ตอนที่ 6 เจ้าเป็นใคร

ยามจื่อ (23.00-24.59) ซินเยว่แต่งตัวด้วยชุดดำที่นางให้ฮุ่ยหลิงไปหามา นางรวบผมหางม้าขึ้นผูกด้วยผ้าสีดำจากนั้นนำหลัววั่งจื่อ (มะขาม) ที่ฮุ่ยหลิงแอบไปเอามาจากครัวใหญ่เมื่อตอนเย็นผสมน้ำแล้วคั้นเอาแต่เนื้อมาทาหน้าทาแขนจนเป็นสีกระดำกระด่างรอให้แห้งแล้ว จากนั้นจึงย่องไปที่กำแพงด้านหลังจวน ที่นางได้ดูลาดเลาไว้แล้วเมื่อตอนเย็น บริเวณมุมกำแพงด้านหลังมีเถาวัลย์และต้นไม้ขึ้นหนาทึบเพราะไม่ได้รับการดูแลเป็นเวลานาน ซินเยว่และฮุ่ยหลิงแหวกเถาวัลย์แล้วมุดลอดรอยแตกของกำแพงออกไปด้านนอกได้อย่างง่ายดาย บริเวณด้านหลังจวนแม่ทัพหยางมีต้นไม้ขึ้นประปราย เลยออกไปเป็นภูเขาลูกเล็กๆ มีต้นไม้ขึ้นหนาแน่น คืนนี้เป็นคืนพระจันทร์เต็มดวงทำให้มองเห็นบริเวณโดยรอบได้อย่างชัดเจนเสียงหรีดหริงเรไรดังระงมมีลมพัดผ่านเบาๆ ทำให้รู้สึกวังเวงอย่างไรชอบกล ทั้งสองขนลุกซู่ขึ้นมาพร้อมกันได้แต่มองหน้ากันไปมา "คุณหนูจะทำแบบนี้จริงๆ หรือเจ้าคะบ่าวว่ามันน่ากลัวเกินไป" ฮุ่ยหลิงพูดจบก็ขยับตัวเข้ามาจับแขนซินเยว่เอาไว้เเน่นแล้วกลอกตามองไปรอบๆ อย่างกล้าๆ กลัวๆ "วันนี่แหละดีอย่าขี้ขลาดนักเลยนำทางข้าไปที่โรงเตี๊ยมอันดับหนึ่งของที่นี่" ซินเยว่ดันหลังฮุ่ยหลิงให้ออกเดิน นางสองคนเดินลัดเลาะกำแพงด้านหลังจวนออกมาสักพักก็เจอกับถนนเส้นเล็กๆ ที่เป็นทางลัดเข้าสู่ใจกลางเมืองหลวง ถนนเส้นนี้ไม่ค่อยมีคนใช้เพราะเส้นทางเปลี่ยวและมีบรรดาขอทานมากมายที่จับจองใช้เป็นที่หลับนอน คล้ายๆ กับสลัมในเมืองหลวงของบางประเทศ ที่นางเคยเดินทางไปเมื่อต้องทำงานตามคำสั่งของสองสามีภรรยาเกา ด้านข้างมีเพิงที่มุงด้วยหญ้าแห้งประปรายตามรายทาง เมืองหลวงเเคว้นฉิงดูรุ่งเรืองเฟื่องฟูสิ่งปลูกสร้างทำด้วยไม้เป็นส่วนใหญ่ แต่ดูแข็งแรงทนทานคล้ายเมืองจีนโบราณที่เคยดูในหนังหรือ ซีรีส์ย้อนยุค รอบด้านเงียบสงัดเพราะดึกมากแล้วได้ยินเพียงแว่วเสียงคนเดินยามขานบอกเวลา ซินเยว่ในชุดสีดำดูทะมัดทะแมงเดินตามถนนในเมืองหลวงอย่างไม่รีบร้อนท่าทางเอื่อยเฉื่อยสบายอารมณ์ยิ่ง ใช้เวลาเพียงหนึ่งเค่อ (15นาที) ก็มาถึงโรงเตี๊ยมที่หมายตา "ถึงแล้วเจ้าค่ะคุณหนูที่นี่แหละโรงเตี๊ยม 'เทียนหลง' โรงเตี๊ยมอันดับหนึ่งในเมืองหลวง" ฮุ่ยหลิงกระซิบเบาๆ ทั้งสองคนยืนหลบอยู่ในมุมมืด "สมเป็นโรงเตี๊ยมอันดับหนึ่งเจ้ารอข้าอยู่ที่นี่ ข้าไปเดี๋ยวเดียว อย่าให้ใครเห็นเล่าหลบให้ดี" ซินเยว่มองไปรอบๆ หาทางหนีทีไล่ไว้เผื่อโดนจับได้เพราะที่นี่ไม่เหมือนที่ที่นางจากมา ด้านหน้าทางเข้ามียามเฝ้าอยู่สองคน ซินเยว่เดินลัดเลาะเข้าตรอกเล็กๆ ด้านข้างโรงเตี๊ยมจนถึงด้านหลัง มีกำแพงสูงล้อมรอบด้านแต่ไม่เป็นปัญหาสำหรับซินเยว่เพราะนางถูกฝึกมาทุกรูปแบบตั้งแต่ห้าขวบ เพื่อให้เป็นนักโจรกรรมฝีมือดีและดูเหมือนนางจะมีพรสวรรค์ในด้านนี้ ตรงหัวมุมกำแพงมีต้นไม้ใหญ่ขึ้นด้านข้างซินเยว่ปีนขึ้นต้นไม้แล้วกระโดดเกาะกำแพง ปีนเข้าไปด้านในได้อย่างง่ายดาย นางมองซ้ายขวาเห็นว่าไม่มีใครจึงแอบเข้าไปด้านหลังปีนขึ้นชั้นสองที่มีระเบียงยื่นออกมา ตามคำบอกเล่าของฮุ่ยหลิง โรงเตี๊ยมเทียนหลงมีสี่ชั้นนางคิดว่าชั้นบนสุดเป็นห้องพิเศษที่คหบดีคนมีเงินเข้าพักหรือพวกองค์ชายองค์หญิง ขุนนางตระกูลใหญ่ส่วนมากจะนัดเจอกันที่นี่ ซินเยว่ใช้ทักษะที่เรียนรู้มาจากโลกเก่าอย่างชำนาญ ถึงแม้ว่าร่างกายของหยางซินเยว่จะไม่เเข็งเเรงเท่าร่างเก่าของนางแต่ก็เล็กกะทัดรัด ทำให้การปีนป่ายไม่ใช่เรื่องที่เป็นปัญหา เมื่อถึงระเบียงชั้นสี่ซินเยว่จุดกำยานยาสลบ ที่นางทำขึ้นเองจากสมุนไพรง่ายๆ ที่ให้ฮุ่ยหลิงไปซื้อมาจากร้านขายสมุนไพร นับเป็นความโชคดีของซินเยว่ที่นางชอบอ่านตำราสมุนไพรและสนใจการปรุงยา เพราะนางชอบออกปฏิบัติงานคนเดียวจึงต้องมีอะไรไว้ทุ่นแรงสักหน่อยไม่เพียงยาสลบที่นางสามารถปรุงขึ้นมาได้ยังมียาอีกหลายตัวที่นางสามารถทำได้ขอเพียงมีวัตถุดิบเท่านั้น นี่ต้องขอบคุณสองสามีภรรยาแซ่เกาที่เคี่ยวเข็ญซินเยว่ตั้งแต่ยังเล็ก พึ่งผู้อื่นหรือจะเท่าพึ่งพาตนเองเพื่อไม่ให้ทิ้งร่องรอยเอาไว้ทั้งยาและอุปกณ์อาวุธซินเยว่เป็นผู้ที่ทำมันขึ้นมาด้วยตัวเอง หลังจากที่รอสักพักนางก็เปิดประตูอย่างแผ่วเบาเข้าไปสำรวจทีละห้องอย่าเงียบเชียบสมเป็นนักโจรกรรมมือฉกาจ นางกวาดทรัพย์ผู้เข้าพักลงในห่อผ้าที่นางเย็บเองลักษณะคล้ายย่ามในโลกเก่า หลังจากดูทุกห้องแล้วเดินมาถึงห้องสุดท้ายนางค่อยๆ แง้มประตูเปิดออกเล็กน้อยให้เเสงจันทร์ลอดเข้ามาข้างในแล้วจุดกำยานยาสลบโยนเข้าไปในห้องรอสักพักนางจึงเดินเข้าไปด้านใน ซินเยว่สังเกตว่าห้องนี้ตกแต่งอย่างหรูหราด้วยของประดับที่ดูราคาแพง ส่วนของห้องนอนแยกจากห้องรับเเขกมีห้องอาบน้ำแยกไปอีกด้านซินเยว่สอดส่ายสายตามองหาของมีค่าที่นางน่าจะหยิบฉวยไปได้ เดินเข้าไปด้านในสุดเป็นเตียงนอน ด้านข้างมีตู้สี่เหลี่ยมไม่สูงนักไว้เก็บของนางค่อยๆ เปิดออกข้างในไม่มีอะไรเลย "ทำไมรู้สึกว่ามันมีอะไรแปลกๆ นะ" ซินเยว่พึมพำกับตัวเองเบาๆ และอยู่ๆ นางก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบกำลังจะหันกลับไปมอง พลันมีกระบีสีเงินวาววับพาดมาที่คอของนางซินเยว่สะดุ้งเฮือกหัวใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม 'เเย่แล้วโดนจับได้ตายแน่ๆ' แสงสีเงินสะท้อนกับแสงจันทร์สว่างวาบสะท้อนเข้ามาในดวงตาหงส์ ความเย็นเยียบของกระบี่ที่พาดอยู่ที่ลำคอทำให้ซินเยว่ไม่กล้าขยับตัว ได้ยินเพียงเสียงหัวใจตัวเองที่กำลังเต้นโครมครามนี่เป็นครั้งแรกที่นางทำงานพลาด ถูกจับได้แล้วตอนนี้ในหัวของซินเยว่ขาวโพลนไปหมดลืมคิดกระทั่งต้องหาทางออกให้ตนเอง "เจ้าเป็นใคร" "ข้าเป็นคนทำความสะอาด" ซินเยว่ตอบออกไปโดยไม่ทันได้คิดลืมไปว่าตอนนี้เวลาไหน ไม่มีเสียงตอบกลับจากบุคคลด้านหลัง ซินเยว่หันกลับไปมองช้าๆ บุรุษผิวเข้มรูปร่างสูงใหญ่อายุราวๆ ยี่สิบปีแต่งกายด้วยชุดจีนโบราณสีน้ำเงินตัดเย็บอย่างดี รวบผมสูงหน้าตาหล่อเหลาคมคาย กำลังถือกระบี่พาดไว้ที่คอของนาง ซินเยว่แอบกลืนน้ำลายลงคอ "คุณชาย.....คือ....ข้าเข้าห้องผิดถ้าข้ารบกวนท่านข้าต้องขออภัย" ซินเยว่ยกมือมองข้างขึ้นเป็นสัญลักษญ์ว่ายอมแพ้ นางเหลือบตามองเขาเล็กน้อยแต่อีกฝ่ายยังคงยืนนิ่งอยู่ในท่าเดิม