ตอนที่ 2 เกิดใหม่

หยดน้ำตาสวรรค์ ก็เป็นหนึ่งในสินค้าที่จะเข้าร่วมการประมูลในครั้งนี้ด้วย ซินเยว่สวมชุดเดรสยาวเกาะอกเปิดไหล่สีดำดูเรียบแต่หรูหรา เพียงแต่งหน้าบางๆ ก็สามารถทำให้เธอดูสวยโดดเด่นยิ่งกว่าใคร ขาเรียวยาวก้าวลงจากแลมโบกินี่สีแดงตัดกับชุดสีดำของเธอเมื่อเดินเข้าไปในเลาจ์ชั้นใต้ดินขอโรงแรม ซินเยว่สั่งไวน์มานั่งดื่มรอหลิงหลง ชิงเหอและหานเยี่ย อย่างใจเย็นจากนั้นไม่นานทั้งสามก็เดินเข้ามาพร้อมกัน หลิงหลงเปิดแชมเปญเพื่อดื่มฉลองให้กับความสำเร็จเงินที่ได้จากการประมูลมากกว่าราคาจริงของสร้อยเพชรเสียอีก ซินเยว่รับแชมเปญจากหลิงหลง เมื่เธอดื่มเข้าไปก็รู้สึกแสบร้อนที่คอคล้ายกำลังกลืนลูกไฟเข้าไป แก้วเเชมเปญในมือร่วงลงพื้นแตกกระจาย ซินเยว่ล้มลงจากเก้าอี้แล้วกระอักเลือดออกมา 'ทำไม' ซินเยว่ส่งสายตาเป็นคำถามเธอมองพวกเขาด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ แต่มันก็ไม่ได้รับคำตอบจากพวกเขานอกจากรอยยิ้มเย้ยหยัน พร้อมกับลมหายใจรวยรินที่ค่อยๆ จากไปของเธอ ท้องฟ้ายามราตรีใสสะอาดดุจสายน้ำมวลหมู่ดาวส่องประกายระยิบระยับ ความงดงามที่หาดูได้ยากในเมืองใหญ่ จวนสกุลหยาง เสียงร่ำไห้เบาๆ ดังลอดออกมาจากเรือนพักเก่าโกโรโกโสตัวเรือนเหมือนไม่ได้รับการดูแลมานานทำท่าจะพังลงมาได้ทุกเมื่อ ด้านในมีเพียงเตียงไม้เล็กๆ ปูด้วยผ้าเก่าผืนบาง มุมห้องด้านในมีโต๊ะสี่เหลี่ยมตัวเล็กเทียนหนึ่งเล่มถูกจุดขึ้นให้แสงสว่างที่ริบหรี่จนแทบมองไม่เห็น มีคนสามคนอยู่ในห้องหนึ่งคนนอนหายใจรวยรินหนึ่งคนนั่งร้องไห้อยู่ข้างเตียงด้วยใบหน้าอิโรยและอีกหนึ่งคนนั่งคุกเข่าที่พื้นกุมมือผู้ที่นอนอยู่บนเตียงเอาไว้ เด็กสาวใบหน้าจิ้มลิ้มผิวขาวซีดอายุประมาณสิบสี่สิบห้าปี แต่ผอมแห้งเหมือนคนขาดสารอาหาร กำลังคุกเข่าบนพื้นที่เย็นเยียบร้องไห้อย่างหนักอยู่ข้างเตียง ฮุ่ยหลิงสาวใช้ตัวน้อยที่ถูกซื้อตัวมาจากลุงของนางตั้งแต่ตอนอายุห้าขวบ ฮุ่ยหลิงเป็นเด็กกำพร้าบิดามารดาเสียชีวิตไม่มีญาติคนไหนต้องการดูแลนางจึงถูกครอบครัวพี่ชายของบิดาที่ไม่ต้องการตัวภาระขายให้โรงค้าทาส ตอนนั้นหยางซินเยว่อายุหกขวบเดินเที่ยวตลาดกับมารดา เห็นฮุ่ยหลิงที่ตัวเล็กผอมแห้งถูกชายวัยกลางคนลากถูไปกับพื้น ดูน่าเวทนานักหยางซินเยว่จึงขอให้มารดาซื้อตัวฮุ่ยหลิงเอาไว้ สตรีอีกคนที่นั่งอยู่ข้างเตียงคือเซวี่ยฟังเฟยมารดาของหยางซินเยว่เด็กสาวที่นอนไม่ได้สติหายใจรวยรินอยู่บนเตียง ซินเยว่ได้ยินเสียงร้องไห้ดังอยู่ข้างหูก็รู้สึกแปลกใจ เธอขยับตัวเล็กน้อยไล่ความเมื่อยขบของร่างกายที่คล้ายไม่ได้ขยับมานาน ซินเยว่กลอกตามองไปรอบๆ ห้องพร้อมกับคิดในใจว่า 'เธอถูกหลิงหลงวางยาพิษ น่าจะตายไปแล้วนี่นา' เซวี่ยฟังเฟยและฮุ่ยหลิงเมื่อเห็นซินเยว่ได้สติก็ร้องเสียงดังดีใจที่นางฟื้น " คุณหนูของบ่าวฟื้นแล้วฟื้นแล้วจริงๆ ขอบคุณสวรรค์ รอเดี๋ยวบ่าวจะไปตามท่านหมอมาดูอาการของคุณหนูนะเจ้าคะ" เมื่อพูดเสร็จฮุ่ยหลิงก็หุนหันวิ่งออกนอกห้องไป "เป็นอย่างไรบ้างลูกยังเจ็บอยู่หรือไม่ โธ่...เยว่เอ๋อของแม่" เซวี่ยฟังเฟยพูดกับซินเยว่ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและสั่นเครือ รอยคล้ำใต้ดวงตาบ่งบอกว่านางพักผ่อนไม่เพียงพอ ซินเยว่ได้แต่นอนนิ่งๆ ฟังผู้หญิงแปลกหน้าพูดกับตนโดยไม่ได้ตอบโต้อะไร เพราะตอนนี้ร่างกายของเธอปวดระบมไปทั้งตัว อีกอย่างเธอไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใคร แต่แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงทั้งที่น่าจะตายไปแล้วจึงถามออกไปด้วยเสียงแหบแห้ง "ที่นี่ที่ไหนคะทำไมฉันถึงนอนอยู่ที่นี่กับคุณ " เซวี่ยฟังเฟยมองซินเยว่ด้วยสายตาแปลกประหลาด "นี่ลูกกำลังพูดอันใดเยว่เอ๋อที่นี่ก็บ้านของเราอย่างไรเล่าเหตุใดลูกถามแม่ประหลาดเช่นนั้นภาษาอันใดของเจ้า" ซินเยว่ตอนนี้หัวสมองหมุนเร็วรี่รีบประมวลผลกับสิ่งที่ได้ยิน 'นี่เราอยู่ที่ไหนกันละเนี่ยภาษาพูดก็แปลกประหลาดการแต่งตัวก็อย่างกับหลุดมาจากซีรีส์ย้อนยุค' ยังไม่ทันจะได้เอ่ยสิ่งใดด้านนอกก็มีเสียงเปิดประตู ฮุ่ยหลิงเดินเข้ามาพร้อมหมอชราอายุราวห้าสิบ สะพายล่วมยาเดินเข้ามาในห้องเล็กแคบที่มองดูอย่างไรก็ไม่คล้ายเรือนของฮูหยินสกุลหยาง หมอชราแต่งกายด้วยชุดสีเทาคล้ายนักพรตในหนังจีนกำลังภายในแต่ดูภูมิฐานมีความรู้ เมื่อนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียงเรียบร้อยแล้ว หมอชราก็ทำการจับชีพจรของซินเยว่ เซวี่ยฟังเฟยเห็นเช่นนั้นจึงถามหมอชราอย่างร้อนใจเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของนาง “บุตรสาวของข้านางเป็นอย่างไรบ้างท่านหมอ” "อืม... ดูเหมือนคุณหนูใหญ่จะไม่เป็นอะไรมากนะขอรับ ที่นางหลับไปหลายวันอาจเป็นเพราะอ่อนเพลียร่างกายของนางขาดสารอาหารมาเป็นเวลานาน ข้าจะเขียนเทียบยาบำรุงและให้ยาทาแผลภายนอกจะได้ไม่เกิดรอยแผลเป็นท่านให้บ่าวไปรับยาที่โรงหมอของข้าได้เลย" "เจ้าค่ะท่านหมอขอบคุณท่านมากหากไม่ได้ท่านเยว่เอ๋อของข้าต้องแย่แน่ๆ" เซวี่ยฟังเฟยย่อตัวคารวะหมอชราเล็กน้อยอย่างซึ้งใจ "ไม่เป็นไร อะไรที่ข้าสามารถช่วยได้ก็ช่วยช่วยกันไป ยาพวกนี้ทำมาจากสมุนไพรธรรมดาหาใช่สมุนไพรวิญญาณจึงไม่แพงเท่าใดนัก แต่สรรพคุณอาจไม่ดีเท่าสมุนไพรวิญญาณ เช่นนั้นฮูหยินใหญ่ข้าต้องขอตัวก่อน" เซวี่ยฟังเฟยควักเงินก้อนสุดท้ายจ่ายค่ารักษาให้หมอชราเขารับถุงเงินแล้วเดินออกนอกห้องไป "คุณหนูเจ้าคะบ่าวจะไปต้มข้าวต้มให้คุณหนูท่านทานข้าวแล้วจะได้ดื่มยา" ฮุ่ยหลิงหายออกไปสักพักก็ยกชามข้าวต้มที่น้ำใสยิ่งกว่าน้ำในถังเม็ดข้าวในชามก็ช่างน้อยนิดนางเดินเข้ามาพร้อมถ้วยยาในมือ หลังจากกินข้าวต้มที่ใสเเจ๋วไร้รสชาติสามสี่คำตามด้วยยาต้มน้ำสีดำปี๋กลิ่นขมขึ้นจมูกเซวี่ยฟังเฟยก็บอกให้ซินเยว่นอนพัก ซินเยว่แกล้งล้มตัวลงนอนเมื่อเสียงประตูปิดลงจึงลืมตาขึ้นพยายามเค้นความคิดว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทั้งที่น่าจะตายแต่กลับไม่ตาย ทำไมพวกเขาต้องวางยาฆ่าเธอหรือนี่จะเป็นแผนการที่พวกเขาวางเอาไว้ตั้งแต่เเรก 'เราถูกหลอกให้วางแผนปล้นเสร็จแล้วก็ฆ่าปิดปากพ่อบุญธรรมกับแม่บุญธรรมจะรู้ไหมว่าเราถูกฆ่าตายไปแล้ว' สิ่งที่ซินเยว่ไม่รู้คือนี่เป็นแผนของสองสามีภรรยาแซ่เกา เพราะตอนวันเกิดอายุครบยี่สิบปีซินเยว่เคยคุยกับพวกเขาว่าเธอจะวางมือจากงานโจรกรรมพวกเขาไม่ไว้ใจซินเยว่จึงได้สั่งให้ฆ่าเธอปิดปาก