ตอนที่ 14 หนีให้ไกล แล้วอย่ากลับมาอีก

อดิเรกงั้นเหรอ เขามาที่นี่ทำไมกัน ผู้ชายตรงหน้ามาพร้อมพลังคุกคาม กลิ่นอายความเลือดเย็นแผ่ซ่านเหมือนงูร้ายที่เลื้อยรัดแน่นไม่ปล่อย สีหน้าของลลิตาเต็มไปด้วยความตกตะลึงและหวาดกลัว เธอพยายามดิ้นหนีสุดแรง แต่แรงบีบของเขากลับแข็งราวกับเหล็กกล้า เขาหน้าซีด กรามแน่น เสียงพูดคล้ายสัตว์ร้ายขู่ฟ่อ "คิดจะไปไหนตอนกลางดึกแบบนี้" ลลิตาไม่สนว่าเขาพูดอะไร ตอนนี้ในหัวมีแต่คำว่า 'หนี' "ปล่อยฉันนะ!" อดิเรกไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เหมือนคนสติหลุด เขากระชากเธอออกห่างจากเกตขึ้นรถไฟ ร่างเธอลากไปตามพื้นจนเกิดรอยยาว กระเป๋าหล่น ของกระจัดกระจาย เธอทั้งดิ้น ทั้งผลัก แต่แรงต่างกันเกินไป เหมือนใบไม้แห้งในพายุ ไม่อาจต้านทานได้แม้แต่น้อย ไม่…ฉันกลับไปไม่ได้เด็ดขาด ถ้าพวกบริรักษ์ส่งฉันให้คันศร ฉันต้องตายแน่ เธอร้องลั่นสุดเสียง "ช่วยด้วย! ฉันไม่รู้จักเขา! เขาเป็นพวกค้ามนุษย์!" เสียงกรีดร้องสะท้อนก้องไปทั่วสถานี ผู้คนเริ่มหันมามอง บางคนลังเลจะเข้าช่วย แต่เสียงทุ้มเย็นของอดิเรกก็ทำให้ทุกคนชะงัก "น้องสาวผมเองครับ เราทะเลาะกันนิดหน่อย แล้วเธอก็หนีออกจากบ้าน จะเข้ามายุ่งก็คิดดี ๆ ก่อนนะครับ" หลายคนชะงักทันที อดิเรกสูงใหญ่ ใส่สูทเข้ารูปสีดำ ดูมีฐานะและอำนาจ ไม่เหมือนพวกค้ามนุษย์แม้แต่นิดเดียว "ฉันไม่ใช่น้องเขา! สาบานได้เลยว่าไม่ใช่!" เสียงของลลิตาแตกพร่า น้ำตาอาบแก้ม แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วย หัวใจเธอเริ่มหมดหวัง แต่เธอยังไม่ยอมแพ้ แม้จะมีโอกาสน้อยนิด ก็ต้องคว้ามันไว้ สายตาเธอกวาดหาผู้คน จนสบเข้ากับหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งที่ยืนใกล้ประตูน้ำตาเธอไหลพรากเมื่อสบตา "แม่…" หญิงคนนั้นนิ่งงันไปชั่วครู่ ลลิตารีบร้องขอ "แม่ ช่วยหนูด้วย…" เหมือนอะไรบางอย่างในใจหญิงคนนั้นถูกกระตุ้นขึ้นมา เธอพุ่งเข้าหาลลิตาโดยไม่คิดแม้แต่นิดเดียว ไม่ใช่แค่เธอ ผู้หญิงทั้งสถานี ไม่ว่าจะสาวหรือสูงวัย ต่างหันมาตามเสียงร้องขอความช่วยเหลือ หญิงคนนั้นยืนขวางอดิเรกไว้แล้วผลักมือเขาออก "คิดจะทำอะไรเด็กผู้หญิงคนนี้กันแน่ ปล่อยเดี๋ยวนี้!" อดิเรกผงะเล็กน้อย สีหน้าเริ่มไม่พอใจ "นี่เรื่องในครอบครัวครับ อย่ายุ่ง" แต่เธอยืนขวางลลิตาไว้ไม่ถอย เหมือนหมีแม่ลูกอ่อนปกป้องลูก "ครอบครัวเหรอ ฉันได้ยินแต่เสียงลูกสาวฉันร้องให้ช่วย!" อดิเรกไม่เสียเวลาพูดอะไรอีก เอื้อมจะคว้าตัวลลิตาอีกครั้ง แต่คราวนี้ ฝูงชนหญิงล้วนรุมล้อมเขาทันที "ภายนอกดูดี ภายในกลับเป็นขยะ" "พวกค้ามนุษย์เหรอ เอาให้เข็ด!" หมัดเท้าสารพัดประเคนใส่อดิเรกจนเขาต้านไม่อยู่ ครั้งแรกในชีวิตที่เขาไม่ใช่เสียการควบคุม ลลิตายืนอยู่ข้างหลังกลุ่มหญิงใจกล้า น้ำตาไหลไม่หยุด หญิงคนนั้นลูบหลังเบา ๆ "ไม่ต้องร้องนะลูก ถ้าไม่อยากไปกับเขา แม่จะอยู่กับลูกตรงนี้" ลลิตาชะงัก น้ำตาในตาเธอยังคลอ "คุณรู้ว่าเขาไม่ใช่พวกค้ามนุษย์เหรอคะ" หญิงคนนั้นถอนหายใจ "ดูสูทที่เขาใส่สิ ตัดพิเศษ ราคาหลักแสน นาฬิกานั่นก็วาเชอรองฯ ราคาไม่ต่ำกว่าล้าน พวกค้ามนุษย์ไม่มีทางแต่งตัวแบบนี้หรอก" ลลิตาหันไปมองอดิเรกที่ยังติดอยู่ในวงล้อม ออกมาไม่ได้ "แล้วทำไมถึงช่วยหนู…" "เพราะหนูไม่อยากไปกับเขา ต่อให้เป็นพี่แท้ ๆ ก็ไม่มีสิทธิ์บังคับ หนูมีสิทธิ์จะปฏิเสธ ครอบครัวไม่ใช่แค่สายเลือด ถ้าความสัมพันธ์นั้นมีแต่ทำให้เจ็บ ก็ไม่ใช่ครอบครัวแล้ว มันคือโซ่ตรวน หนูมีสิทธิ์จะหลุดพ้นจากมัน และไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดเลย เด็กที่โตมากับความรักจะไม่ซูบซีดแบบนี้หรอก แม่เชื่อว่าหนูต้องเจ็บมาก ถึงได้หนีมาแบบนี้" ลลิตาสะอื้นโฮออกมา ความเข้าใจที่ไม่เคยได้รับจากครอบครัว กลับได้มาจากคนแปลกหน้า "ขอบคุณค่ะ… ขอบคุณจริง ๆ…" หญิงคนนั้นผลักเธอเบา ๆ "วิ่งไปลูก วิ่งให้ไกลที่สุด อย่าให้พวกมันหาตัวเจออีก" ลลิตามองเธออีกครั้ง แล้วออกวิ่งไปยังทางออก เจ็บขาแค่ไหนก็ลืมไปหมด หัวใจเธอตะโกนแค่คำเดียว หนี ถ้าอดิเรกมาถึงสถานีทักษิณนครได้ เขาย่อมรู้ว่าเธอจะไปปราการนคร ที่นั่นไม่ปลอดภัยอีกต่อไป เธอใช้บัตรประชาชนไม่ได้แล้ว ต่อให้ต้องเดินเร่ เก็บขยะ ขอข้าวกิน เธอก็ต้องไปให้ไกลจากหิมวัตที่สุด เสียงเขาตะโกนชื่อเธอจากด้านหลังดังขึ้นมาอีกครั้ง แต่เธอไม่หันกลับไป ครั้งนี้…ต้องหนีให้ได้จริง ๆ ประตูทางออกอยู่แค่เอื้อม ความหวังพุ่งทะยานขึ้นในอก แต่ทันใดนั้น มือใหญ่มือหนึ่งก็ปิดปากจมูกเธอพร้อมผ้าชุบน้ำ เธอดิ้น แต่ไม่ทันไร ทุกอย่างก็ดับวูบลง เสียงสุดท้ายที่ได้ยินก่อนสติจะหลุดคือเสียงผู้ชายพูดยิ้ม ๆ "อดิเรก น้องนายตัวดีจริง ๆ" "พาเธอกลับบ้าน" ลลิตาฟื้นขึ้นมาในรถทันทีที่ลืมตา เสียงเย้ยหยันของอดิเรกก็ดังใกล้หู "ฟื้นแล้วเหรอ" หัวใจเธอจมดิ่ง เธอพยายามทุกอย่างเพื่ออิสรภาพ แต่สุดท้ายก็ไม่พ้น ถูกลากกลับมาอีกจนได้ ความพยายามทั้งหมดกลายเป็นเรื่องตลกร้าย เธอไม่ร้อง ไม่ดิ้น ไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าเขา ยื่นมือไปที่ประตูรถทันที "จะโดดลงเหรอ ประตูล็อกแล้ว เสียเวลาเปล่า" เสียงเขาหยอกเย้าแบบไม่แคร์ ลลิตาหันกลับมาช้า ๆ สีหน้าเรียบเฉย "อดิเรก คุณภูมิใจนักเหรอ ที่คอยควบคุมชีวิตคนอื่นแบบนี้" เขาเงียบ สีหน้าอ่านไม่ออก ท่าทีมั่นใจแบบคนที่คิดว่าคุมทุกอย่างอยู่ นั่นแหละสิ่งที่เธอเกลียดที่สุด "ถ้าคิดว่าทำได้ ก็จับตาดูฉันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงไปเลยสิ เพราะถ้าหนีได้ครั้งนึง ฉันก็จะหนีได้อีก" สีหน้าอดิเรกมืดลงทันที "เธอไม่กล้าหรอก"