ตอนที่ 11 ออกไปจากบ้านหลังนี้ซะ

สิ่งที่ยูนีสพูดออกมาคือสิ่งที่โอเว่นไม่เคยคิดถึงมาก่อน แต่เขารู้ดีในใจ ยูนีสพูดถูก ต่อหน้าคนนอก ยูนีสไม่สามารถแสดงตัวว่าเป็นยูนีส หรือยอมรับความเกี่ยวข้องกับตระกูลซอนเดอร์สได้ เพราะถ้าเรื่องนั้นเผยออกไป เอลซีก็จะถูกพายุแห่งคำครหากลืนกิน ตัวตนหนึ่ง ไม่สามารถมีเจ้าของได้สองคนพร้อมกัน เมื่อครู่เขายังโกรธยูนีสที่พูดจาแข็งกร้าว แต่ตอนนี้เสียงของเขาอ่อนลงเล็กน้อย “เอลซียังเรียนปริญญาโทอยู่ ส่วนเธอก็ไม่จำเป็นต้องใช้บัตรประชาชน งั้นก็ให้คนที่ต้องใช้ยืมไปก่อน พอเธอเริ่มทำงานเมื่อไหร่ ค่อยคืนให้ก็ยังทัน” ยูนีสแค่นหัวเราะเยาะตัวเอง ก็แค่ ‘รออีกหน่อย’ เหมือนเดิม โอเว่นตบไหล่เธอเบาๆ น้ำเสียงอ่อนลงอีก “เธอมีข้าวกิน มีน้ำดื่ม อยู่บ้านสบายๆ ไม่ต้องเรียน ไม่ต้องทำงาน รู้ไหมว่าหลายคนอยากได้ชีวิตแบบนี้ขนาดไหน?” คำพูดของเขาบ่งบอกว่า ยูนีสกำลังไม่รู้บุญคุณ ยูนีสไม่ตอบ แต่พอเห็นเอลซีกำลังเดินเข้ามา เธอก็ประชดทันที “ถ้าชีวิตแบบนี้ดีนัก แล้วจะให้เอลซีทำงานทำไม? บ้านนี้ไม่เลี้ยงดูเธอเหรอ?” โอเว่นจับน้ำเสียงประชดประชันได้ สีหน้าจึงหม่นหมองลง แต่ก็ไม่สามารถโต้กลับได้ ทุกคนต่างก็รู้ ว่ามีความสามารถ ย่อมดีกว่าไร้ค่า แต่ในประวัติของยูนีสตอนนี้ มีตราว่า ‘ป่วยจิตเวช’ ติดอยู่ ทำให้ไม่มีอนาคต จะปล่อยให้ตัวตนของลูกสาวตระกูลซอนเดอร์สว่างเปล่าไปทำไม? ให้เอลซียืมชื่อแล้วนำเกียรติมาให้ครอบครัว มันผิดตรงไหน? แต่โอเว่นก็รู้อีกว่าความจริงยูนีสไม่เคยป่วย ที่ต้องประกาศว่าเธอป่วย ก็เพื่อไม่ให้เธอติดประวัติอาชญากรรมเท่านั้น เอลซีตั้งใจจะเรียกทุกคนไปกินข้าว แต่ดันได้ยินคำประชดของยูนีสเข้าเต็มๆ เธอทำทีเหมือนไม่ได้ยิน รีบเดินเข้ามาเกาะแขนโอเว่นด้วยท่าทีออดอ้อน แต่เขากลับเบี่ยงตัวหลบ โอเว่นเองก็ยังรู้สึกโกรธเอลซีอยู่ไม่น้อย ความใจดีไม่ใช่เรื่องผิด แต่ถ้ามันทำให้คนอื่นเดือดร้อน มันก็เป็นความใจดีที่เห็นแก่ตัว ถ้าเมื่อสามปีก่อน เอลซีไม่พุ่งเข้าไปในกองเพลิง เขาก็คงไม่ต้องเลือกระหว่างคนสองคน และยูนีสก็คงไม่ถูกกดดันให้กลายเป็นคนที่ทำร้ายคนอื่น เอลซีสังเกตเห็นสีหน้าเย็นชาของโอเว่น ก็รีบพูดเปลี่ยนเรื่อง “ยูนีส พี่โอเว่นเขาเป็นห่วงเธอที่สุดเลยนะ เขางานยุ่งมาก แต่ยังหาเวลาซื้อของขวัญให้เธอด้วย” เธอหันไปหาโอเว่น “จริงไหมคะ?” เอลซีทำตัวเป็นคนกลางให้โอเว่นได้มีทางลง โอเว่นหยิบสร้อยคอออกมาโยนให้ ท่าทางยังเย็นชา “นี่ ของเธอ” ยูนีสมองดูจี้รูปดาว มีดาวใหญ่สองดวงโอบดาวเล็กหนึ่งดวงไว้ตรงกลาง มันคือของขวัญที่ฉันเคยอยากได้เมื่อสามปีก่อน แต่พอมาได้ตอนนี้ ฉันกลับไม่รู้สึกอะไรเลย คนเปลี่ยนไปแล้ว สามปีก่อน ฉันเคยเห็นค่าครอบครัว เคยรัก เคยหวัง แต่ตอนนี้ สิ่งเหล่านั้นกลายเป็นสิ่งที่ฉันเกลียดที่สุด แต่ถ้าฉันปฏิเสธโอเว่นก็ต้องโกรธแน่ เธอไม่อยากเจ็บตัวโดยใช่เหตุ ขณะที่มือกำลังจะเอื้อมไปคว้า สร้อยก็ถูกโอเว่นยัดใส่มือเอลซีด้วยความหงุดหงิด “ยังจะลังเลอยู่ได้ ไม่อยากได้ก็ไม่ต้องเอา! ให้เอลซีไปยังดีกว่าสิ้นเปลืองกับเธอ!” เอลซีชะงักค้าง ใบหน้าถอดสีไปทันที โอเว่นไม่ได้ตั้งใจจะให้ของขวัญฉัน เขาแค่ใช้มันเพื่อดูปฏิกิริยาของยูนีส แล้วเขาให้ค่ากับความรู้สึกของยูนีสมากขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไรกัน? เอลซีลังเลเล็กน้อย ก่อนจะพูดเสียงเบา “งั้นฉันขอเก็บไว้ให้ยูนีสก่อนนะ ถ้าเธออยากได้ทีหลัง ฉันจะคืนให้” โอเว่นโบกมือ “ไม่ต้อง ให้เธอไปก็แค่เสียของเปล่าๆ” โอเว่นเดินจากไป เอลซีหันกลับมามองยูนีสแวบหนึ่ง แล้วรีบตามเขาไป ยูนีสนิ่งคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วก็ตัดสินใจเดินตาม ในห้องอาหาร โอเว่นหันมาเห็นว่าเอลซีมาคนเดียว กำลังจะพูดแขวะยูนีสที่ไม่มา พอหันหลังกลับ ยูนีสก็เดินเข้ามาพอดี เอลซีแปลกใจเล็กน้อย ยูนีสเรียนรู้ไวแฮะ ถ้าเธอมาช้าอีกนิดเดียว ฉันก็คงจะบอกโอเว่นว่ายูนีสไม่อยากกินข้าว แล้วโอเว่นก็ต้องห้ามเธอมาร่วมโต๊ะอีกแน่ แต่ยูนีสรู้ทันทุกอย่างแล้ว เด็กที่ร้องไห้ย่อมได้ความสนใจมากกว่า เมื่อก่อนฉันเจ็บปวด เพราะไม่รู้จักการยอมแพ้ แต่ตอนนี้ ไม่แล้ว ฉันไม่ได้หวังให้คนในครอบครัวนี้หรือใครมาคอยปลอบใจอีกต่อไป อยู่ใต้ชายคาคนอื่น ก้มหัวลงบ้าง มันก็ไม่ผิดอะไร แค่ฉันเอาตัวตนของฉันกลับคืนมาสำเร็จ ฉันก็จะไปจากครอบครัวนี้ได้สักที โต๊ะอาหารยาว ลิลี่กับโอเว่นนั่งฝั่งเดียวกัน เอลซีนั่งฝั่งตรงข้ามกับลิลี่ ตามตำแหน่งที่เหลือ ยูนีสควรจะนั่งต่อจากเอลซี แต่เธอรู้สึกขยะแขยง จึงเว้นเก้าอี้ไว้หนึ่งตัว แล้วไปนั่งห่างออกไปอีกนิด โอเว่นเห็นแล้วเม้มปาก สีหน้าเริ่มไม่พอใจ ลิลี่ลุกขึ้น เธอตักเนื้อไก่มาวางในชามข้าวของยูนีสอย่างอ่อนโยน ยูนีสเหลือบตามองจานของทุกคน โอเว่นกับเอลซีได้น่องไก่ ฉันรู้อยู่แล้ว ว่าตัวเองไม่มีความสำคัญ แต่พอเห็นหลักฐานชัดๆ ก็ยังรู้สึกเหมือนโดนมีดทื่อๆ บาดอยู่ดี ฉันเกิดในช่วงที่พ่อกับแม่ทะเลาะกันรุนแรงที่สุด แม่ไม่ยอมอุ้มฉันด้วยซ้ำ แล้วก็หนีออกจากบ้านหายไปเลย เด็กที่เติบโตมากับพ่อคนเดียว ต้องแบกรับทั้งคำพูดร้ายๆ และสายตาครหา “แม่เธอหนีไปกับผู้ชายอื่น” “เธอเป็นลูกที่แม่ไม่รัก ถึงทิ้งไว้คนเดียว” “ทำไมแม่ไม่หนีตั้งแต่ลูกชายคนโตกับคนรองล่ะ? ทำไมเพิ่งหนีตอนเธอเกิด? ต้องเป็นเพราะเธอแน่ๆ” คำพวกนั้นอยู่กับฉันตั้งแต่เด็กจนโต แต่ไม่ว่าใครจะพูดอะไร ฉันก็ยังเคยหวังว่าแม่จะกลับมา… และหวังว่าแม่จะรักฉัน สุดท้าย ความหวังนั้นก็พังไปจนหมด ขณะคิดเหม่อ จู่ๆ ก็มีน่องไก่มาอยู่ในชามของเธอ เธอเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ แล้วก็เห็นโอเว่นเหลือบมองมาก่อนจะดึงตะเกียบกลับไป เอลซีเห็นก็รีบยิ้ม หยิบน่องไก่ของตัวเองใส่ชามโอเว่น “พี่โอเว่น พี่เอาไปเถอะ” โอเว่นยิ้มอ่อน ดวงตาเต็มไปด้วยความอบอุ่น ลิลี่ถึงกับน้ำตาคลอ “เห็นพวกเธอรักกันแบบนี้ แม่ดีใจมาก” เสียงหัวเราะเบาๆ บนโต๊ะอาหารนั้น ทำให้ยูนีสมองน่องไก่ในชามตัวเองแล้วรู้สึกขำแบบขื่นๆ น่องไก่แค่นี้… มันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ? ต้องเอามาส่งต่อกันเพื่อแสดงความห่วงใยเหรอ? ไม่ เพราะแต่แรกมาก็ไม่มีใครตั้งใจเตรียมไว้ให้ฉันเลยต่างหาก ระหว่างที่กินข้าวกัน สามคนที่เหลือก็พูดคุยกันเรื่องสร้อยข้อมือ เอลซีพูดออกตัวแทนจิอันน่าอย่างใจดีว่าจิอันน่าคงไม่ได้ขโมยไป “น่าจะเป็นฉันเองที่วางไว้ผิดที่ เดี๋ยวฉันจะเก็บเงินซื้อใหม่ให้ยูนีส” ยูนีสไม่แม้แต่จะเงยหน้า แค่พึมพำตอบรับในลำคอเท่านั้น แต่ในสายตาคนอื่น มันคือการตอบแบบเสียไม่ได้ โอเว่นหันไปมองเธอที่นั่งห่างจากทุกคน ท่าทางเหมือนตั้งใจแยกตัวเองออกมา แล้วก็เหลือบเห็นว่าอาหารยังแทบไม่ถูกแตะ ความโกรธพลุ่งพล่านขึ้นทันที เขาลุกพรวดแล้วปัดถ้วยข้าวของเธอลงกับพื้น! ข้าวกระจายเกลื่อน แม้แต่เสื้อผ้าของยูนีสก็เปื้อน แต่เธอไม่แม้แต่จะปัดออก เธอเงยหน้าขึ้นมองโอเว่นด้วยความตกใจ ไม่เข้าใจว่าเขาโมโหเรื่องอะไรอีก เขาตะคอกใส่เสียงดัง “เอลซีขอโทษก็ไม่สนใจ แม่กับฉันให้ข้าวก็ไม่กิน ทุกคนพยายามเอาใจเธอ แต่เธอทำเหมือนตัวเองสูงส่ง… เธอคิดว่าตัวเองเป็นใครกันแน่?!” พูดจบ เขาก็เตะถ้วยข้าวกระเด็นออกไปอีก “ถ้าเกลียดพวกเรานัก ก็ออกไปจากบ้านหลังนี้เลย! ไม่มีใครห้ามเธอ!”