ตอนที่ 10 ฉันไม่อาจเรียกคุณว่าพี่ชายได้อีก

โอเว่นเตือนพอลเสียงเรียบ “อย่าลืมสิ นายเป็นคนบอกเองว่าจะถอนหมั้นกับยูนีสเพื่อแต่งงานกับเอลซี ถ้าตอนนี้นายลังเล แล้วเอลซีจะเผชิญหน้ากับคนอื่นยังไง?” พอลสวนกลับทันควัน “ใช่ ผมอยากถอนหมั้น แต่ไม่ได้แปลว่าฉันต้องตัดขาดจากยูนีสเสียหน่อย ยังไง เราก็ยังเจอกันบ่อยๆ...” โอเว่นตัดบททันที เสียงเย็น “ไม่ นายกับยุนนี่ต้องตัดขาดกันโดยสิ้นเชิง นายรู้นิสัยเธอดีที่สุด เธอทั้งหึงหวงและจองเวร ถ้าเธอยังคิดว่านายเป็นของเธอ แล้วนายไปแต่งงานกับเอลซี เธอจะเอาความแค้นทั้งหมดไประบายกับเอลซีแน่นอน” โอเว่นถอนหายใจ “ฉันแค่อยากให้นายกับเอลซีแต่งงานกันให้เร็วที่สุด พอเธอย้ายเข้าบ้านนาย ฉันจะได้ไม่ต้องคอยระแวงทุกวันแบบนี้อีก” แต่คำพูดครึ่งหลังของโอเว่น พอลแทบไม่ได้ฟังเลย สมองเขายังวนอยู่ที่ประโยคเดียวที่ว่า “นายเป็นของเธอ” นั่นมันเคยเป็นสิ่งที่ฉันเชื่อมาตลอดเหมือนกัน แต่ตอนนี้ยูนีสกลับเป็นฝ่ายขอถอนหมั้นซะเอง... โอเว่นคุยอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะรู้ว่าพอลเงียบไปนานจนน่าหงุดหงิด เขายื่นมือไปชกเบาๆ “ยังคิดถึงยุนนี่อยู่ใช่ไหม?” ฉันเห็นตั้งแต่ตอนอยู่ห้องนั่งเล่นแล้ว พอลนั่งข้างเอลซี แต่สายตากลับจับจ้องอยู่ที่ยุนนี่ตลอด หมอนี่คิดจะเป็นพระเอกในโศกนาฏกรรมคนต่อไปหรือยังไง? พอลถอนหายใจแรง ยกมือขึ้นนวดไหล่ “ผมแค่คิดว่าทุกคนใจร้ายกับยูนีสเกินไป อย่าลืมนะว่าเธอก็เป็นลูกบ้านซอนเดอร์สเหมือนกัน แต่กลับไม่มีแม้แต่ห้องดีๆ ให้อยู่ แถมยังปล่อยให้แม่บ้านใส่ร้ายว่าเธอขโมยของอีก” คฤหาสน์ซอนเดอร์สเป็นวิลล่าหลังใหญ่ มีห้องตั้งมากมาย แม้แต่ห้องของออสการ์บนชั้นสองยังว่างอยู่ แล้วทำไมถึงไม่มีใครให้ห้องดีๆ กับยูนีสบ้าง? โอเว่นหน้าแดงจัด ก่อนจะพูดสวนด้วยความโมโห “แล้วนายดีกว่าคนอื่นงั้นเหรอ? นายปฏิเสธยุนนี่เพราะกลัวว่าเธอป่วยทางจิต กลัวคนจะรู้จนเสียชื่อใช่ไหม? ถึงได้เลือกจะแต่งกับเอลซีแทน!” พอลถึงกับพูดไม่ออก ได้แต่เม้มปากแล้วกลับบ้านไปด้วยความหงุดหงิด คืนนั้น โอเว่นนอนพลิกตัวไปมาบนเตียง เขานอนไม่หลับ คำพูดของพอลยังวนอยู่ในหัว เขาจ้องเพดาน พลางคิด นี่คือบ้านที่ยูนีสอยู่มาตลอดสิบแปดปี ก่อนพ่อจะเสีย พ่อยังจับมือฉันกับออสการ์ไว้ แล้วกำชับว่าให้เราดูแลน้องสาวให้ดี แต่ตอนนี้ไม่ใช่แค่ไม่ดูแล ฉันยังทำกับเธอแย่ลงเรื่อยๆ จนกระทั่งแม้แต่พอล เพลย์บอยเจ้าสำราญ ยังเอาไปเปรียบเทียบตำหนิฉันได้ โอเว่นคิดวางแผนในใจ ห้องที่แสงดีในบ้านมีสี่ห้อง เป็นของฉัน ออสการ์ ยูนีส และห้องนอนใหญ่ของพ่อ หลังพ่อเสีย เอลซีกับแม่ก็ย้ายมาอยู่ห้องนอนใหญ่นานสองปี พอส่งยูนีสเข้าโรงพยาบาล เอลซีก็ได้ห้องส่วนตัวเป็นของตัวเอง แล้วใครควรจะสละห้องให้ยูนีสล่ะ? เอลซีเป็นโรคหอบ แถมยังอายุน้อยที่สุดในบ้าน จะให้ลำบากได้ยังไง? แม่ก็เป็นผู้ใหญ่ จะให้เด็กมาแย่งห้องไม่ได้ ออสการ์เป็นพี่ชายคนโต จะให้นอนห้องเล็กได้ยังไง? ส่วนฉัน… ของในห้องมีแต่เอกสารสำคัญ ห้องเล็กไม่พอแน่นอน คิดไปคิดมา เขาก็ยังนอนไม่หลับอยู่ดี สุดท้าย เขาลุกขึ้นมาเปิดคอมพิวเตอร์ หลังจากค้นอยู่พักใหญ่ ก็เจอใบมรณบัตรเมื่อปีก่อน ลอเรน เดรก หญิง อายุสิบเก้าปี เข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลจิตเวชซิลเวอร์เบิร์ก เสียชีวิตจากการขาดอากาศหายใจจากแรงกดภายนอก มือที่จับเมาส์สั่นเล็กน้อย ดวงตาของโอเว่นเริ่มสั่นไหว ยูนีสไม่ได้โกหก โรงพยาบาลนั้นเป็นสถานที่ที่มีเจตนาบางอย่างซึ่งฆ่าคนให้ตายได้ เขานึกภาพยูนีสที่บอบบาง โดนกระชากผม ถูกเหยียบกระดูกสันหลัง นิ้วเล็กๆ ขูดพื้นอย่างเจ็บปวด ทำให้เขาหายใจไม่ออก อารมณ์ท่วมท้นในใจเขา เขารีบเอื้อมมือไปคว้าน้ำเพื่อดื่มให้ใจเย็น แต่กลับทำน้ำร้อนลวกบนมือแทน ความแสบร้อนแล่นพล่านจนต้องร้องเสียงหลง ขณะมองผิวหนังที่แดงจัดด้วยความเจ็บ ภาพวันนั้นก็ผุดขึ้นในหัว ยูนีสเอามือลงไปจับถ่านร้อนๆ ในวันนั้น โอเว่นนิ่งมองมือตัวเอง ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ นี่สินะ ความเจ็บของแผลไฟไหม้ ผิวฉันแค่แดง ยังเจ็บขนาดนี้ แต่ยูนีสโดนไฟไหม้จนหนังหลุด เลือดไหล มือสั่น ตัวสั่น หน้าซีดเหงื่อท่วม แต่ไม่ส่งเสียงสักแอะ โอเว่นอ้าปากช้าๆ เพิ่งเข้าใจอย่างแท้จริงว่า การชินกับความเจ็บมันเป็นยังไง เธอคงเจออะไรมามากมาย จนเจ็บแค่ไหนก็ไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว ดวงตาเขาแดงก่ำเพราะเจ็บปวด แต่พริบตาต่อมากลับกลายเป็นความโกรธ เขาปาดน้ำตาอย่างหงุดหงิด โทษยูนีสว่าเธอดื้อเกินไป! ทำไมไม่บอกพยาบาลว่าถูกทำร้ายในโรงพยาบาล? ทำไมไม่โทรหาครอบครัวให้ช่วยเหลือ? เธอเอาแต่โกรธพวกเรา ไม่ยอมก้มหัวให้ครอบครัวตัวเอง สุดท้ายก็เลยต้องทนทุกข์อยู่คนเดียว! เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ ครอบครัวเคยทำอะไรผิดนักหนา ถึงได้ต่อต้านกันขนาดนี้? เธอกำลังยึดติดอะไรอยู่กันแน่? ... เช้าตรู่ มีคนมาเคาะประตูห้องยูนีส โอเว่นยืนอยู่หน้าประตู มือหนึ่งล้วงกระเป๋า ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหวภายใน เมื่อยูนีสเปิดประตูออก เขาก็มองสำรวจเธอ หญิงสาวดูสดใสกว่าสองสามวันก่อน พอนึกถึงอาการบาดเจ็บ เขาก็ลดเสียงลง “เตรียมตัวไว้ เดี๋ยวฉันจะพาไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล” ยูนีสตอบ “ไม่ต้องหรอก ฉันไม่มีบัตรประชาชน ลงทะเบียนไม่ได้” “นั่นโรงพยาบาลของบ้านเรา กฎไม่เกี่ยว” โอเว่นมองเธอ เห็นว่าเธอแค่ดื้อ สายตาเขาเลื่อนไปยังมือของเธอ พยายามสะกดอารมณ์ “สร้อยข้อมือนั่นฉันยังหาไม่เจอ แต่ถ้าเจอแล้วจะเอามาคืน ห้องของแม่กับออสการ์คงให้ไม่ได้ แต่ไม่ต้องห่วง รออีกหน่อย พอรายรับโรงพยาบาลรอบนี้เข้ามา ฉันจะซื้อบ้านให้เธอสักหลัง” รอเหรอ? ให้ฉันรออีกแล้วใช่ไหม? ฉันเคยถูกหลอกด้วยคำนี้มามากเกินไปแล้ว ตอนที่เอลซีเพิ่งเข้าบ้าน พวกเขาก็เคยบอกว่า ‘รออีกนิด เอลซีจะไม่แย่งแม่ไปจากเธอ’ ‘รออีกหน่อย เอลซีจะเข้าใจเธอมากขึ้น’ ‘รออีกนิด แล้วพวกเธอจะสนิทกัน’ ฉันไม่เชื่อคำลอยๆ แบบนั้นอีกแล้ว และฉันก็รู้ดีว่าโอเว่นจะไม่ซื้อบ้านให้ วันพรุ่งนี้ เขาก็จะเอาคำพูดเดิมไปปลอบเอลซีแทน โอเว่นรอให้เธอมีปฏิกิริยา ปกติถ้าฉันพูดเรื่องให้ของ ยูนีสจะยิ้มทันที ไม่ว่าจะโกรธแค่ไหนก็ตาม ฉันเสนอจะซื้อบ้านให้ด้วยซ้ำ เธอก็ควรจะดีใจไม่ใช่เหรอ? แต่ยูนีสก็ยังดูเฉยชา โอเว่นงง “ฉันรับปากเรื่องห้อง เรื่องสร้อยข้อมือก็จะคืนให้ แล้วเธอยังต้องการอะไรอีก?” ยูนีสหัวเราะ “ของพวกนั้นมันเป็นของฉันอยู่แล้ว ต้องเรียกว่าให้ด้วยเหรอ?” โอเว่นหน้าชา หันไปพูดเรื่องใหม่ “ตั้งแต่เธอกลับมา ยังไม่เคยเรียกฉันว่าพี่เลย คิดจะตัดขาดกับครอบครัวหรือไง?” ยูนีสยิ้มบาง “ไม่ใช่ว่าฉันอยากตัดขาด… แค่ไม่สามารถเรียกคุณว่าพี่ได้อีกแล้ว” คิ้วโอเว่นขมวดทันที หมายความว่ายังไง? เขายังไม่เข้าใจ จนยูนีสพูดต่อ “คุณบอกว่าจะพาฉันไปโรงพยาบาลใช่ไหม? แล้วถ้าพนักงานถามว่าฉันเป็นใคร คุณจะตอบว่าไง?” โอเว่นกำลังจะพูด แต่ยูนีสพูดแทรก “เอลซีไปเรียนแทนฉัน ฝึกงานแทนฉัน ใช้ชื่อฉันต่อปริญญาโท วงสังคมทั้งหมดก็รู้จักเอลซีในชื่อยูนีส ต่อให้ใครจำชื่อได้ ก็จะจำเป็นใบหน้าเธอ ไม่ใช่ฉัน” ยูนีสมองเขานิ่งๆ “คุณจะพาฉันไปโรงพยาบาล แต่ก็ไม่กล้าบอกชื่อจริงของฉันแน่ๆ คุณก็จะพูดแค่ว่า ‘เป็นน้องสาวคนหนึ่ง’ เพราะถ้าใช้ชื่อฉัน เอลซีก็จะถูกมองว่าเป็นตัวปลอม เป็นคนโกหก คุณไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนั้นใช่ไหม?”