ตอนที่ 5 งานฉลองวันเกิด

ชีวิตของลลิตาพังพินาศไปแล้ว ตอนนี้เองอดิเรกถึงเพิ่งมานึกอยากใส่ใจเรื่องการเรียนของเธอ ช่างน่าขำเสียจริง เธอทุ่มเทกับการเรียนอย่างหนักมาตลอดสิบปี หวังเพียงจะแก้ไขโชคชะตาตัวเอง แต่พอความพยายามกำลังจะสัมฤทธิผล เธอกลับพบว่ามันไม่อาจเอาชนะอำนาจได้ ตระกูลบริรักษ์ตัดสินชะตาเธอด้วยเพียงคำพูดลอยๆ ประโยคเดียว ผลักไสให้เธอดำดิ่งลงสู่ขุมนรกโดยไม่ต้องออกแรงเลยแม้แต่น้อย เธอควรจะมีอนาคตที่สดใส ตั้งแต่เด็กจนโต เธอไม่เคยมีต้นทุนจากครอบครัวทรงอำนาจ สิ่งเดียวที่เธอพึ่งพาได้คือความมุ่งมั่นตั้งใจเรียนหนังสือ หญิงสาวฝันอยากสอบเข้านฤเบศมหาวิทยาลัย แล้วศึกษาต่อจนจบปริญญาโทและเอก อยากเป็นอาจารย์ยืนอยู่หน้าชั้นเรียน ใช้ความรู้ของตนเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของคนที่ดิ้นรนเพื่อความสำเร็จเหมือนกับเธอ แต่ความจริงกลับตบหน้าเธออย่างแรง เธอไม่ได้กลายเป็นคนที่ฝันอยากเป็น แต่กลับกลายเป็นอาชญากรที่ถูกเหยียดหยาม มลทินที่ติดตัวเธอจะไม่มีวันลบเลือนไป มลทินที่ส่งผลกระทบไปถึงสามชั่วอายุคน ลลิตาคิดถึงเรื่องนี้ก็กำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในฝ่ามือ แต่เธอกลับไม่รู้สึกอะไรเลย "โรงเรียนมัธยมหิมวัตศึกษา" น้ำเสียงลลิตาแผ่วเบาจนฟังดูเหมือนอ่อนโยน แต่คำว่า ‘โรงเรียนมัธยมหิมวัตศึกษา’ กลับหนักอึ้งราวกับหินพันกิโล กดทับจนดนัย อัปปรา และอดิเรกรู้สึกแทบหายใจไม่ออก เพราะโรงเรียนมัธยมหิมวัตศึกษา เป็นโรงเรียนที่มีมาตรฐานการรับเข้าสูงที่สุดในหิมวัต ต่างจากโรงเรียนเบญจมาศวิทยา ซึ่งเป็นโรงเรียนเอกชนชื่อดังที่ใช้เงินซื้อที่นั่งเรียนได้ โรงเรียนมัธยมหิมวัตศึกษายอมรับเฉพาะคะแนนสอบ ไม่ใช่ฐานะทางการเงิน แม้แต่ในกลุ่มนักเรียนหัวกะทิ เธอก็ยังครองอันดับหนึ่งของระดับชั้นตลอดทุกปี ด้วยคะแนนของเธอ การสอบเข้านฤเบศมหาวิทยาลัยเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว "เป็นไปไม่ได้ เธอโกหก" อารมณ์อดิเรกปั่นป่วน "โรงเรียนมัธยมหิมวัตศึกษาอยู่ชานเมือง ห่างจากบ้านตั้งยี่สิบกิโล ตอนนั้นเธอขี่จักรยานเก่าคันนั้นไปเรียนทุกวัน..." พูดยังไม่ทันจบประโยค อดิเรกก็ตระหนักได้ คำพูดที่เหลือติดค้างอยู่ในลำคอ เมื่อเห็นสีหน้าซีดเผือดของอดิเรก ริมฝีปากลลิตาก็แสยะยิ้มหยัน "ฉันยอมปั่นจักรยานไปเรียนดีกว่าไปอยู่โรงเรียนเดียวกับเวรี เราไม่เคยเรียนที่เดียวกันเลย ฉันไม่เคยกินข้าวเช้ากับพวกคุณ เพราะโรงเรียนมัธยมหิมวัตศึกษาเริ่มเรียนตั้งแต่หกโมงเช้า ฉันต้องตื่นตีสี่ปั่นจักรยานสองชั่วโมงไปเรียน ฉันไม่เคยกลับบ้านมากินข้าวกลางวัน เพราะไม่มีเวลาพอจะปั่นกลับมา ฉันไม่มีเงินซื้อข้าวกิน ก็ได้แต่ดื่มน้ำประทัง ทนไปจนถึงตอนเย็น พอฉันกลับถึงบ้าน คุณก็กินกันเสร็จแล้ว เหลือไว้แค่กับข้าวเหลือทิ้งเย็นชืด แล้วแม้แต่ตอนนั้น คุณก็ยังดูถูกฉัน หาว่าฉันเกิดมาต่ำต้อย หาว่าฉันชอบกินเศษอาหารมากกว่าข้าวร้อนๆ บอกว่าฉันคุ้ยของเหลือเหมือนผีตายอดตายอยาก..." "ตา แม่ขอโทษ" น้ำตาอัปปราร่วงเผาะเป็นสาย สะอึกสะอื้นเหมือนจะขาดใจ "แม่ไม่รู้เลยว่าลูกลำบากขนาดนี้ ทั้งหมดเป็นความผิดของแม่เอง" "คุณไม่มีอะไรต้องขอโทษ" ลลิตามองใบหน้าอัปปราที่เปื้อนคราบน้ำตา หัวใจเธอสงบราวกับสายน้ำนิ่งงัน "คุณไม่ได้เลี้ยงฉันมา ก็ไม่แปลกที่คุณจะไม่มีความรู้สึกอะไรกับฉัน ฉันชินกับเรื่องนี้มานานแล้ว ลำบากเพิ่มขึ้นอีกนิดหน่อยก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ว่าไหมคะ คุณอัปปรา" อัปปราสะอื้นสะอึก ‘ตา ขอร้องล่ะ ลูกเข้มแข็งกว่าเวรี ทนความลำบากได้ ลูกดูแลตัวเองได้ดีในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แม่เชื่อว่าลูกจะรับมือกับชีวิตในเรือนจำได้เหมือนกัน ขอร้องนะ ช่วยรับผิดแทนเวรีเถอะ’ ความทรงจำเมื่อห้าปีก่อนผุดขึ้นมา อัปปราหน้าซีดเผือด มือกุมอกแน่นราวกับจะเป็นลม ลลิตามองอัปปราที่ตัวโงนเงนด้วยสายตาเย็นชา ในใจมีแต่ความสมเพช จุดที่เวรีผลักอรกมลตกบันไดมีกล้องวงจรปิดอยู่ แต่หลังเกิดเหตุ อัปปราก็รีบลบหลักฐานที่สามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของลลิตาได้ทันที เพราะแบบนี้ลลิตาจึงไม่สามารถปกป้องตัวเองในศาลได้ "พอได้แล้ว!" อดิเรกตวาดเสียงเย็นชา "หยุดทำตัวขวางโลกได้แล้ว เราอาจละเลยเธอไป และนั่นเป็นข้อผิดพลาดของเรา แต่เธอไม่มีส่วนผิดเลยงั้นเหรอ เธออิจฉาที่เวรีมีชีวิตที่ดีกว่า ก็เลยรังแกเวรีและหาทางแก้แค้นเรา จิตใจเธอมันบิดเบี้ยว ไม่มีใครชอบเธอหรอก แทนที่จะทบทวนตัวเอง กลับมาโทษพวกเราก่อน" "อดิเรก อย่าพูดกับน้องแบบนั้น" อัปปราสะอื้น "แม่ยังจะปกป้องเธออีกเหรอ เธอแค่เอาความรู้สึกผิดของเรามาใช้ประโยชน์ ก้าวข้ามขีดจำกัดไปเรื่อย ๆ ถ้าไม่อย่างนั้น เธอคงไม่ผลักอรกมลตกบันไดจนเป็นเจ้าหญิงนิทราแล้ามาใส่ร้ายเวรีหรอก เราส่งเธอเข้าคุกไปตั้งห้าปีแล้ว แต่เธอก็ยังอาฆาต ทำเรื่องวุ่นวายในงานเลี้ยงนี้อีก" อัปปรารู้สึกผิด เธอรีบหันไปมองลลิตา แต่ก็พบว่าลลิตากำลังมองกลับมาด้วยรอยยิ้มบางๆ ที่เต็มไปด้วยความรู้ทัน หัวใจเธอบีบแน่น รีบเบือนหน้าหนีด้วยความละอาย "พอได้แล้ว หยุดเถอะ" ดนัยขมวดคิ้ว น้ำเสียงเฉียบขาด "ตา ทำไมไม่บอกเราว่าลูกจะกลับบ้าน ถ้าแม่กับพ่อรู้ก็คงเตรียมชุดสวยๆ ไว้ให้แล้ว" ลลิตานิ่งงัน "คุณไม่รู้ว่าฉันพ้นโทษวันนี้เหรอ" "แน่นอนว่าไม่รู้ ถ้ารู้ก็คงส่งคนขับรถไปรับแล้ว ตา ลูกกลับมายังไง" ลลิตาหันไปหาอดิเรก สายตาเย็นเยียบ "ฉันมากับรถของคุณอดิเรก เขาบอกว่าพ่อกับแม่เตรียมงานเลี้ยงต้อนรับฉัน" "งานเลี้ยงต้อนรับงั้นเหรอ วันนี้ไม่ใช่งานวันเกิดคุณหนูเวรีหรอกเหรอ" "ใช่ ในบัตรเชิญที่ฉันได้รับ เขียนบอกชัดเจนว่าวันนี้เป็นวันเกิดคุณหนูเวรี แล้วกลายเป็นงานเลี้ยงต้อนรับเธอตั้งแต่เมื่อไหร่กัน" "พวกเขาจะจัดงานเลี้ยงให้คนมีประวัติอาชญากรรมจริงๆ เหรอ ตลกชะมัด" เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นในหมู่แขก สีหน้าอดิเรกแข็งทื่อด้วยความอับอาย เขาอยากอธิบายแต่กลับพูดไม่ออก ลลิตาหัวเราะเยาะตัวเอง เรื่องตลกมันอยู่ที่เธอนี่เอง ดนัยและอัปปราจำวันเกิดเวรีได้ แต่กลับลืมวันพ้นโทษของเธอโดยสิ้นเชิง ส่วนงานเลี้ยงต้อนรับที่อดิเรกพูดถึง ก็เป็นแค่หมายเหตุเล็กๆ แนบท้ายงานฉลองยิ่งใหญ่ของเวรีเท่านั้น ความปวดร้าวแผ่ซ่านในใจเธอ นี่ฉันคาดหวังอะไรอยู่กัน ลลิตาไม่อยากเล่นละครกับตระกูลบริรักษ์อีก เธอจึงหันหลังเดินออกไป ทันใดนั้นร่างหนึ่งในชุดสีขาวก็พลันพุ่งเข้ามาหาเธอ ลลิตาพยายามหลบ แต่ด้วยขาที่เจ็บจึงเคลื่อนไหวได้ไม่เร็วพอ ตุบ! แรงกระแทกทำให้เธอล้มลงกับพื้น ความเจ็บแล่นขึ้นข้อศอกและขา เธอขมวดคิ้ว ใบหน้าซีดอยู่แล้วยิ่งซีดหนักกว่าเดิม พอเธอพยายามอดกลั้นความเจ็บแล้วเงยหน้าขึ้น ก็เห็นดนัย อัปปรา และอดิเรกพากันล้อมเด็กสาวในชุดเดรสขนนกสีขาว ห่วงใยกันอย่างออกนอกหน้า "เวรี เป็นอะไรไหม เจ็บตรงไหนหรือเปล่า มีแผลตรงไหนไหม" เด็กสาวน้ำตาคลอ จมูกกับแก้มขึ้นสีแดงเรื่อ ดูน่าสงสาร "พ่อ แม่ พี่อดิเรก... หนูเจ็บ..." ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น พวกตระกูลบริรักษ์ก็แตกตื่น รีบพากันเข้าไปดูอาการ "เวรี เจ็บตรงไหน ลลิตาทำเธอเจ็บหรือเปล่า" อดิเรกหันไปตวาดลลิตาโดยไม่คิด "เธอไม่ดูตาม้าตาเรือเลยหรือไง"