ตอนที่ 11 ดินแดนเปลี่ยวร้าง

"ลูกเอาเงินมาจากที่ไหนมากมายขนาดนี้เยว่เอ๋อ" "เป็นเงินที่ข้ายืมมาจากสหายเก่าท่านแม่อย่าสนใจไปเลยเจ้าค่ะท่านเก็บเอาไว้เรายังต้องเดินทางอีกไกล" เซวี่ยฟังเฟยยื่นมือรับตั๋วเงินอย่างระมัดระวังระวังแล้วพับเก็บไว้ในอกเสื้อ "ไก่ย่างสุกแล้วท่านแม่ทานเพิ่มอีกสักหน่อยข้าขอตัวไปนอนสักงีบ ถึงยามเว่ย (13.00-14.59) ท่านแม่ช่วยปลุกข้าด้วยนะเจ้าคะ" พูดจบซินเยว่ก็ล้มตัวลงนอนแล้วหลับไปทันที เสียงสายลมหวีดหวิวดังแทรกเข้ามาในโสต ความรู้สึกร้อนผ่าวบริเวณใบหน้าทำให้ซินเยว่ย่นหัวคิ้วเข้าหากัน "ทำไมร้อนอย่างนี้เนี่ย" นางพึมพำเบาๆ แต่ก็ยังไม่ได้ลืมตา รู้สึกเหมือนมีบางอย่างสัมผัสที่ใบหน้านางรำคาญจึงนอนตะแคงหันหลังให้สิ่งนั้น ซินเยว่รู้สึกว่าใบหูของนางเปียกชื้นทำให้นางค่อยๆ ลืมตาลุกขึ้นนั่ง เพราะความเจิดจ้าของแสงไม่อาจทำให้นางลืมตาได้เต็มที่จึงต้องยกมือขึ้นบังแสงนั้นเพื่อปรับสายตา เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่รอบตัวชัดเจนนั่นยิ่งทำให้ซินเยว่รู้สึกงงงัน นางหันซ้ายหันขวาเมื่อรู้ว่าว่าตนไม่ได้นอนอยู่ในถ้ำจึงเกิดความรู้กังวลขึ้นมาในใจเพราะกลัวว่าเซวี่ยฟังเฟยและฮุ่ยหลิงจะได้รับอันตราย "ท่านแม่!!! ฮุ่ยหลิง!!!! พวกท่านอยู่ไหน" ซินเยว่ป้องปากตะโกนหาทั้งสองด้วยความร้อนใจ ความรู้สึกหยุ่นๆ ดันที่ปลายเท้าทำให้ซินเยว่ก้มลงมองด้านล่างปรากฏว่ามีก้อนขนสีดำ เล็กเท่ากำปั้นเด็กกำลังดุนดันอยู่ที่ปลายเท้าของนาง "ตัวอะไรเนี่ย" ซินเยว่ใช้เท้าเขี่ยๆ ดู “ท่านแม่” ซินเยว่หันซ้ายหันขวาเพื่อมองหาต้นตอของเสียง “ท่านแม่” เสียงเรียกดังขึ้นอีกครั้ง แต่ตอนนี้เสียงนั้นดังขึ้นในหัวของนาง ใช่มันดังในหัวของซินเยว่ "เจ้า......" "เจ้าเป็นตัวอะไรกันแน่" ซินเยว่ก้มลงจับเจ้าก้อนขนด้วยมือเดียวโดยใช้นิ้วชี้กับนิ้วโป้งคีบมันขึ้นมาดูเพื่อสำรวจ เจ้าก้อนขนสีดำส่งเสียง จิ๊ๆ จ๊ะๆ ใส่นางมันยื่นอุ้งเท้าทั้งสี่ข้างขึ้นกอบกุมมือของซินเยว่ใช้หัวน้อยๆ ถูไถนิ้วมือเรียว ซินเยว่ยอมรับว่านางไม่ค่อยชอบสัตว์เล็กๆ สักเท่าไหร่แต่ทว่านี่ก็ยากจะทำเมินเฉยต่อความน่ารักของเจ้าตัวนี้ได้ นางหัวเราะแล้วส่ายหน้าอย่างจนใจ "ช่างขี้อ้อนเสียจริง" ซินเยว่วางเจ้าตัวน้อยลงแล้วมองสำรวจไปรอบๆ อีกครั้งอย่างระวัง "ที่นี่แห้งแล้งจริงๆ ร้อนมากๆ ด้วย" ตอนนี้นางรู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจลักษณะภูมิประเทศเช่นนี้ไม่ใกล้เคียงกับถ้ำในป่าที่นางอยู่ก่อนหน้านี้เลยสักนิด ซินยว่ถูกเจ้าก้อนขนตัวน้อยใช้อุ้งเท้าหน้าดึงปลายชุดเบาๆ นางจึงก้มลงมองมัน "อะไรหรือเจ้าตัวน้อย เหตุใดดึงชุดของข้าเช่นนี่” ซินเยว่มองท่าทางของมันด้วยความประหลาดใจ “เจ้าอยากให้ข้าตามเจ้าไปหรือ" เจ้าก้อนขนพยักหน้าแล้วทำเสียงจิ๊จ๊ะวาดอุ้งเท้าไปมา "ไปไหนหรือ" เจ้าก้อนขนออกวิ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็ว แต่มันยังหันหลังกลับมามองซินเยว่แล้วส่งสายตาว่าให้รีบตามมา "รอข้าด้วย" ซินเยว่วิ่งตามมันไป “ตัวก็เล็กแค่นี้ทำไมวิ่งเร็วนักนะ” ราวหนึ่งเค่อ (15นาที) ซินเยว่และเจ้าก้อนขนก็มายืนอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่งจะเรียกว่าบ้านก็ไม่ถูกซะทีเดียวน่าจะเรียกว่ากระท่อมซะมากกว่า กระท่อมน้อยหลังคามุงด้วยหญ้าภายนอกดูซอมซ่อบริเวณรอบๆ ก็มีต้นไม้ยืนต้นตายมากมาย บ่อน้ำแห้งขอดผืนดินแตกระแหงผาน้ำตกที่ไม่มีน้ำซักหยด ภาพที่เห็นอยู่ตอนนี้สร้างความประหลาดใจให้ซินเยว่ยิ่งนัก "นี่มันอะไรกันที่นี่ที่ไหนแล้วนี่บ้านของใครเจ้าตัวน้อย" ซินเยว่ถามเจ้าก้อนขน สภาพของกระท่อมที่นางเห็นท่าทางจะไม่มีใครอยู่มานาน มันดูเก่าเหมือนจะพังลงมาได้ทุกเมื่อแค่เพียงลมพัดเบาๆ เท่านั้น เจ้าตัวน้อยใช้ปากกัดปลายชุดของซินเยว่ทำท่าจะลากนางให้เข้าไปในกระท่อม "เจ้าจะให้ข้าเข้าไปในนั้นหรือ จะได้อย่างไรบ้านของใครก็ไม่รู้แล้วเก่าขนาดนั้นเกิดพังลงมาทับข้าจะทำอย่างไร" ซินเยว่ส่ายหน้าปฏิเสธมัน เจ้าก้อนขนพยักหน้าแล้วทำเสียงจิ๊จ๊ะ เหมือนพูดกับซินเยว่ นางมองไปที่กระท่อมเก่าอย่างชั่งใจแล้วลองเปิดประตูเข้าไป เมื่อประตูเปิดออกพลันมีสายลมวูบหนึ่งพัดมาปะทะใบหน้านางเบาๆ มันเย็นสบายทำให้รู้สึกสดชื่นผิดกับบรรยากาศด้านนอกลิบลับ มองจากด้านนอกกระท่อมหลังเล็กนิดเดียวแต่พอเข้ามาด้านในกลายเป็นห้องโถงกว้างกว่าที่เห็นภายนอกลิบลับ ริมผนังมีโต๊ะเก้าอี้ชั้นวางหนังสือและชั้นวางขวดยาที่ทำจากไม้เนื้อแข็งชั้นดี มีเตียงนอนเล็กๆ ติดกับหน้าต่าง ซินเยว่เดินสำรวจดูภายในห้องอย่างละเอียด ภายนอกดูเหมือนจะสกปรกแต่ข้างในกลับสะอาดกว่าที่เห็น เจ้าตัวน้อยส่งเสียงจิ๊จ๊ะเรียกนางแล้วใช้อุ้งเท้าหน้าอุ้มขวดยาที่ใหญ่เท่าตัวมันส่งให้ซินเยว่ มันใช้ปากเปิดจุกขวดแล้วเทยาเม็ดสีน้ำตาลคล้ายยาลูกกลอนมีกลิ่นหอมเย็น เม็ดเท่าลูกแก้วใส่มือซินเยว่แล้วทำท่าทางว่าให้นางกินเข้าไป ซินเยว่รับมาแต่ยังคงลังเลที่จะกิน จากประสบการณ์ที่นางได้รับมาก่อนที่จะมาเกิดใหม่ที่นี่ ทำให้นางหวาดระแวงและเกิดความลังเล "คงไม่ใช่ยาพิษหรอกนะ" ซินเยว่มองเจ้าก้อนขนที่กำลังจ้องนางอย่างลังเล แต่ความรู้สึกส่วนลึกของนางกำลังร่ำร้องบอกให้นางกลืนยาลูกกลอนเม็ดนั้นเข้าไป “เอาเถอะถ้าเป็นยาพิษก็แค่ตายอีกรอบ” ซินเยว่โยนยาเม็ดนั้นเข้าไปในปากพลันเกิดความรู้สึกแสบร้อนเหมือนไฟกำลังแผดเผาร่าง หัวใจของนางเต้นเเรงระรัวซินเยว่ใช้มือกุมไปที่หัวใจเพราะตอนนี้นางรู้สึกเหมือนมีไฟเผาไหม้อยู่ข้างใน ความรู้สึกเหมือนกำลังจะแหลกสลายเกิดขึ้นราวครึ่งเค่อ ตอนนี้ซินเยว่รู้สึกเหมือนมีของเหลวสีดำหนืดกลิ่นเหม็นคละคลุ้งไหลออกตามรูขุมขนของนาง ไม่นานซินเยว่ก็กระอักเลือดสีดำออกมากองโต ทว่าร่างกายของนางรู้สึกเบาสบายเหมือนจะลอยได้ ผิวหนังที่เคยหยาบกร้านกลับมาชุ่มชื้นนุ่มเนียนประดุจหยก เเขนที่เล็กแห้งเหมือนไม้ตะเกียบกลับมาอวบอิ่มสุขภาพดี เส้นผมสีดำที่เคยเเห้งเเข็งกลับเงางามนุ่มดุจไหมชั้นดี "เหม็นชะมัดข้าต้องอาบน้ำ"