ตอนที่ 4 การช่วงชิง

ยูนีสเงยหน้าขึ้นมองภาพตรงหน้า คนที่เคยสนิทกับเธอที่สุด บัดนี้กลับยืนรวมกันอยู่ข้างเอลซี เหลือเพียงเธอที่ยืนเดียวดายกลางสายลมหนาว ราวกับไม่ใช่คนในครอบครัวนี้อีกต่อไป เธอจึงเบนสายตาไปยังแปลงดอกไม้ข้างประตูเหล็กของบ้านซอนเดอร์ส ตอนเด็ก พ่อเคยบอกว่าแม่ชอบดอกกุหลาบสีแดง ยูนีสจึงบอกตัวเองว่าเธอก็จะชอบกุหลาบแดงเหมือนกัน พ่อปลูกต้นกุหลาบเรียงรายไว้ตลอดแนวกำแพงหน้าบ้าน เวลามันผลิบาน ดอกไม้จะพลิ้วไหวในสายลม และพ่อผู้สูงใหญ่จะจับมือเธอที่ยังเล็กยืนมองมันอยู่ด้วยกันอย่างมีความหวัง หลังจากพ่อเสีย เอลซีย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านซอนเดอร์ส และเพราะเธอแพ้เกสรดอกไม้ ออสการ์จึงตัดสินใจสั่งให้ถอนต้นกุหลาบทั้งหมด แล้วปลูกไผ่แทน ซึ่งเป็นต้นไม้ที่เอลซีชอบ เอลซีบอกว่าต้นไผ่คือสัญลักษณ์ของความเข้มแข็งไม่ย่อท้อ และเธออยากเรียนรู้คุณสมบัตินั้น ยูนีสไม่ยอมให้ถอนกุหลาบ เธออ้อนวอนลิลี่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า ต้นไม้พวกนี้คือสิ่งเดียวที่พ่อทิ้งไว้แทนความรักที่มีต่อลิลี่ ขอให้เก็บมันไว้เพื่อพ่อด้วย แต่แค่เอลซีหายใจไม่สะดวกไม่กี่ครั้ง ลิลี่ก็ร้อนรนไปขอให้ออสการ์สั่งถอน "ไอ้ต้นกุหลาบบ้าๆ" นั่นทันที ออสการ์ตำหนิยูนีสว่าเห็นแก่ตัว ไม่รู้จักเห็นใจใคร ไม่รู้จักเอาใจเขามาใส่ใจเรา โอเว่นก็พูดว่าคนที่ชอบดอกกุหลาบคือคนผิวเผิน พร้อมบอกให้เธอเรียนรู้ความมีคุณธรรมแบบเอลซี และปรับตัวเองให้ได้แบบต้นไผ่ ลิลี่ปลอบเธอว่า คนตายก็ตายไปแล้ว จะยึดติดกับต้นไม้หรือจะรักษาชีวิตคนไว้ อะไรสำคัญกว่ากัน? สุดท้าย ต้นกุหลาบทั้งแถบก็ถูกถอนจนหมด ไม่เหลืออะไรให้เธอยึดเหนี่ยวอีกเลย บรรยากาศที่เคยเต็มไปด้วยเสียงร้องไห้เริ่มกลับมาเงียบสงบ ลิลี่ใช้หลังมือปาดน้ำตาเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าลมหนาวแค่ไหน แล้วหันมาทางยูนีส "ไปอาบน้ำกับจิอันน่าเถอะ ล้างเอาสิ่งไม่ดีออกไป ถือว่าเริ่มต้นกันใหม่ เรายังเป็นครอบครัวเดียวกัน" จิอันน่าเดินออกมาพร้อมรอยยิ้มแล้วเดินนำยูนีสเข้าไปข้างใน บ้านที่พ่อเธอทิ้งไว้เป็นบ้านเดี่ยวหลังใหญ่ ที่ที่ยูนีสเติบโตมา แต่หลังจากห่างไปสามปี มันกลับให้ความรู้สึกทั้งคุ้นเคยและแปลกแยก ภายในยังคงจัดตกแต่งเหมือนเดิม แต่หลายอย่างก็เปลี่ยนไป ชั้นวางรองเท้าตรงทางเข้า เต็มไปด้วยรองเท้าแตะขนนุ่มสีชมพู… ซึ่งเป็นของเอลซี รูปภาพติดผนังล้วนเป็นภาพถ่ายของเอลซี พรมหนานุ่มตามบันไดก็มีไว้กันเอลซีล้ม ห้องเดิมของยูนีสชั้นสองที่แดดดีที่สุด วิวดีที่สุด แน่นอนว่า… กลายเป็นของเอลซีไปแล้ว จะปล่อยไว้เปล่าๆ สามปีคงไม่ใช่ จิอันน่าจึงพาเธอไปยังห้องเล็กห้องหนึ่ง ซึ่งยูนีสจำได้ว่าเคยเป็นห้องแต่งตัวที่ดัดแปลงมา ห้องนี้มีขนาดพอๆ กับห้องคนใช้ ยูนีสไม่รู้จักจิอันน่า แสดงว่าเธอคงถูกจ้างมาหลังจากยูนีสถูกส่งตัวไปโรงพยาบาล เมื่อเข้ามาในห้อง ยูนีสเงยหน้ามองกล้องวงจรปิดที่ซ่อนอยู่ตรงมุมผนังโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ ก่อนจะถามขึ้นว่า "จิอันน่า แล้วแม่บ้านคนเก่าไปไหนล่ะ?" "กลับบ้านเกิดไปแล้วค่ะ เมื่อสามปีก่อน สามีเธอไปมีผู้หญิงใหม่ เธอไม่พอใจ ก็เลยกลับไปป่วนให้บ้านแตก" จิอันน่าหัวเราะเยาะ "ผู้ชายที่ไหนไม่เจ้าชู้บ้างล่ะคะ? ยิ่งไปโวยวายแบบนั้น ยิ่งทำให้เขารังเกียจมากขึ้นอีก" ยูนีสเหลือบตามองเธออย่างเย็นชาแต่ไม่พูดอะไร พอเห็นว่ายูนีสไม่อยากฟัง จิอันน่าก็หัวเราะแห้งๆ แล้วเดินเข้าไปเปิดน้ำในห้องน้ำ ยูนีสฉวยจังหวะนั้นค้นลิ้นชัก ห้องนี้ดูเหมือนเพิ่งจัดให้เธออย่างเร่งรีบ ไม่มีเครื่องใช้ไฟฟ้าสักชิ้น เธอเงยหน้ามองกล้องวงจรปิดอีกครั้ง ตอนเดินเข้าบ้าน เธอสังเกตเห็นว่ามีกล้องแบบนี้ติดอยู่เกือบทุกจุด พวกเขาติดไว้เพื่อตรวจจับเธอ พวกเขาคิดว่าเธอบ้า กลัวว่าเธอจะทำร้ายเอลซี จึงต้องคอยจับตาเธอตลอดเวลา ถ้ากลัวกันขนาดนี้ แล้วจะเอาฉันกลับมาทำไม? ยูนีสยังไม่ไว้ใจใคร และเมื่อจิอันน่าเดินออกมาจากห้องน้ำ เธอก็รีบเดินสวนเข้าไป แล้วล็อกประตูทันที "อ้าว! ล็อกประตูทำไม?" จิอันน่าทุบประตูเรียก "ก็ฉันจะอาบน้ำ" ยูนีสตอบ "อาบน้ำไม่เห็นต้องล็อกเลยนี่!" "เวลาคุณอาบน้ำไม่ล็อกประตูเหรอ?" ยูนีสย้อนกลับ จิอันน่าหรี่ตามองประตู แล้วคว้าเสื้อพนักงานขึ้นมาเตรียมตัวออกไป แต่พอเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋า เธอก็ชะงัก มือถือเธอหายไป ในห้องน้ำ ยูนีสถอดโทรศัพท์ของจิอันน่า แยกชิ้นส่วนออกอย่างคล่องแคล่ว ถอดซิมการ์ด แยกไว้ต่างหาก แล้วปิดระบบติดตาม จากนั้นก็เริ่มพิมพ์อะไรบางอย่างลงบนหน้าจอ ข้างนอก จิอันน่าทุบประตูโครมคราม "เอาโทรศัพท์ฉันไปใช่ไหม!" ยูนีสตอบเรียบๆ โดยไม่หันกลับไปมอง "ไม่เห็นมีนะ" "งั้นเปิดประตูให้ฉันเข้าไปดูเดี๋ยวนี้!" "รอฉันอาบน้ำเสร็จก่อน" ยูนีสบอกปัดไป จิอันน่าโมโหจัดแต่เปิดประตูไม่ได้ เธอตะโกนเสียงแข็ง "ถ้าไม่เปิด นั่นแปลว่าคุณขโมยของแน่! เดี๋ยวฉันจะรายงานคุณโอเว่น!" ยูนีสไม่สนใจเสียงข้างนอก มุ่งสมาธิอยู่ที่หน้าจอโทรศัพท์ ไม่นาน เสียงทุบประตูก็เงียบลง จิอันน่าคงออกไปแล้ว เธอใช้มือถือของจิอันน่าเข้าสู่ระบบกล้องวงจรปิดของบ้านซอนเดอร์ส บนหน้าจอแสดงให้เห็นว่า ลิลี่กับโอเว่นนั่งอยู่ในห้องรับแขก ส่วนพอลพาเอลซีออกไปคุยกันข้างนอก พอลพูดกับเอลซีด้วยสายตาเปี่ยมรักว่า "ครั้งนี้เราพายูนีสกลับมาคุยเรื่องยกเลิกหมั้น เธออย่าลังเลอีกเลยนะ" เอลซีเม้มปากเหมือนลำบากใจ เธอผลักพอลออกเล็กน้อย "เรื่องหมั้นนั้นเป็นเรื่องระหว่างนายกับครอบครัวซอนเดอร์ส ฉันเป็นคนนอก จะไปแย่งคู่หมั้นของพี่สาวได้ยังไง? ฉันหักหลังยูนีสไม่ได้!" พอลอ้อมมาข้างหน้า เขาก้มลงสบตาเธอที่หน้าแดงจัด พูดเสียงอ่อนโยน "ตอนนี้มันยุคไหนแล้ว สมัยนี้ไม่มีใครยึดติดกับการหมั้นแบบโบราณหรอก ทุกคนในครอบครัวฉันก็เห็นด้วยให้ยกเลิก ถ้าจะให้ง่าย ฉันจะขอโทษเธอเอง ถ้ายูนีสไม่ยอม ก็ให้เธอไม่ต้องเจอหน้าฉันอีกเลยก็ได้" ยูนีสมองภาพจากกล้องด้วยแววตาเย็นชา สรุปว่านี่สินะ แผนของพวกเขา ไม่แปลกเลยที่จู่ๆ จะรีบพาเธอกลับจากโรงพยาบาลจิตเวช… ก็แค่ต้องการให้เธอเสียสละคู่หมั้นเท่านั้นเอง เธอจำได้ว่าตอนพอลเกิด เขาอยู่ในท่าก้นขวาง ติดอยู่ที่ช่องคลอด ไม่มีโรงพยาบาลในซิลเวอร์เบิร์กที่กล้ารับ แต่เป็นพ่อของเธอที่ใช้ตำราโบราณยื้อชีวิตแม่ของเขาไว้จนคลอดสำเร็จ แม่ของพอลรอดตายอย่างปาฏิหาริย์ และเพื่อแสดงความขอบคุณ เธอจึงจัดการหมั้นหมายไว้ตั้งแต่เด็ก แต่ตอนนี้ ครอบครัวพาวเวลจะยกบุญคุณนั้นให้เอลซีแทน ไม่นาน จิอันน่าก็กลับมา เธอใช้กุญแจไขประตูห้องน้ำเข้ามาอย่างไร้มารยาท "คุณยูนีส การขโมยของเป็นพฤติกรรมไม่ดี ถ้าคุณโอเว่นรู้เรื่องนี้ คุณจะถูกส่งกลับโรงพยาบาลจิตเวชแน่!" เธอมั่นใจว่ายูนีสขโมยโทรศัพท์ไปจริงๆ ยูนีสหันมามองเธอด้วยสายตาเรียบเฉย พลางเอนตัวพิงอ่างอาบน้ำอย่างไม่สะทกสะท้าน "ฉันไม่ได้เอาไป อยากฟ้องก็ไปเลย" จิอันน่าชะงัก ไม่คิดว่ายูนีสจะกล้าท้าทายขนาดนี้ เธอรู้ว่ายูนีสมีประวัติป่วยทางจิต คนแบบนี้ไว้ใจไม่ได้ ถ้าจับได้ว่าเธอขโมยของ ก็สามารถเอาไปบอกโอเว่นได้ทันที จะได้แต้มไม่น้อย หากป้ายความผิดขโมยให้ยูนีสได้ ต่อไปเกิดอะไรในบ้าน ก็คงโทษเธอได้หมด เพราะเธอคือคนบ้า แต่จะกล่าวหาได้ ก็ต้องมีหลักฐานแน่นหนา จิอันน่าเช็กกล้องแล้ว แต่ไม่เห็นจังหวะที่ยูนีสเอาโทรศัพท์ไปเลย ถึงอย่างนั้น เธอก็มั่นใจว่ายูนีสเป็นคนเอาไป ห้องน้ำเล็กแค่นี้ เธอจะซ่อนไว้ตรงไหนได้?