ตอนที่ 4 ไม่รู้บ้างเลย

เมื่อฝูงชนเพิ่มขึ้น ผู้คนก็พากันมามุงดูมากขึ้นเรื่อยๆ ทุกคนต่างได้ยินเสียงจากโทรศัพท์ที่เปิดลำโพงไว้ ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นล้วนตกตะลึง ตระกูลบริรักษ์อาจจะไม่ได้ร่ำรวยที่สุดในหิมวัต แต่ก็ยังเป็นตระกูลผู้ดีมีชื่อเสียง ลูกหลานตระกูลเศรษฐี มีเงินค่าใช้จ่ายเดือนละหมื่นสี่ถือเป็นเรื่องปกติ พวกเขาไม่เคยได้ยินเรื่องของทายาทเศรษฐีที่ไม่ได้รับเงินค่าใช้จ่ายแม้แต่สตางค์เดียวมาก่อน และตระกูลบริรักษ์ก็เป็นตระกูลแรกที่ทำเช่นนั้น ไม่แปลกเลยที่ลลิตาแต่งตัวซอมซ่อ ไม่มีแม้แต่กระโปรงดีๆ ไว้ใส่ออกงาน เธอไม่ได้เติบโตมาในบ้านนี้ ถึงอย่างนั้นก็ยังเป็นลูกแท้ๆ ของตระกูลบริรักษ์ แต่พวกเขาไม่ให้เธอสักบาท กลับหอบเงินไปให้ลูกบุญธรรมถึงเดือนละแสนสี่ ตระกูลบริรักษ์ปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ คงจะตาบอดกันหมดแล้ว แขกที่มาร่วมงานเริ่มซุบซิบกัน อดิเรกรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว ใบหน้าร้อนผะผ่าวด้วยความอับอายระคนฉุนเฉียว เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าเรื่องน่าอับอายแบบนี้จะเกิดขึ้นกับตระกูลบริรักษ์ ตระกูลพวกเขาร่ำรวยและมีอำนาจ ไม่มีทางขี้เหนียวถึงขนาดไม่ให้เงินลูกแท้ๆ ของตัวเอง อดิเรกรีบถามลลิตาด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ถึงฝ่ายการเงินจะไม่ได้โอนเงินให้ แต่พ่อกับแม่ต้องให้เธอบ้าง ใช่ไหมล่ะ" มุมปากลลิตายกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน เธอเหลือบมองดนัย บริรักษ์ และอัปปรา ปรเมศวร์ ที่ยืนอยู่กลางฝูงชนก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงแผ่วเบา "ทำไมไม่ถามคุณดนัยกับคุณนายอัปปราดูล่ะคะ ว่าพวกเขาให้เงินฉันหรือเปล่า ยังไงคุณก็ไม่เชื่อฉันอยู่แล้วนี่ แต่คุณคงเชื่อพ่อแม่ตัวเองใช่ไหม" ดนัยกับอัปปราชะงักไปทันที ทั้งคู่ละอายเกินกว่าจะสบตาเธอ "พ่อแม่ได้ให้เงินเธอใช่ไหม" อดิเรกถามเสียงจริงจัง ดนัยเบือนหน้าหนี "พ่อคิดว่าพวกลูกจะให้กันเอง ก็เลย..." ใบหน้าอัปปราเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด น้ำตาคลอเบ้า ปากเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด "แม่คิดว่าพวกลูกจะ... ตา ทำไมลูกไม่บอกแม่ให้เร็วกว่านี้ ถ้าลูกบอกแม่ก่อน แม่คงให้เงินลูกไปแล้ว แม่ผิดเองแหละ ที่ไม่ทันคิด ทำให้ลูกต้องลำบาก แต่ลูกต้องเชื่อนะว่าแม่รักลูกกับเวรีไม่ต่างกัน" ลลิตามองเธอด้วยรอยยิ้มเย็นชา แววตาไร้อารมณ์ ภายใต้สายตาเย็นชานั้น อัปปราได้แต่ก้มหน้าลงอย่างกระอักกระอ่วน วันนี้เองลลิตาถึงได้รู้ว่า แม่แท้ๆ ของเธอเป็นคนสั่งฝ่ายการเงินไม่ให้โอนเงินให้เธอ ไม่เพียงเท่านั้น ยังเพิ่มเงินให้เวรีอีกเป็นแสนสี่ เพราะกลัวว่าลูกบุญธรรมสุดที่รักจะรู้สึกน้อยใจ ทั้งที่ลำเอียงออกนอกหน้าขนาดนี้ อัปปรายังกล้าพูดว่าเธอปฏิบัติกับทั้งคู่เท่าเทียมกัน ในฐานะภรรยาผู้สูงศักดิ์ของตระกูลมหาเศรษฐี อัปปราสวมใส่แต่เสื้อผ้าชั้นเลิศ แม้แต่ถุงเท้ายังมีราคาหลายหมื่น ไม่มีทางที่เธอจะไม่รู้ว่าลูกสาวแท้ๆ ของตัวเองกำลังสวมชุดมูลค่ารวมไม่ถึงร้อย แน่นอนว่าเธอรู้ แต่แค่ไม่สนใจ คำขอโทษนี้ไม่มีค่าอะไรเลย มันก็แค่ละครฉากหนึ่งให้คนดูเท่านั้น โชคดีที่ลลิตามองเห็นความน่ารังเกียจของครอบครัวนี้มานานแล้ว หัวใจเธอด้านชาจนไม่ยอมรับพิษของพวกเขาอีกต่อไป เมื่อไม่มีความคาดหวัง เธอก็ไม่มีวันผิดหวัง อดิเรกเห็นลลิตาเมินคำขอโทษของแม่ ทำให้ตระกูลบริรักษ์ต้องอับอายต่อหน้าคนมากมาย ความรู้สึกผิดที่ผุดขึ้นมาแวบหนึ่งก็สลายหายไปทันที เขาตำหนิเสียงเย็น "เธอก็มีปากใช่ไหม ทำไมไม่พูดอะไรบ้าง เราไม่ใช่นักอ่านใจ จะไปรู้ได้ยังไงว่าเธอคิดอะไร ถ้าเธอพูดตั้งแต่แรก คิดเหรอว่าเราจะไม่ให้เงินเธอ" "พูดแล้ว" ลลิตาเอ่ยเสียงเรียบ ทว่าความเย็นชากลับแฝงอยู่ในน้ำเสียง "แค่พวกคุณไม่เคยใส่ใจ" อดิเรกขมวดคิ้ว ตั้งท่าจะปฏิเสธ แต่แล้วภาพความทรงจำหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัว บ่ายวันหนึ่งเมื่อหลายปีก่อน ครอบครัวสี่คนนั่งพูดคุยหัวเราะสรวลเสเฮฮาอยู่บนโซฟา ลลิตาเดินเข้ามาอย่างลังเล มือกำชายกระโปรงชุดนักเรียนแน่น ใบหน้าแดงก่ำก่อนจะเอ่ยปากพูด เธอลังเลอยู่พักใหญ่ก่อนจะเอ่ยปากออกมาเบาๆ "พ่อคะ แม่คะ ขอค่าเทอมเจ็ดร้อย..." ปัง! อดิเรกกระแทกหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะน้ำชา จ้องลลิตาเขม็ง "เงิน เงิน เงิน! ในหัวมีแต่เรื่องเงินหรือไง เธอกลับมาอยู่กับบ้านนี้ก็เพื่อขอแต่เงินงั้นเหรอ ถ้าตระกูลบริรักษ์ไม่มีเงิน เธอจะกลับมาไหม ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพ่อกับแม่ถึงยืนยันจะรับเธอกลับมา ถ้าไม่มีอะไรทำ ก็ไปอ่านหนังสือซะ เวรีสอบครั้งแรกได้ที่สิบของโรงเรียน แล้วเธอล่ะ" "ได้... ได้ที่หนึ่งค่ะ...." "พอเถอะ เธอหมายถึงที่โหล่ใช่ไหม แล้วยังกล้าพูดอีกเหรอ" เขาจัดการให้แผนกการเงินโอนเงินเข้าบัตรของเธอเดือนละเจ็ดหมื่น แต่เธอยังกล้าเอ่ยกปากขอเงินอีก แม้แต่เวรียังไม่ได้เงินมากขนาดนั้น แล้วเธอมีสิทธิ์อะไรถึงคิดว่าตัวเองสมควรได้ น้ำตาลลิตาไหลลงมาทันที ราวกับตัวเองไม่ได้รับความยุติธรรมเลยแม้แต่น้อย อดิเรกรู้สึกหงุดหงิด หมดอารมณ์อ่านหนังสือพิมพ์การเงินของตัวเอง โชคดีที่เวรีเข้าใจสถานการณ์ เธอสะกิดแขนเขาพร้อมทำหน้ายุ่ง "พี่อดิเรกคะ ครั้งนี้หนูสอบได้ที่สิบ จะได้รางวัลไหมคะ" เขาต้านทานท่าทางออดอ้อนของน้องสาวตัวน้อยไม่ไหว ความรำคาญที่มีต่อลลิตาหายไปในพริบตา เขาหยิกแก้มเวรีเบาๆ อย่างเอ็นดู "เวรีอยากได้อะไร" "หนูเห็นกระเป๋าใบหนึ่ง ราคาหมื่นสี่ พี่อดิเรกซื้อให้หน่อยได้ไหม" "ได้สิ ถ้าชอบ พี่จะซื้อให้ ใบละแสนสี่ยังได้เลย" หลังจากตามใจเวรีเสร็จ เขาก็หันกลับไปมองลลิตาด้วยใบหน้าบึ้งตึง "แล้วยังยืนบื้ออยู่ทำไมอีก กลับห้องไปอ่านหนังสือได้แล้ว" ลลิตากล้ำกลืนความเจ็บปวดแล้ววิ่งหนีไป ดนัยและอัปปราถอนหายใจออกมาพร้อมกัน "ถ้ายัยตามีเหตุผลได้ครึ่งหนึ่งของหนูเวรีก็คงดี" ... "คุณอดิเรกนึกออกหรือยังคะ" เสียงลลิตาดึงเขากลับมาสู่ปัจจุบัน หัวใจเขาบีบรัดอย่างเจ็บปวดกับคำที่เธอใช้เรียกเขา คุณอดิเรก เขาคือพี่ชายแท้ๆ ของเธอ ไม่ใช่คนแปลกหน้า แต่ตั้งแต่วันที่เธอออกจากคุก เธอไม่เคยเรียกเขาว่าพี่เลยสักครั้ง สีหน้าเขาแข็งกร้าว น้ำเสียงเจือความหงุดหงิด "ก็เพราะว่าเธอเรียนไม่เก่ง สอบได้ที่โหล่แท้ๆ ยังกล้าหน้าด้านมาขอเงินอีกเหรอ ฉันยังอายแทนเธอเลย" ลลิตาได้ยินเช่นนั้น แววตาก็ยิ่งเย็นชาเข้าไปอีก อดิเรกรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูกเมื่อถูกอีกฝ่ายมองด้วยสายตาเย็นเยียบเช่นนั้น เขากัดกรามแน่นก่อนตวาดออกไป "เธอรับคำวิจารณ์ไม่ได้หรือไง" "มัธยมปลายตลอดสามปี ฉันสอบได้ที่หนึ่งของระดับชั้นทุกปี แล้วทำไมในหัวคุณ ฉันถึงกลายเป็นที่โหล่ไปได้" เมื่อเห็นสีหน้าตกตะลึงสุดขีดของอดิเรก ลลิตาก็แสยะยิ้มเย็น ความสะใจเล็กๆ ก่อตัวขึ้น "แต่ก็นะ มันก็เข้าใจได้อยู่หรอก คุณอดิเรก คุณไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าฉันเรียนโรงเรียนไหน แล้วจะรู้คะแนนของฉันได้ยังไง" อดิเรกรู้สึกเหมือนถูกสายฟ้าฟาด ร่างกายแข็งทื่อไปหมด มันเหมือนกับว่าเขาเพิ่งได้ยินเรื่องเหลวไหลทั้งเพ เสียงเขาสั่นเครือ แฝงความแหบพร่าอยู่ในที "เธอไม่ได้เรียนที่โรงเรียนเบญจมาศวิทยาเหรอ" โรงเรียนเบญจมาศวิทยาเป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียงที่สุดในหิมวัต เวรีจบจากที่นั่น และลูกหลานของตระกูลร่ำรวยทรงอำนาจในเมืองล้วนส่งลูกไปเรียนที่นั่น อดิเรกเคยคิดไปเองโดยตลอดว่าลลิตาเรียนที่นั่นเช่นกัน สายตาเขาหันไปจับจ้องดนัยและอัปปราทันที เสียงเขาสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่ "พ่อ แม่ ตอนที่ลลิตากลับมา พ่อแม่ได้โอนประวัตินักเรียนของเธอมาไหม" เงียบ ใบหน้าดนัยแดงก่ำ ริมฝีปากขยับแต่ไร้เสียง เขาดูเหมือนคนที่สูญเสียอำนาจไปจนหมดสิ้น ริมฝีปากอัปปราสั่นระริก ดวงตาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกปนละอาย แม้แต่เครื่องสำอางที่แต่งไว้อย่างไร้ที่ติยังปกปิดความอับอายของเธอไม่ได้ ทั้งสองยืนนิ่ง ราวกับอากาศรอบตัวแข็งเป็นน้ำแข็ง ใบหน้าอดิเรกซีดลงทีละนิด ความคิดที่เขาเคยมีต่อลลิตาพังทลายลงเหมือนหอคอยที่ถล่มลงมา ความดูแคลนและความโอหังที่เขาเคยมีต่อเธอ บัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นคมมีดที่กรีดลึกลงในหัวใจของเขาเอง ลำคอเขาตีบแน่นเจ็บปวด เสียงแทบไม่ดังออกมา "ตา ตลอดสามปีนั้น เธอเรียนอยู่ที่ไหน"