ตอนที่ 9 คนแบบนี้สมควรตายอยู่ข้างถนน

พื้นที่แคบ ๆ มีแค่เตียงพับเก่า ๆ กับของใช้ในบ้านที่ดูพื้น ๆ อีกไม่กี่ชิ้น ที่เหลือก็มีแต่ข้าวของระเกะระกะเต็มไปหมด ผนังห้องเปลี่ยนเป็นสีเหลือง มีกลิ่นอับชื้นอบอวลอยู่ทั่ว และตามมุมห้องก็มีใยแมงมุมจับอยู่เป็นหย่อม ๆ พอเห็นสภาพห้องแบบนี้ อดิเรกก็เดือดขึ้นมาทันที “อะไรของป้าเนี่ย ลลิตาเป็นน้องสาวฉัน ใครอนุญาตให้เธออยู่ที่นี่” มาลีหน้าตาเจ็บปวดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ “คุณอดิเรก...คุณเองไม่ใช่เหรอคะที่บอกให้คุณลลิตาย้ายเข้ามาอยู่ห้องนี้ ลืมแล้วเหรอ” “ฉันเคย…” อดิเรกพูดได้แค่นั้นก็เงียบไป แปดปีก่อน วันที่ลลิตาถูกพากลับบ้าน เขาเคยให้เธอเลือกห้องเอง เธอเลือกห้องรับแขกที่อยู่ติดกับห้องนอนของเขา เขาปฏิเสธทันที “ฉันจะทำเป็นห้องทำงาน เลือกห้องอื่น” ต่อมาเธอเลือกห้องข้าง ๆ ห้องของเวรี เขาก็ปฏิเสธอีก “เวรีใช้เป็นห้องวาดภาพแล้ว เธอใช้ไม่ได้” สุดท้ายลลิตาเลือกห้องใต้หลังคา แต่เขาก็ไม่ให้ “เธอเป็นคนในครอบครัว ถ้าคนอื่นรู้ว่าเธออยู่ห้องใต้หลังคา ครอบครัวเราจะดูแย่ ป้ามาลี ยังมีห้องอื่นอีกไหม” “มีค่ะ...แต่เหลือแค่ห้องเก็บของแล้ว” “งั้นก็เก็บกวาดให้เรียบร้อย แล้วให้เธออยู่ไปก่อน” เขาคิดว่าห้องเก็บของคงจะเหมือนห้องรับแขก คือกว้าง มีแสงแดดส่องถึง เขาไม่เคยคิดเลยว่ามันจะเป็นกล่องทึบที่ไม่มีหน้าต่างแม้แต่บานเดียว ในหัวเขาเริ่มวาดภาพลลิตานอนอยู่ในห้องเย็น ๆ เปล่าเปลี่ยวแบบนี้ทุกคืน ความเจ็บปวดเริ่มก่อตัวในอก บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ แม้แต่คนใช้ยังมีห้องส่วนตัวเป็นของตัวเอง แต่น้องสาวแท้ ๆ ของเขากลับต้องอยู่ในห้องเก็บของที่ชื้นและมืดมิดมาสามปี แค่คิดก็แทบหายใจไม่ออก อดิเรกมีอารมณ์อึมครึมจนเห็นได้ชัด มาลีชะงักเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นว่า “ห้องเก็บของมันชื้นเกินไปค่ะ คุณอดิเรก ให้คุณลลิตาไปอยู่ห้องป้าดีไหมคะ” “ไม่ต้อง” อดิเรกปฏิเสธเสียงแข็ง หัวใจเขาเหมือนถูกเข็มนับพันเล่มทิ่มแทง แต่ละเล่มเจือด้วยความรู้สึกผิดและเจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว เขาสูดลมหายใจลึกแล้วสั่ง “โทรหาจักรภพ บอกให้เขามาที่ห้องฉัน” พูดจบก็อุ้มลลิตาที่หมดสติแล้วเดินตรงไปยังห้องของตัวเอง มาลีเห็นท่าทีเร่งรีบของเขาแล้วก็อดดีใจแทนลลิตาไม่ได้ คุณอดิเรกใส่ใจคุณลลิตาจริง ๆ เสียที เขาเคยเมินเฉย ปล่อยให้เธอใช้ชีวิตตามลำพังมาตลอด แต่วันนี้...วันนี้เขาเหมือนพี่ชายจริง ๆ แล้ว เธอรีบกดเบอร์โทรหาจักรภพ “ฮัลโหล หมอจักรภพเหรอคะ น้องสาวคุณอดิเรกไม่สบาย ช่วยรีบมาหน่อยนะคะ...” ห้านาทีให้หลัง ประตูห้องนอนก็เปิดออก ยังไม่ทันจะก้าวเข้ามา เสียงล้อเลียนก็ดังมาแต่ไกล “อดิเรกนี่ก็ห่วงน้องสาวเหลือเกินนะ เวรีป่วย แต่ไม่ให้พักในห้องตัวเอง แต่กลับ... อ้าว ไม่ใช่คนนั้นนี่” จักรภพเดินเข้ามาอย่างไม่รีบร้อน แต่พอเห็นหน้าซีดเซียวของลลิตาบนเตียง สีหน้าแววขำก็หายวับไป กลายเป็นโกรธทันที “ฉันไม่รักษาอาชญากร” เขาคว้ากระเป๋ายาแล้วหันหลังจะไป “จักรภพ” อดิเรกขมวดคิ้ว น้ำเสียงเข้มและหนักแน่น “เธอเป็นน้องสาวฉัน อย่าเรียกเธอว่านักโทษ” ใบหน้าของจักรภพยังคงโกรธ คำพูดใจดำ “เธอเป็นน้องสาวนายเหรอ แล้วเวรีล่ะ เวรีโตมากับนาย อรกมลต้องกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราเพราะผู้หญิงคนนี้ ลลิตาติดคุกแค่ห้าปี แต่กลับได้กลับมาใช้ชีวิตเหมือนคนธรรมดา แล้วใครจะชดใช้สิ่งที่อรกมลเสียไป ชีวิตของอรกมลพังเพราะเธอ!” อดิเรกกำมือแล้วก็คลายออกแล้วกำใหม่อยู่ซ้ำ ๆ สีหน้าเต็มไปด้วยความลำบากใจ ด้านหนึ่งคือความรู้สึกผิดและสายใยเลือดเนื้อที่ตัดไม่ขาด แต่อีกด้านหนึ่งคือความอยุติธรรมที่เวรีและอรกมลต้องเผชิญ เขารู้สึกเหมือนถูกบดขยี้อยู่ระหว่างหินสองก้อน เคลื่อนไปข้างหน้าก็ไม่ได้ ถอยหลังก็ไม่ได้ “แต่ยังไงเธอก็เป็นน้องสาวฉันอยู่ดี” เสียงของเขาแผ่วเบา แต่ก็เต็มไปด้วยความดื้อรั้น สายตาของจักรภพกวาดมองใบหน้าซูบซีดของลลิตา แล้วแค่นหัวเราะเยาะ “นั่นไม่ใช่เรื่องของฉัน ถ้าฉันรักษาผู้หญิงโหดร้ายแบบนี้ วันหน้าก็คงมีคนเจ็บอีก” “จักรภพ!” เสียงของอดิเรกเปลี่ยนเป็นเข้มจัด สายตาคมกริบจ้องไปที่อีกฝ่าย ทั้งอ้อนวอนและสั่งในที “อย่างน้อยก็ตรวจดูแผลก่อน โดยเฉพาะขาขวา” สองสายตาจ้องประสานกันแน่นิ่ง หลังจากนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง จักรภพก็ถอนหายใจยอมแพ้ “ก็ได้ ฉันจะตรวจให้ แต่อย่าหวังว่าฉันจะรักษา” เขาเดินกลับมาที่เตียง วางกระเป๋ายาลงอย่างไม่ใส่ใจ แล้วดึงขากางเกงของลลิตาขึ้นอย่างหยาบ ๆ พลางพึมพำ “ไม่เข้าใจเลยว่าจะเสียเวลากับเธอทำไม สมควรจะตายไปซะ...” คำพูดขาดห้วงไปทันที ทันทีที่สายตาเขาเห็นขาของลลิตา ก็ราวกับถูกตรึงไว้ตรงนั้น ตกใจจนตัวแข็ง ขาขวาของลลิตาบิดเบี้ยวผิดรูปอย่างน่ากลัว กระดูกตรงหน้าแข้งยื่นออกมาผิดมุม กระดูกแทบไม่มีเนื้อหุ้ม แผลเป็นบริเวณรอยแตกดูคล้ายตะขาบยักษ์ที่เลื้อยอยู่บนผิวซีดจาง รายล้อมด้วยรอยช้ำสีแดงเข้ม นิ้วยาวเรียวของจักรภพสั่นเทา ขณะเอื้อมไปแตะขาที่แหลกเละของเธอ ทุกนิ้วที่สัมผัสหัวใจก็เต้นแรงขึ้น แม้เขาจะเกลียดเธอมาก แต่สัญชาตญาณของแพทย์ก็บอกทันทีว่า แผลนี้ร้ายแรงเกินเยียวยา “ขาเธอเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” เสียงของเขาสั่นเล็กน้อย แววตาของอดิเรกฉายประกายอันตราย “ตอนอยู่บ้าน ขาเธอปกติดีสามปีเต็ม” จักรภพเข้าใจทันทีว่าแผลนี้ต้องเกิดขึ้นตอนอยู่ในคุก เขากดความตกใจในใจแล้วตรวจร่างของลลิตาต่อ ยิ่งตรวจ สีหน้าก็ยิ่งเคร่งเครียดมากขึ้นเรื่อย ๆ ร่างของลลิตาอ่อนแอถึงขีดสุด การขาดสารอาหารยาวนานทำให้ร่างกายทรุดโทรมเต็มที่ บนตัวมีทั้งแผลใหม่และเก่า รอยฟกช้ำจากการถูกทำร้าย บางรอยโหดร้ายเกินจินตนาการ พอเห็นแค่นั้นเขาก็พอแล้ว จักรภพลุกขึ้น เสียงแหบพร่า “อดิเรก ออกไปคุยกันข้างนอกหน่อย” พอออกมานอกห้อง อดิเรกถามจริงจัง “มีอะไรเหรอ” จักรภพตั้งสติ ก่อนจะเลือกคำพูดอย่างระวัง “นายรู้ไหมว่ากระดูกคนมันหักยากแค่ไหน” อดิเรกส่ายหน้า จักรภพจ้องหน้าเขาแล้วพูดช้า ๆ “กระดูก โดยเฉพาะกระดูกหน้าแข้งและน่อง แข็งแรงมาก การจะหักให้แหลกละเอียดได้แบบนั้น ต้องเป็นแรงกระแทกขั้นรุนแรง อย่างอุบัติเหตุรถชนหรือการตกจากที่สูงมาก แต่ในคุกคงไม่มีเหตุการณ์แบบนั้น ขาเธอน่าจะถูกทุบจนแหลก และดูจากรอยต่อกระดูก เธอไม่ได้รับการรักษาอะไรเลย กระดูกประสานกันเองจนผิดรูป ความเจ็บที่เธอเจอ...เกินจะจินตนาการได้ แค่ยังมีชีวิตอยู่ก็เหมือนปาฏิหาริย์แล้ว” ร่างกายของอดิเรกสั่นสะท้าน มือกำแน่นจนข้อนิ้วขาวซีด ดวงตาเขาแดงก่ำ ความเดือดดาลปะทุขึ้นในอกเหมือนเปลวไฟที่ไม่มีวันดับ “ในคุกงั้นเหรอ พวกมันกล้าดียังไง!” ในหัวเขาเต็มไปด้วยภาพลลิตาถูกซ้อม ถูกทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า ร่างกายบอบบางของเธอรับการทารุณอย่างโหดร้าย ความเจ็บในอกแน่นจนอึดอัด เขาฝืนกลืนความโกรธลงไป “จักรภพ ขาเธอพอจะรักษาได้ไหม” จักรภพส่ายหัว “มันผ่านไปสามปีแล้ว สายเกินไปแล้ว” อดิเรกยืนนิ่งไม่ไหวติง ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่จักรภพเดินจากไป ตอนรู้สึกตัวอีกที เขาก็นั่งทรุดอยู่บนเก้าอี้ ใจว้าวุ่นจนควบคุมไม่อยู่ มือที่สั่นเทาคว้าบุหรี่ขึ้นมา แต่ไม่ว่าจะพยายามกี่ครั้งก็จุดไฟไม่ได้ เขาโยนบุหรี่ที่จุดไม่ติดลงพื้น ใช้มือสางผมอย่างหัวเสีย แล้วก้มกดใบหน้าเข้ากับฝ่ามือ ร่างทั้งร่างสั่นระริก เขานั่งเงียบอยู่แบบนั้นเนิ่นนาน ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ “ไมตรี สืบมาที ว่าลลิตาเจออะไรมาบ้างในคุก ฉันอยากรู้ทุกเรื่อง ทุกรายละเอียด” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ