ตอนที่ 3 ตัดเงินค่าใช้จ่าย

ความมีสง่าราศีของเวรีถูกสร้างขึ้นมาด้วยเงินตราและทรัพยากร กลับกัน ลลิตาไม่มีอะไรเลย ตระกูลบริรักษ์ไม่เคยมอบทั้งความรักหรือเงินทองให้เธอมากนัก มีแต่ตำหนิว่าเธอไม่มีความสง่างามเพียงพอ จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่เข้าใจว่าพวกเขาพาเธอกลับมาทำไม จุดประสงค์เดียวที่เธอมีในบ้านนี้ คือช่วยให้ลูกสาวบุญธรรมอย่างเวรีดูเป็นที่รักมากขึ้นก็เท่านั้น มีคำกล่าวว่า "คนที่เขาไม่รักยังไงเขาก็ไม่รัก" ซึ่งเข้ากับเธอได้อย่างน่าประหลาด เมื่อก่อนเธอเคยโศกเศร้าเสียใจกับความไม่ยุติธรรมของพวกเขา แต่ตอนนี้เธอไม่แยแสอีกแล้ว หญิงสาวกวาดตามองห้องเก็บของ ชุดเดียวที่เธอมีให้เปลี่ยนคือชุดนักเรียนเก่าสีน้ำเงินขาวของเธอ ห้าปีก่อน เธอได้รับจดหมายตอบรับจากนฤเบศมหาวิทยาลัย สถาบันอันดับหนึ่งในคีตวดี แต่ตระกูลบริรักษ์กลับจัดงานเฉลิมฉลองอย่างยิ่งใหญ่ให้เวรีที่สอบติดมหาวิทยาลัยคนเดียวเท่านั้น งานเลี้ยงวันนั้นรวมเอาบุคคลชั้นสูงของหิมวัตมาไว้มากมาย เวรีวัยสิบแปดปียืนอยู่กลางงาน สวมชุดเดรสสั่งตัดราคาเป็นล้าน สวมมงกุฎฝังเพชร เป็นเจ้าหญิงเปล่งประกายเจิดจรัสโดยพ่อแม่บุญธรรมยืนเคียงข้าง ในขณะที่ลลิตาดูซอมซ่อไม่เข้าพวก เป็นลูกเป็ดขี้เหร่กลางฝูงหงส์ ท่ามกลางสายตาของทุกคน เธอถูกตำรวจพาตัวไป ใช้ชีวิตห้าปีถัดมาในเรือนจำ สูญเสียชีวิตมหาวิทยาลัยที่ควรเป็นของเธอ ... ห้านาทีต่อมา ลลิตาที่สวมชุดนักเรียนก็เดินไปยังห้องจัดเลี้ยงของบ้านบริรักษ์ ระหว่างทางบรรดาคนรับใช้ที่เดินผ่านต่างมองเธอด้วยความสงสัย "นั่นใครกัน ทำไมใส่ชุดนักเรียนมาที่นี่" "น่าจะเป็นพนักงานจากโรงแรมที่ถูกจ้างมาช่วยงานละมั้ง ดูเหมือนนักเรียนที่มาทำงานพิเศษช่วงปิดเทอม" "คุณดนัยกับคุณอัปปราเอ็นดูคุณหนูเวรีมากนะ ถึงขนาดเชิญเชฟอันดับหนึ่งจากโรงแรมลำธาราแกรนด์มาโดยเฉพาะด้วย" "นั่นสิ" คนรับใช้คนหนึ่งเดินผ่านลลิตา ก็พลันเอ่ยปากเตือนหญิงสาว "งานเลี้ยงใกล้เริ่มแล้ว รีบไปเปลี่ยนเป็นชุดพนักงานให้เรียบร้อยล่ะ คืนนี้แขกในงานเป็นคนสำคัญของหิมวัตทั้งนั้น" พูดจบคนรับใช้ก็เดินจากไป ลลิตายืนอยู่ตรงนั้น จู่ๆ ก็หมดความอยากไปงานเลี้ยง อดิเรกบอกเธอว่างานเลี้ยงนี้จัดขึ้นเพื่อต้อนรับเธอกลับบ้าน แต่เขาไม่ได้บอกว่าเชิญคนอื่นมาด้วย การพ้นโทษจากคุกไม่ใช่เรื่องที่ควรเฉลิมฉลอง พวกเขาจำเป็นต้องจัดงานใหญ่ขนาดนี้จริงๆ เหรอ ห้าปีก่อน เธอถูกล็อกกุญแจมือพาตัวออกไปต่อหน้าคนชั้นสูงของหิมวัต ตอนนี้พวกเขากลับเชิญคนกลุ่มเดิมมาฉลองการกลับมาของนักโทษ สำหรับเธอนี่ไม่ใช่การต้อนรับ แต่มันคือการประจาน ทำลายศักดิ์ศรีที่เหลืออยู่จนหมดสิ้น ความขมขื่นปนโทสะเอ่อล้นในอก เธอไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไป เธอหันหลังกลับเพื่อจะเดินจากไป ทว่าทันใดนั้นอดิเรกก็ปรากฏตัว สีหน้าเปลี่ยนไปทันทีที่เห็นชุดที่เธอสวม เขาเดินตรงเข้าไปหา น้ำเสียงพรั่งพรูความหงุดหงิดออกมา "บอกให้ไปเปลี่ยนเป็นชุดราตรีไม่ใช่เหรอ แล้วนี่มันอะไร รู้ไหมว่างานคืนนี้สำคัญแค่ไหน" ลลิตาอ้าปากจะอธิบาย แต่อดิเรกก็พูดแทรกขึ้นอย่างไม่คิดปรานี "ตอนออกจากคุกก็ดูไม่ได้อยู่แล้ว พอกลับมาก็ยังจะทำตัวน่าสังเวชให้คนอื่นเห็นอีกงั้นเหรอ เธออยากให้คนคิดว่าตระกูลบริรักษ์ใจร้ายกับเธอหรือไง ลลิตา ลูกไม้สกปรกของเธอมันน่าขยะแขยงเหมือนเดิมไม่มีผิด เธอมันไร้ค่าจนเกินเยียวยาแล้ว" เขาพูดไปมือก็เอื้อมมาจะคว้าตัวเธอ พร้อมกับสบถเสียงต่ำ "ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ! เลิกทำตัวน่าขายหน้าได้แล้ว!" ลลิตาเบี่ยงตัวหลบ มืออดิเรกคว้าได้เพียงอากาศ ความโกรธของเขาพุ่งสูงขึ้น "เธอกล้าหลบฉันงั้นเหรอ" ลลิตาเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ส่วนเขาก็มองเธอราวกับเป็นศัตรูตัวฉกาจ สายตานั้น... เต็มไปด้วยความรังเกียจ ไม่พอใจ ดูถูกดูแคลน เธอทนมาตลอดสามปีที่ตระกูลบริรักษ์ ทุกครั้งที่สายตาของพวกเขาสบกัน มันให้ความรู้สึกราวกับมีมือที่มองไม่เห็นมาฉีกหัวใจเธอเป็นชิ้นๆ น้ำตาที่เธอเคยกลั้นไว้ กลับถูกตอบแทนด้วยเสียงเย้ยหยัน "เลิกแสดงละครได้แล้ว" บางทีเธออาจชินชาแล้ว หรือบางที ห้าปีในคุกอาจทำให้เธอหมดความภูมิใจในคุณค่าของตัวเองไปแล้ว ตอนนี้ แม้ต้องเผชิญกับความเกลียดชังที่ฝังลึกของเขา เธอกลับไม่รู้สึกอะไรเลย ความคิดเห็นเขาไม่มีอิทธิพลเหนือเธออีกต่อไป สีหน้าลลิตายังคงนิ่งเฉย ห่างเหิน ไร้ซึ่งความอ่อนข้อ "ฉันไม่มีชุดราตรี" อดิเรกยิ่งบันดาลโทสะ "ไม่มีก็ไปซื้อสิ!" ลลิตาสูดหายใจลึก อดิเรกมีอคติกับเธอมากเกินไป ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร เขาก็ไม่มีวันเชื่อ เธอเคยพยายามอธิบายมาก่อนแล้ว แต่ยิ่งเธออธิบาย เขาก็ยิ่งกล่าวหาเธอว่าโกหก เขาใส่ร้ายเธอโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย มันเหนื่อย... เธอไม่อยากอธิบายอะไรอีกแล้ว สุดท้ายเธอจึงเอ่ยเพียง "ฉันไม่มีเงิน" อดิเรกขมวดคิ้ว ความโกรธพุ่งปรี๊ดยิ่งกว่าเดิม "สามปีที่เธออยู่ที่นี่ เธอไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารหรือเสื้อผ้า บริษัทโอนเงินเข้าบัญชีเธอเดือนละเจ็ดหมื่น รวมสามปีแล้วเป็นสองล้านห้าแสน! แล้วเธอกล้าพูดว่าไม่มีเงินซื้อชุดดีๆ สักตัวเนี่ยนะ เธอจงใจทำแบบนี้ใช่ไหม อยากให้คนอื่นคิดว่าครอบครัวเราใจร้ายกับเธอหรือไง ลลิตา เธอจะเห็นแก่ตัวไปถึงไหน พวกเราให้เธอมากพอแล้ว พอได้แล้ว ยิ่งยังทำตัวแบบนี้ เธอยิ่งน่าสมเพช!" ลลิตาคาดไว้อยู่แล้ว ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร เขาก็ไม่มีวันเชื่อเธออยู่ดี เธอมองเขานิ่ง ไม่กะพริบตา ไม่รู้ทำไม ภายใต้สายตาอันแน่นิ่งของเธอ อดิเรกรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาแวบหนึ่ง "มองฉันแบบนั้นทำไม ฉันไม่ได้พูดอะไรผิดสักหน่อย" ไม่ได้พูดผิดงั้นเหรอ ลลิตาแค่นหัวเราะเย็นชาโดยไม่เปล่งเสียง เธอไม่ได้อยากสร้างเรื่องแต่แรก แต่คำกล่าวหาไม่ไว้หน้าของอดิเรกได้ปลุกบางสิ่งที่มืดมนในตัวเธอ จากหางตาเธอเห็นว่ามีคนเริ่มเดินเข้ามา ในเมื่อพวกเขาอยากให้เรื่องมันวุ่นนัก เธอก็จะสนองให้แล้วกัน ศักดิ์ศรีของเธอถูกทำลายไปหมดแล้ว ไม่มีอะไรให้เสียอีกต่อไป แต่อดิเรกที่ห่วงชื่อเสียงยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น คงทนไม่ได้ถ้าต้องอับอายต่อหน้าคนอื่น "ฉันไม่เคยได้รับเงินจากบริษัทคุณเลยแม้แต่สตางค์แดงเดียว ไม่ใช่แค่เจ็ดหมื่นนะ แม้แต่เจ็ดบาทก็ไม่ได้ คุณอดิเรก ถ้าจะกล่าวหาฉัน อย่างน้อยก็ช่วยแต่งเรื่องให้มันดูน่าเชื่อกว่านี้หน่อย" ความรังเกียจเพิ่มทวีขึ้นในสายตาอดิเรก "เธอนี่มันไม่รู้จักเลิกจริงๆ ใช่ไหม ก็ได้ อย่ามาหาว่าฉันใจร้ายก็แล้วกัน" เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาฝ่ายการเงินของบริษัท ก่อนจะเปิดลำโพง "เช็กให้หน่อยว่าฝ่ายการเงินโอนเงินเข้าบัญชีของลลิตาเดือนละเท่าไหร่" ปลายสายลังเลไปครู่หนึ่ง "ลลิตาเหรอครับ หมายถึงคุณลลิตา บริรักษ์ ใช่ไหมครับ" "ใช่" "ถ้าคุณอดิเรกหมายถึงคุณลลิตา ก็ไม่จำเป็นต้องเช็กหรอกครับ" อดิเรกขมวดคิ้ว "หมายความว่าไง" "คือว่า... เราไม่เคยโอนเงินเข้าบัญชีของคุณลลิตาเลยครับ" อดิเรกชะงักไป "เป็นไปไม่ได้" เขาพูดเสียงแข็ง ลลิตาอาจจะไม่ได้เป็นที่ชื่นชอบนัก แต่เธอก็ยังเป็นลูกสาวตระกูลบริรักษ์ ทำไมเธอถึงไม่มีเงินค่าใช้จ่ายเลย คืนที่พวกเขาพาเธอกลับบ้าน เขาจำได้ว่าเคยคุยเรื่องนี้กับพ่อแม่ พวกเขาตัดสินใจให้เงินเธอเท่ากับเวรีเพื่อความยุติธรรม ไม่มีทางที่เขาจะจำผิด "ฉันเป็นคนสั่งเอง" "คุณอดิเรกอาจจะไม่ทราบเรื่องนี้ แต่คุณอัปปราบอกว่าคุณลลิตามาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า มีวิจารณญาณไม่ดี เลยกลัวว่าถ้าให้เงินมากขนาดนั้นไป คุณลลิตาอาจจะไปคบหากับคนผิดๆ เพราะคุณลลิตายังเรียนมัธยมอยู่ ไม่มีค่าใช้จ่ายที่จำเป็น คุณอัปปราจึงยกเลิกเงินค่าใช้จ่ายนั้นไปครับ" สมองอดิเรกอื้ออึง ไม่มีเงินค่าใช้จ่ายเลย... หมายความว่าตลอดสามปีที่ลลิตาอยู่กับพวกเขา เธอไม่เคยได้รับเงินแม้แต่แดงเดียว "อ้อ แล้วคุณอัปปราก็เพิ่มเงินค่าใช้จ่ายของคุณเวรีเป็นเดือนละหนึ่งแสนสี่หมื่นด้วยนะครับ เธอเป็นห่วงว่าคุณเวรีจะรู้สึกถูกละเลย เลยเพิ่มให้อีกเจ็ดหมื่นเพื่อปลอบใจ คุณอดิเรกทราบเรื่องนี้อยู่แล้วใช่ไหมครับ" อดิเรกรู้สึกเหมือนมีคนกำลังบีบคอเขา เขาไม่เคยรู้เลย