ตอนที่ 12 ไม่อยากอยู่ก็ไปซะ

ลลิตามองเวรีด้วยแววตานิ่งเฉย ยังไม่ทันได้ทำอะไร แต่เวรีกลับถอยหลังไปหลายก้าว สีหน้าซีดเผือด ตัวสั่นระริก “ลลิตา อย่ามองฉันแบบนั้นสิ มันน่ากลัวนะ” ดนัยผลักลลิตาออกอย่างแรง พร้อมตะโกนลั่น “เธอคิดจะทำอะไรเวรี!” ลลิตาเซถอยหลังจนแผ่นหลังกระแทกกับราวกั้นชั้นสอง เกือบจะตกลงไป แต่ไม่มีใครใส่ใจ ดนัยกับอัปปรารีบมายืนขวางหน้าเวรี สีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดระแวงราวกับลลิตาเป็นคนแปลกหน้า อดิเรกตั้งใจจะตำหนิ แต่พอจะอ้าปากก็กลับพูดไม่ออก เขานึกถึงความทรมานที่เธอต้องเผชิญในคุก จู่ ๆ ก็พูดอะไรแรง ๆ ไม่ลง สีหน้าลลิตายังคงเย็นชา แต่รอยยิ้มบาง ๆ ที่มุมปากของเธอกลับเต็มไปด้วยการประชดประชัน นี่สินะ ครอบครัวของฉัน แค่เวรีมีท่าทีหวาดกลัวนิดเดียว ทุกคนก็พร้อมจะรุมกล่าวหาเธอ แต่เมื่อตอนที่ลลิตายังแคร์คำพูดของคนในบ้านนี้ เพียงแค่สายตาเดียวหรือคำพูดหนึ่งคำก็ทำให้เธอหวั่นไหวได้แล้ว ทว่าตอนนี้ เธอไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว แม้จะเข้าใจผิดแค่ไหนก็ไม่สะเทือนใจอีก เธอไม่คิดจะแก้ตัวด้วยซ้ำ แค่ก้มหน้าลงอย่างสงบ ความเงียบของเธอ ไม่ว่าทุกคนจะพูดอะไรก็ไม่ตอบโต้ ทำให้อดิเรกรู้สึกเจ็บในใจอย่างบอกไม่ถูก เขาอดถามไม่ได้ “เธอหัวกระแทกหรือเปล่า เจ็บตรงไหนไหม” ลลิตาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย พลางงงอยู่ในใจ สักพักถึงเริ่มรู้สึกว่าคนตรงหน้านี่ใช่อดิเรกคนเดียวกับที่เคยถากถางและดูถูกเธอมาตลอดจริงหรือ เปลี่ยนไปขนาดนี้ได้ยังไง แค่เขาแสดงความห่วงใยออกมานิดเดียว ฉันก็รู้สึกแปลกอย่างบอกไม่ถูก นิสัยมนุษย์ช่างน่ากลัวจริง ๆ “ไม่เจ็บค่ะ” เมื่อเทียบกับการโดนหักขาในคุก แค่กระแทกคงไม่สะเทือนอะไรเลย “เมื่อกี้... ได้ยินหมดแล้วเหรอ” ลลิตานิ่งไปครู่หนึ่งก่อนตอบเสียงเบา “อืม” แค่นั้น แค่นั้นเหรอ ทั้งที่ฉันตัดความสัมพันธ์ระหว่างบริรักษ์กับกิตติธรไปเพื่อเธอ ขาดทุนเป็นร้อยล้าน ยังไม่สมควรได้รับคำขอบคุณสักคำเลยเหรอ ความรู้สึกอัดอั้นพุ่งจากอกถึงท้อง เหมือนมีเข็มนับร้อยแทงเข้ามาพร้อมกัน อาการปวดท้องของอดิเรกกำเริบ สีหน้าเขาซีดเซียว เขาจ้องลลิตาแน่นเหมือนอยากให้เธอรู้สึกผิด เมื่อก่อนทุกครั้งที่เขาปวดท้อง ลลิตาจะเป็นคนที่ร้อนรนที่สุด คอยหายามาให้เหมือนจะร้องไห้แทน เจ็บแทนได้ก็ยอม ตอนนี้เขาก็เฝ้ามองเธอด้วยความหวัง แม้จะเป็นเพียงคำพูดห่วงใยสั้น ๆ ก็ยังดี แต่ไม่มีเลย ลลิตาไม่แม้แต่จะมองมาที่เขา ไม่แม้แต่แววสงสารในสายตา “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวกลับห้อง” น้ำเสียงของเธอเรียบ แต่คำพูดกลับบาดลึกเหมือนมีดทื่อ ๆ ที่กรีดซ้ำช้า ๆ จนเลือดซึม ภายใต้สายตาสี่คู่ ลลิตาหันหลัง เดินลงบันไดไปอย่างมั่นคงแม้ขาจะยังเจ็บ อดิเรกจับราวบันไดแน่น สีหน้าเจ็บปวดและผิดหวัง เขามองแผ่นหลังของเธอพลางคิด มันไม่ควรเป็นแบบนี้ ลลิตาเคยรักฉันขนาดนั้น เคยร้องไห้เพราะฉันเจ็บ แล้วทำไมตอนนี้ถึงไม่สนใจเลย “ลลิตา!” เขากัดฟันทนความเจ็บ แล้วร้องเรียกเสียงดัง ลลิตาชะงัก พอเห็นแบบนั้น ดวงตาอดิเรกก็มีแววหวัง เขาพูดเสียงเบาลง แฝงด้วยความน้อยใจ “ลลิตา... พี่ปวดท้อง” เขายื่นโอกาสให้เธอแล้ว ช่องทางให้เธอแสดงว่าตัวยังแคร์อยู่ แต่ใครบอกว่าเธอต้องรับมันไว้ล่ะ ลลิตาเงยหน้ามองอดิเรก ยิ้มเยาะเล็กน้อย “คุณอดิเรกปวดท้องก็ควรเรียกหมอ ไม่ใช่ฉัน” เสียงหัวใจของอดิเรกเหมือนแตกเป็นเสี่ยง ๆ ความคาดหวังทั้งหมดกลายเป็นเรื่องน่าขันในพริบตา ร่างของเขาทรุดฮวบลงไปนั่งกับพื้น แต่ก็ยังจับราวบันไดแน่น มองลอดช่องไปหาลลิตา แต่เธอไม่แม้แต่จะหันมามอง เธอหมุนตัวกลับ ไม่คิดช่วยเขาแม้แต่น้อย ความเย็นชานั้นยิ่งจุดชนวนความโกรธของดนัย เขาตะโกนใส่เธออย่างเดือดดาล “ลลิตา! กลับมานี่แล้วเอายาให้อดิเรกเดี๋ยวนี้!” อัปปราร้องไห้แล้วร้องขอ “ลลิตา ลูกดูแลเขามาตลอด ตอนเขาไม่สบาย ทำไมถึงใจดำแบบนี้ เราเป็นครอบครัวกันนะ ต้องถึงขั้นนี้เลยเหรอลูก” เวรีก็พูดเสริมด้วยน้ำเสียงเหมือนเป็นฝ่ายถูกกระทำ “พี่ลลิตา หนูรู้ว่าการติดคุกห้าปีทำให้พี่อัดอั้น แต่จะปล่อยให้พี่อดิเรกต้องเสี่ยงตายแบบนี้ได้ยังไง พี่เป็นคนเดียวที่รู้ว่ายาไหนใช้ได้ผล!” ลลิตาหยุดเดิน ครอบครัวบริรักษ์นึกว่าในที่สุดเธอก็ยอมแล้ว แต่พอเธอหันกลับมา รอยยิ้มของเธอกลับเยือกเย็นเหมือนใบมีด “งั้นแปลว่าทุกคนก็รู้สินะ ว่าฉันเคยทำอะไรไว้บ้าง แค่ไม่เคยแคร์ ไม่เคยเห็นค่ามันเลย งั้นฉันขอเอาคืนทั้งหมด ต่อจากนี้ ไม่ว่าจะล่มหรือรอด จะอยู่หรือตาย ครอบครัวบริรักษ์ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันทั้งนั้น เพราะพวกคุณไม่เคยแคร์ฉัน และตอนนี้ ฉันก็หมดเยื่อใยแล้วเหมือนกัน” คำพูดของเธอเหมือนฆ้อนทุบกลางอก ทำลายความหวังสุดท้ายของดนัย อัปปรา และอดิเรก อัปปราร้องไห้หนักกว่าเดิม น้ำตาไหลพราก มองลูกสาวด้วยความเจ็บปวด “ลลิตา ไม่จริงใช่ไหม ลูกเป็นลูกที่แม่อุ้มท้องตั้งสิบเดือน แม่รักลูกที่สุดนะ” สีหน้าดนัยมืดมน ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธ “เราเลี้ยงลูกเนรคุณมาแท้ ๆ ไม่น่ารับกลับมาเลยจริง ๆ เธอทั้งดื้อ ทั้งขี้อิจฉา ทั้งชอบหาเรื่องเวรี กลับมาทีไรก็มีแต่เรื่อง ทำให้บ้านวุ่นวายไปหมด!” เสียงสะอื้นของอัปปราเบาลง เธอจับแขนเสื้อดนัยแล้วกระตุกเบา ๆ “อย่าพูดแบบนั้นกับลูกเลย...” ดนัยสบถเบา ๆ แล้วจ้องลลิตาด้วยแววตาเกลียดชัง เวรีพูดเสียงแผ่ว น้ำเสียงแฝงความรู้สึกผิด “พ่อคะ ลลิตาเกลียดหนูก็สมควรแล้ว หนูมาแย่งที่ของเธอ ได้รับความรักที่ควรเป็นของเธอ ถ้าการที่หนูออกไปจะทำให้เธอสบายใจ หนูก็ยอมแหละค่ะ ลลิตา ถ้าเธอจะให้ฉันไป ฉันก็จะไป แต่ได้โปรด อย่าทำให้พ่อแม่ร้องไห้อีกเลย แล้วก็ช่วยเห็นใจอดิเรกบ้าง ตอนเขาเจ็บเธอควรช่วยเขานะ...” ลลิตายืนนิ่ง มองการแสดงของพวกเขาอย่างสงบ จนแน่ใจว่าไม่มีใครพูดอะไรอีกแล้ว เธอจึงเอ่ยช้า ๆ ด้วยเสียงราบเรียบ “เสร็จรึยัง ฉันจะไปนอน” ท่าทีไร้เยื่อใยของเธอทำให้ดนัยโกรธจนตัวสั่น เขาชี้หน้าลลิตา ดวงตาเต็มไปด้วยความผิดหวัง “เธอบอกเองไม่ใช่เหรอว่าไม่มีใจให้ครอบครัวนี้แล้ว แล้วจะกลับมาทำไม ติดคุกตั้งห้าปี เป็นแค่คนมีคดีติดตัว ทำให้ครอบครัวบริรักษ์เสียชื่อ! ใครอนุญาตให้กลับมา ถ้าไม่มีเยื่อใยก็ไสหัวไปเลย!” เสียงของดนัยเย็นยะเยือก “ตลอดหลายปีที่ผ่านมาที่ไม่มีเธอคือช่วงเวลาที่เรามีความสุขที่สุด แต่พอเธอกลับมา ก็ทำตัวมีปัญหา เหมือนพวกเราติดหนี้เธอยังไงยังงั้น งั้นขอบอกให้ชัด พวกเราให้ชีวิตเธอมาแค่นั้นพอ เราไม่ติดหนี้อะไรเธออีกแล้ว”