ตอนที่ 9 นางเป็นคนของจวนแม่ทัพ

หยางจิ่งเทียนไม่คิดว่านางจะกล้าเอ่ยตัดขาดกับเขา "ชักจะกำแหงเกินไปแล้ว" หยางจิ่งเทียนใช้พลังปราณตบโต๊ะไม้เนื้อดีจนแตกกระจุย "หยางจิ่งเที่ยนเจ้าไม่เขียนหนังสือหย่าให้ข้าไม่เป็นไรแต่ต่อจากนี้พวกเจ้าอย่าหวังว่าจะอยู่ในจวนตระกูลหยางได้อย่างสงบสุข สิ่งที่เจ้ากับบุตรสาวสุดที่รักของเจ้าทำกับข้าแม่ลูกมาตลอดหลายปีข้าจะเอาคืนให้หมด คนทั้งเมืองหลวงจะต้องได้รับรู้เรื่องเน่าเฟะของนางดูซิว่าถ้านางเสื่อมเสียชื่อเสียงยังจะมีคนอยากแต่งให้นางอีกหรือไม่" หยางหลันฮวาลุกขึ้นทันทีเมื่อเซวี่ยฟังเฟยเอ่ยถึงนาง "ท่านพ่อไม่ได้นะข้า..." “หุบปาก” ยังไม่ทันที่หยางหลันฮว่าจะพูดจบหยางจิ่งเทียนก็ตะคอกนางเสียงดัง "เซวี่ยฟังเฟยเจ้าคิดจะขู่ข้าหรือ" “หึ แล้วแต่เจ้าจะคิด” ซินเยว่ยืนมองงิ้วโรงนี้อยู่เงียบๆ โดยไม่เอ่ยปากสักคำ "ฟ่งหยวนเอากระดาษพู่กันมาข้าจะเขียนหนังสือตัดขาดให้พวกนาง" หยางจิ่งเทียนตะโกนสั่งพ่อบ้านด้วยความโกรธ ฟ่งหยวนรีบนำกระดาษพู่กันและหมึกมาให้หยางจิ่งเทียนอย่างรวดเร็วเพราะหวาดกลัวในโทสะของเขา หยางจิ่งเทียนเขียนหนังสือหย่าให้เซวี่ยฟังเฟยและหนังสือตัดขาดจากหยางซินเยว่ทั้งสองฝ่ายลงชื่อประทับลายนิ้วมือเป็นอันเสร็จสิ้น "เจ้าอย่าหวังว่าจะได้อะไรไปจากข้า" หยางจิ่งเทียนเอ่ยขึ้นเมื่อเซวี่ยฟังเฟยซินเยว่เเละฮุ่ยหลิงกำลังจะเดินออกไปจากโถงรับรอง นางเเค่นเสียงหึ!ออกมาทีหนึ่งแล้วเดินจากไป ทั้งสามคนไม่เอาอะไรติดตัวมาเลยพวกนางเดินออกจากจวนไปแค่เสื้อผ้าติดตัว ซินเยว่หยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูด้านนอกจวนหันหน้าไปทางห้องโถงรับรองเรือนหลัก ก้มคำนับสามทีให้แก่ชายผู้ให้กำเนิดร่างนี้ ชาวบ้านที่เดินผ่านไปมาต่างซุบซิบนินทาพวกนางและตระกูล หยางแต่นางมิได้สนใจ เดินมุ่งหน้าออกจากเมืองหลวงทันที ลมพัดบางเบาเรื่อยเฉื่อยหอบเอากลิ่นดินกลิ่นหญ้าพัดโชยมาเข้าจมูกนำพาให้สดชื่นยิ่งนัก นี่เป็นครั้งแรกที่ซินเยว่ออกจากจวนแม่ทัพหยางในตอนกลางวัน นางทำท่าสูดอากาศเข้าปอดลึกๆ เพราะรู้สึกสดชื่นปลอดโปร่งเป็นอย่างมาก "ท่านแม่ท่านหิวหรือไม่อดทนอีกนิดนะเจ้าคะ" ซินเยว่ถามเซวี่ยฟังเฟยด้วยความเป็นห่วง "ไม่เป็นไรแค่นี้แม่ทนได้ แล้วเจ้าทั้งสองคนเล่าหิวหรือไม่" เซวี่ยฟังเฟยถามซินเยว่และฮุ่ยหลิง ทั้งสองคนส่ายหน้าปฏิเสธพร้อมกัน หลังจากที่ออกมาจากจวนตระกูลหยางได้สักพัก ตลอดทางที่พวกนางเดินมาเซวี่ยฟังเฟยเอาแต่เงียบอยู่อย่างนั้นซินเยว่ห่วงความรู้สึกของมารดาของนางอยู่ไม่น้อยที่นางต้องหย่าขาดกับสามีที่อยู่กันมาสิบกว่าปี ตอนนี้ทั้งสามคนเดินออกจากเส้นทางสายหลักมุ่งหน้าเข้าสู่ป่าด้านนอกที่ติดกับภูเขาไม่ห่างจากเมืองหลวงเท่าใดนัก "ท่านแม่ข้าว่าเราหาที่พักแถวนี้ไปก่อนดีหรือไม่หากว่าเราเข้าป่าไปลึกมากกว่านี้อาจเจอกับอันตรายจากสัตว์อสูรได้นะเจ้าคะ เซวี่ยฟังเฟยมองไปรอบๆ อย่างระแวดระวังเมื่อซินเยว่พูดถึงสัตว์อสูร "ได้ๆ เยว่เอ๋อว่าดีแม่ก็ว่าดี" เดินเข้าป่ามาได้สักพักก็เจอเข้ากับลานหินที่ด้านหน้าเป็นน้ำตกเล็กๆ ซินเยว่จึงตัดสินใจพักที่นี่คืนนี้นางหันไปบอกมารดา "ท่านแม่วันนี้เราพักที่ริมน้ำตกนี่กันไปก่อนที่นี่สวยมากเลยทีเดียว" ซินเยว่รู้สึกชอบที่นี่แต่อยู่ใกล้เมืองหลวงเกินไปอาจไม่ปลอดภัยสำหรับพวกนางนัก ซินเยว่มองมารดาที่ดูสดชื่นขึ้นมามากกว่าเดิมเล็กน้อย "ท่านแม่ท่านมีพลังปราณขั้นไหนเจ้าคะ เซวี่ยฟังเฟยแบมือจากนั้นมีแสงสีส้มปรากฏขึ้นที่กลางฝ่ามือของนาง คนที่แผ่นดิน'ชิงหลิว'นี้ถ้าไม่ใช่เชื้อพระวงศ์ ขุนนางในราชสำนัก หรือตระกูลใหญ่ ก็ยากนักที่จะสามารถพัฒนาพลังปราณให้เลื่อนระดับขั้นไปมากกว่าสีแดงเพราะคนธรรมดาไม่มีเงินและทรัพยากรในการซื้อหายาลูกกลอนเพิ่มพลังปราณ ยาลูกกลอนเพิ่มพลังปราณหนึ่งเม็ดราคาหลายพันตำลึง ยิ่งพลังปราณสูงมากเท่าใดการเลือนระดับยิ่งเป็นไปได้ยากเท่านั้น นักปรุงโอสถที่จะสามารถปรุงยาลูกกลอนเพิ่มพลังปราณออกมาให้ความบริสุทธิ์เต็มสิบส่วนในแผ่นดินนี้ยังไม่เคยมีใครพบ มีเพียงคนของสำนักแพทย์โอสถเท่านั้นที่สามารถปรุงยาออกมาได้ดี แต่ความบริสุทธิ์นั้นมีเพียงหกส่วนเท่านั้น และนักปรุงโอสถที่อยู่ในแผ่นดินชิวหลิงส่วนมากเป็นคนของสำนักแพทย์ที่ไม่ขึ้นตรงกับแคว้นใด พวกเขาเป็นขุมกำลังที่มีอำนาจแม้กระทั่งฮ่องเต้ยังต้องให้ความเกรงใจถึงเจ็ดส่วน ใครที่สามารถเข้าสำนักแพทย์โอสถได้จะถูกยกย่องว่าเป็นผู้มีความสามารถ ในแต่ละแคว้นจึงต้องส่งคนเข้าไปสร้างความสัมพันธ์อันดีกับสำนักแพทย์โอสถเพื่อผลประโยชน์ของแคว้นตน "บรรยากาศที่นี่ดียิ่งนักเจ้าค่ะ" ฮุ่ยหลิงนั่งเเช่เท้าที่ริมลำธารห่างจากน้ำตกเล็กน้อยเอ่ยขึ้น ซินเยว่ยิ้มให้กับท่าทางมีความสุขของนาง หลังจากสำรวจบริเวณรอบๆ น้ำตกนางได้เซียงเจียวสุก (กล้วย) และผิงกั่วป่า (แอปเปิล) มาสามสี่ลูก "ท่านแม่ข้าว่าจะพักที่นี่สามสี่วันแล้วค่อยออกเดินท่างท่านคิดเห็นอย่างไร" ซินเยว่ปรึกษามารดาเพื่อวางแผนการเดินทางต่อไป "ได้สิแต่แม่ว่าเราควรมีที่พักที่ดีกว่านี้แม่กลัวว่าบริเวณนี้จะไม่ปลอดภัยจากสัตว์อสูร" เซวี่ยฟังเฟยออกความเห็น "เจ้าค่ะลูกก็คิดเช่นนั้น ตอนที่ลูกออกสำรวจรอบๆ บริเวณนี้ได้เจอถ้ำไม่ไกลจากที่นี่ แต่น่าแปลกมากที่ตอนแรกเรากลับมองไม่เห็น " ซินเยว่นำทางคนทั้งสองให้ตามไปดูถ้ำที่นางเจอ หลังจากสำรวจถ้ำแล้วไม่เจอสัตว์ป่ามีพิษ พวกนางจึงตัดสินใจว่าจะพักที่นี่คืนนี้ ฮุ่ยหลิงเก็บฟืนไม้แห้งมาให้พอสำหรับก่อไฟ เพื่อบรรเทาความหนาวและไล่สัตว์มีพิษออกไป นางแบ่งกองไฟออกเป็นสามกองด้านหน้าถ้ำเผื่อว่าจะมีสัตว์อสูรผ่านมาแม้มันจะช่วยได้ไม่มากนักก็ตาม แต่อย่างน้อยก็ยังสามารถให้ความสว่างแก่พวกนางในยามค่ำคืน ชายชุดน้ำเงินได้รับคำสั่งให้ตามซินเยว่ไปจนถึงจวนแม่ทัพหยาง เขาซุ่มดูอยู่สักพักจึงกลับมารายงานนายของตน "นางเป็นคนของจวนแม่ทัพหยางขอรับนายท่าน" บุรุษผมสีเงินยวงคิ้วหนาโก่งได้รูป ดวงตาสีเขียวอมฟ้าดูเย็นชา ขนตาหนาเป็นแพงอนงามจนอิสตรีเมื่อได้เห็นยังนึกอิจฉา ใบหน้าขาวสะอาดเกลี้ยงเกลาเสียยิ่งกว่าหยกเนื้อดี จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากบางแดงระเรื่อ องคาพยพทั้งห้าบนใบหน้าช่างลงตัว สันกรามที่เด่นชัดรับกับลำคอระหงยิ่งขับเน้นให้เขาดูหล่อเหลาจนคนธรรมดาไม่สามารถแตะต้องได้ ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาที่ทำให้คนมองชวนตะลึง อวัยวะทั้งห้าบนใบหน้าราวกับสวรรค์สรรค์สร้าง ดูเฉยชาแต่ไม่สูญเสียความงดงามรูปร่างสูงโปร่ง ไหล่กว้างเหยียดตั้งตรงดั่งไม้บรรทัด ดูแข็งแกร่งดังหินผาที่ไม่มีวันสั่นคลอน เอวสอบรับกับขาแข็งแรงกลิ่นอายที่แผ่ออกมาดูมีอำนาจและสูงส่งปานเทพเซียน บุรุษผู้มีรูปลักษณ์เป็นหนึ่งในใต้หล้านี้ เลิกคิ้วเล็กน้อยขยับปากเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ