ตอนที่ 13 ออกจากตระกูลบริรักษ์ ฉันจะย้ายไปอยู่ปราการนคร

ลลิตารู้ดีมาตลอดว่าพวกเขาไม่เคยใส่ใจเธอ แต่พอได้ยินคำนั้นจากปากของดนัย ความเจ็บก็ยังพุ่งเข้าใส่ราวกับมีดกรีด เขาไม่รักเธอเลย แม้แต่จะเสแสร้งก็ยังไม่คิดจะทำ โชคดีที่เธอซ่อนความรู้สึกเก่ง ไม่มีใครมองเห็นความเจ็บปวดภายใต้ท่าทีดื้อรั้นของเธอ "ก็ได้ค่ะ" เธอตอบเสียงเรียบ ดนัยขมวดคิ้ว "ว่าไงนะ" ลลิตาเงยหน้ามองทั้งสี่คนที่ยืนอยู่บนชั้นสอง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "ได้ ฉันจะออกจากบ้านบริรักษ์เดี๋ยวนี้ ตั้งแต่วันนี้ไป ฉันจะตัดขาดจากทุกคน คุณดนัย คุณอัปปรา ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่มารบกวนอีก" ต่อให้ต้องตายอยู่ข้างนอก ก็จะไม่กลับมาอีก เมื่อพูดจบ เธอก็ไม่รู้สึกอะไรกับที่นี่อีกแล้ว บาดแผลตลอดสามปีที่ผ่านมาได้สอนบทเรียนโหดร้ายให้เธอจนหมดสิ้น ฉันจะไปคาดหวังความรักจากที่ที่ไม่เคยมีให้มีได้อย่างไร คราวนี้เธอเดินเร็วขึ้น ขาที่บาดเจ็บยังคงปวดระบม แต่เธอก็กัดฟันก้าวต่อไป ในดวงตาที่เคยมืดมนปรากฏแววสว่างวาบ แสงแห่งการปลดปล่อยและอิสรภาพ ไม่นานเธอก็เดินมาถึงประตูห้องนั่งเล่นแล้วเปิดมันออก เธอก้าวออกไปโดยไม่ลังเล ไม่หันกลับมา การจากลาครั้งนี้...สมบูรณ์ ดวงตาอดิเรกเบิกโพลง เขาอยากจะวิ่งตามเธอไป แต่ความเจ็บปวดจากอาการปวดท้องทำให้ไม่มีแรงเหลือพอ ได้แต่ตะโกนใส่ประตูที่กำลังปิดลง "ลลิตา! กลับมาเดี๋ยวนี้..." เสียงของเขาดังก้องไปทั่วห้องโถงใหญ่ เป็นพลังเฮือกสุดท้าย แต่ลลิตาไม่หันกลับไป เธอได้ยินเสียงตะโกนเลือนรางแต่แยกไม่ออกว่าเขาพูดอะไร ไม่สำคัญหรอก ประตูก็ปิดลงแล้ว และหูอีกข้างของเธอก็ไม่ได้ยินอยู่แล้ว เสียงพวกเขาจึงเอื้อมไม่ถึงเธออีกต่อไป ไม่ว่าพวกเขาจะพูดอะไร มันก็ไม่เกี่ยวกับเธออีกแล้ว ทันทีที่ก้าวพ้นประตูคฤหาสน์บริรักษ์ ความอึดอัดที่กดทับเธอมาตลอดก็พลันหายไป เธอรู้สึกตัวเบา เดินไปได้ประมาณห้านาที ก็เห็นชายคนหนึ่งเดินสวนมา เวลานี้ดึกแล้ว อยู่ดี ๆ เห็นผู้ชายเดินบนถนนทำให้เธอตึงเครียดขึ้นมาทันที เธอก้าวถอยไปหลบในเงามืด หลีกแสงไฟข้างถนนโดยสัญชาตญาณ พอเขาเข้ามาใกล้ เธอถึงรู้ว่าเขาคือใคร จักรภพ เพื่อนของอดิเรก และภาพจำของเขาในหัวเธอมีเพียงคำเดียว ปากจัด เธอยังจำได้ดีถึงตอนเจอกันครั้งแรก เขามองเธอขึ้นลงแล้วพูดว่า "ดูจน ถ้าไม่หน้าคล้ายอดิเรก คงไม่มีใครเชื่อว่าเป็นคนในตระกูลบริรักษ์" ตอนนั้นอดิเรกก็ยืนอยู่ด้วย แต่เขาไม่ห้ามจักรภพเลยสักคำ แค่ถอนหายใจเบา ๆ ความรู้สึกที่เจ็บที่สุดไม่ใช่คำถากถางของจักรภพ แต่เป็นความเฉยชาของอดิเรกต่างหาก ตอนนั้นเธออายุแค่สิบห้า เพิ่งเจอครอบครัวที่ตามหามานาน แต่พอมีคนกลั่นแกล้งกลับไม่มีใครยื่นมือมาช่วยเลยสักคน ตอนนั้นเธอรู้สึกเหมือนหมาจรจัด น่าสมเพชที่สุด! จักรภพเดินผ่านไปโดยไม่เห็นเธอที่ยืนอยู่ในเงามืด ลลิตามองตามเขาไปจนกระทั่งเขาเดินเข้าไปในคฤหาสน์บริรักษ์ เธอเดาได้ว่าเขาคงมาดูอาการอดิเรก เธอจึงก้าวออกจากความมืด เดินเร็วขึ้น เดิมทีเธอแค่คิดจะหาที่พักก่อน แล้วค่อยหางานวันพรุ่งนี้ แต่ตอนนี้เธอเปลี่ยนใจ ฉันต้องออกจากหิมวัต เธอแอบได้ยินบทสนทนาในห้องทำงานเมื่อก่อนหน้านี้ ดนัยตั้งใจจะทำตามคำสั่งของคันศร ให้เธอไปคุกเข่าขอโทษอรกมลถึงเตียงโรงพยาบาล แล้วทำไมฉันต้องยอม ทั้งดนัยและอัปปรารู้ดีว่าเวรีเป็นคนผลักอรกมลตกบันได แต่ก็ยังยืนยันจะให้เธอรับผิดแทน เธอเคยโหยหาความรักจากพ่อแม่ แต่ต้องมาติดคุกห้าปี ขาหัก หูหนวกข้างหนึ่ง เสียไตไปหนึ่งข้าง ร่างกายพังยับเยิน แล้วตอนนี้ยังจะให้เธอมาเก็บกวาดเรื่องของอดิเรกอีก เพียงเพื่อปกป้องบริษัทบริรักษ์ ลลิตาแน่ใจว่าพวกเขาต้องกลับมาตามหาเธออีกแน่ เธอเกลียดพวกเขา แต่ที่น่ากลัวกว่านั้นคือคันศร เธอเคยเจอความโหดร้ายของเขาในคุกมากับตัว นั่นคือฝันร้ายที่สุดในชีวิต เธอไม่อยากกลับไปเผชิญมันอีก ร่างกายของเธอทนไม่ไหวแน่ ฉันต้องหนี ต้องออกจากหิมวัต ไปให้ไกลจนพวกเขาหาไม่เจอ เธอนับเงินสามร้อยบาทในมือ ทั้งหมดได้มาจากมาลี แค่คิดถึงมาลี น้ำตาก็คลอแล้ว ฉันจะมีโอกาสตอบแทนป้าบ้างไหม เธอยืนรออยู่ข้างถนนนานกว่าจะโบกแท็กซี่ได้ "จะไปไหนครับ" คนขับลดกระจกลงถาม "ไปสถานีรถไฟทักษิณนครเท่าไหร่คะ" "จะออกจากหิมวัตเหรอ ถ้าเป็นตอนกลางวันก็สี่สิบ แต่ดึกแบบนี้เจ็ดสิบไหวไหม" ลลิตาขึ้นรถทันทีโดยไม่ลังเล เธอมีแผนอยู่แล้ว ออกจากหิมวัตให้เร็วที่สุด พอถึงสถานีรถไฟทักษิณนครก็จะต่อรถไฟขึ้นเหนือไปยังปราการนคร ได้ยินมาว่าที่นั่นบ้านถูกที่สุดในประเทศ แค่ไม่กี่พันก็เช่าได้ทั้งหลัง เหมาะกับคนแบบเธอที่สุด ขอแค่ไม่เข้าเมืองใหญ่ ไม่ไปที่คนพลุกพล่าน ขอแค่ซ่อนตัวอยู่ในเมืองเล็กหนาวเหน็บ ทรัพยากรขาดแคลนอย่างปราการนคร พวกบริรักษ์ก็ไม่มีวันหาเธอเจอ แค่คิดถึงชีวิตที่สงบเรียบง่าย หัวใจที่เย็นเฉียบของเธอก็อบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย เธอเอนตัวพิงกระจก มองแสงไฟระยิบระยับของใจกลางเมืองหิมวัต ตึกระฟ้าเรียงรายสองข้างทาง ผนังตึกประดับด้วยไฟนีออน บางจุดเป็นโลโก้แบรนด์หรู บางจุดเป็นโฆษณาสุดอลังการ แต่งแต้มเมืองให้เต็มไปด้วยสีสัน แสงไฟถนนสีเหลืองอ่อนทำให้ใบหน้าเธอดูอ่อนโยน ถนนในยามนี้รถน้อย แท็กซี่แล่นฉิวไปตามทางได้ สองชั่วโมงต่อมา เธอก็มาถึงสถานีรถไฟทักษิณนคร ลลิตาหยิบบัตรประชาชนแล้วไปซื้อตั๋ว โชคดีที่ยังเหลือตั๋วรอบตีหนึ่ง อีกแค่ชั่วโมงเดียว เธอก็จะได้เดินทางไปปราการนคร ห้องพักผู้โดยสารยามนี้แทบไม่มีใคร เธอหามุมเงียบ ๆ แล้วนั่งพัก สภาพเกือบหลับก็ยังได้ยินเสียงประกาศจากลำโพงสถานี เธอเหนื่อยล้ามาก หูขวาก็มีปัญหา ฟังไม่ชัด ห้านาทีต่อมาก็มีประกาศอีกครั้ง [ขอแจ้งผู้โดยสารทุกท่าน! รถไฟขบวน 205 จากทักษิณนครไปยังปราการนคร พร้อมให้ขึ้นแล้ว กรุณาเตรียมตั๋วและสัมภาระให้พร้อม แล้วไปยังประตูที่กำหนดเพื่อเช็คอิน] ลลิตาสะดุ้งตื่น ลืมตาโพลง รีบหันไปทางประตู เห็นผู้โดยสารเริ่มต่อแถวขึ้นรถ เธอรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก ขอแค่ได้ขึ้นรถขบวนนี้ พวกบริรักษ์ก็ไม่มีวันหาเธอเจออีก เธอไม่เสียเวลา รีบลุกขึ้นแล้วเดินไปต่อแถวทีละก้าว ทีละก้าว พอถึงคิวก็ยื่นตั๋วให้เจ้าหน้าที่ แต่ก่อนที่เจ้าหน้าที่จะรับตั๋ว มือใหญ่ข้างหนึ่งก็เอื้อมมาคว้าข้อมือเธอกับตั๋วไว้แน่น ลลิตาหันขวับ ดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ