ตอนที่ 15 อย่ามาตายในรถฉัน มันจะซวย

"ฉันไม่มีอะไรเหลือแล้ว จะกลัวอะไรอีก" อดิเรกจ้องมองเธอเขม็ง แต่ลลิตาก็ไม่หลบสายตาเป็นครั้งแรก เขาเห็นแววรังเกียจในดวงตาเธออย่างชัดเจน เธอเกลียดฉันจริง ๆ เหรอ เขาเคยมองว่าเธอเป็นเด็กว่าง่าย ยอมตามทุกอย่าง สามปีที่ผ่านมา เขาชินกับความอ่อนน้อมและการยกย่องของเธอโดยไม่มีเงื่อนไข พอเห็นเธอเปลี่ยนไปเร็วขนาดนี้ เขากลับรับไม่ได้ ฉันถึงกับกล้าท้าทายคันศรเพราะเธอ ทั้งที่คันศรเป็นคู่หมั้นของเวรี เท่ากับฉันทำร้ายเวรีด้วย แต่เธอกลับยังไม่พอใจอีกเหรอ "ลลิตา!" น้ำเสียงของเขาเริ่มกร้าว "ถ้าเธอกล้าหนีอีก ฉันจะไล่ป้ามาลีออก" หัวใจลลิตาหล่นวูบ มาลีคือคนเดียวในบ้านบริรักษ์ที่เคยดีกับเธอ หากมาลีต้องตกงานเพราะเธอ เธอคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต เธอกำหมัดแน่น บังคับตัวเองให้พูดเสียงเรียบ "เรื่องคุณจะไล่แม่บ้าน มันไม่เกี่ยวกับฉัน" ถ้าแกล้งทำไม่แคร์ บางที มาลีอาจไม่เดือดร้อน อดิเรกหัวเราะ "งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้น ฉันจะให้ลูกสาวมาลีโดนไล่ออกจากมหาลัยด้วยเลย" ลูกสาวของมาลีชื่อเมย์ ตอนนี้เรียนอยู่ปีสอง เมื่อห้าปีก่อน ตอนเมย์ยังอยู่มอต้น เธอเคยปั่นจักรยานฝ่าฝนเอาใบสมัครสอบไปส่งให้ลลิตา ถนนลื่นจนล้มแขนหักเกือบไม่ได้สอบเข้า ม.ปลาย ตอนลลิตากลับจากสอบเข้ามหาลัย มาลีเล่าให้ฟังว่า มีคนเอาใบสมัครของเธอไปทิ้งในถังขยะ ถ้ามาลีไม่ไปเจอก่อน พนักงานเก็บขยะคงเอาไปทิ้งแล้ว เธอคงหมดสิทธิ์สอบแน่นอน ลลิตาติดหนี้บุญคุณมาลีและเมย์มาก ถ้าสองคนนั้นต้องเสียอนาคตเพราะเธอ มันคงเจ็บยิ่งกว่าตาย เธอทั้งตัวเกร็ง มือกำแน่นด้วยความโกรธที่แทบระงับไม่อยู่ อดิเรกเข้าใจผิด คิดว่าเธอเงียบเพราะดื้อ เขาหัวเราะในลำคอ "ได้ข่าวว่าเมย์เรียนเก่ง ได้ทุนบ่อย ถ้าเธอโดนไล่ออก..." เพี๊ยะ! เสียงตบดังฟังชัด หัวเขาสะบัดไปตามแรง จักรภพที่นั่งดูอยู่ในกระจกมองหลังเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ลลิตาตบอดิเรกเหรอเนี่ย ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีวันที่ภาพแบบนี้จะเกิดขึ้นจริง สำหรับเขา ลลิตาคือคนที่ยอมทุกอย่าง ไม่มีทางกล้าตอบโต้ แต่ตอนนี้ เธอกลับลุกขึ้นสู้เหมือนแมวที่จนมุม ฟาดเล็บกลับมาเต็มแรง สมแล้วที่เขาว่า อย่ารังแกคนจนตรอก เมื่อเทียบกับลลิตาในอดีตที่เรียบร้อย ว่าง่าย เวอร์ชันนี้กลับทำให้เขารู้สึกสนใจขึ้นมาทันที เขามองดูด้วยความขบขัน "อดิเรก เจ็บมั้ย" ใบหน้าอดิเรกมืดครึ้ม ลลิตาอ่อนแอทั้งไม่ได้กินอะไรทั้งวัน แรงตบจึงแทบไม่สะเทือน แต่สิ่งที่เจ็บไม่ใช่หน้า มันคือใจ น้องสาวฉันไม่ควรเป็นแบบนี้... ความโกรธพุ่งขึ้นอย่างรวดเร็ว ดวงตาแดงก่ำ เขาคว้าคอลลิตาแล้วกระแทกเธอกับเบาะ แรงบีบแน่นจนน่ากลัว หายใจแทบไม่ออก หน้าเริ่มเขียวคล้ำ จักรภพพูดขึ้นอย่างใจเย็นแต่จริงจัง "ปล่อยเถอะ จะฆ่าเธอรึไง" อดิเรกกัดฟัน "ตายไปเลยก็ดี" ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่เขาก็คลายมือออก จักรภพเบ้ปาก "ถ้าจะตาย อย่ามาตายในรถฉันก็แล้วกัน มันจะซวย" อดิเรกเหวี่ยงลลิตาออก เธอล้มลงเหมือนตุ๊กตาที่โดนปาทิ้ง หอบหายใจถี่ ไอจนตัวสั่น อดิเรกตวาดลั่น "ฟังให้ดีนะ! ถ้าเธอยังกล้าขัดคำสั่งอีก มาลีกับลูกจะซวยยิ่งกว่าเธอแน่!" คำพูดนั้นดังสะท้อนในรถ เหมือนค้อนกระแทกใจ ลลิตาก้มหน้า ซ่อนแววรังเกียจไว้ในดวงตา หลังจากนั้นทั้งรถก็เงียบ หนึ่งชั่วโมงต่อมา รถจอดหน้าคฤหาสน์บริรักษ์ พอลลิตาก้าวลงจากรถ อัปปราก็รีบวิ่งเข้ามากุมมือเธอ แต่ลลิตาสะบัดทันทีเหมือนโดนของร้อน มืออัปปราค้างอยู่กลางอากาศ สีหน้าเจื่อนเล็กน้อยก่อนจะรีบเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้ม "ตา หนูดื้อเกินไปแล้วนะ พ่อก็แค่โมโห พูดไปเพราะอารมณ์ อย่าไปถือสาเลย รู้มั้ยแม่เป็นห่วงแค่ไหน" เวรีรีบเข้ามากอดแขนอัปปราเสริม "ตา ทำให้พวกเราตกใจหมดเลย" ลลิตาไม่ตอบ ยืนนิ่งสีหน้าเรียบเฉย รอฟังจนสองคนนั้นพูดจบ เธอจึงหันหลังเดินเข้าบ้านทันที ความเย็นชานั้นจุดไฟในอกอดิเรกอีกครั้ง เขาตวาด "ลลิตา หยุดเดี๋ยวนี้! ไม่เห็นเหรอว่าแม่กับเวรีเป็นห่วงเธอแค่ไหน!" ลลิตาหยุด หันกลับมามองสองแม่ลูกที่ยังอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำ ผมก็ยังเปียกอยู่ ริมฝีปากยกยิ้มเหยียด "เป็นห่วงฉันตอนอาบน้ำอยู่ หรือว่าตอนแต่งตัวเตรียมนอน" ตั้งแต่เธอก้าวออกจากบ้าน คนสองคนนี้ก็อาบน้ำแต่งตัวเตรียมเข้านอนกันแล้ว เห็นได้ชัดเลยว่ายังไงก็ไม่ได้เป็นห่วงจริง ทุกอย่างเงียบสนิท อัปปราหลบตา ไม่กล้าสบตาลลิตา อดิเรกอ้าปากจะเถียงแต่ก็พูดไม่ออก ลลิตาไม่แปลกใจเลย ทุกอย่างมันก็แค่การแสดงอีกฉากหนึ่งเท่านั้น เธอไม่พูดอะไรต่อ เดินเข้าบ้านไปโดยไม่เหลียวกลับ คืนนั้น อดิเรกนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงใหญ่แสนสบาย หลังลังเลอยู่นาน เขาก็ลุก เดินลงไปที่ห้องเก็บของ มันไม่ใช่ที่ที่คนอยู่ควรอยู่ จะพูดให้ตรงคือ ห้องหมายังดีกว่าเลย เขายืนอยู่หน้าประตู นิ่งอยู่นาน ไม่กล้าเคาะ แต่ก็เดินหนีไม่ได้ เขายืนอยู่แบบนั้นสามสิบนาที จนกระทั่งปวดท้อง จึงค่อยยอมเดินกลับ เช้าวันต่อมา ลลิตานอนหลับสบายอย่างไม่น่าเชื่อ อาจเพราะความเหนื่อย หรือเพราะหลุดพ้นจากคุก ในขณะที่ครอบครัวบริรักษ์ทั้งบ้านดูโทรม อดิเรกใต้ตาคล้ำชัดเหมือนไม่ได้นอนเลย บนโต๊ะอาหาร ดนัยพูดเสียงเข้ม "วันนี้จะมีรถไปส่งเธอที่โรงพยาบาลฟ้าประทีป ขอแค่เธอแสดงความจริงใจ ฉันเชื่อว่าคันศรจะยอมอภัย และกลับมาทำธุรกิจกับบริษัทกิตติธรอีกครั้ง" ลลิตาไม่พูดอะไร ก้มหน้าเงียบ ดนัยทนไม่ไหว "เป็นใบ้เหรอไง!" อัปปรารีบพูดแทรก "กินข้าวก่อนเถอะ ค่อยคุยกันทีหลัง" อาหารเช้าเป็นแบบฝรั่ง คนใช้เสิร์ฟจานให้ดนัย อัปปรา อดิเรก และเวรีอย่างพิถีพิถัน ยกเว้นที่นั่งของลลิตา ว่างเปล่า