ตอนที่ 9 เขาโดนยูนีสปฏิเสธ

เอลซีเหลือบมองทุกคนในห้องที่เงียบกริบ ก่อนจะเป็นฝ่ายพูดขึ้น “ห้องนั้นเดิมทีเป็นของยูนีส ฉันตั้งใจจะย้ายออกให้คืนนี้อยู่แล้ว” โอเว่นขมวดคิ้ว “เธอเป็นหอบหืด ต้องอยู่ห้องที่อากาศถ่ายเทดี” เขาหันไปมองยูนีส เสียงอ่อนลง “งั้นเอาห้องฉันไปก็ได้ แต่เธอต้องสัญญาว่าจะไม่ใช้วิธีแบบนี้เพื่อเรียกร้องความสนใจอีก” โอเว่นคิดว่ายูนีสขโมยของก็เพื่อประชดเรื่องที่โดนยึดห้องไป หวังจะให้ทุกคนหันมาสนใจ เหมือนลูกแมวที่โดนละเลยจนต้องแกล้งทำตัวเป็นปัญหาเพื่อให้ได้รับความสนใจ พอได้ยินว่าโอเว่นจะย้ายไปนอนห้องเล็ก เอลซีก็รีบค้านทันที “โอเว่น พี่ทำงานดึก ห้องเล็กอึดอัดเกินไป ไม่เหมาะกับพี่ ฉันสลับห้องกับยูนีสดีกว่า” โอเว่นรู้สึกประทับใจ เอลซีคือคนเดียวในบ้านนี้ที่เข้าใจความเหนื่อยของฉัน ไม่เหมือนใครบางคนที่เอาแต่ทำหน้าเฉยเมยแล้วระบายความเครียดใส่ทุกคน ยูนีสรู้สึกถึงความเป็นปฏิปักษ์ของโอเว่นจึงเอ่ยขึ้น “ฉันไม่เคยคิดจะเปลี่ยนห้อง แค่พูดความจริงว่าไม่ได้ขโมยอะไรไป” เสียงของเธอเรียบเย็น ทุกคำพูดตรงไปตรงมา ยิ่งทำให้โอเว่นดูไร้เหตุผลมากขึ้นไปอีก พอลยืนฟังอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาโดยไร้สาเหตุ ยูนีสเงยหน้าขึ้น ดวงตาแวววาวด้วยความเยือกเย็น “ฉันไม่รู้ว่าจิอันน่าทำโทรศัพท์หายได้ยังไง แต่สร้อยข้อมือหยกนั่นสำคัญกับฉันมาก ถ้ามันหายไปจริงๆ ก็ช่วยเรียกตำรวจให้ด้วย” จิอันน่ากับเอลซีสบตากัน ยูนีสกล้าขนาดนี้เลยเหรอ? พวกเธอรู้อยู่แก่ใจว่าทั้งโทรศัพท์และสร้อยข้อมือหยกหายจริง และคนที่หยิบไปก็เป็นยูนีสแน่นอน ถ้าเธอกล้าให้เรียกตำรวจ แสดงว่าเธอกำลังวางแผนอะไรบางอย่างแน่ ถูกไหม? เรื่องในครอบครัวไม่ควรให้คนนอกมารับรู้ ต่อให้ยูนีสจะผิดหรือไม่ โอเว่นก็ไม่อยากให้เรื่องถึงโรงพัก เขาลุกขึ้น “ไม่ต้องเรียกตำรวจ” ว่าแล้ว เขาก็หยิบโน้ตบุ๊กมาเปิดกล้องวงจรปิดของบ้าน ยูนีสกลับมาบ้านแค่สองสามวัน ระบบกล้องบันทึกความเคลื่อนไหวไว้หมด และคนอยู่ในบ้านก็มีไม่กี่คน มันจึงตรวจสอบได้ง่าย พอเปิดคลิปย้อนหลังเร็วๆ โอเว่นก็พบว่าในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา มีแค่จิอันน่ากับเอลซีเท่านั้นที่เข้าออกห้องชั้นสอง ยูนีสแทบไม่ได้ออกจากห้องเล็กเลย สีหน้าโอเว่นหม่นลง เขาหันไปหาจิอันน่า “ช่วงสองสามวันนี้ เธอเป็นคนเดียวที่เข้าไปในห้องของเอลซี” ยูนีสไม่ได้มีวิญญาณเดินทะลุกำแพง จะเข้าไปโดยไม่มีภาพจากกล้องได้ยังไง? มุมปากยูนีสยกขึ้นเล็กน้อย ไม่มีใครในห้องนี้คาดถึงว่าฉันเขียนโปรแกรมเป็น สำหรับคนทั่วไป ‘บ้า’ ก็คือคนที่มีอาการทางจิต แต่พวกเขาลืมไปว่า เส้นบางๆ ระหว่าง ‘อัจฉริยะ’ กับ ‘คนบ้า’ บางครั้งก็แทบแยกไม่ออก โรงพยาบาลจิตเวชมีทั้งคนที่ป่วยจริง และคนที่ถูกเข้าใจผิด ฉันถูกส่งตัวไปตอนอายุสิบแปด หลังสอบเข้ามหาวิทยาลัยเสร็จ แทนที่ชีวิตจะเริ่มต้น กลับจบลงที่นั่น ทุกคนคิดว่าฉันไร้ค่า ไม่มีทางเรียนรู้อะไรได้เลย แต่ใครจะรู้ว่าฉันกลับเรียนรู้วิธีแฮ็กระบบกล้องวงจรปิดได้ที่นั่น? จิอันน่าหน้าซีด มองภาพจากจอด้วยความตื่นตระหนก “กล้องต้องเสียแน่ๆ! ใช่! ฉันไม่ได้ขโมยนะ ฉันสาบานได้เลย!” ยังไม่ทันขาดคำ เสียงริงโทนก็ดังลั่นห้อง จิอันน่าหันขวับไปมองโอเว่น ที่ก้มลงไปควานมือถือใต้เบาะโซฟา แล้วหยิบโทรศัพท์เครื่องหนึ่งขึ้นมา มันคือโทรศัพท์ของฉัน เครื่องที่ฉันบอกว่ายูนีสขโมยไปกดลงชักโครกทิ้ง สีหน้าโอเว่นคล้ำเครียด เขาฟันกรอด “ไหนเธอบอกว่ายูนีสขโมยโทรศัพท์ แล้วกดน้ำทิ้ง?” แต่ตอนนี้มันยังอยู่ดีครบถ้วน จิอันน่าอึ้งจนเถียงไม่ออก เพิ่งรู้ตัวว่าตกหลุมพรางเข้าแล้ว เอลซีที่ตอนแรกจะออกตัวปกป้องจิอันน่าก็เงียบลงทันทีเมื่อเห็นโทรศัพท์ เสียงของยูนีสเย็นเฉียบ “ครั้งหน้า ถ้าทำของหาย ก็ช่วยหาดูให้ทั่วก่อน ก่อนจะกล่าวหาใคร” จากนั้นเธอก็หันไปหาเอลซี “ช่วยฉันหาสร้อยข้อมือที มันสำคัญกับฉันมาก” เอลซีพูดไม่ออก ยูนีสไม่พูดอะไรอีก เดินกลับไปที่ห้องเล็กเงียบๆ ห้องนั่งเล่นเงียบลงอย่างน่าอึดอัด พักหนึ่ง โอเว่นก็เอ่ยขึ้น “เอลซี แน่ใจนะว่าสร้อยข้อมือหายไปจริง?” “อะไรนะ?” เอลซีไม่คิดว่าจะโดนถามกะทันหัน จึงตอบไม่ทัน แต่โอเว่นก็ไม่ได้รอฟังคำตอบ เขาลุกขึ้น “ไปค้นห้องอีกรอบ บางทีอาจตกอยู่ตรงไหนสักแห่ง” ในเมื่อวันนี้พวกเขาใส่ร้ายยูนีส ก็ต้องหาสร้อยข้อมือมาคืนเธอให้ได้ โอเว่นกับจิอันน่าพากันขึ้นไปข้างบน ส่วนพอลหันไปมองห้องเล็กด้านข้าง เขายืนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินไปเคาะประตูห้องยูนีส เธอกลับมาบ้านตั้งนานแล้ว แต่ยังไม่พูดกับฉันแม้แต่คำเดียว ผ่านไปพักใหญ่ ประตูก็เปิดออก ยูนีสยืนอยู่หน้าห้อง พอเห็นว่าเป็นเขาก็ถามสั้นๆ “มีอะไร?” พอลนิ่งอึ้งทันที สายตามองเลยไหล่เธอเข้าไปในห้องเล็ก ห้องมันเล็กเกินไปจริงๆ แม้แต่ห้องคนรับใช้ในบ้านฉันยังใหญ่กว่านี้ ยูนีสยังเป็นลูกสาวคนโตของบ้านซอนเดอร์ส พวกเขากล้าทำกับเธอแบบนี้ได้ยังไง? จู่ๆ ก็รู้สึกเจ็บแปลบในใจ ผ่านไปหลายนาที เขาก็เพิ่งเข้าใจความรู้สึกนี้… น่าโมโห ฉันจะว่าเธอยังไงก็ได้ แต่คนอื่นไม่มีสิทธิ์ เราโตมาด้วยกัน เธอเป็นเหมือนเงาของฉัน ฉันยังเคยพูดเล่นๆ ว่า ใครคิดจะรังแก “คู่หมั้นตัวน้อย” ของฉัน ต้องผ่านฉันไปก่อน! แล้วทำไมแค่สามปี ทุกอย่างถึงเปลี่ยนไปหมดแบบนี้? พอลแกล้งทำเป็นไม่ใส่ใจ เดินเข้าไปใกล้ “จะให้ฉันยืนอยู่หน้าห้องจริงๆ เหรอ? ไม่ชวนฉันเข้าไปนั่งหน่อยเหรอ?” ยูนีสยืนขวางประตูไว้ “ข้างในมันรกค่ะ คุณพอล อย่าเข้ามาดีกว่า” พอลชะงัก คุณพอลเหรอ? นี่เป็นครั้งแรกที่ยูนีสเรียกฉันว่า “คุณพอล” สีหน้าของเขาแข็งค้าง พยายามอธิบาย “เธอโกรธเหรอ? วันก่อนฉันไม่ได้ดูถูกเธอนะ เธอเข้าใจผิดแล้ว” แต่ฉันก็ดูถูกเธอจริงๆ นั่นแหละ เพียงแต่หลังจากนั้นก็รู้สึกผิด ยูนีสเป็นเพื่อนสนิทของฉัน ฉันไม่ควรทำกับเธอแบบนั้น แต่เธอก็ยังไม่เปิดทางให้เข้าอยู่ดี “คุณพอล เราโตๆ กันแล้ว ควรรักษาระยะห่าง ถ้ามีคนมาเห็นคุณอยู่ในห้องฉัน มันจะดูไม่ดี” พอลเหลือบมองขึ้นไปบนชั้นสองก่อนจะหรี่ตา “แต่ก่อนฉันก็เข้าห้องเธอตลอด เราก็เป็นคู่หมั้นกันนะ” “การหมั้นหมายตั้งแต่เด็กมันล้าสมัยไปแล้ว และมันก็ไม่มีความหมายอะไรด้วย อีกอย่าง ฉันมีประวัติป่วยจิตเวช อาจจะถ่ายทอดทางพันธุกรรมก็ได้ ฉันจะคุยกับพ่อแม่คุณเร็วๆ นี้ เพื่อยกเลิกหมั้น” ยูนีสพูดชัดถ้อยชัดคำ พอลชะงักงัน ยูนีสจะถอนหมั้นกับฉันเหรอ? ฉันเหรอ? ถูกปฏิเสธเนี่ยนะ? ศักดิ์ศรีของพอลถูกกระทืบย่อยยับ! ฉันก็อยากจะถอนหมั้นเหมือนกัน แต่คนที่จะเป็นฝ่ายพูด ต้องเป็นฉันเท่านั้น! แต่ก่อนจะพูดอะไรได้ ประตูก็ถูกปิดใส่หน้าเขาเสียแล้ว พอลยืนตะลึงอยู่ตรงนั้น เขาโดนยูนีสปฏิเสธอย่างสิ้นเชิง ขณะนั้นเอง โอเว่นเดินลงมาจากชั้นบน เห็นพอลยืนอยู่หน้าห้องยูนีส พอลสะดุ้ง รีบเปลี่ยนเรื่อง “เจอสร้อยข้อมือไหม?” แต่โอเว่นไม่ได้หลงกล เขาหรี่ตามองพอลอย่างจับผิด “นายมาทำอะไรอยู่ที่หน้าห้องยูนีส?”