ตอนที่ 9 ฉันจะยอมคุณทุกอย่าง

ที่โรงพยาบาล “ ข้อเท้าอักเสบเล็กน้อยนะครับ 2-3 วันนี้ ก็พยายามอย่าเดินหรือใช้งานข้างที่เจ็บ อีกอย่างอย่าลืมทายา แล้วก็นวดเบา ๆ ทุกวันด้วยน่ะ “ ครีมหอมมองหน้าหมอหนุ่มหน้าตาดีที่กำลังส่งสายตาหวานย้อยมาทางเธอ “ อะแฮ่ม!! เสร็จแล้วใช่ไหม ฉันจะได้พาคนของฉันกลับ “ เสี่ยโอมพูดกับหมอไนยะอย่างสนิทสนม พอเห็นอาการของเพื่อนรักแสดงออกมาแบบนั้น คุณหมอไนยะก็รู้ได้ทันทีว่าสองคนนี้มันยังไง เสี่ยโอมรีบอุ้มร่างบางขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน จนเจ้าตัวตกใจกรีดร้องออกมา “ ว๊าย!! คุณฉันเดินเองก็ได้น่ะ “ “ คุณไม่ได้ยินที่หมอบอกเหรอว่าห้ามใช้เท้าที่เจ็บ “ ครีมหอมถึงกลับเถียงต่อไม่ได้ นอกจากอยู่นิ่ง ๆ ให้เสี่ยอุ้มเธอออกมาจากห้องตรวจของหมอคนนี้ ซึ่งระหว่างทางเดินออกไป ครีมหอมเองก็ทำได้เพียงหันหน้ามาซบใส่อกของเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ เหตุเพราะต้องการหลบสายตาของหญิงชายน้อยใหญ่ ที่ต่างมองมาที่พวกเขาด้วยความสนใจ “ ผู้ชายหล่อมากเลย แถมดูจะแข็งแรงมากด้วยดูสิอุ้มผู้หญิงแล้วยังเดินสบาย ๆ ได้ “ “ น่าอิจฉาจัง อยากเห็นหน้าผู้หญิงเลย “ “ ใช่ ๆ แต่เหมือนเธอจะอายนะ “ “ แต่ฉันว่าผู้ชายคนนี้ หน้าเขาดูคุ้น ๆ ยังไงไม่รู้ “ “ คุณพาฉันกลับไปส่งได้แล้ว คุณจะพาฉันไปที่ไหนอีก “ พอขึ้นมาบนรถครีมหอมก็รีบเรียกร้อง ใส่เสี่ยโอมที่หาได้สนใจคำขอของเธอแม้แต่น้อย เขายื่นโทรศัพท์ที่ชาร์จเต็มแล้วคืนให้หญิงสาว “ เกือบพังแล้ว ผมว่าคุณควรซื้อใหม่ได้แล้วน่ะ “ “ ไม่จำเป็น! แต่ตอนนี้คุณต้องพาฉันกลับเดี๋ยวนี้ !” ประโยคหลัง ๆ ครีมหอมเน้นเสียงใส่คนตรงหน้าที่กำลังขับรถอย่างจริงจัง แต่อศิรก็ยังคงทำเป็นหูทวนลม “ เดี๋ยวผมจะพาคุณไปหาอะไรกิน จะได้กินยา แล้วก็พักผ่อน “ “ นอกจากจะหูตึงแล้วยังเอาแต่ใจอีก “ เมื่อเห็นว่าเสี่ยโอมไม่ได้สนใจในสิ่งที่เธอพูด ครีมหอมก็ทำได้เพียงบ่นพึมพำ ณร้านเจระวีคาเฟ่ “ มาแล้วเหรอโอม ห้องที่สั่งเตรียมไว้ให้แล้ว ว่าแต่วันนี้พาเด็กคนไหนมาล่ะ “ พลอยเจน เจระวี เจ้าของร้านที่เสี่ยโอมพาครีมหอมมากินข้าวเดินออกมาทักทายเสี่ยโอมตามประสาคนสนิท “ ฉันไม่ได้พาเด็กมาบ่อยขนาดนั้น แกอย่าปั่นให้มันมากเจน “ เสี่ยโอมที่กำลังเปิดประตูให้ครีมหอมหันไปพูดกับเพื่อน ก่อนจะหันมามองหน้าหญิงสาวที่มองมายังเขาอย่างเอาเรื่อง เขาจะทำอะไร ทำไมต้องพาเธอมาเข้าทางหลังร้านด้วย ครีมหอมได้เพียงแต่คิด เพราะตอนนี้ร่างกายของเธอได้ไปอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่มเรียบร้อย “ คุณจะกินอะไร “ เสี่ยโอมถามกับหญิงสาวที่เอาแต่นั่งนิ่งไม่สนใจเขา แถมยังมองไปทางอื่นเหมือนไม่สบอารมณ์ “ ครีมหอม คุณไม่ได้ยินที่ผมถามหรือ “ เพราะเห็นว่าหญิงสาวไม่สนใจ เสี่ยโอมก็หันไปบอกพนักงานให้เอาอาหารมาให้ พอพนักงานเดินออกไป เขาก็ขยับเข้ามานั่งใกล้ตัวเธอ ทำให้เมื่อครีมหอมหันกลับมาหน้าของทั้งคู่ก็เลยประชิดกัน “ เฮ้ย! “ ครีมหอมสะดุ้งอย่างกับโดนผีอำ ที่เห็นเสี่ยโอมมานั่งหน้านิ่งอยู่ข้างตัวเอง “ คุณเป็นบ้าไปแล้วเหรอ! ถ้าฉันหัวใจวายตายไปจะทำอย่างไร “ “ จริงหรือ? เห็นไม่สนใจกัน นึกว่างอนอะไรอยู่เสียอีก “ “ ทำไมคะ ทีตอนคุณไม่สนใจฉัน ไม่เห็นฉันจะว่าอะไรคุณเลย พอมาโดนกับตัวเองแบบนี้แล้วรับไม่ได้เหรอ “ “ ครีมหอม! “ “ คุณพาฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้น่ะ! ทำไมคุณต้องทำเหมือนกับว่า ฉันเป็นสิ่งของที่คุณจะหิ้วไปไหนก็ได้ โดยไม่ถามความคิดเห็นกันสักคำ “ พอได้ยินหญิงสาวพูดแบบนั้นเสี่ยโอมก็นึกคิดอะไรอยู่สักพัก “ ถ้าอย่างนั้นคุณก็ยอมมาอยู่กับผมซะดี ๆ สิ ผมจะได้ไม่ต้องบังคับคุณแบบนี้อีก แล้วก็อย่าปฏิเสธว่าไม่ เพราะว่าผมจะไม่ยอมปล่อยให้ครอบครัวเกลวาดีอยู่เป็นสุขแน่ “ “ คุณ! “ ครีมหอมหัวร้อนจนอยากจะด่าเขาออกมา พอ ๆ กันกับอศิรที่แสดงท่าทีเหมือนเธอในตอนนี้ โชคดีที่มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาขัดจังหวะไม่อย่างนั้นคงได้หยุมหัวกันแน่ ครีมหอมจับมือถือขึ้นมาดู เป็นเบอร์แปลกที่เธอไม่รู้จัก ชายหนุ่มเองก็เสมอหน้า เข้ามามองมือถือของเธออย่างใคร่รู้ ครีมหอมจึงรีบรับสายเพื่อหลีกเลี่ยงเขา [“ ฮัลโหล! นี่เบอร์ครีมหอมหรือเปล่า พี่เคเปอร์เองนะ ครีมอยู่ที่ไหนช่วยไปที่โรงพยาบาลตอนนี้ได้ไหม! “] ปลายสายพูดออกมาอย่างกระวนกระวายใจ “ พี่เคเปอร์มีอะไรคะ ค่อย ๆ พูดค่ะ “ [“ ก็คุณพ่อน่ะสิ”] “ คุณพ่อเป็นอะไรคะ? “ [“ คุณพ่อรีบขับรถกลับบ้าน เลยเกิดอุบัติเหตุ ตอนนี้เสียเลือดมาก พี่เองก็กำลังรีบกลับขึ้นไป แต่กลัวจะไปไม่ทัน ครีมช่วยไปเอาเลือดให้พ่อก่อนได้ไหมเพราะพี่โทรหาแม่กับคิตตี้แล้วก็ไม่ติด “ ] “ ห๊ะ “ !! “ คุณหมอ! พ่อฉันเป็นยังไงบ้าง “ ครีมหอมวิ่งสับขาเข้ามาในโรงพยาบาลหน้าห้องฉุกเฉิน โดยมีเสี่ยโอมคอยช่วยพยุงไม่ให้ขาของเธอใช้แรงมากเกินไป “ ตอนนี้คนไข้ต้องผ่าตัด แล้วต้องการเลือดด่วนครับ แต่ว่าเลือดในโรงพยาบาลของเรามีไม่พอ คุณเป็นลูกสาวของเขาใช่มั้ย “ “ ใช่แล้วค่ะ ฉันเป็นลูกสาวเขา เอาเลือดฉันไปเลยฉันเลือดกรุ๊ปเดียวกันกับเขาค่ะ “ ครีมหอมรีบยื่นแขนให้กับคุณหมอแต่โดนเสี่ยโอมห้ามไว้ “ เดี๋ยว! คุณยังเจ็บตัวอยู่น่ะ แถมยังพักผ่อนไม่เพียงพอด้วย จะเอาเลือดออกได้ยังไง “ “ แต่นั่นพ่อฉันนะคะ จะให้ฉันปล่อยให้เขาตายเหรอ “ ครีมหอมหันมาพูดกับเขาพร้อมกับสะอึก “ หมอครับคนไข้เลือดกรุ๊ปอะไร “ ชายหนุ่มจึงหันไปถามกับหมอ “ คนไข้เลือดกรุ๊ปโอครับ “ “ งั้นหมอก็เอาเลือดของผมดีกว่า เลือดของผมก็กรุ๊ปโอเหมือนกัน “ เสี่ยโอมพูดจบก็เดินตามหมอไป ทำให้ครีมหอมได้แต่ยืนมองเขาด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง เขายอมช่วยเธอทั้งที่ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน แถมพ่อยังเป็นลูกหนี้ของเขาด้วยซ้ำ “ สวัสดีค่ะ คุณเป็นญาติคนไข้ใช่ไหม ช่วยมาเซ็นอนุมัติการผ่าตัดให้เราหน่อยค่ะ “ พยาบาลสาวเดินเข้ามาถามต่อครีมหอมที่ยืนอยู่ “ ค่ะ “ หญิงสาวเดินตามพยาบาลคนนั้นไป หลายชั่วโมงต่อมา เสี่ยโอมยืนพิงโต๊ะอยู่ข้าง ๆ กับร่างเล็กที่กำลังนั่งอยู่ข้างเตียงของคนเป็นพ่อ “ การผ่าตัดผ่านไปแล้ว เดี๋ยวพ่อคุณก็จะดีขึ้น ผมว่าคุณควรไปพักผ่อนได้แล้วน่ะ “ เขาพูดขึ้นหลังจากเห็นหญิงสาวนั่งนิ่งไม่ขยับ “ คุณนั่นแหละ ควรกลับไปพักผ่อนได้แล้ว ขอบคุณมากนะคะสำหรับเลือดที่ช่วยบริจาคให้พ่อของฉัน แต่…” ครีมหอมหันมามองหน้าของอศิร “ คุณอย่ามาเสียเวลากับคนแบบฉันเลยค่ะ ฉันรู้ว่าคุณมีหน้าที่การงาน คุณไม่ควรเอาเวลาพักผ่อน มาเสียเปล่าเพราะฉันแบบนี้ “ เธอพูดกับเขาอย่างไม่มีเยื่อใย “ โอเค ถ้าอย่างนั้น มีอะไรก็ติดต่อผมมานะครับ “เสี่ยโอมจับนามบัตรออกมาจากกระเป๋า ยื่นให้กับเธอ แต่ครีมหอมกับเมิน เขาจึงวางมันไว้ที่โต๊ะใกล้ ๆ แล้วเดินออกไป “ พ่อ คุณพ่อเป็นอะไรคะ หมอ! คุณหมอ!! ช่วยด้วย! “ แต่พออศิรเดินออกไป ได้ไม่กี่นาทีคงยุทธที่ตอนแรกนอนนิ่งอยู่บนเตียงก็ชักขึ้น จนครีมหอมตกใจ! “ พ่อเป็นยังไงบ้างครีม “ เคเปอร์ที่พึ่งกลับมาถึงรีบวิ่งหน้าตั้งเข้ามาหาน้องสาว “ พี่เคเปอร์ เราจะทำอย่างไรดี พ่อต้องผ่าตัดรอบ 2 เพราะหมอบอกว่าอาจมีเลือดคั่งในสมองแต่ หมอต้องการให้เราชำระค่าผ่าตัดก่อนเพราะพ่อผ่าตัดไปแล้วรอบหนึ่ง “ เคเปอร์ที่วิ่งมาเหนื่อย ๆ มาได้ยินแบบนี้ก็ตกใจเข้าไปอีก “ แล้วค่าผ่าตัดมันเท่าไหร่กัน” ครีมหอมนิ่งไปให้กับคำถามของพี่ชาย ก่อนจะได้บอกจำนวนเงินที่ต้องจ่ายครึ่งนึงของการผ่าตัดให้กับคนเป็นพี่ฟัง “ เราจะเอาเงินมากขนาดนั้นมาจากไหน ที่บ้านเราไม่เหลือเงินมากขนาดนั้นหรอกนะครีม “ เคเปอร์พูดขึ้นทั้งมีทำสีหน้าอย่างคนคิดไม่ตก “ แล้วเราจะทำอย่างไรดีคะ ถ้าหมอเขาไม่ยอมผ่าตัดให้ล่ะ พ่อจะตื่นขึ้นมาไหมคะ “ ครีมหอมจับมือพี่ชายพร้อมกับน้ำตาไหล “ พี่ก็ไม่รู้ พี่คิดอะไรไม่ออกเลยตอนนี้ ติดต่อแม่กับคิตตี้ก็ไม่ได้ ไม่รู้ว่าพากันไปอยู่ไหน “ เคเปอร์พูดออกมาอย่างร้อนรนเขาสับสนไปหมดแล้ว “ ครีมโทรไปหาพี่พุดตานที่บ้าน พี่พุดตานบอกว่าทั้งสองคนไม่ได้อยู่ที่บ้านค่ะ ออกไปข้างนอกแต่เช้ายังไม่กลับ “ “ แล้วนี่เราจะทำอย่างไรดีครีม พี่คิดอะไรไม่ออกเลย “ สองพี่น้องมองไปยังห้องผ่าตัด ที่เหล่าทีมแพทย์พยายามช่วยยื้ออาการของคนเป็นพ่ออยู่ ไม่นานนักครีมหอมจึงตัดสินใจวิ่งกลับไปที่ห้องพัก แล้วจับเอานามบัตรของเสี่ยโอมขึ้นมา พร้อมกับลากขาที่บวมเปล่งของเธอ เดินออกมาหน้าโรงพยาบาล เธอกลั้นหายใจแล้วกดโทรศัพท์หาอศิร [“ ฮัลโหล “] เมื่อโทรติดปลายสายก็กดรับทันที “ เสี่ยโอมคะ.... “ ครีมหอมพยายามกลั้นเสียงสะอื้น “ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าครีมหอม! “ พอได้ยินเสียงชายหนุ่มถามเธอกลับมาแบบนั้น เธอก็น้ำตาไหลอาบแก้ม และรีบพูดความต้องการของตนเองออกไป “ คุณ คุณช่วยออกค่าผ่าตัดให้พ่อของฉันได้ไหมคะ ฉันสัญญาถ้าพ่อผ่าตัดรอบที่ 2 เสร็จ ฉันจะไปอยู่กับคุณ ฉันจะยอมคุณทุกอย่างค่ะ ขอร้องแหละ คุณพอจะช่วยฉันได้มั้ย “ ครีมหอมทั้งพูดพร้อมร้องไห้อย่างคนหมดหนทาง ก่อนที่เธอจะสังเกตไปเห็นว่ารถของอศิรนั้นยังคงจอดอยู่ที่หน้าโรงพยาบาล ชายหนุ่มเดินลงมาจากรถ ในมือของเขายังถือสายจากเธอไม่ยอมวาง หญิงสาวก็รีบหันมองไปยังร่างสูงด้วยสายตาแห่งความหวัง