ตอนที่ 13 ฉันยังไม่พร้อมจริง ๆ

“ คุณจะบ้าเหรอ! พูดอย่างกับว่าฉันจะต้องเป็นของคุณไปตลอดชีวิตงั้นแหละ ถ้าวันหนึ่งฉันมีเงินมาใช้หนี้ ฉันก็จะไปจากคุณอยู่ดี” “ แล้วคุณมีปัญญาหาเงินเยอะขนาดนั้นมาใช้ผมเร็ว ๆ นี้ไหมล่ะ บางทีถ้าคุณทำให้ผมเบื่อคุณ แล้วเป็นคนทิ้งคุณไปเองน่าจะง่ายกว่าอีก “ คำหลัง ๆ เสี่ยโอมเพียงแค่พึมพำออกมาแต่ก็ไม่คิดว่าหญิงสาวที่กำลังโมโหจะคิดจริงจัง เขาตาเกือบค้างเมื่อเห็นหญิงสาวตรงหน้าถอดเสื้อยืดสีขาวของเธอ ทิ้งลงต่อหน้าเขา แถมไม่รู้จะตกใจอะไรก่อนเพราะยังมีพวกการ์ดอยู่ในห้องนี้ด้วย เสี่ยโอมรีบดึงร่างบาง เข้าซบอกกว้างของเขา และเอาเสื้อคลุมนอกของตัวเองดึงมาปกร่างที่เปลือยเปล่าเหลือเพียงเสื้อซับในนั้นเอาไว้ “ ออกไปเดี๋ยวนี้!! “ เสี่ยโอมร้องขึ้นเสียงดัง ลูกน้อง 2-3 คนที่เดินไปเดินมาทำตัวไม่ถูกอยู่แถวนั้น ก็รีบพากันกู่ออกจากตรงนั้นไปในทันที เมื่อเห็นว่าพวกการ์ดออกไปแล้ว ครีมหอมก็ดันหน้าอกของเสี่ยโอมออกและดีดตัวเองออกจากเขา “ คุณทำบ้าอะไร! ไม่อายพวกการ์ดมันบ้างเหรอ “ “ จะให้อายทำไม ฉันมันก็แค่ เด็กเสี่ย หรือเด็กเลี้ยง ไม่ใช่สิ ฉันก็เป็นเพียงเด็กขัดดอกที่ไม่มีคุณค่าอะไรอยู่แล้ว “ ครีมหอมพูดทั้งยังเอามือขึ้นมาเท้าเอว ทำให้หน้าอกไซส์ 36 ในเสื้อในผืนน้อยโผล่ออกมาทักทายเสี่ยโอม ที่กำลังเอาแต่จ้องตาค้าง “ นี่คุณมองอะไร !“ พอเริ่มรู้สึกตัวว่าเสี่ยโอมไม่ได้มองที่หน้าเธออีกแล้ว ครีมหอมก็รีบเอามือขึ้นมาปิดอก “ อ้าว ผมนึกว่าคุณจะให้ผมดูจนเบื่อเสียอีก “ “ ทะลึ่ง!! “ เธอเห็นว่าเสี่ยโอมมองตาไม่พับ ครีมหอมก็เกิดอาการปอดแหกกลัวขึ้นมา เธอรีบจับเอาเสื้อของตัวเองบนพื้นและเดินหนีเข้าไปในห้องนอน “ ฮ่า ๆ จะไปไหนล่ะ จะมาทำผมค้างแบบนี้แล้วทิ้งไม่ได้น่ะ “ พูดเสร็จเสี่ยโอมก็เดินตามหญิงสาวเข้าไปในห้อง เขาไม่ลืมปิดประตู ซึ่งครีมหอมที่กำลังใส่เสื้ออยู่พอดีจึงไม่ทันสังเกต เสี่ยโอมเดินเข้าไปใกล้ ๆ พอหญิงสาวหันมาเขาก็อุ้มซ้อนร่างบางขึ้นนั่งบนโต๊ะ กลายเป็นว่าตอนนี้ สะโพกของเธอถูกวางอยู่ที่ระดับเดียวกับเอวของเขา “ คุณจะทำอะไร! “ ครีมหอมถามด้วยเสียงสั่นกลัว “ ทำไมวันนี้ผมโทรหาคุณตั้งหลายสาย แต่คุณก็ไม่รับ “ เขาพูดพร้อมใช้มือลูบปอยผมของเธอทัดหูให้ “ ก็โทรศัพท์ฉันมันเปิด… ไม่ได้แล้ว “ ครีมหอมตอบด้วยน้ำเสียงกุกกัก จ้องมองที่ริมฝีปากของชายหนุ่มที่กำลังขยับเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ “ ทำแบบนี้ ต้องโดนลงโทษ “ “ ห๊า…ย๊า “ ไม่ทันที่จะได้พูดจนจบประโยค ก็โดนกดจูบตรงริมฝีปาก เธอพยายามดันอกของเขาออก แต่ยิ่งดันเขาก็ยิ่งได้ใจ ดูดปากของเธอแรงขึ้น ครีมหอมรู้สึกตัวเบาอีกแล้ว ทำไมทุกเวลาที่เขาจูบเธอ ตัวเธอถึงได้ไร้เรี่ยวแรงเช่นนี้ แขนเล็กเผลอยกขึ้นมากอดคอของเขา เสี่ยโอมแอบยิ้มพอใจเพราะเขาจับความรู้สึกได้ว่า จากที่เธอเคยอยู่นิ่ง ๆ ปล่อยให้เขาจูบ แต่ครั้งนี้หญิงสาวแอบดูดริมฝีปากของเขากลับเป็นพัก ๆ “ อือ…อือ “ เสียงอื้ออึงดังออกมาจากตัวเล็กอย่างพอใจ นี้เธอทำอะไรลงไป ทำไมมันควบคุมตัวเองไม่ได้เลย เธอเหมือนต้องคำสาปทุกครั้งไปเมื่อโดนชายหนุ่มจุมพิตมอบรสสวาทนี้ให้ “ อือ…” หญิงสาวเริ่มทนไม่ไหวเธออยากลองเอาคืนด้วยการดูดปากของเขาแรง ๆ บ้าง เมื่อเธอได้ลองทำเธอก็รู้สึกว่าทั้งตัวมันร้อนผ่าว และเมื่อยิ่งได้ยินเสียงอูอี้พอให้จากเขา เธอรู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่บนกองเพริงเลย มันร้อนรุ่มจนอยากจะถอดทุกอย่างออกให้หมดเสียเดี๋ยวนี้ “ อือ..” มือหนาจับขาเรียวทั้งสองขา แล้วยกตัวเธอเข้ามาใกล้ ๆ เขา จนเนื้อตัวส่วนหน้าของพวกเขาชิดกัน มือหนาเอื้อมลงไปหวังเล้าโลมตรงนั้นของเธอ แต่เมื่อเขาสัมผัสโดนสิ่งนั้นหญิงสาวก็สะดุ้ง แล้วผลักอกเขาออกอย่างแรง “ อย่า!! “ เธอจับมือข้างนั้นของเขาเอาไว้ แล้วมองหน้าเขาด้วยแววตาอ้อนวอน “ ฉัน ..ยังไม่พร้อม “ เธอพูดขึ้นมา ถึงแม้ว่าตอนนี้ข้างในของเธอมันจะร้อนรุ่มมีความรู้สึกต้องการไม่ต่างอะไรจากเขา แต่เธอเองก็รู้สึกละอายเกินกว่าที่จะทำสิ่งนั้นลงไป “ อือ “ เสี่ยโอมมองหน้าเธอด้วยท่าทีผิดหวัง แล้วก็เดินหลีกออกมา จนหญิงสาวที่มองอยู่เริ่มรู้สึกผิด “ ก็ฉันยังไม่อยากให้คุณทำแบบนั้นนี่ “เธอพึมพำขึ้น ทั้งรู้สึกว่าขนแขนกำลังลุกซู่ เสียงเคาะประตูดังลั่น แล้วมีร่างเล็กเดินออกมาเปิดให้ “ เสี่ยโอม! “ มีมี่ เจ้าของห้อง รีบพุ่งตัวเข้ามาสวมกอดชายหนุ่มทันทีเมื่อได้เห็นหน้า “ มี่ คิดว่าเสี่ยทิ้งมี่ไปแล้วเสียอีก รู้ไหมว่ามี่คิดถึง “ “ ไปที่เตียง “ ชายหนุ่มเอ่ยพูดน้ำเสียงเฉยชา ทั้งเดินนำเข้ามาในห้อง 2 ร่างกายเสียดสีกันไปมาบนเตียงด้วยความกระหาย “ เสี่ย….อ้า…” “ ครีม ครีมหอม “ “ เสี่ยโอม คุณจะไปไหนคะ “ พอเสร็จกิจเสี่ยโอมก็ลุกอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวใส่เสื้อผ้า มีมี่ที่เห็นเช่นนั้นก็เลยรีบร้องถาม เสี่ยโอมจึงเดินเข้ามาหา แล้วยื่นแบงค์เทาให้เธอ 2-3 ใบ “ อะไรกันคะ ทำไมคุณถึงทำกับมี่แบบนี้ ไหนจะผู้หญิงที่ชื่อครีม ที่คุณร้องออกมาตอนนั้นอีก “ เธอลุกยืนและพูดกับเสี่ยโอมที่กำลังจะเดินจากไป แต่เสี่ยโอมที่ยืนหันหลังอยู่หาได้สนใจไม่ เขายกมือข้างหนึ่งขึ้นแล้วก็เดินออกไปอย่างไม่ใยดี “ อ๊าย! คอยดูนะ สักวันหนึ่งคุณต้องเป็นของฉัน “ เพนท์เฮ้าส์ เสี่ยโอมเดินเข้ามาในเพนท์เฮ้าส์ มุ่งหน้ามาที่ห้องนอนของคิริต้า แล้วยืนดูเธอที่กำลังนอนหลับ “ ทำไมฉันต้องคิดเห็นหน้าเธอ ตอนที่ฉันอยู่กับคนอื่นด้วย “ เขาบ่นพึมพำอยู่ที่ปลายเตียงอย่างคนไม่เข้าใจ 5:35 น “ ฮือ “ ครีมหอมรู้สึกตัวตื่นขึ้น เมื่อรู้สึกว่ามีอะไรนิ่ม ๆ มาถูที่ใบหน้า และบริเวณปากของเธอ “ เฮ้ย! “ “ ตื่นแล้วเหรอตัวเล็ก “ พอลืมตาขึ้นมาดูก็เห็นว่าเสี่ยโอมกำลังจุมพิตไปทั่วใบหน้าของเธออยู่ “ คุณกำลังทำอะไรคะ “ “ ทำไมล่ะ เดี๋ยวนี้จุ๊บก็ไม่ได้เหรอ ถ้าไม่ได้ ผมจะได้ปล้ำเอาเลย “ ร่างบางกลืนน้ำลายลงคอเมื่อได้ฟังที่เขาพูดก็รู้สึกเสียวสันหลัง ซึ่งสุดท้ายเธอก็ยอมจำนนให้เขาจูบแต่โดยดี แต่เขากลับจูบแล้วจูบอีกเหมือนกับว่ามันไม่อาจเพียงพอกับความต้องการข้างในตอนนี้ จนครีมหอมต้องรีบเอามือมาปิดปากของเขาไว้ “ พอเถอะค่ะ ฉันหายใจไม่ทันแล้ว “ “ อ้าว แต่ผมยังไม่พอใจเลยน่ะ “ “ แล้วต้องถึงขนาดไหนคุณถึงจะพอใจล่ะ” “ ให้เอาได้ไหมล่ะ “ “ จะบ้าหรอ!!” “ โอ้ย “ ครีมหอมตาเบิกกว้างด้วยความตกใจและยังยกตีนขึ้นมาถีบเขาจนตกเตียง “ นี่คุณกล้าดียังไง ถึงทำกับผมแบบนี้เนี้ย “ เสี่ยโอมลุกขึ้นนั่งบนพื้นใช้มือจับที่หลังด้วยความเจ็บ “ ฉันขอโทษค่ะ แต่ว่ามันไม่ได้จริง ๆ นะคะ “ เธอรีบวิ่งหนีลงจากเตียงแล้วเข้าไปในห้องน้ำล็อคประตูไว้ “ เฮ้อ ทำไมมันถึงเต้นแรงขนาดนี้น่ะ “ ครีมหอมพูดกับตัวเองอยู่ที่หน้ากระจกในห้องน้ำ พร้อมกับเอามือทาบอก หายใจเข้าออกอย่างคนตั้งตัวไม่ทัน “ ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป ฉันจะรอดไปถึงวันไหนวะเนี่ย “ ก๊อก ๆ “ รีบ ๆ อาบนะตัวเล็ก เราต้องออกไปข้างนอกกัน “ ครีมหอมสะดุ้งเฮือกใหญ่ เขาเรียกเธอแบบนี้รู้สึกเสียวสันหลังอย่างไรก็ไม่รู้ “ ถ้าจัดโต๊ะเสร็จแล้วก็พากันออกไปซะ ถ้าไม่ได้เรียกไม่ต้องเข้ามา “ เสี่ยโอมในเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนส์ได้รูป พูดสั่งกับแม่บ้านและพวกการ์ดเมื่อพวกเขาจัดโต๊ะอาหารเตรียมมื้อเช้าให้กับเขาและตัวเล็กของเขาเรียบร้อยแล้ว พอเมื่อพวกการ์ดและแม่บ้านเดินออกไปครีมหอมก็เดินเข้ามาพอดี เสี่ยโอมจึงรีบเข้าไปจับสองแขนของหญิงสาว จากนั้นก็ดึงเข้ามาจุ๊บ “ อือ “ ครีมหอมที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ได้แต่ใช้ฝ่ามือตบ ๆ ไปที่ต้นแขนของชายหนุ่ม จนเขานั้นพอใจ และเป็นคนคายจูบออกเอง “ คุณทำอะไรของคุณเนี่ย ฉันใจเกือบขาดเลยรู้ไหม “ “ นี่คือบทลงโทษ ลืมไปแล้วหรือว่าเมื่อเช้าคุณทำอะไรกับผมไว้ แล้วคุณก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะขัดขืนด้วย รวมทั้งเรื่องนั้นก็เช่นกัน “ ครีมหอมถึงกับหูผึ่ง เมื่อได้ยินคำท้าย ๆ จนเธอต้องรีบถอยหลังห่างจากเขาไปหนึ่งก้าวโดยอัตโนมัต “ เป็นอะไร มากินข้าวได้แล้ว เดี๋ยวเราจะต้องออกไปข้างนอกกันน่ะ “ แต่เขากลับดึงเธอกลับมา “ ไปไหนคะ ?” เธอถามเขาพร้อมสีหน้าสงสัย “ เดี๋ยวก็รู้เองแหละ “ เสียโอมบอก และนั่งลงที่โต๊ะกินข้าว ก่อนจะใช้สายตาสั่งให้เธอนั้นนั่งลงตรงข้ามกัน