ตอนที่ 5 เขาเป็นคนพิการ

จิอันน่าลากยูนีสขึ้นจากอ่างน้ำด้วยท่าทางหยาบกระด้าง พอค้นตัวไม่เจอโทรศัพท์ เธอก็หันไปค้นห้องน้ำแทน และทันทีที่พยายามเปิดฝาถังน้ำในชักโครก ยูนีสก็รีบพุ่งเข้าไปกดปุ่มกดน้ำทันที! เมื่อเห็นสีหน้าตื่นตระหนกของยูนีส จิอันน่าก็รีบเปิดฝาชักโครกขึ้นดู แต่ข้างในมีแค่น้ำไหลแรงๆ เท่านั้น ไม่มีอะไรอย่างอื่นเลย โทรศัพท์ถูกกดน้ำทิ้งไปแล้วเหรอ? จิอันน่าฉวยโอกาสทันที เธอชี้หน้ายูนีสพลางหัวเราะเยาะ "ขโมยของงั้นเหรอ? คุณโอเว่นไม่มีทางปล่อยคุณไปแน่!" จากนั้นก็วิ่งออกไปด้วยความตื่นเต้นเพื่อรายงานเรื่องนี้ ในขณะนั้น โอเว่นนั่งอยู่ในห้องของตัวเองอย่างกระสับกระส่าย ตั้งแต่ยูนีสกลับมา เขารู้สึกว่าเธอเปลี่ยนไปมาก ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่เคยสนิทกัน เขาเปิดลิ้นชักหยิบกล่องใส่ของขวัญเล็กๆ ออกมา มันคือสร้อยคอเส้นหนึ่ง ปีที่พ่อเสียไป ยูนีสไม่สนใจอะไรเลยนอกจากสร้อยเส้นนี้ แต่ตอนนั้นเขากับออสการ์ยุ่งกับเรื่องธุรกิจ ไม่มีเวลาตอบสนองความต้องการเล็กน้อยของเธอเลย โอเว่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ "ถ้ารับของขวัญนี้แล้วยังไม่ยอมคืนดีก็ถือว่าไม่รู้บุญคุณแล้ว" แต่ก่อนที่เขาจะได้ออกไปหาเธอ จิอันน่าก็วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาเหมือนมีเรื่องด่วนจะพูด ทว่าลิลี่กลับคว้าแขนโอเว่นไว้ก่อนด้วยสีหน้าร้อนรน "โอเว่น! ไปดูเอลซีเร็ว! เธอกำลังชักอีกแล้ว!" ไม่กี่นาทีต่อมา เสียงฝีเท้าวิ่งวุ่นและเสียงสะอื้นของลิลี่ก็ดังระงมไปทั่วบ้าน แล้วทุกอย่างก็เงียบลงอีกครั้ง ยูนีสก้าวออกมาจากห้อง ผมยังเปียกอยู่ เธอเดินเท้าเปล่าอยู่ในบ้านที่เงียบงัน จนได้ยินแม้กระทั่งเสียงหัวใจเต้นของตัวเอง เธอรู้ดีว่าคืนนี้จะไม่มีใครสนใจการกลับมาของเธอ เพราะเอลซีเก่งเรื่องนี้เสมอ ทุกครั้งที่ยูนีสมีเหตุการณ์สำคัญในชีวิต เอลซีก็จะเกิด "อาการ" บางอย่างเพื่อแย่งความสนใจ ตอนสอบเข้ามหาวิทยาลัย เอลซีทำบัตรเข้าสอบยูนีสเปียกแล้วกลัวจนชัก ยูนีสต้องลงจากรถเพื่อให้พวกเขารีบพาเอลซีไปโรงพยาบาล เธอเกือบพลาดสอบ วันฉลองบรรลุนิติภาวะของยูนีส เอลซีก็ชักเพราะ "ดีใจมากเกินไป" ทำให้ยูนีสถูกปล่อยทิ้งไว้ในงานเลี้ยงคนเดียวท่ามกลางคำซุบซิบของแขก แม้แต่วันครบรอบวันเสียชีวิตของพ่อปีที่สอง เอลซีก็คุกเข่าหน้าหลุมศพ ตบหน้าตัวเอง ร้องไห้คร่ำครวญว่าทุกอย่างเป็นความผิดของเธอ แล้วก็เป็นลมไป สุดท้ายออสการ์กับลิลี่ก็เลิกจัดงานรำลึก เพื่อหลีกเลี่ยงความเศร้า ยูนีสยิ้มเยาะเย็นชา ไม่แปลกเลยที่หญ้าบนหลุมศพพ่อจะสูงขนาดนั้น ก็ในเมื่อเธอถูกขังไว้ในโรงพยาบาล จะมีใครไปดูแลได้ยังไง และตอนนี้ เอลซีก็แค่แสดงอาการอีกครั้ง เพื่อยืนยันว่า ถึงยูนีสจะกลับมา อะไรๆ ก็ไม่เปลี่ยนแปลง คำพูดของลิลี่ที่บอกว่าเรายังเป็นครอบครัวเดียวกัน… น่าขันสิ้นดี ตอนอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวช ยูนีสเคยคิดถึงเรื่องมืดมนมากมาย ถ้าแม่ไม่พาเอลซีกลับมา ถ้าตอนนั้นไม่มีใครไปช่วยแม่ล่ะ มันจะเป็นยังไง? แต่เวลาทำให้ความรักจืดจางลง ความเกลียดชังก็อ่อนแรง ในที่สุดเธอก็ไม่อยากได้อะไรจากออสการ์หรือโอเว่น ไม่แม้แต่พอล เธอแค่อยากออกจากที่นั่น แล้วเก็บสิ่งเล็กๆ ที่พ่อทิ้งไว้ให้ให้ได้ แต่ก่อนอื่น เธอต้องเอาตัวรอดให้ได้ ยูนีสมองขึ้นไปยังชั้นสอง ที่ซึ่งเคยเป็นห้องของเธอ ดวงตาเธอเย็นเยียบ ... ที่โรงจำนำ พนักงานส่งบัตรเอทีเอ็มผ่านกระจกมาอย่างรวดเร็ว "จำนำขาด สามเดือน ไม่มีต่ออายุ ในบัตรมีสามแสน ไม่มีรหัส" ยูนีสคว้าบัตรไว้แน่น ที่นี่คือโรงจำนำตลาดมืด จึงไม่ต้องใช้บัตรประชาชน เขาไม่ถามว่าของมาจากไหน แค่ยื่นของก็ได้เงินมาง่ายๆ ของที่เธอเอามาจำนำคือสร้อยข้อมือ ของที่พ่อทิ้งไว้ให้หนึ่งในไม่กี่ชิ้น ภายในสามเดือน เธอต้องหาเงินห้าแสนไปไถ่คืน ออสการ์จัดการลบข้อมูลประจำตัวของเธอ และแทนที่ด้วยข้อมูลของเอลซี แม้แต่ลายนิ้วมือก็ถูกเปลี่ยน ต่อให้เธอไปต่อบัตรประชาชนเองก็ไม่ผ่านอยู่ดี เมื่อไม่มีบัตรประชาชน เธอก็เปิดบัญชีธนาคารไม่ได้ เงินสามแสนนี้คือเงินสดก้อนเดียวที่เธอถืออยู่ หลังรับบัตรมา เธอก็เอาผ้าพันคอคลุมหน้าแล้วถามเบาๆ ว่า "ยาอัลฟ่าไซร็อกซ์มีขายหรือยัง?" พนักงานชี้ไปทางตรอกหลังร้าน "ยังอยู่ด้านหลังนั่นแหละ" ยูนีสพยักหน้าขอบคุณแล้วรีบวิ่งไปทางตรอกมืดๆ ยาอัลฟ่าไซร็อกซ์เป็นยารักษาอาการบาดเจ็บภายในที่ได้ผลดีมาก แต่เป็นยาทดลองรุ่นใหม่ที่ยังไม่วางขาย ต้องหาซื้อตามตลาดมืดเท่านั้น เธอไม่คาดคิดว่า จะชนกับใครบางคนเข้าอย่างจังขณะวิ่งเลี้ยวไปที่หัวมุม ร่างกายที่อ่อนแรงอยู่แล้วทำให้เธอเสียหลักจากแรงกระแทก บัตรในมือกระเด็นลอยออกไปทันที เธอตกใจมาก รีบจะคว้ามันกลับมา แต่จู่ๆ ก็มีมือแข็งแรงคว้าแขนเธอไว้ ก่อนที่เธอจะทันตั้งตัว แผ่นหลังก็ถูกดันกระแทกกำแพงอิฐอย่างแรง ความเจ็บปวดแล่นวาบไปทั่วร่าง ในจังหวะนั้นเอง เสียงฝีเท้าวิ่งไล่ดังก้องขึ้นในตรอก "มันวิ่งมาทางนี้! ไอ้เป๋นั่นหนีไปได้ไม่ไกลหรอก!" ยูนีสชะงักไปทันที เงยหน้าขึ้นมองชายที่กำลังตรึงตัวเธอไว้ เขารีบถอดเสื้อคลุมออกแล้วขว้างไปมุมมืด จากนั้น เธอก็รู้สึกว่ามีบางอย่างแข็งๆ กดอยู่ตรงหน้าท้อง มันคือไม้เท้าเหล็ก ชายคนนั้นจัดแจงอำพรางตัวเงียบๆ ก่อนจะเงยหน้ามองยูนีส นาทีต่อมา เขาก็ขมวดคิ้วพลางส่งสายตารังเกียจ ยูนีสปลอมตัวมาดีเกินไป ทั้งหมวกไหมพรม ผ้าพันคอปิดหน้า แถมยังขโมยชุดแม่บ้านของจิอันน่ามาใส่อีก ในตลาดมืด การแต่งตัวแบบนี้ทำให้ดูน่าสงสัยมากกว่าจะกลมกลืน ไวแอต คูเปอร์ แค่นเสียงเยาะ ปลอมตัวเป็นแม่บ้านเนี่ยนะ? ช่างซวยจริงๆ ที่มาเจออะไรแบบนี้ในคืนนี้ เขากำลังจะผลักเธอออกไปอยู่แล้วเชียว แต่ยูนีสกลับคว้าคอเสื้อเขาไว้แน่น ในพริบตา ตำแหน่งของทั้งสองก็สลับกัน ยูนีสจับเขาอัดติดกำแพง หมวกไหมพรมและผ้าพันคอถูกกระตุกลง ผมยาวปลิวสยายปิดใบหน้าที่สวยบอบบางครึ่งหนึ่ง ไวแอตชะงักไป โดยไม่รอช้า ยูนีสดึงกางเกงลงถึงข้อเท้าแล้วเอาแขนสอดผ่านคอเสื้อ เปลี่ยนชุดแม่บ้านให้กลายเป็นเสื้อเปิดไหล่เซ็กซี่ในพริบตา พอดีกับว่า พวกที่ไล่ล่าวิ่งเข้ามาในตรอก ยูนีสยกมือแตะหน้าท้องของไวแอต พลางเอนตัวแนบเขา ร่างทั้งร่างสั่นไหว "อา… เก่งเกินไปแล้ว ฉันไม่ไหว… อย่าทำแรงนักสิ…" ยูนีสครางเสียงกระเส่า เอนหัวพิงไหล่เขา แสงไฟจากปลายตรอกสาดลงมาบนใบหน้าของเธอพอดี ชายที่วิ่งไล่ไวแอตใช้ไฟฉายส่องตรงมาทันที ไวแอตยกมือขึ้นบังหน้าเพื่อปิดบังตัวตน ตลาดมืดเป็นที่รวมของคนเสพยาและพวกแมงดา พอเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลัง "สนุก" กับผู้หญิงที่ดูเหมือนสาวขายบริการ พวกนั้นก็เลิกสนใจทันที คนตรงหน้าดูยังไงก็ไม่ใช่เป้าหมายที่เดินเป๋ๆ แน่นอน เมื่อเห็นหน้าท้องเปลือยเปล่าชิดกับหญิงสาวในท่าล่อแหลม พวกนั้นก็แค่หัวเราะเยาะ แล้ววิ่งไปทางอื่น เมื่อเสียงฝีเท้าหายไป ยูนีสก็ยังครางออกมาอีกสองสามครั้ง ก่อนจะเหลียวไปมองทางที่พวกนั้นหายไปด้วยความระมัดระวัง พอคิดว่าแผนหลอกสำเร็จ เธอก็หันกลับมา แต่ต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อเจอสายตาคมกริบจ้องตรงมาที่เธอทันที