ตอนที่ 12 ปลุกพลังให้ตื่น

ซินเยว่ทำท่าจะอ้วกออกมาเมื่อได้กลิ่นกายตนเอง นางบอกความต้องการแก่เจ้าก้อนขน เจ้าก้อนขนวิ่งออกนอกประตูไปซินเยว่มองตามหลังมันอย่างครุ่นคิด นางเปิดประตูออกอย่างช้าๆ ทิวทัศน์ที่แห้งแล้งก่อนหน้านี้เปลี่ยนไปกลายเป็นป่าเขาเขียวชอุ่ม ด้านข้างกระท่อมมีน้ำตกที่ไม่แห้งอีกต่อไป แม้แต่บ่อน้ำก็มีน้ำสีเขียวมรกตอยูเต็มบ่อ ซินเยว่ตกตะลึงกับภาพที่เห็น นี่มันสวรรค์ชัดๆ ทิวทัศน์ที่สวยงามนี่มันอะไร เจ้าก้อนขนชี้อุ้งเท้าไปที่น้ำตกซินเยว่ถอดเสื้อผ้าออกลงเเช่น้ำชำระร่างกายของเหลวสีดำหนืดหลุดออกสลายในน้ำตกเหมือนไม่เคยมีอยู่ นางรู้สึกว่าร่างกายกระปรี้กระเปร่าเหมือนมีพละกำลังเพิ่มขึ้นมหาศาล แถมน้ำตกนี้ก็มีกลิ่นหอมมากด้วย หลังจากที่อาบน้ำเปลี่ยนชุดที่อยู่ในกระท่อมเสร็จแล้วเจ้าก้อนขนก็ยกถ้วยชาที่ทำจากหยกสีขาวส่งให้ซินเยว่ ในนั้นมีน้ำสีเขียวมรกตอยู่ด้านใน มันทำท่ายกขึ้นดื่มให้ซินเยว่ดูนางดื่มตามที่มันบอกอย่างไม่ลังเล ภายในร่างกายของนางพลันมีพลังขุมหนึ่งระเบิดออกมาเสียงดัง ปัง ปัง ปัง ปัง!!!! เสียงดังขึ้นสี่ครั้ง รอบๆ ตัวนางมีแสงสีแดงล้อมรอบแล้วหายวับไปตรงกลางหว่างคิ้ว ซินเยว่ก้มมองตัวเองนางสะบัดมือเบาๆ ลูกไฟสีแดงก็ปรากฏขึ้นที่ฝ่ามือของนาง ยิ่งซินเยว่ถ่ายพลังไปมากเท่าใดลูกไฟก็ยิ่งใหญ่โตขึ้นเท่านั้น นางรู้สึกว่าตอนนี้ร่างกายของนางได้เปลี่ยนไปแล้ว "นี่เจ้าก้อนขนเจ้าเป็นใครกันแน่เหตุใดเจ้าต้องช่วยข้า” ซินเยว่อุ้มมันขึ้นมาไว้ในอุ้งมือจ้องมองมันด้วยสายตามีคำถาม นางถอนหายใจออกมาเบาๆ “แต่ถึงอย่างไรข้าก็ต้องขอบใจเจ้าอยู่ดี ถ้าไม่ได้เจ้าตัวข้าคงไม่มีทางใช้พลังปราณพวกนี้ได้เป็นเเน่" เจ้าก้อนขนกระโดดขึ้นนั่งบนบ่าของซินเยว่ยื่นปากน้อยๆ จุ๊บที่แก้มของนางทำให้ตอนนี้แก้มซินเยว่เปียกชื้นไปด้วยน้ำลายของมัน เจ้าก้อนขนกระโดดโลดเต้นไปมาเหมือนดีใจกับอะไรบางอย่างอยู่บนไหล่ของซินเยว่ จากนั้นมันก็มุดเข้าไปในอกเสื้อของนาง อุ้งเท้าเล็กๆ หดไว้ข้างกายในท่ากุมท้อง จากนั้นมันก็ทำท่านอนหลับไปทั้งอย่างนั้น ซินเยว่เลิกคิ้วมองเจ้าตัวน้อย ท่าทางมันคงคิดจะตั้งรกรากอยู่ที่นี่ระยะยาวเกาะติดนางไม่ปล่อยเสียแล้ว ซินเยว่ก้มหน้ามองเจ้าก้อนขนในอกเสื้อที่นอนหลับปุ๋ยพลางส่ายหน้าอย่างจนใจ "เจ้านอนหลับเช่นนี้ข้าจะกลับออกไปจากที่นี่ได้อย่างไร" เจ้าก้อนขนขยับตัวส่งเสียงจิ๊จ๊ะ ที่ซินเยว่รบกวนการนอนของมัน เจ้าตัวน้อยโผล่หัวเล็กๆ ออกมาจากอกเสื้อในปากมีแหวนหยกที่เซวี่ยฟังเฟยมอบให้นางก่อนหน้านี้คาบอยู่ในปาก "เฮ้!!นั่นแหวนของข้านะเจ้าตัวน้อยไปอยู่ที่เจ้าได้อย่างไร" เจ้าก้อนขนคาบแหวนแล้วส่ายหัวไปมา "เจ้าต้องการจะบอกอะไรข้าอย่างนั้นหรือ" ซินเยว่แบมือรอรับแหวนหยกของนาง ทันทีที่เจ้าก้อนขนคายแหวนออกจากปากมันแหวนก็หล่นลงบนมือซินเยว่ พลันเกิดเเสงสีขาวสว่างจ้าจนทำให้นางต้องหยีตา ซินเยว่ลืมตาอีกครั้งปรากฏว่านางนอนอยู่ในถ้ำที่เดิมก่อนหน้านี้ ข้างๆ มีเซวี่ยฟังเฟยและฮุ่ยหลิงกำลังมองนางด้วยความเป็นห่วง "ท่านแม่เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ" ซินเยว่ลุกขึ้นนั่งมองใบหน้าของสตรีทั้งสองที่มีท่าทางขวัญเสีย "แม่ไม่รู้เยว่เอ๋อ หลังจากลูกล้มตัวลงนอนก็มีลูกไฟสีแดงห่อหุ้มตัวของลูกเอาไว้แม่กับฮุ่ยหลิงเข้าใกล้เจ้าไม่ได้ เรียกอย่างไรลูกก็ไม่ยอมตื่น" ซินเยว่ทำสีหน้าฉงน หรือว่าลูกไฟสีแดงที่พวกนางเห็นจะเป็นสิ่งเดียวกันกับที่ออกมาจากแหวน "ท่านแม่ข้าหลับไปนานเท่าใด" นางถามมารดาด้วยความสงสัย "ลูกหลับไปราวๆ หนึ่งเคอพอลูกลืมตาตื่นขึ้นลูกไฟสีแดงก็หายไป" ซินเยว่พยักหน้าท่าทางครุ่นคิด "ท่านแม่ลูกขอถามท่านแม่ได้หรือไม่ หลังจากท่านปู่มอบแหวนหยกให้ท่านแม่ท่านปู่ได้บอกอะไรกับท่านแม่อีกหรือไม่ อะไรก็ได้ที่ท่านแม่สามารถคิดออกจะเป็นเรื่องที่ไม่สำคัญก็ได้" เซวี่ยฟังเฟยกอดอกทำท่านึก "อืม...ก่อนสิ้นลมท่านปู่ของลูกพูดว่า 'รอให้นางกลับมารวมเป็นหนึ่ง' ท่านปู่พูดซ้ำๆ ก่อนสิ้นลมแม่ไม่เเน่ใจว่าท่านปู่ของลูกกล่าวถึงผู้ใดหรืออะไร แม่เพียงคิดว่าท่านปู่อาจจะเพ้อไปเท่านั้น" ซินเยว่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง "ท่านแม่ข้ามีเรื่องที่ต้องบอกกับท่านเกี่ยวกับแหวนหยกที่ท่านยกให้ข้า" นางลอบมองเซวี่ยฟังเฟยว่ามีท่าทางรู้เรื่องความลับของเเหวนหยกมาก่อนหรือไม่ เซวี่ยฟังเฟยยังคงจ้องหน้าซินเยว่อยู่เช่นนั้นเพื่อรอฟังในสิ่งที่นางต้องการจะบอก "คือ...แหวนหยกนี่เป็นแหวนวิเศษเจ้าค่ะ ที่ท่านแม่เห็นข้าหลับไปนั้นข้าเข้าไปในมิติของแหวนวงนี้ ลูกไฟที่ห่อหุ้มร่างข้าคือพลังที่ตื่นขึ้นและทั้งหมดข้าคิดว่าน่าจะเกี่ยวข้องกับแหวนหยกวงนี้ ตอนนี้ข้าสามารถใช้พลังได้แล้ว แต่ไม่เเน่ใจว่าขั้นไหนเพราะพลังของข้าเป็นลูกไฟไม่ใช่สีที่ออกมาเหมือนอย่างของพวกท่าน” เซวี่ยฟังเฟยน้ำตาไหลออกมานางดึงซินเยว่เข้ามากอด "เยว่เอ๋อของแม่ดีจริงๆ ดียิ่งนักขอบคุณสวรรค์ ต่อไปนี้จะไม่มีใครกล้ารังแกลูกของแม่อีกแล้ว" "ดีจริงๆ เจ้าค่ะคุณหนูบ่าวดีใจกับคุณหนูจริงๆ" ฮุ่ยหลิงเขย่าแขนซินเยว่ด้วยความดีใจ ซินเยว่ล้วงแหวนหยกออกมาสวมที่นิ้วชี้ด้านขวาพลันมีแสงสีแดงเปล่งออกมาล้อมรอบเอาไว้ พอแสงหายไปนิ้วชี้ข้างขวาที่เคยมีแหวนหยกกลายเป็นเพียงรอยสี เเดงเป็นวงและมีสัญลักษณ์รูปหางหงส์ขึ้นที่กลางหว่างคิ้วของซินเยว่จากนั้นจึงหายไป ทุกคนต่างอึ้งไปหมดแม้แต่ตัวของซินเยว่เอง นี่มันจะพิสดารพันลึกเกินไปแล้ว หลังจากซินเยว่เล่าเรื่องที่นางพบเจอตอนที่นางหลับไปให้ทั้งสองคนฟังเสร็จแล้ว นางจึงปรึกษาทั้งสองคนว่าจะออกเดินทางไปชายแดนเเคว้นฉิงในวันพรุ่งนี้ดีหรือไม่