ตอนที่ 2 ทำไมไม่มา

ลลิตารู้ดีว่าไม่มีทางหนีไปได้ ลิขิตเคยเป็นคนที่เธอไว้ใจและพึ่งพามากที่สุด แต่ตอนนี้เขากลับเป็นคนที่เธอเกลียดชัง เป็นคนที่เธออยากเจอน้อยที่สุด เพราะไม่อยากเผชิญหน้ากับลิขิต หญิงสาวจึงเลือกทางเลือกที่ดีที่สุดรองลงมา คือไปกับอดิเรก อย่างน้อยอดิเรกก็เกลียดเธอเสมอต้นเสมอปลาย วันแรกที่เธอกลับไปที่บ้านบริรักษ์ อดิเรกเตือนเธอว่า "ถึงเราจะมีสายเลือดเดียวกัน แต่ในใจฉันมีแค่น้องสาวคนเดียว และคนนั้นคือเวรี เธอควรทำตัวดีๆ ถ้าฉันจับได้ว่าเธอรังแกเวรีละก็ ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปแน่" เขาไม่เคยให้ความหวังเธอ เธอจึงไม่เคยผิดหวังมากเกินไป อย่างน้อยบาดแผลทางจิตใจที่ได้รับต่อหน้าอดิเรกก็ยังพอทนไหว ดีกว่าให้คนที่ใกล้ชิดกับเธอมากที่สุดมาทำลายจนย่อยยับ คุกได้สอนบทเรียนให้เธอ เมื่อไม่มีอำนาจ ไม่มีสถานะ ไม่มีใครหนุนหลัง การเอาตัวรอดจึงขึ้นอยู่กับการลดความเสียหายให้เหลือน้อยที่สุด ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีไหนก็ตาม ดังนั้น เวลาเพื่อนร่วมห้องขังกลั่นแกล้ง ให้เธอเลือกระหว่างถูกทำร้ายจนเสียโฉมกับถูกตบหน้า เธอจึงเลือกถูกตบ พวกนั้นให้เธอเลือกระหว่างถูกซ้อมกับคุกเข่า เธอเลือกคุกเข่า พวกนั้นให้เธอเลือกระหว่างดื่มน้ำจากโถส้วมกับเห่าเหมือนหมา เธอเลือกเห่า เธอเคยดิ้นรนต่อสู้สุดชีวิตมาก่อน แต่ยิ่งเธอขัดขืน ก็ยิ่งถูกทุบตีรุนแรงขึ้น เพื่อให้มีชีวิตรอด เธอจึงต้องละทิ้งศักดิ์ศรี ปล่อยให้ตัวเองถูกกดขี่ใช้งาน แม้จะถูกโยนเข้าไปอยู่กับอาชญากรที่โหดเหี้ยมที่สุด เธอก็ยังเอาตัวรอดมาได้อย่างหวุดหวิด โดยรู้ว่าเมื่อไหร่ควรหลีกเลี่ยงอันตราย ลลิตาเดินไปยังเบนท์ลีย์สีดำของอดิเรก ขณะเดินผ่านลิขิต สีหน้าหญิงสาวยังคงเรียบเฉย ไม่แม้แต่จะปรายตามองเขา เสื้อยืดหลวมๆ ของเธอเฉียดผ่านปลายนิ้วลิขิต สัมผัสนั้นว่างเปล่าจนไม่ได้ให้ความรู้สึกว่าเป็นผ้าคลุมตัวคน หากแต่เหมือนกับเนื้อผ้าที่ห้อยอยู่บนหุ่นไร้ชีวิต มือลิขิตชะงักค้างกลางอากาศ ทันใดนั้นก็เกิดความรู้สึกเหมือนอากาศรอบตัวแข็งค้างหนักอึ้ง เหลือไว้เพียงความว่างเปล่าอันเย็นเยียบที่ปลายนิ้ว ความเจ็บปวดและความโดดเดี่ยวแล่นผ่านดวงตา หัวใจเขาประหนึ่งถูกบีบรัดด้วยมือที่มองไม่เห็น ทุกจังหวะเต้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว ครั้งหนึ่ง แววตาเธอเคยจับจ้องเขาเสมอ เปี่ยมด้วยความไว้วางใจและพึ่งพิง พวกเขาเติบโตมาด้วยกันในบ้านเด็กกำพร้า คอยเป็นที่พึ่งของกันและกัน ทุกครั้งที่เขาเรียกชื่อเธอ เธอจะยิ้มตอบ "ลิขิต ฉันอยู่นี่" แต่ตอนนี้กาลเวลาได้เปลี่ยนแปลงทุกอย่างไปหมดแล้ว หญิงสาวมองทะลุผ่านเขาไป ราวกับว่าเขาไม่มีตัวตน ไม่แม้แต่จะยอมสบตากัน ริมฝีปากลิขิตสั่นเล็กน้อย เขาอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ลำคอเขากลับจุกแน่นจนไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้ ลลิตาก้าวขึ้นรถไปนั่งลงที่เบาะหลัง ทุกสิ่งที่เธอเห็นล้วนมีร่องรอยของผู้หญิงอีกคน เบาะข้างคนขับมีหมอนรองสีชมพูนุ่มฟู แผงหน้าปัดเรียงรายไปด้วยตุ๊กตาหมีน่ารักเต็มไปหมด กระจกมองหลังสะท้อนเงาผู้หญิงคนนั้นที่ดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น มีเสน่ห์ยิ่งกว่าเมื่อห้าปีก่อน เธอฉีกยิ้มกว้าง เป็นรอยยิ้มแบบที่มีได้เพียงคนที่เติบโตมาในความสะดวกหรูหราเท่านั้น ความสุขที่ฉาบอยู่บนใบหน้านั้นราวกับเป็นการเย้ยหยันเงียบๆ ล้อเลียนลลิตาที่เป็นเพียงทายาทจอมปลอม เธอเคยคิดว่าตัวเองจะรับมือกับเรื่องทั้งหมดนี้ได้อย่างไม่ใส่ใจ แต่พอได้เห็นกับตา มันกลับยังทิ้งความขมขื่นไว้ในอก ลลิตาเบือนสายตาไปทางอื่น แต่กลับเผลอไปหยุดมองกระเป๋าถือที่วางอยู่ข้างๆ ภายในนั้นคือชุดราตรีสีขาวบริสุทธิ์ แม้จะไม่ได้เห็นทั้งตัว แต่เพียงแค่ได้เห็นงานปักขนนกอันวิจิตร ก็สัมผัสได้ถึงความงดงามประณีตของมัน ปลายนิ้วหญิงสาวเผลอลูบไปบนเนื้อผ้ายีนหยาบกร้านของตัวเองโดยไม่รู้ตัว ทุกสิ่งทุกอย่างภายในรถล้วนตอกย้ำว่าเธอไม่มีที่ยืนในที่แห่งนี้ ตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอก็ไม่มีค่าเท่ากับชุดราตรีในกระเป๋าถือใบนั้นด้วยซ้ำ ลลิตาหันไปมองนอกหน้าต่าง ทิวทัศน์ข้างทางพุ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว อดิเรกที่กำลังขับรถยังไม่ลืมที่จะเอ่ยเตือน “พ่อกับแม่คิดถึงเธอมากตลอดห้าปีที่ผ่านมา ร้องไห้ทุกวันจนผมหงอกไปหมดแล้ว เธอกลับไปถึงบ้านก็ควบคุมอารมณ์ตัวเองให้ดี ฉันไม่อยากเห็นเธอวางแผนร้ายแกล้งเวรีอีก จนพ่อแม่ต้องลำบากใจ ถ้าเธอทำตัวดี ตระกูลบริรักษ์ก็จะไม่ใจร้ายกับเธอ” ความเงียบเข้าปกคลุมหลังจากเขาพูดจบ อดิเรกไม่ได้ยินคำตอบจึงขมวดคิ้วไม่พอใจ ตาเหลือบหญิงสาวผ่านกระจกมองหลัง “ลลิตา ฉันพูดกับเธออยู่ ไม่ได้ยินเหรอ” ลลิตาเงยหน้าขึ้นมองเขาในที่สุด ก่อนพูดประโยคที่ยาวที่สุดนับตั้งแต่ออกจากเรือนจำ “ตามกฎหมายเรือนจำมาตรา 48 ผู้ต้องขังได้รับอนุญาตให้ญาติหรือผู้ปกครองมาเยี่ยมได้เดือนละครั้ง ครั้งละสามสิบนาทีถึงหนึ่งชั่วโมง ฉันติดคุกมาห้าปี เท่ากับหกสิบเดือน ถ้ามาเยี่ยมเดือนละครั้ง ฉันก็จะได้เจอพวกเขาหกสิบครั้ง แต่ฉันไม่เคยเห็นพวกเขาเลยสักครั้ง คุณบอกว่าพ่อแม่คิดถึงฉัน งั้นทำไมพวกเขาไม่มา ยุ่งมากจนเจียดเวลาสักสามสิบนาทีต่อเดือนมาหาฉันไม่ได้เลยเหรอ” น้ำเสียงเธอสงบนิ่ง แต่ทุกคำที่เปล่งออกมาคมกริบดั่งใบมีด เฉือนผ่านคำโกหกของเขาอย่างไร้ความปรานี ความรู้สึกผิดและความตื่นตระหนกฉายวาบผ่านดวงตาอดิเรก คำตำหนิที่เตรียมไว้ติดค้างอยู่ในลำคอ เอื้อนเอ่ยออกมาไม่ได้ เขาหลบสายตาเธอที่ทั้งแน่วแน่แรงกล้า นิ้วบีบพวงมาลัยแน่นโดยไม่รู้ตัวจนข้อนิ้วซีดขาวจากแรงกด “ก็... ก็เพราะเธอดื้อเกินไป พ่อกับแม่ถึงไม่ได้ไปเยี่ยม พวกเขาอยากให้เธอตั้งใจแก้ไขพฤติกรรมแย่ๆ ของตัวเอง พวกเขาทำเพื่อประโยชน์ของเธอเองนะ” เพื่อประโยชน์ของฉันเองงั้นเหรอ ปล่อยให้ฉันรับผิดแทนเวรี ต้องทนทุกข์อยู่ในคุก... นี่น่ะเหรอที่เรียกว่าเพื่อฉัน น่าขำสิ้นดี ลลิตารู้สึกเหนื่อยล้าเต็มประดาเกินกว่าจะโต้เถียงต่อไป เธอหันกลับไปมองนอกหน้าต่าง ไม่นานนักรถก็เลี้ยวเข้าสู่โรงจอดรถบ้านบริรักษ์ อดิเรกดูพอใจ มือคว้ากระเป๋าถือจากเบาะหลังแล้วรีบเดินจากไป เดินไปได้ไม่กี่ก้าว เขาก็เหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าลลิตาอยู่ในนั้น ร่างกายชะงักเล็กน้อย พอหันไปมอง สีหน้าเขายังมีแววลังเลอยู่เล็กน้อย “ไปเปลี่ยนชุดให้เรียบร้อยแล้วไปที่ห้องจัดเลี้ยง” พูดจบเขาก็เดินจากไปโดยไม่หันกลับมาอีก แม้เวลาจะผ่านไปห้าปี บ้านหลังนี้ก็ยังคงเป็นที่ที่ลลิตาไม่เคยรู้สึกคุ้นเคย เธอไม่เคยสัมผัสถึงความอบอุ่นที่นี่เลย ที่นี่ไม่ดีเท่ากับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าด้วยซ้ำ ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ถึงไม่มีห้องส่วนตัวแต่เธอยังได้นอนในห้องรวมที่แสงแดดสาดส่องถึง ยามพระอาทิตย์ขึ้น แสงแดดจะส่องทะลุผ่านหน้าต่าง อาบเอิบห้องด้วยไออุ่น ตอนนั้นเธอหลงรักกลิ่นของผ้าห่มที่ตากแดด มันชวนให้เธอรู้สึกเหมือนมีบ้าน แต่พอกลับมาที่นี่ เธอถึงได้รู้ว่าคำว่าบ้านที่เรียกกัน ไม่ได้มีกลิ่นผ้าห่มที่อบอุ่นจากแสงแดด หากแต่เป็นกลิ่นอับชื้นของที่ที่แสงแดดไม่เคยส่องถึง เธอผลักประตูเข้าไป ห้องเล็กๆ ไร้หน้าต่าง อัดแน่นไปด้วยข้าวของ เฟอร์นิเจอร์เพียงสองชิ้นในห้องมีแค่เตียงพับเก่าๆ หนึ่งตัว กับโต๊ะเก่าทรุดโทรม นี่คือห้องเก็บของที่เคยเป็นห้องนอนของเธอมาเป็นเวลาสามปี อดิเรกบอกให้เธอหาชุดดีๆ ใส่ แต่เธอมีที่ไหนกัน ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เธอมีเพียงชุดนักเรียนชุดเดียว เสื้อยืดกับกางเกงยีนที่เธอสวมตอนนี้ เป็นของที่เธอซื้อจากเงินค่าจ้างงานพาร์ตไทม์ในวันหยุด ทั้งชุดราคาไม่ถึงร้อย เธอยังจำได้ดี วันที่เธอสวมชุดนี้ด้วยความปลื้มปริ่ม ถามอดิเรกว่าสวยไหม เขาขมวดคิ้วรังเกียจ “ใส่อะไรของเธอ ทำไมไม่หัดแต่งตัวให้ดูดีแบบเวรีบ้าง ถอดออกแล้วเอาไปทิ้งซะ! อย่ามาทำให้ครอบครัวเราขายหน้า”