ตอนที่ 8 หยิบไปโดยไม่ถามก่อนก็คือขโมย

เสียงร้องด้วยความเจ็บของโอเว่นทำให้พอลกับเอลซีที่กำลังคุยกันสะดุ้งเฮือก “เป็นอะไรของแกวะ!” โอเว่นตวาดขึ้นทันที จิอันน่าหน้าแดงก่ำ รีบก้มหน้าขอโทษ พร้อมกับพยายามเช็ดน้ำร้อนที่หกใส่เขาอย่างลนลาน โอเว่นผลักเธอออกอย่างหงุดหงิด “หลีกไป” เอลซีรีบเข้ามาช่วยพูดอย่างใจเย็น “โอเว่น จิอันน่าไม่ได้ตั้งใจ อย่าโกรธเธอเลยนะ” เธอหันไปถามจิอันน่าด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “พักนี้คุณดูเหม่อๆ ฉันยังเห็นคุณไปแอบร้องไห้อยู่หลายครั้ง มีเรื่องไม่สบายใจเหรอ?” คำถามนั้นยิ่งทำให้จิอันน่าสะอึก เธอปิดหน้าร้องไห้ “ฉันติดต่อครอบครัวไม่ได้หลายวันแล้ว คิดถึงลูกเหลือเกิน...” เอลซีขมวดคิ้ว “ติดต่อไม่ได้เหรอ? ที่บ้านก็ไม่โทรมาหาเหรอ?” จิอันน่าลังเล เธอมองโอเว่นแวบหนึ่ง ก่อนจะกระซิบเสียงเบา “ฉันไม่กล้าพูด...” พอลเอนตัวพิงพนักโซฟา มองเหตุการณ์อย่างมีอารมณ์ขันและสนใจไปพร้อมกัน เอลซีถอนหายใจ “อย่าพูดอ้อมค้อมกับโอเว่นเลย พูดมาเถอะ” จิอันน่ารวบรวมความกล้าแล้วระเบิดน้ำตา “คุณโอเว่นคะ คุณยูนีสเป็นคนขโมยโทรศัพท์ฉัน! ตอนฉันจับได้ เธอก็โมโหแล้วกดน้ำทิ้งไปเลย! ลูกชายฉันคงเป็นห่วงแย่ เพราะติดต่อฉันไม่ได้ ฮือ...” พอลหรี่ตามองจิอันน่าอีกครั้ง เธอบอกว่าขโมยโทรศัพท์เธอเหรอ? เหลวไหลน่า ยูนีสอาจจะเคยป่วย แต่เธอไม่ได้ร้อนเงินถึงขนาดต้องขโมยโทรศัพท์ แถมยังโมโหแล้วกดน้ำทิ้งอีก? ฟังไม่ขึ้นเลย โอเว่นเองก็คิดไม่ต่างกัน แต่ก็ไม่แน่ใจว่าจิอันน่าจะกล้าโกหกเรื่องใหญ่ขนาดนี้ได้ยังไง เขาถามเสียงเข้ม “มีหลักฐานอะไร?” “ฉันเห็นกับตาตัวเอง! จะเอาหลักฐานอะไรอีก!” จิอันน่าร้องไห้ พอลพ่นลมหายใจอย่างรำคาญ “แค่ลมปากเธอคนเดียวมันไม่พอหรอก มีอะไรอย่างอื่นไหม?” เอลซีเหลือบมองพอลเงียบๆ โอเว่นยังไม่ทันพูด แต่พอลกลับรีบออกตัวแทนยูนีสก่อนเลยงั้นเหรอ? ทันใดนั้นจิอันน่าก็เหมือนคิดอะไรขึ้นได้ “ถ้าเราขุดท่อน้ำขึ้นมา ก็จะเจอโทรศัพท์ฉัน ทีนี้ก็จะได้รู้ว่าฉันไม่ได้โกหก!” ขุดท่อเหรอ? เวลาผ่านมาตั้งขนาดนี้ ต่อให้โทรศัพท์โดนกดน้ำจริง ก็คงไม่รู้ไปอยู่ที่ไหนแล้ว เอลซีรีบบอกอย่างใจกว้าง “แค่โทรศัพท์เอง ไม่ต้องโวยวายมากหรอก เดี๋ยวฉันซื้อให้ใหม่” เธอหยิบมือถือออกมาเตรียมสั่งซื้อ แต่จิอันน่ากลับร้องห้าม “คุณเอลซี มันไม่ใช่แค่โทรศัพท์ ฉันต้องการรายชื่อเบอร์โทรในนั้น...” โอเว่นเริ่มรำคาญ “ไปเปิดกล้องวงจรปิดดูเลย” บ้านหลังนี้มีกล้องทุกมุม ถ้าเกิดอะไรขึ้นจริงก็ต้องเห็นสิ แต่จิอันน่ายังไม่ยอมแพ้ “แต่ในห้องน้ำไม่มีกล้องค่ะ! คุณยูนีสรู้จุดนี้ดี เลยไม่มีหลักฐาน!” ทั้งห้องเงียบไปชั่วครู่ พอลขยับนิ้วเล็กน้อยก่อนพูดขึ้น “งั้นถามยูนีสตรงๆ เลยเป็นไง?” โอเว่นสีหน้าเข้ม “ไปตามยูนีสมา” ไม่นาน ยูนีสก็เดินออกมาจากห้องด้วยท่าทางเชื่องช้า พอลหันไปมอง เห็นผมเธอมัดไว้เรียบร้อย ใส่เสื้อยืดสีขาวธรรมดา ทำให้นึกถึงสมัยเรียนที่พวกเขานั่งข้างกันในห้องเรียน ความทรงจำเก่าๆ ทำให้เขาใจอ่อนลง จนเผลอจะเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงคุ้นเคย แต่ยูนีสไม่แม้แต่จะชายตามองเขา รอยยิ้มบนริมฝีปากพอลแข็งค้าง เขาถอนหายใจแล้วกลับไปนั่งตัวตรง สีหน้าเคร่งเครียดไปทันที โอเว่นไม่รอให้ยูนีสเข้าใกล้ก็พูดเสียงแข็งใส่ทันที “เธอเคยขาดอะไรในบ้านนี้ไหม? อาหารก็มี เสื้อผ้าก็พร้อม ทำไมถึงต้องไปขโมยโทรศัพท์ของจิอันน่า!” ยูนีสชะงัก เท้ายังไม่ทันหยุดดี ก็ต้องยืนฟังข้อกล่าวหา ทั้งที่ทุกคนได้นั่งสบายๆ มีแค่เธอกับจิอันน่าที่ยืนรอรับคำตัดสินอยู่กลางห้อง เธอถอนหายใจเบาๆ “ฉันไม่ได้ขโมย” โอเว่นพูดเสียงแข็ง “แล้วจะบอกว่าจิอันน่ากล่าวหาเธอเหรอ? แล้วทำไมจิอันน่าถึงต้องใส่ร้ายเธอคนเดียว?” ยูนีสนิ่งเงียบ โอเว่นยังพูดต่อ “งั้นให้ฉันพูดแทนแล้วกัน เธอโกรธที่ฉันไม่เตรียมโทรศัพท์ให้ใช่ไหม? เลยอยากเอาคืนฉันด้วยการทำให้ขายหน้า!” เขาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า ตั้งแต่ยูนีสกลับมา เขายังไม่เคยเตรียมของใช้ส่วนตัวให้เธอเลย น้ำเสียงเขาเย็นเยียบยิ่งกว่าเดิม “ผ่านไปสามปี เธอยังไม่หายโกรธอีกเหรอ? แค่ไม่มีใครให้ เธอก็จะทำลายมันงั้นเหรอ?” เอลซีลุกขึ้นมา ลูบหลังโอเว่นเบาๆ พูดกับยูนีสด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “ยูนีส พี่โอเว่นทำงานเหนื่อยมาก พี่แค่ลืมคิดถึงรายละเอียดพวกนี้ อย่าโกรธพี่เขาเลยนะ” โอเว่นถอนหายใจ ถ้ายูนีสจะเข้าใจได้ครึ่งหนึ่งของเอลซีก็คงดี แต่จิอันน่ากลับไม่ยอมจบ “คุณเอลซีอย่าไปปกป้องเธอเลยค่ะ! วันนี้คุณยูนีสต้องยอมรับความผิด! ไม่งั้นบ้านซอนเดอร์สจะวุ่นวายไปหมด!” โอเว่นหันขวับไปถามเสียงเย็น “หมายความว่ายังไง?” เอลซีดูเหมือนไม่อยากให้จิอันน่าพูดต่อ แต่จิอันน่ากลับลุกขึ้นพูดอย่างมั่นใจ “ถ้าเรื่องโทรศัพท์ฉันยังไม่ได้รับความเป็นธรรม แล้วของคุณเอลซีที่หายไปล่ะ? สร้อยข้อมือที่ราคาหลักล้านนั่น! หรือคุณยูนีสจะไม่ยอมรับด้วย?” พอลเหลือบมองเอลซีที่เม้มปากแน่น สีหน้าเริ่มเปลี่ยน ยูนีสยังไม่เลิกนิสัยขโมยของอีกเหรอ? เมื่อสามปีก่อน ของขวัญที่ฉันให้เอลซีหายไปบ่อยมาก แล้วไปโผล่อยู่กับยูนีส ตอนแรกฉันไม่เชื่อว่ายูนีสจะขโมย แต่เมื่อมันเกิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฉันก็เริ่มเข้าใจว่ายูนีสไม่ได้ขโมยเพราะโลภ แต่เพราะอิจฉา ตอนแรกฉันยังรู้สึกว่าเธอหึงอย่างนั้นมันก็น่ารักดี แต่พอเวลาผ่านไปกลับรู้สึกว่าเธอควบคุมฉันมากเกินไป หัวใจฉันก็เริ่มเอนเอียงไปหาเอลซีที่อ่อนโยนกว่า เข้าอกเข้าใจมากกว่า และเพราะยูนีสไม่เคยแตะของใครนอกจากของเอลซี พอลจึงไม่คิดอะไรมาก แต่ครั้งนี้ มันไม่เหมือนเดิม ยูนีสไม่สนใจสายตาของใคร เธอหันไปถามเอลซีตรงๆ “สร้อยข้อมือเธอหน้าตาเป็นยังไง?” จิอันน่าชิงพูด “เป็นลูกปัดหยกสิบแปดเม็ด หายากมาก!” ดวงตาโอเว่นวูบไหว ยูนีสถามต่อ “แต่ละเม็ดสลักอักษรคัมภีร์ขงจื๊อไว้ใช่ไหม?” จิอันน่าตาเป็นประกายทันที ชี้หน้ายูนีส “เห็นไหมคะคุณโอเว่น! เธอรู้รายละเอียดขนาดนี้ แปลว่าเธอขโมยแน่นอน!” พอลทนฟังไม่ไหว หลุดหัวเราะเยาะ “ก็เพราะมันเป็นของเธออยู่แล้วน่ะสิ เธอจะไม่รู้ได้ยังไง?” เอลซีชะงักมองพอล ทำไมเขาถึงปกป้องยูนีสบ่อยขนาดนี้? และถ้าพอลรู้ความจริง โอเว่นก็ต้องรู้เหมือนกัน สร้อยข้อมือเส้นนั้น พ่อเป็นคนให้ยูนีสตั้งแต่เธอป่วยหนัก เป็นเครื่องรางเพื่อให้ปลอดภัย จิอันน่าเห็นสถานการณ์เปลี่ยนก็รีบพูดใหม่ “ถึงจะเป็นของคุณยูนีสจริง แต่ของพวกนั้นอยู่ในห้องคุณหนูเอลซี! ก่อนจะเอาไปก็ควรขออนุญาตสิ ไม่งั้นก็คือขโมยอยู่ดี!” คำพูดนั้นทำให้ทั้งห้องเงียบลงทันที เพราะทุกคนรู้ดี ไม่เพียงแค่สร้อยข้อมือเป็นของยูนีส แต่ห้องนั้น… ก็เคยเป็นของเธอเหมือนกัน แล้วของของตัวเอง ในห้องของตัวเอง จะเรียกว่าขโมยได้ยังไง?