ตอนที่ 14 หัวหน้าหมู่บ้านซ่ง

"ที่ตรงนั้นห่างจากหมู่บ้านสักหน่อยมีทั้งหมดยี่สิบหมู่ ราคาหมู่ละสิบตำลึงเพราะห่างไกลหมู่บ้านและติดภูเขา ชาวบ้านกลัวว่าจะมีสัตว์อสูรหลงเข้ามาจึงไม่มีใครอยากไปอยู่แถวนั้น ราคาเลยถูกสักหน่อย" ซินเยว่ตกลงซื้อที่ตรงนั้นทันที "ท่านหัวหน้าหมู่บ้านรู้จักช่างไม้ฝีมือดีหรือไม่เจ้าคะข้าอยากจะจ้างพวกเขาสร้างเรือนให้ข้า" ซ่งเว่ยหลงพยักหน้า "หรงจื่อเสียนเรือนของเขาอยู่ถัดไปอีกสองหลังจากเรือนข้าเขาเป็นช่างไม่ฝีมือดีที่สุดของที่นี่ข้าจะให้คนไปตามมาให้" "ขอบคุณเจ้าค่ะ" หลังจากจ่ายเงินค่าที่ดินยี่สิบหมู่สองร้อยตำลึงและจ่ายค่าดำเนินการอีกห้าตำลึงซินเยว่ก็ได้รับโฉนดที่ดินจากหัวหน้าหมู่บ้านนางส่งให้เซวี่ยฟังเฟยเป็นคนเก็บไว้ "ข้าจะจัดการลงทะเบียนที่ที่ทำการให้พวกเจ้าโดยเร็ว" เซวี่ยฟังเฟยพยักหน้าขอบคุณ ผ่านไปไม่นานมีเสียงเดินจากด้านนอก ชายวัยกลางคนอายุราวสี่สิบปีไว้หนวดเคราผิวคล้ำเล็กน้อยคล้ายคนทำงานกลางแจ้งเดินเข้ามา "ท่านหัวหน้าหมู่บ้านให้คนไปตามข้าบอกว่ามีคนต้องการสร้างเรือนหรือ" ซ่งเว่ยหลงพยักหน้าและแนะนำพวกนางสามคน "เจ้ามีแบบบ้านที่ต้องการสร้างมาด้วยหรือไม่ถ้าไม่มีข้ามีแบบให้เจ้า" ซินเยว่พยักหน้า "ข้ามีแบบที่ต้องการสร้างในใจแล้วรบกวนขอยืมกระดาษกับพู่กันให้ข้าได้หรือไม่" ซ่งเว่ยหลงหยิบอุปกรณ์วาดภาพให้นาง ผ่านไปราวหนึ่ง เค่อแบบบ้านก็วาดเสร็จโดยซินเยว่ แบบที่นางวาดออกมาคือเรือนหันหน้ามาทางทิศตะวันออกยกพื้นสูงเล็กน้อยทำบันไดขึ้นสามขั้น ด้านหน้าเป็นระเบียงกว้างก่อนถึงโถงรับแขก ด้านข้างทำเป็นห้องนอนด้านซ้ายสองห้องด้านขวาสองห้อง มีห้องอาบน้ำและห้องปลดทุกข์ด้านในสุด ด้านหลังทำเป็นห้องครัวและสร้างเรือนเดี่ยวแยกเอาไว้ด้านหลังอีกหนึ่งเรือน มีศาลาและสระเล็กๆ ด้านข้างเรือนหลักล้อมรั้วสูงสี่ศอก (2เมตร) ตกลงราคาสร้างเรือนที่สองร้อยตำลึง และสร้างรั้วสามสิบตำลึงเมื่อตกลงกันได้จึงเขียนสัญญาลงนามทั้งสองฉบับและให้หัวหน้าหมู่บ้านลงชื่อเป็นพยาน ซินเยว่จ่ายเงินไปครึ่งหนึ่งส่วนที่เหลือจ่ายอีกทีวันที่เรือนเสร็จตามสัญญาคืออีกสองเดือนข้างหน้า ตลอดเวลาการเจรจาซื้อที่ดินในหมู่บ้านและสร้างเรือนซินเยว่เป็นผู้ออกหน้าทั้งหมด เซวี่ยฟังเฟยและฮุ่ยหลิงทำเพียงนั่งฟังเงียบๆ ด้านข้าง บุรุษทั้งสองคนมองหน้ากันอย่างรู้สึกทึ่งในความสามารถของนาง พวกเขาคิดว่านางดูเหมือนเด็กสาวคนหนึ่งที่ไม่สามารถทำอะไรไม่เป็นเมื่อปราศจากบุรุษเสียอีก เมื่อการเจรจาเสร็จสิ้นพวกซินเยว่ขอตัวลาจากหัวหน้าหมู่บ้านและกลับเข้าเมืองเยว่กว่างทันที บึ้ม!!!! โครม!!!! เสียงระเบิดแตกของหินดังสนั่นป่าเศษฝุ่นฟุ้งกระจายแตกออกเป็นวงกว้างสูงหลายร้อยจั้ง บริเวณโดยรอบขมุกขมัวมองไม่เห็นสิ่งใด ร่างงามระหงยืนอยู่บนยอดไม้ใหญ่ไกลออกไปด้วยท่าทางสบายอารมณ์ ไม่ยินดียินร้ายกับการที่ตนทำให้สัตว์อสูรทั้งหลายแตกตื่น ชุดสีฟ้าปักลายดอกอิงฮวาสีขาวพลิ้วสะบัดตามแรงลมเส้นผมดำขลับทิ้งตัวปลิวสยายละไปตามแผ่นหลัง มองดูแล้วคล้ายนางเซียนกำลังเหาะเหินกลางสายลม ซินเยว่มองหน้าผาแตกกระจายที่เกิดจากพลังของนางด้วยสายตาเรียบเฉย นางสามารถใช้พลังปราณหรือพลังยุทธที่ใครๆ ในแผ่นดินหลิงชวนแห่งนี้เรียกกันได้คล่องแคล่วเหมือนกับเป็นอวัยวะส่วนหนึ่งของร่างกายเพียงนางคิดพลังก็ผุดขึ้นมาตามที่นางสั่ง เกือบห้าเดือนแล้วที่ซินเยว่เกิดใหม่ในแผ่นดินแปลกประหลาดเหนือจินตนาการแห่งนี้ "เฮ้อ!!" ซินเยว่ถอนหายใจออกมาแรงๆ ด้วยความหนักใจนางเริ่มฝึกพลังยุทธตั้งแต่ออกเดินทางจากเมืองหลวงแคว้นฉิงจนกระทั่งตอนนี้ พลังของนางยังคงเป็นลูกไฟที่แปลกประหลาดไม่เหมือนผู้ใด ซินเยว่ได้ค้นหาข้อมูลจากหลายที่เกี่ยวกับพลังของนาง แต่ไม่เคยได้ยินว่ามีคนที่ใช้พลังแบบเดียวกับนางเลยสักคน ซินเยว่เลิกให้ความสนใจหินบนหน้าผาที่ยังคงแตกออกนางทะยานเหินลงจากยอดไม้ลงมาหาหญิงสาวอีกคนที่ยืนรออยู่ด้านล่าง "ฮุ่ยหลิงข้าว่าตัวข้าแปลกประหลาดจากคนอื่นจริงๆ ดูเจ้าสิตอนนี้เลื่อนระดับเป็นสีส้มขั้นกลางแล้วแต่พลังของข้ากลับยังเป็นลูกไฟอยู่เหมือนเดิม” ซินเยว่ตัดพ้อกับฮุ่ยหลิง "ไม่จริงนะเจ้าคะคุณหนูข้าว่าพลังที่ท่านปล่อยออกมารุนแรง กว่าข้าหลายสิบเท่า ตัวข้าก็ไม่แน่ใจว่าเหตุใดพลังของท่านจึงไม่เหมือนผู้อื่นในแผ่นดินนี้" ซินเยว่นิ่งคิดอยู่ในภวังค์ของตน "ช่างเถอะเรื่องนี้สักวันข้าต้องรู้ให้ได้ เรากลับกันดีกว่าท่านแม่คงรอกินข้าวแย่แล้ว" พูดจบนางก็หันหลังเดินออกจากป่าไปทันที ตอนนี้ซินเยว่เซวี่ยฟังเฟยและฮุ่ยหลิงได้เข้าย้ายมาอยู่ที่หมู่บ้านต้งเถียนเป็นที่เรียบร้อยแล้วในทุกๆ เช้าซินเยว่จะออกหาสมุนไพรปราณเพื่อนำไปขายให้ร้านขายยาในเมืองเยว่กว่างและฝึกฝนพลังของนางไปด้วย ตอนแรกซินเยว่คิดออกล่าสัตว์อสูรเหมือนเช่นคนอื่น ถ้าหากขายหินวิญญาณนางอาจจะหาเงินได้มากกว่านี้ แต่เซวี่ยฟังเฟยขอร้องเอาไว้ ถึงซินเยว่จะมีพลังปราณแล้วก็ตามแต่นางก็ยังรู้สึกเป็นห่วงอยู่ดี เพราะไม่มีใครสามารถคาดเดาว่านางจะพบสัตว์อสูรประเภทใด หากเป็นระดับต่ำยังพอจะสู้ได้ แต่หากมากกว่าระดับสี่นางเกรงว่าบุตรสาวเพียงคนเดียวของนางจะได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นสิ่งที่ซินเยว่ทำได้คือการหาสมุนไพรปราณที่บริเวณป่ารอบนอกไปขายที่เมืองเยว่กว่างเท่านั้น "ท่านแม่ข้ากลับมาแล้ว" ซินเยว่และฮุ่ยหลิงเดินเข้ามาในเรือน มือถือไก่ฟ้าหกสีสามตัวที่นางทำความสะอาดถอนขนเรียบร้อยแล้ว ภายในโถงรับแขกมีบุรุษร่างสูงใบหน้าคมคายนั่งอยู่กับมารดาของนาง ซินเยว่เลิกคิ้วมองเขา "ท่านหัวหน้าหมู่บ้านมีธุระอะไรหรือถึงมาหาท่านแม่แต่เช้า" ซินเยว่มองซ่งเว่ยหลงอย่างสังเกต เมื่อเห็นสายตาที่เด็กสาวมองมาที่ตนอย่างวิเคราะห์เขาก็มีท่าทางอึดอัดขึ้นมาทันที "ข้าแค่มาเยี่ยมพวกเจ้าเท่านั้น เห็นว่าพึ่งย้ายเข้ามาอยู่ขาดเหลือสิ่งใดหรือไม่ บอกข้าได้เลยพวกเจ้าก็เป็นลูกบ้านของข้าเหมือนกัน อ้ออีกอย่างเจ้าเรียกข้าว่าลุงซ่งเถอะข้าอายุมากกว่าท่านแม่ของเจ้า"