ตอนที่ 3 ทวีปชิวหลิง

"เฮ้อ!!!แล้วแบบนี้จะเอาไงต่อพรุ่งนี้ค่อยคิดละกัน" ยกมือปิดปากหาวซินเยว่ก็เข้าสู่นิทราทันที เสียงดังกุกกักอยู่ด้านนอกปลุกให้ซินเยว่งัวเงียตื่น เป็นฮุ่ยหลิงที่กำลังเดินถือถังไม้ใส่น้ำเข้ามาในห้อง ฮุ่ยหลิงเมื่อเห็นว่าซินเยว่ตื่นแล้วจึงรีบเข้าไปประคองให้นางลุกขึ้นนั่ง "คุณหนูเจ้าคะนี่พึ่งจะยามเหม่า (05.00-06.59น.) เองท่านนอนพักอีกสักหน่อยประเดี๋ยวบ่าวจะไปยกข้าวต้มมาให้" ซินเยว่เลิกคิ้วมองฮุ่ยหลิงเล็กน้อย "ไม่เป็นไรฉัน..เอ่อข้าตื่นแล้วข้าอยากอาบน้ำตอนนี้เหนียวตัวมากเลย" ซินเยว่บิดตัวไปมาเบาๆ บอกความต้องการแก่ฮุ่ยหลิง "แต่ว่าหลังของคุณหนูตอนนี้ยังมีแผลอยู่นะเจ้าคะท่านหมอบอกว่าห้ามโดนน้ำโดยเด็ดขาดมิเช่นนั้นจะอักเสบได้ บ่าวว่าคุณหนูล้างหน้าแล้วเช็ดตัวดีหรือไม่เดี๋ยวบ่าวช่วยเจ้าค่ะ" ซินเยว่พยักหน้าแล้วขยับตัวนั่งให้มั่นคงกว่าเดิมเตรียมจะล้างหน้าและเมื่อก้มหน้ามองตัวเองในน้ำก็ตกใจจนร้องเสียงหลง "เฮ้ย!!!" เหมือนซินเยว่จะเห็นหน้าตัวเองตอนช่วงอายุสิบห้าสิบหก แต่ใบหน้านี้ค่อนข้างซูบตอบแต่เป็นใบหน้าของเธอแน่ๆ "คุณหนูเป็นอะไรไปหรือเจ้าคะ" ฮุ่ยหลิงเดินเข้ามาพร้อมถังน้ำอีกใบและผ้าที่จะนำมาเช็ดตัวให้กับเจ้านายของตน ซินเยว่เมื่อเห็นหน้าตัวเองในน้ำจึงเงยหน้าขึ้นถามฮุ่ยหลิงว่า "เจ้าชื่ออะไรนะแล้วข้าอายุเท่าไหร่ที่นี่คือที่ไหน...." และอีกหลายๆ คำถามที่ซินเยว่ถามออกไปจนคนฟังไม่เเน่ใจว่านางถามอะไรไปบ้าง ฮุ่ยหลิงทำสีหน้างงงันกับคำถามของนางแต่ก็ตอบออกไปเบาๆ ว่า "บ่าวมีนามว่าฮุ่ยหลิงอายุสิบสี่ปีส่วนคุณหนูอายุสิบห้าเจ้าค่ะที่นี่ก็จวนแม่ทัพหยาง บิดาของท่าน'หยางจิ่งเทียน ' ทำไมคุณหนูถามบ่าวเช่นนั้นล่ะเจ้าคะ" "เอ่อ...เหมือนว่าความทรงจำบางส่วนของข้าจะหายไปคงเป็นเพราะข้าป่วยเลยทำให้หลงๆ ลืมๆ เจ้าช่วยเล่าเกี่ยวกับตัวข้าและครอบครัวให้ข้าฟังได้หรือไม่เผื่อว่าความทรงจำของข้าจะกลับมา" ซินเยว่แถออกไปส่งๆ เพราะตอนนี้คิดไม่ทันเลยหาทางเอาตัวรอดไปก่อนรอให้ร่างกายหายดีค่อยหาคำตอบว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง กันแน่ เมื่อซินเยว่ล้างหน้าเช็ดตัวเสร็จฮุ่ยหลิงก็ยกข้าวต้มน้ำใสกับยาขมปี๋เข้ามา นางกินเข้าไปนิดหน่อยแล้วจึงดื่มยาตามฮุ่ยหลิงยกน้ำชาให้นางล้างปากแก้ขมจากนั้นจึงยกถ้วยยาออกไป ซินเยว่นั่งรอให้ฮุ่ยหลิงกลับมาเพื่อจะได้ถามไถ่เรื่องราวต่างๆ ที่นางได้เกริ่นไว้ก่อนหน้านี้ แต่ฮุ่ยหลิงยังไม่ทันได้กลับมานางก็ได้ยินเสียงโวยวายด้านนอกจึงเปิดประตูออกไปดู ด้านหน้าเรือนหลังเล็กที่ดูซอมซ่อแทบจะพังลงมาทับผู้อาศัยอยู่ด้านใน ทุกครั้งที่มีลมพัดจะมีเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดตามมา เด็กสาวหน้าตาน่ารักแต่งกายด้วยชุดฮั่นฝูสีแดงปักลายดอก เหมยฮวาดูสดใส ไว้ผมหน้าม้าถักเปียสองข้างแล้วมัดรวบคล้ายทรงนางเซียน อายุราวสิบสี่สิบห้าแต่ใบหน้ากลับบิดเบี้ยวเพราะความโกรธ นางคือ'หยางหลันฮวา' น้องสาวต่างมารดาของหยางซินเยว่ หยางหลันฮวายืนชี้นิ้วอย่างเกรี้ยวกราดสั่งการให้หญิงสาวอีกสองคนอายุราวยี่สิบปีจับฮุ่ยหลิงเอาไว้ "นางไพร่เป็นเเค่ขี้ข้าบังอาจมาขวางทางข้าอย่างนั้นหรือ จิงอี ลี่หลิน ตบปากสั่งสอนนางบ่าวไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงคนนี้ซะ" จิงอีตบหน้าฮุ่ยหลิงสองทีอย่างเต็มแรงแต่จู่ๆ ก็มีน้ำเย็นสาดใส่พวกนางทั้งสามคนเสียงกรีดร้องโวยวายขึ้นทันทีเพราะความเย็น "อ๊าย....ใครมันกล้าบังอาจสาดน้ำเย็นใส่ข้า" เมื่อทั้งสี่คนหันมาก็พบกับซินเยว่ถือถังน้ำยืนพิงกรอบประตูด้วยใบหน้าซีดขาว มองพวกนางด้วยสายตาเฉยเมย "หยางซินเยว่เจ้าบังอาจสาดน้ำใส่ข้า เจ้าอยากโดนเเส้ม้าเฆี่ยนจนตายมากใช่หรือไม่ วันนี้ข้าจะให้เจ้าได้ลิ้มรสเเซ่ม้าอีกครั้งจะได้ไม่ลืมว่ารสชาติของมันเป็นเช่นไร" หยางหลันฮวาด่าทอผรุสวาทใบหน้าบิดเบี้ยวไม่หลงเหลือความงามอีกต่อไป นางใช้สายตามองซินเยว่ด้วยความเกลียดชัง เมื่อซินเยว่ได้ยินเช่นนั้นนางก็รู้ทันทีว่าใครคือคนที่ทำให้ร่างของนางเจ็บระบมจนถึงตอนนี้ เรื่องแบบนี้ถ้านางไม่ตอบแทนจะเสียน้ำใจเอาได้ รอก่อนเถอะรอให้แข็งแรงมากกว่านี้นางจะสนองพระเดชพระคุณให้ถึงใจ ซินเยว่กระตุกยิ้มมุมปากเอ่ยขึ้นมาเรียบๆ อย่างไม่ใส่ใจในน้ำเสียงอันเกรี้ยวกราดของหยางหลันฮวา "นึกว่าหมากัดกันเลยสาดน้ำให้เเยก โดนน้ำสาดไปแล้วก็แยกย้ายเสียทีหรืออยากโดนอีกถัง" พูดจบซินเยว่ก็โยนถังน้ำไปที่เท้าของพวกนาง แล้วเดินหันหลังกลับเข้าเรือนพยักหน้าให้ฮุ่ยหลิงเดินตามมาโดยไม่สนใจพวกนางอีก ตอนนี้นางยังไม่เเข็งเเรงพอจะสู้กับใครได้ต้องขอชิ่งไปก่อน "เจ้าสวะอย่าคิดว่าจะหนีไปได้นะ" เด็กสาวจะตามเข้าไปเอาเรื่องซินเยว่ในเรือนแต่ถูกบ่าวทั้งสองห้ามเอาไว้ "คุณหนูรองเจ้าคะบ่าวว่าเรากลับกันก่อนเถอะเจ้าค่ะถ้ามีเรื่องอีกคราวนี้ท่านแม่ทัพต้องลงโทษคุณหนูแน่ๆ บ่าวว่าเราหาทางทำให้พวกนางถูกขับออกจากจวนตระกูลหยางไม่ดีกว่าหรือ ฮูหยินรองก็จะได้เลื่อนขั้นเป็นฮูหยินใหญ่ส่วนคุณหนูเองก็จะได้เป็นคุณหนูใหญ่ของจวน แล้วการหมั้นหมายกับองค์ชายสามก็จะต้องตกเป็นของคุณหนูอย่างไรเล่าเจ้าคะ" หยางหลันฮวาได้ยินดังนั้นก็รู้สึกอารมณ์เย็นลงเล็กน้อยเมื่อนึกถึงใบหน้าอันหล่อเหลาของชายที่นางหลงรักมานานหลายปี แต่เขากลับต้องกลายมาเป็นคู่หมายของคุณหนูใหญ่จวนแม่ทัพก็คือหยางซินเยว่หญิงอัปลักษณ์คนนั้น "ถ้าไม่มีหยางซินเยว่กับแม่ของมันสักคนข้าก็คงไม่ต้องกลายมาเป็นลูกอนุเช่นทุกวันนี้ ข้าเหนือกว่ามันทุกอย่างเศษสวะอย่างมันมีสิ่งใดเทียบข้าได้เหตุใดมันถึงได้เป็นคู่หมั้นขององค์ชายสาม เพียงแค่เพราะมันเกิดก่อนไม่กี่เดือนอย่างนั้นหรือ" หยางหลันฮวามองไปยังเรือนของซินเยว่ด้วยสายตาเกลียดชังนางสะบัดเเขนเสื้อแล้วหมุนตัวเดินจากไปอย่างหัวเสีย เมื่อเสียงด้านนอกเงียบลงฮุ่ยหลิงจึงเดินเข้ามาในห้อง ใบหน้าของนางมีรอยบวมเเดงของฝ่ามือทั้งสองแก้ม ซินเยว่เห็นดังนั้นก็ถอนหายใจออกมายาวๆ