ตอนที่ 7 ก่อเรื่องวุ่นวาย

ทุกอย่างเงียบ!! จนนางแทบอยากจะหยุดหายใจ "เอ่อ ถ...ถ้าท่านไม่มีอะไรแล้วเช่นนั้นข้าต้องขอตัว" ซินเยว่ใช้นิ้วดันกระบี่ออกจากคอแล้วเดินไปทางระเบียงช้าๆ นางกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจวกกลับมาเล่นงานนางอีก "เจ้าไปผิดทาง" เสียงทุ้มดังขึ้นที่ด้านหลังของนาง "อ่อ! ประตูอยู่อีกด้านขอบคุณ คุณชายที่เตือนข้า" ซินเยว่พุ่งออกนอกประตูไปอย่างรวดเร็ว นางรีบหลบออกทางด้านหลังโรงเตี๊ยมตรงไปหาฮุ่ยหลิงที่กำลังรออยู่ คล้อยหลังหญิงสาวเสียงเย็นทุ้มต่ำดังออกมาจากมุมมืดภายในห้อง "ตามไป" บุรุษชุดน้ำเงินมองบุรุษปริศนาในความมืดด้วยสายตาไม่เข้าใจ "นางไม่มีพลังปราณนะขอรับ หรือว่านางจะเป็น......" บุรุษชุดน้ำเงินคาดเดาตัวตนของสตรีที่พึ่งออกจากห้องไป "อืม.... ตามนางไป" เสียงเย็นกดต่ำยิ่งกว่าเดิม "ขอรับนายท่าน" บุรุษชุดน้ำเงินขานรับแล้วหายวับไปทันที "ข้ามาแล้วฮุ่ยหลิงเจ้าอยู่ไหน" ซินเยว่เรียกหาสาวใช้เบาๆ ตรงที่นางได้นัดเอาไว้ "เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะคุณหนูเรียบร้อยดีหรือไม่" ฮุ่ยหลิงออกมาจากที่ซ่อนและสำรวจดูร่างกายคุณหนูของนางเมื่อเห็นว่าไม่มีส่วนใดบุบสลายนางก็เบาใจ "กลับได้แล้วเดี๋ยวข้าเล่าให้ฟังแถวนี้ไม่ปลอดภัย" สองนายบ่าวรีบสาวเท้าเดินกลับทางเดิมที่ออกมาเมื่อกลับถึงจวนตระกูลหยางก็เข้าสู่ปลายยามโฉ่ว (01.00-02.59) แล้ว ก่อนกลับเข้าไปจวน ซินเยว่ทำการฝังของมีค่าที่พวกนางขโมยมาจากลูกค้าในโรงเตี๊ยมไว้ใกล้กับต้นไม้ใหญ่ในป่า "ฝังไว้ที่นี่แหละอันตรายเกินไปถ้าเอาติดตัวเข้าไปด้วย รอเราออกไปจากที่นี่เมื่อใดค่อยมาขุดไปขาย" หลังจากที่กลับเข้ามาในจวนตระกูลหยางด้วยทางเดิมที่ออกไปนางก็บอกให้ฮุ่ยหลิงกลับไปพักผ่อนพรุ่งนี้ค่อยคุยกัน ซินเยว่เปลี่ยนชุดสีดำ เอาไปซ่อนไว้แล้วเปลี่ยนเป็นชุดนอนผ้าฝ้ายเนื้อหยาบจากนั้นก็ล้มตัวลงนอนแล้วหลับไปทันทีโดยลืมไปว่าตนได้เจอกับใครในคืนนี้ ปลายยามซื่อ (09.00-10.59) ซินเยว่งัวเงียตื่นเพราะเสียงดัง ด้านนอก "ออกมาพบข้าเดี๋ยวนี้นะนางสวะซินเยว่อย่าคิดว่ามุดหัวอยู่แต่ในเรือนผุๆ ของเจ้าแล้วข้าจะไม่สามารถทำอะไรเจ้าได้" ซินเยว่เดินงัวเงียออกมาด้านนอก โดยลืมไปว่าตนยังไม่ได้ล้าง หลัววั่งจื่อออกจากใบหน้า "มีอันใด" ซินเยว่เอ่ยถามเสียงเรียบ ไร้ความสนใจต่อผู้ที่มาใหม่ เมื่อคืนกลับมาถึงจวนสกุลหยางก็เกือบเช้าแล้วตอนนี้นางยังง่วงอยู่นะ รีบพูดแล้วรีบไสหัวไปซะที "เจ้า...สตรีอัปลักษณ์เจ้าไม่มีสิทธิ์ใช้น้ำเสียงเช่นนี้กับข้า ตัวสวะไร้ค่าเช่นเจ้าสมควรตายไปซะ" หยางหลันฮวามองซินเยว่ด้วยสายตาเหยียดหยามและเกลียดชัง ใบหน้าที่งดงามของนางบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ "เจ้ามันตัวไร้ค่าไม่คู่ควรกับองค์ชายสามเจ้ากับแม่ของเจ้ามันเป็นเพียงแค่ขยะ" ซินเยว่ขมวดคิ้วทันทีเมื่อนางได้ยินหยางหลันฮวากล่าวเหยียดหยามมารดาของนาง "พูดจบหรือยังถ้าพูดจบแล้วก็เชิญไสหัวไป" ซินเยว่หันหลังกำลังจะเดินหนี นางไม่อยากจะเสียเวลามาสนใจน้องสาวต่างมารดาที่นางไม่รู้จักคนนี้ 'พวกประสาทมาหาเรื่องแต่เช้า' หยางหลันฮวาคว้าแขนนางเอาไว้ "เจ้าคิดจะหนีไปที่ใดทั้งเจ้าและแม่ของเจ้าก็เป็นพวกเศษสวะเหมือนกันหึ! เพราะพวกเจ้าทั้งสองคนเป็นพวกไร้ค่าท่านพ่อจึงไม่เคยไยดีสักครั้ง อีกไม่นานท่านพ่อจะต้องขับไล่เจ้าสองแม่ลูกออกไปจากจวนตระกูลหยางอย่างแน่นอน” ซินเยว่หมุนตัวต่อยเข้าที่ใบหน้าของหยางหลันฮวาเต็มแรง "เจ้าจะด่าว่าข้าอย่างไรข้าไม่ว่าแต่อย่าได้มาลามปามถึงท่านแม่ของข้า...เจ้ามันสมควรโดน" หยางหลันฮวากรีดร้องด้วยความโกรธแววตาของนางวาวโรจน์ด้วยความอำมหิต "เจ้ากล้าทำร้ายข้า" หยางหลันฮวาซัดพลังปราณสีเหลืองใส่ซินเยว่ด้วยความโกรธแค้น แรงกระแทกของพลังซัดซินเยว่กระเด็นชนเสาด้านหน้าเรือนนางกระอักเลือดออกมาคำโตแล้วสลบไปทันที ฮุ่ยหลิงไปรับอาหารที่ครัวใหญ่ทันได้เห็นซินเยว่กำลังถูกทำร้ายนางทิ้งชามข้าวต้มรีบวิ่งเข้าไปประคองซินเยว่ขึ้นมาทันที "คุณหนูรองเหตุใดท่านจึงทำเช่นนี้ท่านคิดจะฆ่าคุณหนูใหญ่จริงๆ ใช่หรือไม่ ท่านก็รู้ว่านางไร้พลัง" ฮุ่ยหลิงร้องไห้โฮเสียงดังกอดร่างของซินเยว่เอาไว้ บ่าวสองคนที่ติดตามหยางหลันฮวาคิดในใจว่าแย่แน่ถ้าคุณหนูรองฆ่าคุณหนูใหญ่ตาย คนที่รับโทษคงไม่พ้นพวกตนถึงหยางซินเยว่จะเป็นแค่สวะเเต่นางก็ยังคงเป็นคุณหนูใหญ่ของจวนแม่ทัพ จิงอีจึงรีบวิ่งไปตามเซวี่ยฟังเฟยให้รีบมาดูซินเยว่ หลังจากซินเยว่โดนพลังของหยางหลันฮวาซัดกระเด็นนางกลับไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด 'นี่มันเกิดอะไรขึ้นอีกเนี่ยหรือว่าเราตายอีกรอบแล้ว' ซินเยว่มองไปรอบๆ เห็นหญิงสาวนางหนึ่งนั่งหันหลังให้จึงเดินเข้าไปถาม "ขอโทษนะไม่ทราบว่าที่นี่คือที่ไหน" เมื่อหญิงสาวนางนั้นหันมาซินเยว่ถึงกับตกใจ เพราะนางมีใบหน้าที่เหมือนซินเยว่มากคล้ายกับว่านางกำลังส่องกระจกเงา หญิงสาวใบหน้างดงามผิวขาวผ่องจนแทบเปล่งแสงออกมา ดวงตากลมโตสองชั้นเป็นประกายเหมือนมีดวงดาวนับล้านกำลังส่องสว่างระยิบระยับอยู่ในนั้นทำให้มองแล้วรู้สึกหลงใหล ขนตางอนเป็นแพหนาทั้งบนล่างเมื่อนางกะพริบตาคล้ายผีเสื้อกระพือปีก ริมฝีปากรูปกระจับอวบอิ่มสีเเดงระเรื่ออย่างเป็นธรรมชาติ ใบหน้าเล็กรูปไข่ได้สัดส่วนสวยงาม จมูกโด่งปลายเชิดบ่งบอกถึงความเอาแต่ใจ 'ปกติแล้วเราสวยขนาดนี้เลยหรือ' ซินเยว่คิดในใจ "เจ้ากลับมาแล้วหรือ" เสียงใสดั่งกระดิ่งเงินเอื้อนเอ่ยนุ่มนวลชวนให้คนฟังรู้สึกเคลิบเคลิ้ม "กลับมา....หมายความว่ายังไง" นางเดินเข้ามาหาซินเยว่เอื้อมมือโอบกอดนางเอาไว้แล้วเอ่ยเสียงนุ่มนวลบางเบา "สิ้นสุดการรอคอยที่แสนยาวนานของข้าแล้ว" เมื่อเอ่ยจบร่างของหญิงสาวก็หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันกับซินเยว่ นางตกตะลึงแทบสิ้นสติ ก่อนหน้าที่จะเกิดเรื่อง หยางจิ่งเทียนพูดกับมู่เซี่ยอี่ในโถงรับแขกเรื่องฮ่องเต้ต้องการให้องค์ชายสามหมั้นหมายกับคุณหนูใหญ่ตระกูล หยางแต่หยางหลันฮวาบังเอิญผ่านมาได้ยินเข้า ความโกรธเกลียดที่นางมีต่อหยางซินเยว่ยิ่งเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม หยางหลันฮวาน้อยใจเหตุใดบิดาของนางถึงต้องให้นางสวะนั่นหมั้นหมายกับองค์ชายสามบุรุษที่นางมีใจปฏิพัทธ์มาหลายปี และนั่นเป็นเหตุผลที่หยางหลันฮวามาอาละวาดใส่ซินเยว่ที่เรือน หลังจากที่เซวี่ยฟังเฟยได้ทราบข่าวว่าซินเยว่ถูกหยางหลันฮวาทำร้ายนางก็รีบกลับมาที่จวนทันที เมื่อนางกลับมาเห็นสภาพบุตรสาวที่นอนเลือดอาบไปทั่วร่างไร้ลมหายใจเซวี่ยฟังเฟยแทบหัวใจหยุดเต้น