ตอนที่ 1 นางลูกเมียน้อย

หน้าบ้านหลังใหญ่ที่ผู้คนรู้จักกันดี นั้นคือบ้าน เกลวาดี บ้านนักธุรกิจที่ผลิตและส่งออกปลากระป๋อง อาหารแปรรูป บริษัทที่ใหญ่ที่สุดของประเทศ นายคงยุทธ เกลวาดี และ ภรรยาชื่อ มาลาลัย เกลวาดี . มือของผู้มาใหม่กดไปที่ออดหน้าบ้าน สักพักก็มีแม่บ้านมาเปิดประตูให้ “คุณเป็นใคร? แล้วมาหาใครหรือคะ ” พุดตาน สาวใช้ถาม เมื่อมองหน้าหญิงสาวแล้วไม่คุ้นตา “ฉันชื่อคิริต้า ฉันมาหาท่านคงยุทธค่ะ ” ทันทีที่หญิงสาวพูด พุดตานก็รู้ได้ทันที ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร เธอจึงรีบช่วยถือกระเป๋าแล้วเดินนำคิริต้าเข้าไปในบ้าน “ตามฉันมาทางนี้ค่ะ” ขณะที่คิริต้าเดินเข้าไปในรั้วบ้าน รถเก๋งคันหรูก็ขับเข้ามาจอดอยู่ตรงหน้าเธอ ก่อนจะเผยให้เห็นผู้หญิงสองคนเดินลงมา ทั้งสองก็คือมาลาลัย และ คาลิน่าสองแม่ลูกที่เพิ่งกลับจากการเดินทางไปเที่ยวฝรั่งเศส “มันเป็นใครพุดตาน ลูกหลานมึงหรือ?” มาลาลัยเดินเข้ามาทักทั้งสองคนแล้วมองที่เด็กสาวหน้าตาดีอย่างสงสัย ซึ่งเธอยิ่งมองก็ยิ่งเห็นว่าเด็กสาวละม้ายคล้ายคลึงกับคนเป็นสามีอย่างบอกไม่ถูก คิริต้าที่เห็นเช่นนั้นจึงยกมือไหว้มาลาลัย เพราะรู้จากพ่อของเธอมาแล้วว่าคนตรงหน้านี้เป็นใคร “สวัสดีค่ะ ฉันคิริต้า หรือ ครีมหอม ลูกสาวอีกคนของท่านคงยุทธค่ะ” “โอ๊ย!! ไปเอามาจากไหน!! พ่อฉันมีลูกแค่สองคนคือ ฉันคิตตี้ กับพี่เคเปอร์ แล้วแกเป็นใคร กล้าดียังไงมาบอกว่าเป็นลูกอีกคนของพ่อฉัน ?” คิตตี้ ที่ได้ยินสิ่งที่ครีมหอมพูด รีบประท้วงขึ้นอย่างไม่ชอบใจ “น้องครีมหอมเป็นลูกสาวอีกคนของคุณคงยุทธจริง ๆ ค่ะ เพราะคุณเขาบอกพุดตานตั้งแต่เช้าแล้วว่า น้องครีมหอมจะมาอยู่บ้านนี้กับเรา” พุดตาน แม่บ้านที่รักความยุติธรรมรีบอธิบาย ให้สองแม่ลูกได้เข้าใจ “แล้วใครเป็นแม่ของเธอ! แม่เธอชื่อว่าอะไร!!” มาลาลัยร้องถามเสียงดังใส่หน้าว่าที่ลูกเลี้ยงด้วยความโกรธ ไม่คิดว่าสามีจะแอบไปมีบ้านเล็กบ้านน้อย จนมีลูกโตเท่าลูกสาวคนเล็กของเธอแล้ว “แม่ของฉันชื่อว่า หงส์ฟ้าค่ะ คุณหญิงรู้จักไหมล่ะคะ” ครีมหอมตอบด้วยท่าทีนิ่งเฉย ไม่รู้ร้อนรู้หนาว ซึ่งมันได้ทำให้มาลาลัยแทบจะเป็นลม “ แม่ แม่รู้จักเหรอคะ “ คิตตี้รีบเข้าไปประคองร่างของแม่เธอที่กำลังจะล้ม มาลาลัย มองหน้าหวาน ๆ ของครีมหอม แล้วนึกย้อนไปเห็นหน้าแม่ของเธอ “พี่คงยุทธ พี่ไปทำอะไรที่ห้องแต่งตัวของหงส์ฟ้า” มาลาลัยซึ่งเพิ่งไปรับลูกชายวัย 5 ขวบจากโรงเรียนและกลับมาหาสามีของเธอที่บริษัท ก็พบว่าสามีของเธอทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ ออกมาจากห้องแต่งตัวของพรีเซนเตอร์สาว ที่จ้างมาร่วมงาน “ พี่แค่เข้าไปคุยงานกับเธอ ไม่มีอะไรมากหรอก ถ้าน้องไปรับลูกกลับมาแล้ว เราก็กลับบ้านกันเถอะ “คงยุทธบ่ายเบี่ยงที่จะตอบ แล้วรีบพาลูกเมียออกจากบริษัท "อ๊าย!!!!!" มาลาลัยร้องออกมาอย่างโหยหวนลั่นบ้าน เมื่อเธอนึกถึงเหตุการณ์วันนั้นได้ “นางลูกเมียน้อย! แม่ของแกแอบลักขโมยได้เสียกับสามีฉัน!!” ไม่พูดเฉย มาลาลัยก็ตบหน้าของครีมหอมอย่างแรง แต่คนที่โดนตบกลับยืนนิ่งราวกับยอมรับคำพูดของคนตรงหน้า “ทำอะไรน่ะมาลา!!ครีมเป็นลูกสาวคนหนึ่งของผมนะ!” คงยุทธที่เพิ่งกลับมาจากทำงาน และ เห็นเหตุการณ์จึงรีบเข้ามาดึงแขนภรรยากลับเข้าไปในบ้านเพื่อคุยกัน “อย่าคิดนะ ว่าฉันจะญาติดีกับเธอ” เมื่อแม่เข้าบ้านไป คิตตี้ก็ไม่ลืมหันกลับมามองครีมหอมที่ยืนเอามือจับแก้มแดง ๆ ที่เกิดจากการโดนตบ “เธอโอเคมั้ยครีมหอม มันคงเป็นเรื่องยากหน่อยนะ ที่จะทำให้สองแม่ลูกนั้นยอมรับเธอ” พุดตานหันมาถามครีมหอมด้วยความเป็นห่วง และ สงสาร ทั้งยังส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะส่งสัญญาณให้เด็กสาวเดินตามเธอ ไปที่บ้านไม้สีขาวซึ่งตั้งอยู่หลังบ้านใหญ่ “นี่คือที่พักของเธอน่ะ คุณคงยุทธเขาเห็นดีให้เธอพักที่บ้านหลังนี้ เธอจะได้ไม่ไปรบกวนคุณมาลาและลูก ๆ ถ้าเธอขาดอะไรก็ร้องหาฉันได้เสมอฉันพักอยู่ที่ครัวนู้น แต่ตอนนี้เธอช่วยจัดของเองไปก่อนนะ เพราะฉันต้องไปช่วยป้าบัวเตรียมอาหารเย็น” “ค่ะ พี่ไปเถอะ ขอบใจมากนะคะ” ครีมหอมส่งยิ้มให้กับพุดตาน ก่อนที่จะมองดูบ้านไม้ชั้นเดียวสีขาวหลังนี้และบ่นพึมพำอยู่คนเดียว“เราคิดถูกแล้วหรือที่มาที่นี้ แต่ถ้าเราอยู่ที่นั้น เราก็ไม่มีความสุขเหมือนกัน สู้มาตายเอาดาบหน้าดีกว่า”พูดเสร็จหญิงสาวก็เผยยิ้มจาง ๆ แล้วรีบลากกระเป๋าเข้าบ้านไป “พี่บอกฉันมาเดียวนี้นะ ว่าแอบขโมยกินกับมันมานานแค่ไหนแล้ว!! จนมีลูกโตขนาดนี้!” ทันทีที่สามีปล่อยมือ มาลาลัยก็รีบร้องถามเอาความจริงจากสามีทันที "ก็วันนั้นแหละ!" "วันนั้น...?” คงยุทธเล่าว่าวันนั้นที่เขาออกมาจากห้องพักของหงส์ฟ้า คือวันที่เขาลักลอบได้เสียกับเธอ เพราะสาเหตุที่เขาจ้างหงส์ฟ้ามารับงานนั้น ก็เพราะว่าเขาแอบพอใจในตัวเธอ แต่พอหงส์ฟ้ารู้เธอก็ไม่เล่นด้วย คงยุทธจึงขืนใจเธอ จนมารู้ทีหลังว่าเธอมีลูกกับเขา ก็ตอนที่ครีมหอมผู้เป็นลูกสาวติดต่อมาหา “ เลว! สารเลวที่สุด! ทั้งที่มีลูกมีเมียอยู่แล้วคุณยังทำแบบนั้นได้ลง จิตใจคุณมันทำด้วยอะไร “ มาลาลัยทุบตีสามีของเธออย่างโกรธเคือง “ หยุด! คุณฟังผมก่อนได้มั้ยมาลา “ “ คุณจะแก้ตัวว่าอย่างไรอีก! “ “ ผมรู้ว่าผมผิด ที่หลงไปกับความสวยความสาวของแม่นางแบบนั้น แต่คนที่ผมแต่งงานด้วย มีลูกด้วย ให้เชิดหน้าชูตาในสังคมก็มีแค่คุณไม่ใช่หรือมาลา ตอนนั้นผมยอมรับว่าผมทำผิด แล้วผมก็รู้สึกผิดมาโดยตลอดเหมือนกัน หรือ มาลาไม่รับรู้อะไรเลยหรือ ที่ผ่านมาผมก็เทิดทูนแค่คุณมาตลอดไม่ใช่หรือ “ มาลาลัยนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วยกมือขึ้นปาดน้ำตา ตอบสามีของเธอกลับ “ แล้วคุณแน่ใจได้ยังไงว่านางเด็กนั่นเป็นลูกของคุณจริง ๆ “ คงยุทธถอนหายใจแรง แล้วเขาจึงตอบกลับภรรยาไปตามความจริง “ ก่อนหน้านี้ ก่อนที่ผมจะอนุญาตให้ครีมหอมเข้ามาในบ้าน ผมพาเธอไปตรวจดีเอ็นเอมาแล้ว “ มาลาลัยถึงกับไปไม่ถูก เธอรู้สึกโกรธหงส์ฟ้ามาก ยายนั่นคงจะเก็บลูกไว้เพื่อมาแก้แค้นเธอกับลูกสินะ “ แล้วแบบนี้ คุณก็ต้องเลี้ยงดูมันอีกคนน่ะสิ ฉันละผิดหวังในตัวคุณจริง ๆ คุณคงยุทธ “ พูดจบมาลาลัยก็รีบเดินขึ้นชั้นสองไป เธอจะจัดการนางลูกเลี้ยงนี้ อย่างไรดี “ ป้าบัว ป้าคิดยังไงกับเรื่องที่ท่านคงยุทธ พาเด็กครีมหอมนั้นเข้ามาคะ? “ ต๊อก แม่บ้านวัยกำลังสาวผู้ชอบเม้าท์มอยเป็นชีวิตจิตใจ ถามกับคนที่อาวุโสสุดในครัว “ แกเรียกหนูครีมหอมให้มันดี ๆ หน่อย เธอเป็นลูกของเจ้านายน่ะ อีกอย่างเรื่องนี้มันก็ไม่เกี่ยวกับแก อย่าเม้าท์นายให้มาก เดี๋ยวจะไม่มีที่ทำมาหากิน “ ป้าบัวต่อว่าต๊อกไป “ แต่ถึงครีมหอมจะเป็นลูกท่าน แต่ก็เป็นลูกที่เกิดจากความผิดพลาดไม่ใช่หรือคะ แล้วเธอก็ยังมีหน้าเข้ามาที่นี้อีก รู้หรือเปล่าว่ามันจะทำให้ครอบครัวของคุณหญิงมาลาลัยของฉันต้องแตกแยก “ “ หุบปากไปเลยนางต๊อก เดี๋ยวน้องครีมหอมมาได้ยินเข้า ก็เสียใจหรอก ใครเขาก็อยากเกิดมาจากความรักของพ่อแม่ทั้งนั้นแหละ “ พุดตานที่กำลังคนหม้อแกงอยู่พูดขึ้น ปกติพุตตานไม่ค่อยจะมีปากเสียงกับใคร มันจึงทำให้ต๊อกยอมเงียบแต่ก็ได้ไม่นาน ก็พูดขึ้นมาใหม่ “ ก็ฉันพูดความจริงนี่ ครอบครัวของท่านคงยุทธอยู่กันแบบสี่คนพ่อแม่ลูกก็ดีอยู่แล้ว เด็กนั่นจะเข้ามาแทรกทำไม หรือคิดจะมาแย่งความรักของพ่อไปเหรอ ?” ระหว่างที่ต๊อกพูดอยู่คนเดียว คนที่ได้ยินตั้งแต่แรกและแอบฟังอยู่ก็ถึงกับมือสั่น ครีมหอมที่ตอนแรกว่าจะมาช่วยงานที่ครัว แต่พอได้ยินแบบนี้ เธอก็ได้แต่ก้มหน้าแล้วเดินกลับบ้านไม้ของตัวเองไป ร่างของเธอเดินมานั่งที่ชิงช้าไม้หน้าบ้านด้วยสีหน้าหมองเศร้า แหงนมองขึ้นไปบนฟ้า “ คุณตาคะ เมื่อไหร่คุณตาจะมารับหนูไปอยู่ด้วย ครีมอยากไปอยู่กับคุณตา ไม่ว่าจะที่ไหนก็ตาม แต่ครีมไม่อยากอยู่บนโลกบ้า ๆ นี้แล้ว “