ตอนที่ 1 เป็นอิสระแล้ว

ประตูเหล็กเย็นเฉียบของเรือนจำหิมวัตค่อยๆ เปิดแง้มออกพร้อมเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด แสงแดดสาดส่องตกกระทบใบหน้าซูบซีดของลลิตา บริรักษ์ เสื้อผ้าที่หญิงสาวสวมใส่ขณะถูกจองจำตอนนี้หลวมโครกบนร่างกายอันผ่ายผอม เธออดทนผ่านห้าปีอันมืดมนยาวนานในเรือนจำ และวันนี้เธอก็ได้เป็นอิสระเสียที ลลิตาลากขาเดินโขยกเขยกออกจากเรือนจำ เยื้องย่างทีละก้าวอย่างเชื่องช้า เธอเดินแช่มช้า ไม่ใช่เพราะไม่อยากเดินเร็วขึ้น แต่เพราะทำไม่ได้ รถเบนท์ลีย์สีดำคันหนึ่งจอดอยู่ริมถนน กระจกหน้าต่างเลื่อนลง เผยใบหน้าคมสันแต่เคร่งขรึมของชายคนหนึ่ง สายตาเขากวาดมองขาอันบาดเจ็บของเธอ ก่อนแค่นหัวเราะเยาะเย้ยเย็นชา แววตาเหยียดหยันยียวน "ติดคุกไปห้าปี ยังไม่เลิกแสดงละครอีกเหรอ" หัวใจลลิตากระตุกวูบ ความรู้สึกเจ็บแปลบพลันเอ่อขึ้นในดวงตา อดิเรก บริรักษ์ คือพี่ชายแท้ๆ ของเธอ ตั้งแต่วันที่เธอถูกพากลับจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเข้าสู่ตระกูลบริรักษ์ตอนอายุสิบห้า เด็กสาวก็พยายามทำทุกอย่างเพื่อเอาใจเขา แต่เพื่อผู้หญิงที่เป็นแค่ลูกบุญธรรม ไม่ได้มีสายเลือดเกี่ยวข้องกันสักนิด เขากลับลงมือสร้างหลักฐานเท็จ เพื่อส่งเธอเข้าคุกในข้อหาพยายามฆ่า ผ่านไปห้าปี เขาก็ยังคงปากคอเราะรายรังเกียจเธอไม่เปลี่ยนแปลง ลลิตากลืนความขมขื่นลงคอ ทำเหมือนไม่เห็นอดิเรกแล้วเดินกะเผลกผ่านเขาไป สีหน้าอดิเรกแข็งกระด้างขึ้นทันที เธอเมินเขา เท่าที่เขาจำได้ ลลิตาเป็นคนที่คอยติดตามเขาเสมอ คอยเอาใจทุกสิ่งอย่าง เวลาเขากลับถึงบ้าน เธอจะคอยหยิบรองเท้าแตะมาให้ เวลาเขาเหนื่อย เธอจะคอยนวดไหล่ให้ เวลาเขานอนไม่หลับ เธอจะชงชาคาโมมายล์มาให้ทุกคืน เวลาเขางานยุ่งจนกลับบ้านไม่ทันมื้อเย็น เธอจะไปยืนถือกระติกน้ำร้อนรอที่หน้าออฟฟิศเสมอ ไม่ว่าจะฝนตกหรือแดดออก ตลอดสามปีที่เธออยู่ในบ้านหลังนั้น อาการปวดกระเพาะเรื้อรังของเขาค่อยๆ ดีขึ้น แต่ตั้งแต่วันที่เธอถูกส่งเข้าคุก เขากลับต้องตื่นมากลางดึกเพราะปวดท้องอยู่บ่อยครั้ง วันนี้พอได้ยินว่าเธอจะถูกปล่อยตัว เขารู้สึกดีใจเล็กน้อยด้วยซ้ำ ถึงขั้นเลื่อนประชุมนานาชาติ เพื่อมารับเธอด้วยตัวเอง เขาคิดว่าเธอคงดีใจสุดชีวิตที่ได้เห็นเขา คงเข้ามาร้องไห้ระบายความทุกข์ที่เธอเจอมาตลอดหลายปี แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่า เธอจะตอบเขากลับมาด้วยความเงียบและความเย็นชา ความชื่นชมในดวงตาเธอหายไปนานแล้ว เหลือไว้เพียงความห่างเหิน ความรู้สึกว่างเปล่าแปลกๆ ก่อตัวขึ้นในอก ชวนให้เขาหงุดหงิด เขากำพวงมาลัยแน่นจนเส้นเลือดหลังมือปูดโปนขึ้นมา เสียงเขาแข็งกร้าวกว่าที่ตั้งใจไว้ "ขึ้นรถ" ทันทีพูดออกไป เขาก็รู้สึกเสียใจขึ้นมา คิ้วขมวดมุ่นก่อนปรับน้ำเสียงให้อ่อนลง "พ่อกับแม่รู้ว่าเธอออกมาแล้ว เลยเตรียมมื้อค่ำต้อนรับเอาไว้" พ่อกับแม่... คำที่ฟังดูคุ้นเคย แต่กลับแปลกหูเหลือเกิน ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เธอเคยฝันว่าจะมีพ่อแม่ที่รักและตามใจเธอเหมือนเจ้าหญิง เธอเฝ้ารอฝันปรารถนามานานถึงสิบห้าปี แล้วสิบห้าปีต่อมา ความฝันเธอก็กลายเป็นจริง เธอมีพ่อแม่แล้ว แถมยังมีพี่ชายที่สูง หล่อ แสนเก่งอีกด้วย ทว่าลูกสาวที่เป็นที่รักของบ้านนี้ไม่ใช่เธอ หากแต่เป็นลูกบุญธรรมที่พวกเขาเลี้ยงดูมาแต่เด็ก เวรี บริรักษ์ คนพวกนั้นไม่ใช่พ่อแม่ของเธอ แต่เป็นพ่อแม่ของอดิเรกและเวรี ลลิตาแค่นหัวเราะเยาะตัวเอง ในช่วงสามปีที่อยู่กับครอบครัวนั้น เธอมีแต่ถูกเมินเฉยและต้องทนอับอายไม่สิ้นสุด เธอรู้ตัวเสมอว่าไม่มีใครต้องการเธอ ไม่มีเหตุผลที่จะต้องกลับไปทำให้ตัวเองต้องทนทุกข์อีกครั้ง แม้ว่าเธอจะเดินช้า แต่ก็ไม่เคยหยุดเดิน หญิงสาวมีท่าทีเมินเฉยเดินต่อไปไม่หันมอง ทำเอาอดิเรกมองตามตาร้อนผ่าว จุดประกายโทสะในอกที่ไม่อาจบรรยายได้ เขาเปิดประตูรถแล้วก้าวยาวๆ เดินตามเธอไป จนเข้าใกล้แล้วคว้าข้อมือเธอไว้ ก่อนจะกระชากกลับมา "จะเล่นละครไปถึงเมื่อไหร่" ลลิตาเสียหลักล้มลงกับพื้น ความเจ็บปวดแล่นขึ้นมาที่ขาอันบาดเจ็บ ใบหน้าหญิงสาวซีดเผือด ความโกรธของอดิเรกพลุ่งพล่าน "ยังจะแสร้งทำเป็นอ่อนแออีกเหรอ นี่เป็นมุกใหม่ของเธอสินะ" "อย่าลืมว่าเมื่อห้าปีก่อน เธอเป็นคนผลักอรกมลตกบันไดจนกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา แล้วยังพยายามใส่ร้ายเวรีอีก ห้าปีในคุกยังไม่ทำให้เธอสำนึกอีกเหรอ ดูท่าจะยังไม่พอสินะ" พูดจบ เขาก็กระชากเธอขึ้นมาโดยไม่สนใจว่าเธอจะเจ็บหรือไม่ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความรังเกียจ "อย่าคิดว่าพ้นโทษออกมาแล้วจะลบล้างบาปของเธอได้ ตราบใดที่อรกมลยังไม่ฟื้น เธอก็ยังเป็นอาชญากร และเธอยังติดค้างคำขอโทษกับเวรี รีบขึ้นรถซะ อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำ" ลลิตาทำได้เพียงหัวเราะเยาะ เธอเคยอธิบายไปแล้ว อรกมล กิตติธร ไม่ได้ถูกเธอผลักตกลงไป แต่เป็นฝีมือเวรี แต่ไม่มีใครเชื่อเธอ ทุกคนเลือกที่จะเชื่อเวรี ทั้งที่เธอเป็นลูกสาวแท้ๆ ของตระกูลบริรักษ์ แต่ทุกคนกลับยืนข้างเวรีอย่างไร้ข้อกังขา เธอผิดจริงๆ ผิดที่กลับมา ผิดที่หวังในความรักที่ไม่เคยเป็นของเธอ เธอได้เรียนรู้บทเรียนแล้ว เธอจะเปลี่ยนตัวเองใหม่ เธอจะจากไปไกล จะไม่กลับมาชิงความรักจากครอบครัวที่ไม่ต้องการเธออีก แล้วทำไมอดิเรกถึงไม่พอใจนัก เธอผละมือจากการเกาะกุมของเขาอย่างสงบ แล้วถอยหลังไปหนึ่งก้าว ทิ้งระยะห่างเอาไว้ หญิงสาวถอยออกไปทำให้หน้าอกอดิเรกบีบแน่นด้วยความหงุดหงิด ความคิดเขาฉายภาพเก่าๆ ของลลิตาที่เคยตามเขาไปทุกหนทุกแห่ง พยายามทำให้เขาชอบเธออย่างสุดความสามารถ เขาระงับความโกรธเอาไว้ พยายามข่มเสียงให้เบาลง "กลับบ้านเถอะ" ลลิตาก้มหน้าลง ใบหน้าว่างเปล่าเหมือนไม่อยากจะมองเขาเลย เห็นท่าทางไร้ชีวิตของอีกฝ่ายแล้วอดิเรกก็เดือดพล่านด้วยโทสะ ห้าปีในคุก หากเธอได้เรียนรู้อะไรบ้าง ก็คงเป็นการยั่วโมโหที่เก่งขึ้น จังหวะที่เขากำลังจะระเบิดออกมา น้ำเสียงอบอุ่นอ่อนโยนก็ขัดขึ้นมา "ตา" ร่างกายลลิตาเกร็งชะงัก หัวใจที่ด้านชาไปนานก็หดตัวในทันที แม้จะผ่านไปห้าปี แต่เธอก็ยังจำเสียงนั้นได้ในทันที ลิขิต รัตนกุล เพื่อนในวัยเด็กของเธอ เธอมองเห็นรองเท้าหนังเงาวับคู่หนึ่งเข้ามาในสายตา น้ำเสียงลุ่มลึกมีเสน่ห์ดังขึ้นเหนือศีรษะ "ตา ยินดีด้วยนะที่ได้ออกมาแล้ว" ถ้าเป็นคนอื่นพูดแบบนั้น เธอคงจะตอบไปอย่างสุภาพว่า "ขอบคุณ" แต่พอมาจากลิขิต คำพูดนั้นกลับฟังแล้วบาดหู ลิขิตเพื่อนที่เธอไว้ใจที่สุดในวัยเด็ก รับทำคดีแรกหลังจากเรียนจบมาเป็นทนายฝ่ายจำเลยให้กับเวรี คนที่ส่งเธอเข้าไปในเรือนจำ ก่อนการพิจารณาคดี เขาเคยบอกเธอว่า "ตา เวรีไม่เคยทนทุกข์มาก่อน ให้ติดคุกติดตะรางไม่รอดหรอก เธอรับผิดแทนเวรีได้ไหม" เวรีทนไม่ได้ แต่ทำไมฉันถึงจะทนได้ล่ะ แค่เพราะว่าเธอเคยชินกับความยากลำบาก ถึงสมควรที่จะเป็นแพะรับผิดแทนคดีที่เธอไม่ได้ก่อ ลิขิตส่งลูกสาวแท้ๆ ของบริรักษ์ไปอยู่ในคุก ทำให้เขากลายเป็นที่รู้จักในหิมวัตในทันที ห้าปีที่แล้วเขาเพิ่มเรียนจบมาหมาดๆ ยังดูไม่เก่งกาจมากนัก ห้าปีต่อมา เขากลายเป็นทนายที่มีชื่อเสียงที่สุดคนหนึ่งในหิมวัต แสดงออกถึงอำนาจและความมั่นใจ พวกเขาเติบโตมาด้วยกันในบ้านเด็กกำพร้า ใกล้ชิดกันยิ่งกว่าพี่น้องแท้ๆ เวลามีเด็กคนอื่นมารังแกเธอ เขามักจะปกป้องเธอเสมอ พร้อมทั้งเอ่ยปากสาบาน "มีฉันอยู่ตรงนี้ จะไม่มีใครทำร้ายเธอได้" เขาสัญญาว่าพอเขาได้เป็นทนายแล้ว เขาจะส่งคนที่ทำร้ายเธอเข้าคุกให้หมด แต่ต่อมา เวรีทำร้ายเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขากลับเมินเฉยความเจ็บปวดของเธอ แถมพูดอย่างไม่ใส่ "ตา อย่าอ่อนไหวนักเลย เวรีไม่ได้เป็นแบบนั้นหรอก" สุดท้ายแล้วกลับกลายเป็นเขาที่ปกป้องคนที่ทำร้ายเธอและส่งเธอเข้าคุกด้วยตัวเอง ... บรรยากาศหนักอึ้งเงียบสนิท รอยยิ้มลิขิตค่อยๆ แข็งค้าง แต่เขาก็ฝืนยื่นมือไปหาลลิตา "ตา ฉันมารับเธอ..." เขายังไม่ทันพูดจบ ลลิตาก็หันไปหาอดิเรกทันที "คุณบอกว่าเราจะกลับบ้านกันใช่ไหม งั้นก็ไปกันเถอะ"