่าเมื่อกี้เผลอแตะตัวเธอ พอลก็รู้สึกขยะแขยง เขารีบเช็ดมือกับลำต้นของต้นไม้ข้างหลังอย่างลับๆ ถึงจะไม่ให้ใครเห็น แต่ยูนีสก็ยังสังเกตได้ เธอกับพอลหมั้นกันมาตั้งหลายปี ทุกคน รวมทั้งยูนีสเอง ต่างก็คิดว่าพวกเขาจะได้แต่งงานกัน นั่นทำให้เธอรู้สึกเป็นเจ้าของเขาอย่างไม่รู้ตัว การถูกคนที่รักปฏิเสธ มันเจ็บ แต่ยูนีสกลับไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมาเลย สามปีที่อยู่ในโรงพยาบาลจิตเวช พอลไม่เคยไปเยี่ยมเธอแม้แต่ครั้งเดียว เธอก็รู้ดีแล้วว่า คนอย่างเขา ไม่มีอนาคตเอาไว้สำหรับเธออีกต่อไป เวลาผ่านไปนานเกินไป พอลไม่รู้จะคุยกับยูนีสยังไง เขามองเธอเหมือนคนแปลกหน้าที่คุ้นเคย ก่อนจะพูดอย่างเก้ๆ กังๆ "ตั้งแต่เธอเสียสติแล้วไปแทงเอลซี เอลซีก็สุขภาพไม่ดีเลย ตอนนี้เธอยังไม่ยอมกลับบ้าน เอลซีก็เป็นห่วงจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ พวกเราทุกคนเป็นห่วงเธอนะ" ยูนีสเหยียดยิ้ม ถ้าเอลซีไม่กินอะไรเลย แล้วทำไมยังไม่ตาย? พอเห็นยูนีสไม่สะทกสะท้าน พอลก็เริ่มหน้าตึง เสียงเข้มขึ้น "ฉันบอกให้เธอกลับบ้านไปขอโทษเอลซีเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่ทำ เธอก็ไม่ต้องหวังว่าจะได้เจอหน้าฉันอีก" ยูนีสเคยยอมพอลทุกอย่าง ทำให้เขาเข้าใจว่าเธออยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา แต่สามปีในโรงพยาบาลจิตเวชที่เธอต้องรอคอยคนมาช่วยเหลือ สุดท้ายก็ไม่มีใครมา ทำให้เธอไม่คาดหวังอะไรจากใครอีกต่อไป และไม่คิดจะประจบเอาใจใครอีกแล้ว เมื่อเธอไม่ต้องการความรักจากใคร เธอก็เหลือแค่ความตั้งใจจะมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเอง ยูนีสแบมือออก ดูแผลไหม้ตรงฝ่ามือ มันยังแสบอยู่เลย ความเจ็บปวดทำให้เธอจำได้ว่า ถ้ายังไม่มีอำนาจอยู่ในมือ ต่อให้ดื้อแค่ไหน ก็มีแต่จะเจ็บตัวเปล่า ดังนั้น เธอจึงตัดสินใจกลับไปพร้อมพอล ยังไงเธอก็วางแผนจะกลับไปทวงคืนตัวตนจากครอบครัวซอนเดอร์สอยู่แล้ว การได้นั่งรถพอลกลับไป ก็ดีกว่าเดินเท้า พอลเดินนำหน้าไปแล้วหยิบผ้าเปียกออกมาจากรถ เขาเช็ดมืออย่างตั้งอกตั้งใจอยู่ที่ประตูรถ พอขึ้นรถมาแล้ว เขาก็เห็นว่ายูนีสไปนั่งเบาะหลัง ทั้งที่แต่ก่อนเธอนั่งเบาะหน้าเสมอ เบาะนั้นเคยเป็นของเธอโดยเฉพาะ ทำไมตอนนี้เธอไปนั่งตรงนั้น? เขาหันไปเห็นสติกเกอร์บนแผงหน้ารถเขียนว่า "เบาะเจ้าหญิงเท่านั้น ห้ามสาวอื่นนั่ง!" ใบหน้าพอลแดงก่ำ รีบพูดกลบเกลื่อน "น้องสาวฉันติดไว้เล่นๆ อย่าคิดมากนะ" เขาคิดว่ายูนีสจะต้องคาดคั้นเขาเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา เธอคงเริ่มถามไม่หยุดอย่างเคย แค่คิดก็เหนื่อยใจแล้ว ยูนีสเป็นคนขี้หึง ถ้ารู้ว่าเอลซีเป็นคนติดสติกเกอร์ไว้ล่ะก็ เธอไม่มีทางปล่อยไว้แน่ พอลเตรียมแผนไว้แล้ว ไม่ว่าเธอจะถามเรื่องอะไร เขาก็จะแกล้งฉุนเฉียวแล้วกล่าวหาว่าเธอหวาดระแวงเกินไป เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา ซึ่งได้ผลเสมอ และสุดท้ายเธอก็จะเป็นฝ่ายง้อเขาเอง แต่เขาก็ต้องประหลาดใจ เพราะยูนีสกลับตอบแค่ "อืม" เท่านั้น แล้วก็เงียบไปเลย พอลถึงกับนิ่งอึ้ง เขารอแล้วรออีก ยูนีสก็ไม่มีทีท่าว่าจะถามอะไรเพิ่ม เขาขมวดคิ้ว ก่อนจะสตาร์ทรถ ข้างในเงียบกริบ ไม่มีใครพูดอะไร พอลเหลือบมองกระจกหลัง เห็นยูนีสกำลังมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเฉยชา ราวกับไม่มีเขาอยู่ตรงนั้นด้วยซ้ำ เขาตั้งใจจะพูดเรื่องถอนหมั้น แต่ก็กลัวว่าเธอจะไม่ยอมง่ายๆ แต่พอเห็นเธอเฉยชาแบบนี้ เขากลับรู้สึกหงุดหงิดแปลกๆ ยิ่งเธอไม่สนใจ เขายิ่งรู้สึกไม่พอใจ ทันใดนั้น เขาเหยียบคันเร่งแรงๆ เร่งความเร็ว ยูนีสเคยกลัวความเร็ว ทุกครั้งที่เขาขับรถเร็ว เธอจะรีบร้องขอให้เขาชะลอ แต่ตอนนี้ แม้ความเร็วจะพุ่งจนเกือบชนรถบรรทุกข้างหน้า ยูนีสก็แค่คาดเข็มขัดแล้วไม่พูดอะไรเลย พอลเหงื่อแตก รีบเหยียบเบรกลดความเร็วด้วยตัวเอง เธอไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าเขาด้วยซ้ำ เขารู้สึกเสียหน้าเลยพึมพำว่า "เธอกล้ากว่าก่อนเยอะเลยนะ" เมื่อก่อนเขาชอบทำตัวเป็นฮีโร่ พาเธอซิ่งรถแล้วดูเธอกลัว แต่ความจริง ยูนีสไม่เคยกลัวความเร็วเลย เธอแค่กลัวว่าเขาจะเป็นอะไร แต่ตอนนี้ ในเมื่อเขาไม่ใช่คนที่เธอรักอีกต่อไป เธอก็ไม่สนใจอะไรแล้ว ที่คฤหาสน์ซอนเดอร์ส ลิลี่ มัวร์ กับเอลซียืนรออยู่ที่หน้าประตูอย่างใจจดใจจ่อ พอเห็นโอเว่นเดินออกมาพร้อมผ้าคลุมไหล่ เอลซีก็เข้าใจว่าเขาเตรียมไว้ให้เธอ จึงดันลิลี่ออกไปเล็กน้อย แล้วทำท่ารอให้เขาคลุมให้ แต่โอเว่นกลับไม่แม้แต่จะมองเธอ เขามองตรงไปยังถนน พร้อมผ้าคลุมในมือ ที่เขาเตรียมไว้ให้ยูนีส สีหน้าเอลซีบิดเบี้ยวด้วยความหงุดหงิด แม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน โอเว่นก็ยังไม่เลิกสนใจคนบ้าอย่างนั้นอีก! ขณะนั้นเอง รถพอลก็เลี้ยวเข้ามา เอลซีรีบปรับสีหน้าเป็นแสนดีทันที "พอลนี่แหละที่จะพาเธอกลับมาได้ ยูนีสยอมฟังเขาคนเดียวเลย…" แล้วเธอก็ทำเป็นตกใจ ก่อนจะปิดปาก ร้องไห้สะอึกสะอื้น "โอเว่น ฉันไม่ได้จะดูถูกพี่นะ ฉันแค่พูดไม่คิด เพราะโตมาบนเขา ฉันพูดไม่เป็น…" โอเว่นนิ่งไป เขาเองก็อดคิดไม่ได้ ใช่แล้ว ฉันไปถึงโรงพยาบาลด้วยตัวเอง พูดดีๆ กับยูนีส เธอก็ยังไม่ยอมกลับมากับฉันเลย แต่พอลพาเธอกลับมาได้ง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ? สีหน้าโอเว่นจากที่เคยดีใจก็เปลี่ยนเป็นมืดมน ยูนีสไม่แม้แต่จะสนใจว่าเขาจะปลอบโยนเธอหรือไม่ใช่ไหม? งั้นเขาก็จะไม่สนเธอเหมือนกัน! ดังนั้น พอยูนีสลงจากรถ โอเว่นก็เอาผ้าคลุมคลุมให้เอลซีแทน ส่วนยูนีส… จะหนาวตายก็เรื่องของเธอ อากาศตอนเย็นของฤดูใบไม้ร่วงเย็นยะเยือก ยูนีสในเสื้อยืดแขนสั้นบางๆ ยืนอยู่กลางลมหนาว สั่นเล็กน้อย เธอเหลือบมองผ้าคลุมผืนนั้นที่คลุมตัวเอลซีอยู่ และจากนั้นก็หันไปมองลิลี่ที่เดินเข้ามาหา ลิลี่ร้องไห้หน้าแดง "ลูกแม่ ลูกต้องลำบากมามากแน่ๆ เลย…" เอลซีก็เดินเข้ามา น้ำตาคลอเต็มดวงตา "เป็นความผิดของฉันเอง ที่อยากอยู่กับครอบครัวซอนเดอร์สมากเกินไป ยูนีสเลยโกรธจนล้มป่วย ฉันไม่น่าคิดฝันถึงการมีครอบครัวเลยด้วยซ้ำ… ถ้าเธอยอมกลับบ้าน ยูนีส ฉันจะออกไปจากที่นี่โดยไม่เอาอะไรไปเลย เธอจะไม่ต้องกังวลอีกว่าฉันจะมาแย่งครอบครัวของเธอ" ลิลี่ฟังแล้วน้ำตาไหล เธอกอดเอลซีแน่น โอเว่นหน้าตึง "เธอก็เป็นลูกของแม่เหมือนกัน จะมาพูดแยกฝั่งอะไรแบบนี้อีกไม่ได้เด็ดขาด! ครอบครัวซอนเดอร์สคือบ้านของเธอ ไม่มีใครมีสิทธิ์ไล่เธอออกไป! แล้วอย่าได้พูดแบบนี้อีกนะ!" พอลก็ขยับตัวมาขวางระหว่างยูนีสกับเอลซี เขาพูดเสียงเข้ม "เธอแทงเอลซีจนต้องกินยาตลอดชีวิต เรื่องนี้ถือเป็นบทลงโทษของเธอ เธอเป็นหนี้เอลซี เป็นหนี้ครอบครัวซอนเดอร์ส และพวกเราทุกคนต้องชดใช้ให้เอลซีด้วย!" สีหน้าโอเว่นมืดลง ใช่ นี่คือหนี้ที่ยูนีสก่อไว้ และครอบครัวซอนเดอร์สเองก็มีส่วนต้องรับผิดด้วย