ตอนที่ 6 โทษเธอ

ความโกรธของลลิตาพวยพุ่งขึ้นทันที เธอดันตัวลุกขึ้นด้วยสองมือ แต่ความเจ็บแปลบที่ขาทำให้ร่างเซไปเล็กน้อย เธอกัดฟันแน่น จ้องหน้าอดิเรกอย่างเกรี้ยวกราด "พี่พูดอะไรไม่คิดเลยสินะ! เวรีเป็นคนเดินชนฉันเองแท้ ๆ แต่พี่กลับมาชี้หน้าว่าฉันผิดโดยไม่คิดจะหาความจริง นี่มันอะไรกัน หรือพี่เคยชินกับการใส่ร้ายฉันจนไม่ต้องคิดอะไรอีกแล้ว" "เธอ!" "มีคนอยู่ตั้งเยอะที่เห็นเหตุการณ์ ตกลงว่าฉันไม่ระวัง หรือเป็นพี่ต่างหากที่ไม่ได้ระวัง" อดิเรกรีบกวาดตามองไปรอบ ๆ ก็เห็นว่าแขกในงานต่างมองมาทางเขาด้วยสายตาที่แม้จะไม่พูดอะไร แต่ก็ชัดเจนในความรู้สึก แขกเหล่านี้ล้วนมาจากตระกูลมีชื่อเสียง แม้จะดูแคลนลลิตาในฐานะอดีตนักโทษ แต่การเลี้ยงดูของพวกเขาไม่อาจยอมให้บิดเบือนความจริงได้ มีคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมาในที่สุด "คุณอดิเรก ผมเห็นนะครับว่าเป็นเวรีที่เดินชนเธอ พวกเราหลายคนก็เห็นเหมือนกัน" เมื่อมีคนกล้าพูดออกมา คนอื่น ๆ ก็พยักหน้ารับพร้อมกัน สีหน้าของอดิเรกมืดหม่นลงทันที แววตาเย็นชา เขาแน่ใจว่าลลิตาจงใจทำลายงานวันเกิดของเวรี และทำให้ครอบครัวเบนเนตต์ขายหน้าในหมู่ชนชั้นสูงของหิมวัต เขารู้จักน้องสาวตัวเองดี ลลิตาเป็นคนคิดเล็กคิดน้อย แค้นฝังใจ และพร้อมจะใส่ร้ายป้ายสีคนอื่น ไม่มีอะไรที่เธอไม่กล้าทำ อดิเรกขมวดคิ้ว น้ำเสียงเย็นชา "ถึงเวรีจะเป็นฝ่ายเดินชนเธอ แต่มันก็เป็นอุบัติเหตุ เธอเบี่ยงตัวหลบไม่ได้เลยเหรอ พี่ว่าเธอจงใจมากกว่า" ความโกรธพลุ่งพล่านจนหัวของลลิตาอื้อราวกับจะระเบิด เธอแทบจะควบคุมตัวเองไม่ไหว หลบอะไร ฉันเดินยังต้องลากขา จะไปหลบได้ยังไง ตอนออกจากคุกมา อดิเรกยังไม่เชื่อเลยว่าขาฉันเจ็บจริง มองเห็นแค่เวรีล้ม แต่มองไม่เห็นฉันที่กระแทกลงพื้นเลยสักนิด ในเมื่อเขาสนุกกับการเหยียบย่ำเธอนัก ก็ไม่จำเป็นต้องรักษาหน้าให้ใครอีกต่อไป ลลิตาถลกแขนเสื้อขึ้นต่อหน้าทุกคน เสียงอุทานดังขึ้นพร้อมกัน ข้อศอกของเธอมีเลือดสดไหลนอง แผลถลอกแดงฉานตัดกับผิวซีดอย่างน่าตกใจ ฝ่ามือก็เช่นกัน ผิวหนังที่ฉีกขาดยังมีเลือดซึม หยดลงพื้นทีละหยด ลลิตายกแขนขึ้นสูงให้ทุกคนเห็นอย่างชัดเจน "ฉันจะทำร้ายตัวเองเพื่อให้พี่ด่าฉันเนี่ยนะ คิดว่าฉันน่าสมเพชขนาดนั้นเลยเหรอ" น้ำเสียงสั่นเครือ ราวจะร้องไห้ ดวงตาแดงจัดเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เมื่อเห็นบาดแผลชัด ๆ ดวงตาของอดิเรกเบิกกว้าง ใบหน้าร้อนผ่าว เขาไม่กล้าสบตาเธอเลย อัปปราร้องเสียงหลง รีบปล่อยเวรีแล้วก้าวมาข้างหน้า มือยื่นไปหาแต่ชะงักเพราะกลัวทำให้ลูกเจ็บกว่าเดิม "ลลิตา หนูเจ็บไหมลูก" เธอเป่าลมเบา ๆ ลงบนแผล น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเป็นห่วง เวรีน้ำตาคลอทันที "พี่ลลิตา หนูขอโทษนะคะ พอดีชุดที่พี่อดิเรกสั่งให้มันขาด หนูตกใจมากก็เลยเผลอชนพี่ หนูไม่ได้ตั้งใจเลย อย่าโกรธพี่อดิเรกเลยนะคะ เขาเข้าใจผิดเพราะเป็นห่วงหนูเอง หนูขอโทษแทนเขาด้วยนะ" เธอพูดพลางมองลลิตาด้วยแววตาน่าสงสาร น้ำเสียงนุ่มนวล แม้ตอนร้องไห้ก็ดูงดงามเหมือนกลีบดอกไม้เปียกฝน แม้จะเป็นคนขอโทษ แต่ท่าทีกลับทำให้ลลิตาดูเหมือนเป็นฝ่ายรังแก ตลอดสามปีที่เธออยู่ในบ้านบริรักษ์ ทุกครั้งที่เธอถูกกระทำ เวรีจะเล่นบทเหยื่อ เวลาผ่านไปห้าปี เวรีก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน "พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง แค่เพราะพี่อดิเรกเป็นห่วงเธอ เขาจะกล่าวหาฉันยังไงก็ได้งั้นเหรอ" ลลิตาจ้องอีกฝ่ายด้วยแววตาเย็นเฉียบ ใบหน้าไร้ความรู้สึก ทว่าคมกริบเหมือนดวงดาวกลางฤดูหนาว เวรีน้ำตาคลอทันที "ลลิตา ฉันขอโทษนะคะ พอดีชุดที่พี่อดิเรกสั่งให้มันขาด ฉันตกใจมากก็เลยเผลอชนเธอ ฉันไม่ได้ตั้งใจเลย อย่าโกรธพี่อดิเรกเลยนะ เขาเข้าใจผิดเพราะเป็นห่วงฉันเอง ฉันขอโทษแทนเขาด้วยนะ" อัปปราโอบเวรีแน่น ถอนหายใจเบา ๆ อย่างจนใจ "ลลิตา ลูกเข้าใจเวรีผิดไปจริง ๆ นะ เวรีน่ารัก เรียบร้อยมาตลอด ไม่ได้เป็นอย่างที่ลูกพูดเลย วันนี้วันเกิดน้องนะ แค่ขอโทษกับอวยพรเธอสักคำ ทุกอย่างก็จบแล้ว" ลลิตาเลิกคิ้วเล็กน้อย "ไม่ใช่ครั้งแรกใช่ไหมแม่ เรื่องแบบนี้น่ะ แม่ยังจะพูดว่าฉันเข้าใจผิดอยู่อีกเหรอ หรือจะให้ฉันทวนเรื่องเมื่อห้าปีก่อนให้แม่ฟังอีกครั้ง" "พอได้แล้ว!" ใบหน้าอัปปราซีดเผือด แววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด "อย่าพูดอีกเลยนะ" "หึ" ลลิตาหัวเราะเยาะ น้ำเสียงเย็นชาเต็มไปด้วยความถากถาง แม่แท้ ๆ ของเธอก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน เลือกเวรีก่อนเสมอ เวรีแค่โดนตำหนินิดเดียวก็ทนไม่ได้ แต่แม่กลับปล่อยให้ลูกแท้ ๆ อย่างลลิตาเจ็บปวดทรมาน จู่ ๆ ทุกอย่างก็ดูไร้ความหมายสิ้นดี เธอกัดฟันแน่น ฝืนยันตัวลุกขึ้นยืนเต็มตัว ก่อนจะค่อย ๆ เดินกะเผลกไปที่ประตู แต่เดินได้แค่สองก้าว มือของใครบางคนก็คว้าแขนเธอไว้แน่น "อธิบายมาสิ" ลลิตาหันไปมอง ใบหน้าเต็มไปด้วยความรำคาญ "จะให้ฉันอธิบายอะไรอีกล่ะ" อดิเรกอยากระเบิดอารมณ์ แต่พอเห็นแววตาเต็มไปด้วยความชิงชังของเธอ เขาก็ต้องกลืนคำพูดลงคอ พยายามข่มเสียงให้นิ่งที่สุด "ชุดของเวรีมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่" ชุดที่เวรีใส่เป็นชุดสั่งตัดพิเศษ ตรงชายมีขนนกซ้อนกันเป็นชั้น พอโดนแสงแดดจะสะท้อนเป็นประกายสวยงาม แต่ตรงชายกลับขาดวิ่นไปชัดเจน ขนนกบางส่วนหลุดหาย มือของลลิตากำแน่น ตัวสั่นด้วยความโกรธ "งั้นแปลว่าพี่คิดว่าฉันเป็นคนทำลายชุดของเวรีใช่ไหม" น้ำเสียงของเธอเย็นเฉียบ "ก็มีเธอคนเดียวที่ขึ้นรถพี่ มีเธอคนเดียวที่มีโอกาส" เวรีหลั่งน้ำตาอีกครั้ง เสียงสะอื้นแผ่วเบา "พี่ลลิตา ทำไมพี่ทำแบบนี้ล่ะ..." อัปปราทนเห็นเวรีร้องไห้ไม่ไหว แต่ก็ไม่อยากดุลลิตา จึงได้แต่ถอนหายใจเบา ๆ "ลลิตา แม่รู้ว่าหนูยังเคืองใจอยู่ เลยทำแบบนี้ขึ้นมา แต่เอาเถอะ วันนี้เราหยุดแค่นี้ก็แล้วกัน แต่ต่อไปอย่าทำอีกเลยนะ..." "เชอะ" ลลิตาสะบัดเสียงเย็นชาแทรกขึ้นกลางประโยค เธอสบตากับแม่ชัด ๆ แล้วพูดช้า ๆ ชัด ๆ ทีละคำ "ในรถพี่มีกล้องติดรถไม่ใช่เหรอคะ ถ้าฉันไปยุ่งกับชุดของเวรีจริง เปิดคลิปออกมาดูเลยก็จบ ไม่ใช่เหรอ" ลลิตาหันไปมองหน้าอดิเรก "ถ้าพี่อยากพิสูจน์ว่าฉันบริสุทธิ์ ก็เปิดคลิปให้ทุกคนดูตอนนี้เลย" ความมั่นใจเต็มเปี่ยมของเธอทำเอาเวรีหน้าซีดเผือด "ลลิตา ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้มั้งคะ" อัปปรารีบเข้ามาพยุงเวรีไว้ "แขกก็ยังอยู่กันเต็มไปหมด ลลิตา อย่าทำให้เรื่องวุ่นวายไปมากกว่านี้เลยนะ" ดนัยซึ่งเงียบมานานก็เดินเข้ามาในที่สุด "พอแค่นี้เถอะ ลลิตา ไปทำแผลก่อน" อีกแล้ว ร่างของลลิตาสั่นเทาเต็มไปด้วยความโกรธ เธอสะบัดแขนออกอย่างแรง "แปลว่าพ่อจะปล่อยให้ฉันรับผิดแทนเรื่องชุดของเวรีงั้นเหรอ ฉันกล้าพอที่จะเปิดคลิป แล้วพวกพี่ล่ะ กลัวอะไรอยู่"