ตอนที่ 13 หมู่บ้านต้งเถียน

ชายแดนแคว้นฉิงมีป่าลึกลับแห่งหนึ่งชื่อว่า ป่ามืดสายหมอก ป่านี้กว้างใหญ่ไพศาลกินพื้นที่ด้านใต้ของแผ่นดินหลิงซวนทั้งหมด ภูเขาน้อยใหญ่สลับซับซ้อน น้อยคนนักจะกล้าเข้าไปจนถึงส่วนลึกของป่าเพราะที่นั่นมีสัตว์อสูรตั้งแต่ขั้นแปดขึ้นไปอาศัยอยู่มากมาย ป่ารอบนอกส่วนมากจะเป็นสัตว์อสูรขั้นหนึ่งถึงเจ็ดสวนสัตว์อสูรขั้นที่สูงกว่าขั้นเจ็ดอาศัยอยูส่วนลึกของป่ามืดสายหมอก ไม่ค่อยออกมาที่ป่ารอบนอกสักเท่าใด แต่ก็มีบางครั้งที่พวกมันออกมาทำลายเมืองที่อยู่ใกล้ชายขอบของป่า ดังนั้นแต่ละเมืองจึงมีสมาคมถูกจัดตั้งขึ้นเพื่อจัดการกับสัตว์อสูรที่ออกมาอาละวาด หนึ่งเดือนต่อมาซินเยว่เซวี่ยฟังเฟยและฮุ่ยหลิงเดินทางถึงเมือง เยว่กว่างเมืองเล็กๆ เมืองสุดท้ายของแคว้นฉิงที่ตั้งอยู่ติดชายแดนห่างไกลจากเมืองหลวงหลายพันลี้ ซินเยว่เลือกพักโรงเตี๊ยมในเมืองก่อนหนึ่งคืนเพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับเมืองนี้ ประชาชนเมืองเยว่กว่างส่วนมากมีอาชีพล่าสัตว์อสูรและหาสมุนไพรปราณและเมืองเยว่กว่างตั้งอยู่ติดกับป่ามืดสายหมอกทำให้มี ทรัพยากรอุดมสมบูรณ์ ทุกคนต่างมีพลังปราณไม่แปลกเลยที่จะกล้าอาศัยอยู่ใกล้ป่าที่มีสัตว์อสูรจำนวนมากเช่นนี้ เมื่อถึงโรงเตี๊ยมระดับกลางซินเยว่จัดการจ่ายค่าห้องพักสามห้อง "พี่ชายข้าขออาหารสามสี่อย่างยกไปที่ห้องของข้าแล้วก็เตรียมน้ำอาบให้พวกข้าหน่อยนะเจ้าคะ" เมื่อสั่งเสี่ยวเอ้อเสร็จซินเยว่จึงหันมาคุยกับทั้งสองคน "ท่านแม่คืนนี้เราพักที่นี่ให้หายเหนื่อยก่อนเดี๋ยวข้าจะไปที่ว่าการหาที่ดินสักผืนสร้างเรือนของพวกเราท่านแม่ว่าดีหรือไม่" ซินเยว่ปรึกษามารดาของนางหลังจากที่คิดจะตั้งรกรากที่นี่ "ได้เอาตามที่ลูกว่าเลย" เซวี่ยฟังเฟยล้วนตามใจซินเยว่ ทั้งสามคนขึ้นไปอาบน้ำพักผ่อน เตรียมใช้ชีวิตใหม่ที่เมืองเยว่กว่าง ยามซื่อ (9.00-11.00) ซินเยว่เซวี่ยฟังเฟยและฮุ่ยหลิงเดินทางไปที่ทำการเขตเพื่อดูทำเลซื้อที่ดินที่จะปลูกเรือนของพวกนาง ซินเยว่ได้รับการดูแลจากเจ้าหน้าที่เป็นอย่างดีเพราะพวกนางล้วนเป็นแต่สตรีที่มีใบหน้างดงาม เจ้าหน้าที่จึงแนะนำที่ดินในหมู่บ้านต้งเถียนให้พวกนางด้วยท่าทางกระตือรือร้น เจ้าหน้าที่ได้ให้ข้อมูลว่าหมู่บ้านต้งเถียนไม่เคยมีสัตว์อสูรเข้าโจมตีเลย หัวหน้าหมู่บ้านของที่นั่นเป็นคนที่แข็งแกร่งสามารถดูแลลูกบ้านได้ดี ซินเยว่ได้ฟังคำบอกเล่าจากเจ้าหน้าที่จึงคิดจะลองแวะไปดูที่หมู่บ้านต้งเถียนสักครั้ง "ท่านแม่ข้าอยากเดินทางไปหมู่บ้านต้งเถียนเพื่อดูทำเลที่เราจะใช้ปลูกเรือนเจ้าค่ะ" ซินเยว่บอกความประสงค์แก่มารดา เซวี่ยฟังเฟยเห็นด้วยกับนางดังนั้นจึงบอกลาเจ้าหน้าที่แล้วมุ่งหน้าสู่หมู่บ้านต้งเถียนทันที การเดินทางสู่หมู่บ้านต้งเถียนถ้าเดินทางโดยรถม้าใช้เวลาครึ่งชั่วยาม (1ชม.) แต่ถ้าเดินทางโดยวัวเทียมเกวียนใช้เวลาราวหนึ่งชั่วยาม (2ชม.) นับว่าไม่ไกลจากตัวเมืองเยว่กว่างจนเกินไป พวกเขาเดินทางไปหมู่บ้านต้งเถียนด้วยรถม้าขนาดกลางเมื่อถึงทางเข้าหมู่บ้านต้งเถียนจึงถามชาวบ้านแถวนั้นว่าบ้านของท่านหัวหน้าหมู่บ้าน "นี่น้องชายบ้านท่านหัวหน้าหมู่บ้านต้งเถียนอยู่ที่ใดหรือ" ซินเยว่ถามเด็กชายอายุราวสิบสองสิบสาม "ท่านจะไปบ้านท่านหัวหน้าทำไม" เด็กชายมองซินเยว่อย่างสำรวจ "ข้าและครอบครัวจะมาอยู่ที่นี่เลยอยากจะซื้อที่ดินที่หมู่บ้านต้งเถียนเจ้าบอกทางไปบ้านท่านหัวหน้าหมู่บ้านให้ข้าได้หรือไม่" เด็กชายนิ่งคิดเล็กน้อยจากนั้นจึงพยักหน้าซินเยว่ "ได้ข้าจะนำทางให้ท่านเอง" เด็กชายปีนขึ้นไปนั่งด้านหน้าข้างคนขับรถม้า ไม่น่านรถม้าได้จอดลงที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง เด็กชายกระโดดลงมายืนข้างรถม้า "ถึงแล้วที่นี่คือบ้านท่านหัวหน้าหมู่บ้าน" ซินเยว่เซวี่ยฟังเฟยและฮุ่ยหลิงลงจากรถม้ามองเรือนหลังขนาดกลางครึ่งอิฐครึ่งไม้ยกพื้นสูงเล็กน้อยมุงหลังคากระเบื้องดูแข็งแรง เด็กชายวิ่งหายเข้าไปในเรือนผ่านไปไม่นาน ชายฉกรรจ์อายุราวสามสิบปลายๆ เเต่งตัวด้วยชุดสีดำดูสะอาดสะอ้านรูปร่างกำยำสูงใหญ่ใบหน้าคมคายเดินออกมาพร้อมเด็กชาย เขามองพวกซินเยว่ทั้งสามคนอย่างสำรวจ “ข้าคือหัวหน้าหมู่บ้านต้งเถียนพวกเจ้ามีเรื่องอันใดหรือ” พวกซินเยว่ประสานมือค้อมกายเล็กน้อยแล้วแนะนำตัว "ข้าชื่อหยางซินเยว่นี่คือท่านแม่ของข้าเซวี่ยฟังเฟยและน้องสาวฮุ่ยหลิง" ซินเยว่แนะนำฮุ่ยหลิงเช่นนั้นเพราะพวกนางไม่ได้มีฐานะในตระกูลหยางอีกต่อไปแล้ว อีกอย่างสำหรับซินเยว่นางมองว่าฮุ่ยหลิงเป็นน้องสาวของนางคนหนึ่ง "อย่าได้มากพิธีข้าชื่อว่าซ่งเว่ยหลงเป็นหัวหน้าหมู่บ้านที่นี่หลานชายข้าบอกว่าพวกแม่นางต้องการซื้อที่ปลูกเรือนหรือ" ซ่งเว่ยหลงถามพวกนางด้วยท่าทางสุภาพ "ใช่เจ้าค่ะรบกวนท่านหัวหน้าหมู่บ้านช่วยแนะนำ" ทุกการเจรจาพูดคุยของพวกเขาล้วนเป็นซินเยว่ที่ออกหน้า แต่ซ่งเว่ยหลงกลับรู้สึกคุ้นหน้ามารดาของหยางซินยว่เหมือนกับว่าเขาเคยพบนางมาก่อน "เชิญแม่นางทั้งสามเข้ามาในเรือนข้าก่อนเดี๋ยวข้าจะนำแผนที่ของที่ดินที่เหลือมาให้แม่นางดู" เมื่อพวกเขาเข้าไปในเรือนของซ่งเว่ยหลงก็มีหญิงสาวหน้าตาสะสวยรูปร่างบอบบางอายุราวยี่สิบห้ายี่สิบหกยกน้ำชาเข้ามา "ขอบคุณเจ้าค่ะฮูหยิน" ซินเยว่กล่าวขอบคุณและพยักหน้าให้นาง หญิงสาวพยักหน้ารับยิ้มๆ แล้วเดินออกไป "แม่นางนี่คือที่ดินทั้งหมดในหมู่บ้านที่ข้าดูแลอยู่พวกเจ้าชอบตรงไหนเลือกได้เลยเดี๋ยวข้าจะพาไปดู" ซ่งเว่ยหลงกางแผนที่ให้พวกนางดู ซินเยว่ปรึกษากับเซวี่ยฟังเฟยมาก่อนแล้วว่าอยากได้ที่ตรงไหนจึงชี้บอกซ่งเว่ยหลง "ที่ตรงตีนเขาติดกับลำธารตรงนี้ทั้งหมดมีกี่หมู่เจ้าคะข้าอยากได้ตรงนั้นราคาหมู่ละเท่าไหร่" ซินเยว่ถามซ่งเว่ยหลง