ตอนที่ 10 ไปสืบเรื่องของนางมา

"เท่านี้" "เอ่อ!!...." เหตุใดนายท่านถึงได้สนใจหญิงอัปลักษณ์ที่ไม่มีแม้แต่พลังปราณซ้ำยังทำตัวเป็นตีนแมวเช่นนางด้วยนะ จวนแม่ทัพหยางยากจนถึงเพียงนั้นหรือนางถึงได้ออกมาขโมยของในโรงเตี๊ยมเช่นนี้ ชายชุดน้ำเงินอยู่ในภวังค์ความคิดของตนเอง โดยลืมไปว่านายของเขากำลังนั่งรอฟังอยู่ตรงหน้า บุรุษผมสีเงินแผ่กลิ่นอายเย็นเยียบกดข่ม บุรุษชุดสีน้ำเงินกระอักเลือดออกมาคำโตเพราะไม่สามารถทนแรงกดดันของพลังมหาศาลที่ไม่สามารถวัดค่าได้ของเขา แม้พลังของบุรุษชุดสีน้ำเงินจะอยู่ขั้นหยวนหยิงแต่เมื่ออยู่ต่อหน้านายท่านแล้ว เหมือนเขาเป็นเพียงมดปลวกที่ไร้ค่าเท่านั้น "เยี่ยจื่อลงโทษตัวเองซะ" บุรุษผมสีเงินไม่แม้แต่จะเหลือบตามององครักษ์ข้างกายคำสั่งของเขาถือเป็นที่สุด เมื่อทำงานไม่ได้ดั่งที่เขาต้องการก็ย่อมต้องรับโทษนี่เป็นกฎที่มีมาช้านาน "ขอรับ ขอบคุณนายท่านที่เมตตา" เยี่ยจื่อคุกเข่าลงข้างหนึ่งยกกำปั้นขวาขึ้นแนบอกซ้ายทำท่าคารวะแล้วหายวับไป "เยี่ยเฉิง" สิ้นเสียงเขาบุรุษชุดสีดำใบหน้าเย็นชาผิวขาวราวหิมะสูงใหญ่ไม่แพ้เยี่ยจื่อคุกเข่าลงตรงหน้าชายผมสีเงิน "ไปสืบมา" เขาเพียงพยักหน้าแล้วหายตัวไปทันที เยี่ยจื่อและเยี่เฉิงเป็นองครักษ์คนสนิทที่อยู่ข้างกายเขามานาน แต่เยี่ยจื่อกลับไม่เคยทำงานได้เรียบร้อยเช่นเยี่ยเฉิงสักครั้ง เขาถูกนายท่านลงโทษบ่อยที่สุดแต่เขาก็ยังคงได้อยู่ข้างกายนายท่านเหมือนเดิม นั่นเป็นเรื่องที่น่าแปลกใจสำหรับองครักษ์เงาอีกหลายคน ยามห้าย (21.00-22.59) ซินเยว่ออกจากถ้ำมาคนเดียวอย่างเงียบๆ นางเดินลัดเลาะไปด้านหลังจวนแม่ทัพหยาง ขุดเอาย่ามที่ฝังดินไว้แล้วลอดเข้าไปตรงรอยแตกที่กำแพงหลังเรือนท้ายจวน ซินเยว่หยุดดูอยู่หลังพุ่มไม้สักพัก ไม่เห็นองครักษ์เดินตรวจตราจึงลอบเข้าไปในครัวใหญ่ ห้องครัวมีเพียงตะเกียงจุดไว้เพียงหนึ่งดวง ห้องฝั่งซ้ายมือจะเป็นห้องที่มีเอาไว้สำหรับบ่าวที่นอนเฝ้าห้องครัว ซินเยว่มองไปที่โอ่งดินเผาขนาดใหญ่มีฝาปิด นางล้วงเอาขวดยาขนาดเล็กออกจากอกเสื้อเเล้วเปิดจุกเทเม็ดยาลูกกลอนลงในโอ่งดินเผา ยาเม็ดเมื่อโดนน้ำก็ละลายในทันที "หึหึ นี่แค่ของฝากเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น" ซินเยว่ล้วงเอาขวดยาอีกขวดออกมาเปิดจุกฝาออกมีกลิ่นหอมอ่อนโชยออกมาเบาๆ "อันนี้สิของจริง ข้าอยากจะรู้นักถ้าพวกเจ้าไม่มีพลังปราณจะยังมีใครเกรงกลัวจวนแม่ทัพหยางของพวกเจ้าอีก ลองเป็นสวะสักหกเดือนดูดีหรือไม่พวกเจ้าจะได้รับรู้ถึงความรู้สึกของหยางซินเยว่" ปากพูดพึมพำมือก็เทเม็ดยาลงน้ำ โอสถสลายปราณชั่วคราวที่ซินเยว่ทำเล่นๆ หลังจากที่ฟื้นขึ้นมาถ้าหากสำนักแพทย์โอสถรู้ว่านี่เป็นเพียงยาที่นางหลอมขึ้นมาเล่นๆ พวกเขาคงจะอยากวิ่งเอาหัวชนเสาตายเเน่ๆ เพราะกว่าคนหนึ่งคนจะสามารถปรุงยาหรือหลอมโอสถขั้นแรกได้นั้นต้องใช้เวลานานนับปี แต่นั่นสำหรับคนที่ถูกเรียกว่าอัจฉริยะแต่สำหรับซินเยว่ที่ไม่รู้เรื่องนั้นนางย่อมไม่สนใจอยู่แล้ว หนังสือสมุนไพรและวิธีปรุงยาหลอมโอสถ เป็นสินเดิมที่เซวี่ยฟังเฟยนำติดตัวมาด้วยแต่นางไม่เคยสนใจเปิดอ่านจึงเก็บไว้ในหีบเช่นนั้นจนกระทั่งซินเยว่ไปเปิดเจอเข้า นางจึงหยิบมาอ่านฆ่าเวลาช่วงรักษาตัว มียาบางตัวที่ซินเยว่ลองปรุงขึ้นมาเช่น โอสถสลายปราณชั่วคราวและยาถ่ายชนิดรุนแรงแต่ไร้สีไร้กลิ่นไม่สามารถตรวจสอบได้ ซินเยว่กลับมาในยามในยามเฉิน (07.00-08.59) เมื่อเซวี่ยฟังเฟยและฮุ่ยหลิงเห็นนางกลับมาก็รีบลุกเข้ามาดูว่านางได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่ ซินเยว่ยื่นห่อผ้าชุดสำเร็จรูปที่ซื้อมาให้ฮุ่ยหลิงกับเซวี่ยฟังเฟยคนละสองชุดแล้วหยิบเอาซาลาเปาออกมาจากถุงย่ามยื่นให้เซวี่ยฟังเฟย "ท่านแม่กับฮุ่ยหลิงทานซาลาเปานี่รองท้องไปก่อนนะเจ้าคะ" เซวี่ยฟังเฟยมองสิ่งของที่อยู่ในมือตน "แล้วลูกล่ะกินหรือยัง" เซวี่ยฟังเฟยถามซินเยว่ "ข้าทานเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ ท่านแม่ทานเถอะยังร้อนๆ เดียวข้าจะออกไปดูแถวนี้อีกเดี๋ยวข้ากลับมา" "ลูกน่าจะนอนพักสักหน่อยนะเยว่เอ๋อ" เซวี่ยฟังเฟยมองซินเยว่ด้วยสายตาเป็นห่วง "ไม่เป็นไรเจ้าค่ะลูกอยากเดินดูแถวนี้เผื่อได้ของกินเดี๋ยวค่อยกลับมานอน" พูดจบซินเยว่ก็เดินหายเข้าไปในป่า "เยว่เอ๋อของเเม่เปลี่ยนไป มากจริงๆ" นางพึมพำเบาๆ เซวี่ยฟังเฟยรู้สึกว่าบุตรสาวของนางเปลี่ยนไปจากที่เป็นคนเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ใบหน้าเศร้าสร้อยอยู่ตลอดเวลาคิดสิ่งใดก็ไม่เคยพูดออกมา ตอนนี้เยว่เอ๋อร่าเริงช่างพูดกว่าแต่ก่อนแถมยังดูพึ่งพาได้อีกด้วย "ฮูหยินบ่าวว่าเราไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดดีหรือไม่เมื่อถึงตอนนั้นคุณหนูอาจจะกลับมาแล้ว" "อืม" เซวี่ยฟังเฟยพยักหน้าตอบรับฮุ่ยหลิง จวนแม่ทัพหยาง ปลายยามเฉิน (7.00-9.00) หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว เจ้านายในจวนล้วนมีอาการท้องเสียแย่งกันวิ่งเข้าห้องปลดทุกข์ไม่เว้นแม้แต่บ่าวไพร่ กลายเป็นเรื่องโจษจันไปทั่วเมืองหลวง เรื่องนี้คงเป็นเรื่องให้ผู้คนในเมืองหลวงพูดถึงไปพักใหญ่โดยที่ตัวการอย่างซินเยว่ไม่ได้รับรู้เลย อีกทั้งเรื่องที่คนในตระกูลหยางไม่สามารถใช้พลังปราณได้ถูกปิดเป็นความลับบ่าวคนใหนกล้าเเพร่งพรายออกไปจะถูกโบยจนตาย ซินเยว่กลับมาที่ถ้ำพร้อมด้วยไก่ฟ้าขนม่วงสองตัวที่ถอนขนทำความสะอาดเรียบร้อยพร้อมกับกระบอกไม้ไผ่ใส่น้ำสะอาดไว้ดื่มสองกระบอก ซินเยว่นั่งย่างไก่จนสุกแล้วเซวี่ยฟังเฟยกับฮุ่ยหลิงถึงเดินกลับมาจากน้ำตก ทั้งสองได้เปลี่ยนชุดเรียบร้อยเป็นชุดสีฟ้าและสีเขียวใบไผ่เนื้อผ้าธรรมดาแบบที่ชาวบ้านทั่วไปใส่กัน "ท่านแม่นี่คือตั๋วเงินส่วนที่เหลือ" ซินเยว่ยื่นตั๋วเงินสี่ร้อยตำลึงให้เซวี่ยฟังเฟย