ตอนที่ 14 เด็กเลี้ยงของเสี่ย

“ พอแล้วค่ะ คุณจะตักให้ฉันทำไมเยอะแยะ “ เมื่อครีมหอมนั่งลงไม่ทันได้จับช้อนส้อม เสี่ยโอมก็เอาแต่ตักนั่นนี่ให้เธอ จนเจ้าตัวต้องรีบร้องห้าม “ กินเยอะ ๆ นะตัวเล็ก บอบบางแบบนี้จะไปสู้แรงใครได้ “ เขาบ่น แต่ก็ยังไม่ทันเงยหน้าขึ้นมามองเธอ “ คุณไม่ชอบแบบนี้งั้นเหรอ เห็นชอบเรียกตัวเล็กตัวเล็กอยู่ได้ “ ครีมหอมทำทีพูดประชดไป เขาจึงเงยหน้าขึ้นมาจ้องเธอ “ อืม ตัวเล็ก ถ้าอย่างนั้นต่อจากนี้ห้ามแทนตัวเองว่าฉัน แล้วเรียกผมว่าคุณอีกเข้าใจไหม “ “ อ้าว ถ้าคุณไม่ให้ฉันเรียกแบบนั้น คุณจะให้ฉันเรียกว่าอย่างไรล่ะคะ “ เสี่ยโอมเอาศอกขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ 2 มือของเขาเท้าคางตัวเอง จ้องมองที่หญิงสาว “ ก็คุณเป็นเด็กเลี้ยงของผม คุณจะเรียกยังไงก็ได้ให้ผมพอใจ ไหนลองเรียกมาดูซิ “ เสี่ยโอมพูดเสียงหวาน จนว่ามดที่ตอมน้ำตาลยังน้ำลายไหล แถมสายตาที่มองมายังเธออีก ครีมหอมจึงทำได้เพียงหลบสายตา เธอรีบตักข้าวใส่ปากแต่ก็ยังไม่วายหน้าแดงเพราะเสี่ยโอมที่นั่งอยู่ตรงข้ามเอาแต่จ้องเธอตาไม่กระพริบ “ อย่าอมข้าวสิตัวเล็ก “ เสียงทุ้มพูดขึ้น “ ไม่ ครีมไม่ได้อมข้าวนะคะนี่มันแก้ม ครีม “ “ หรือครับ หนูครีมหอมของเสี่ย “ไม่พูดเฉย เขายังยื่นมือไปบีบแก้มของหญิงสาวตรงหน้าอย่างมั่นเขี้ยว หลังจากกินข้าวเช้ากันเสร็จ เสี่ยก็พาเธอมาแถวตลาดในเมือง “ คุณพาฉันมาแถวนี้ทำไมคะ “ พอลงจากรถเธอก็หันไปถามเขาทันทีด้วยความสงสัย ที่เขาพาเธอมาแถวศูนย์การค้าไอที “ ผมก็พาคุณมาดูโทรศัพท์เครื่องใหม่ไง เครื่องเก่าพังไปแล้วไม่ใช่เหรอ มานี่” พูดจบประโยคเขาก็จูงแขนเด็กของเขาข้ามถนนไปอีกฝั่งนึง “ สวัสดีค่ะคุณลูกค้า สนใจสินค้าตัวไหนเป็นพิเศษไหมคะ “ พอเข้ามาถึงในร้านพนักงานก็ทักทาย “ ผมขอดูรุ่นใหม่ล่าสุดรุ่นที่แพงที่สุดครับ “ เสี่ยโอมหันไปสั่งกับพนักงาน เล่นเอาครีมหอมอ้าปากค้าง ตั้งแต่เกิดมาเวลาไปซื้อของ เธอจะขอดูสินค้าที่ราคาถูกที่สุดในร้านตลอดเลยไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งจะได้มาสัมผัสกับอะไรแบบนี้ “ รุ่นนี้เลยค่ะ กล้องก็สวยคมชัด เล่นสะดวกว่องไวชาร์จเร็วทันใจแน่นอน เป็นรุ่นใหม่ล่าสุดเลย ”เสี่ยโอมพยักหน้าฟังที่พนักงานแนะนำ ก่อนที่เขาจะหันมามองหน้าเด็กเลี้ยงของเขาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ “ ชอบไหมรุ่นนี้ “ “ ไม่รู้ค่ะ มันแพงเกินไปหรือเปล่า ราคาตั้งหลายหมื่น “ หลายหมื่นแล้วทำไม ดูนี่สิ “ เสี่ยโอบไหล่ครีมหอมเข้ามาชิดตัว ก่อนจะจับมือถือ เครื่องนั้นขึ้นมาเซลฟี่กับน้องไปหลายรูป “ ผมว่าเอารุ่นนี้สีนี้แหละ เช็คเครื่องติดฟิล์มให้ด้วยนะครับ “ พอถ่ายรูปเสร็จเขาก็หันไปพูดกับพนักงาน “ แล้วจะมาถามเราตั้งแต่แรกทำไม ”ครีมหอมก็ได้แต่ยืนบ่นอยู่ข้าง ๆ หลังจากซื้อโทรศัพท์แล้วเขาก็พาครีมหอมมาเดินห้างต่อ “ อ้าวครีม ครีมทางนี้ “เสียงใสที่คุ้นหูดังขึ้น ครีมหอมรีบชะเง้อหน้ามอง ไปตามต้นเสียง “ นิโล่ “ พอเห็นว่าเจ้าของเสียงคือใคร เธอก็รีบดีดตัวออกจากอ้อมแขนของเสี่ยโอมไปหาเพื่อนทันที “ แกเป็นยังไงบ้าง ตั้งแต่วันนั้นก็ติดต่อไม่ได้เลย วันต่อมาผู้จัดการก็มาบอกว่าแกลาออก ฉันนึกว่าแกเป็นอะไรไปซะแล้ว ” นิโล่พรั่งพรูความในใจออกมาจนหมด “ โอ๊ยโทรศัพท์พังเฉย ๆ ไม่ได้มีอะไรหรอก แล้วก็ขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้ติดต่อไป โทรศัพท์มันเปิดไม่ขึ้นเลยจำเบอร์ใครไม่ได้เลย “ “อืม แกไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ว่าแต่นี่มากับใคร “ นิโล่หันไปมองชายหนุ่มด้านหลังของเพื่อนที่ใส่แว่นดำ กำลังจ้องมองมายังพวกเธอเช่นกัน ครีมหอมเลิ่กลั่กเล็กน้อยเนื่องจากเสี่ยโอมค่อนข้างลึกลับเลยไม่ค่อยมีใครเคยได้เห็นหน้าเขา มีเพียงแต่คำบอกเล่าบอกต่อกันปานนิทาน นิโล่จะยังไม่รู้ว่าเขาคือเสี่ยโอมก็ไม่แปลก “ ผม คือ อ “ “ พี่อ้น แฟนฉันเองแหละ “ ครีมหอมรีบตัดบทพูดของเสี่ยโอม เพราะคิดในใจว่า ถ้าเพื่อนรู้ว่าตัวเธอมาเป็นเด็กเสี่ยโอมที่เพื่อนปลื้มนักปลื้มหนา คงจะไม่ดีแน่นอน ครีมหอมทั้งพูดและเงยมองหน้าอศิร ที่กำลังมองเธอกลับมามาอย่างงง ๆ เช่นกัน “ โห๊ มีแฟนหล่อขนาดนี้เลยเหรอ แอบไปคุยกันตอนไหนวะ ตอนทำงานด้วยกันยังโสดอยู่เลย นี่ถ้าพวกที่ร้านรู้ว่าแกหนีมามีแฟนคงจะกัดหำตายกันหมด “ นิโล่พูดออกมาอย่างตื่นเต้นปนขบขัน “ ขนาดนั้นเลยหรือ แฟนของผมฮอตขนาดนั้นเลย ”เสี่ยโอมหันมาสนใจในสิ่งที่นิโล่ได้พูด “ ใช่ค่ะ ตอนที่อยู่ที่ร้านน่ะทั้งพนักงานทั้งลูกค้า เที่ยวขายขนมจีบมันไม่ขาดสายเลยละ คุณโชคดีมากเลยน่ะที่ได้มันไปเป็นแฟนนะ พี่อ้น “ “ นิโล่..” ครีมหอมหันไปกัดฟันพูดกับเพื่อน เพราะเริ่มรู้สึกถึงอายร้อนของคนข้างกาย ถ้ากลับไปมีหวังเธอซวยอีกแน่ ๆ “ เงียบทำไมเหรอ “นิโล่จึงหันมาถามครีมหอมกลับ “ นิโล่ที่รัก มาอยู่นี่เอง เขาเสร็จธุระแล้วนะเรากลับกันเถอะ” อยู่ ๆ ก็มีผู้ชายผมทองหน้าตาดีคนหนึ่ง เดินเข้ามากอดคอนิโล่ “ คนนี้คือ? “ ครีมหอมถามกับเพื่อนอย่างสงสัย นิโล่ก็ทำท่าทำทีเขินเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับมา “ จูโน่น่ะแฟนฉันเอง “ “ โห๊ แกมีแฟนหน้าตาดีขนาดนี้เลยเหรอ น่าอิจฉาจัง ”ครีมหอมพูดคุยกับเพื่อนพร้อมกับยิ้มแย้มแจ่มใส จนนิโล่และแฟนหนุ่มขอตัวกลับไปก่อน “ ไว้จะโทรหานะแก บ๊ายบาย “ “ คุณจะมองหน้าครีมอีกนานไหมคะ “ เมื่อนิโล่เดินออกไป ครีมหอมก็หันมามองหน้าเสี่ยโอมที่จ้องหน้าเธอตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว “ เสี่ยโอมคนนี้ไม่หล่อตรงไหน แล้วทำไมต้องโกหกเพื่อนว่าผมชื่ออ้นด้วย “ “ ครีมมีเหตุผลของครีมนะคะ ที่พูดไปแบบนั้นน่ะ “ “ แล้วเหตุผลอะไรล่ะ หรืออายที่ต้องบอกเพื่อนว่าตัวเองมาเป็นเด็กเสี่ยโอม ” เขาพูดออกมาอย่างน้อยใจโดยลืมคิดถึงความรู้สึกของเธอเลย “ แล้วมีใครอยากมีชีวิตแบบนี้ล่ะคะ“ ครีมหอมพูดทั้งยังทำหน้าเศร้าจนเสียโอมได้สติว่าเขาคงพูดอะไรไม่ถูกต้องออกไป “ ครีมเดินช้า ๆ หน่อยสิ” เขาจึงได้แต่เดินตามหลังเธอออกมา เจระวีคาเฟ่ “ อ้าวมาแล้วเหรอโอม พาน้องคนนี้มาอีกแล้วน่ะ เด็กใหม่ใช่ไหมเนี่ย” เจระวีหรือพลอยเจนเจ้าของร้านได้ทักทาย หลังจากมาเปิดประตูให้ทั้งสองเข้ามา เสี่ยโอมไม่ตอบอะไรนอกจากจูงมือพาร่างบางเดินเข้ามาในห้อง ที่นี้มีทั้งหนึ่งเดียว จีนเน่ แล้วก็ไนยะคบหน้า “ สวัสดีครับน้องครีม เจอกันอีกแล้วน่ะ “ ไนยะทักทาย ซึ่งครีมหอมก็ยิ้มตอบและยกมือไหว้เขา “ น้องครีมมานั่งกับพี่เถอะ “ จีนเน่ที่สนิทกับครีมหอมประมาณหนึ่งแล้วเรียกหา ซึ่งตัวเล็กก็รีบสะบัดมือออกจากเสี่ยโอม แล้วรีบวิ่งไปหาจีนเน่ทันที ปล่อยให้เสี่ยโอมทำได้เพียงมองตามหลังไป ทุกคนนั่งเล่นด้วยกันไปจนค่ำ “ ไง ไม่คิดเลยว่าวันนี้มึงสองคนจะว่าง มาดื่มกับพวกกูด้วย ปกติเห็นทำแต่งาน “ ไนยะจับแก้วขึ้นมาชนกับเพื่อนทั้งสองแล้วพูดไปด้วย “ มึงก็ถามไอ้เสี่ยนี่ดูสิ ว่ามันไปทำท่าไหนให้กูลางานวันหนึ่ง แล้วขับรถไปไหนมาไหนเอง โดยไม่ต้องการคนขับรถส่วนตัว “ หนึ่งเดียวพูดแซวหางตาก็มองหน้าอศิร “ สงสัยอยากได้ฟิวแฟนกับเด็กมันละมั้ง” ไนยะเสริมขึ้นและหัวเราะ “ มึงหุบปากไปเลยน่ะ จะพูดออกมาทำไม “ เสี่ยโอมรีบปรามแล้วหันไปมองครีมหอม ที่นั่งอยู่ตรงกลางระหว่าง 2 สาวในมือเธอถือแก้วซัมเมอร์ร้องเพลงไปกับทั้งสองด้วยความเมามาย “ กูว่ามึงพาน้องกลับก่อนไหม น้องดูเมามากคงอยากพักผ่อน” ไนยะพูดกับเสี่ยโอม พร้อมมองตากันด้วยความรู้ใจ เสี่ยโอมก็ยิ้มมุมปาก แล้วจากนั้นเขาก็ลุก เดินไปดึงตัวครีมหอมออกมา “ จะทำอะไรคะ “ “ กลับได้แล้วครีมหอม เธอเมามากแล้วน่ะ “ “ ไม่เมาค่ะไม่มีใครเมาน่ะ “ เธอพูดทั้งที่ดวงตาแทบจะหลับ ก่อนที่ร่างของเธอจะโดนเสี่ยโอมอุ้มออกมาวางอยู่ที่หน้าประตูทางออก “ เฮ้ย! พวกแกฉันกลับก่อนน่ะ “ เขาหันมาพูดกับเพื่อน ๆ ในขณะเดียวกันครีมหอมที่แขนขาไร้เรี่ยวแรงเพราะฤทธิ์เมา เอื้อมมือมากอดคอเขาพร้อมกับแอบพิงตัวเขาอย่างไม่รู้ตัว “ กลับได้แล้วครีมหอม “ “ ขยับขาไม่ได้เลยค่ะ อุ้มหน่อยได้ไหม “หญิงสาวอ้าแขนเงยหน้ามองเสี่ยโอม ใบหน้าขาวใส ที่ตอนนี้เป็นสีแดงอย่างกับลูกมะเขือเทศนั้น ได้ทำให้เสี่ยโอมเสียอาการหนัก จนเขาต้องรีบอุ้มเธอออกไป เพราะกลัวว่าเพื่อนจะสังเกตเห็น พอกลับมาถึงเพนท์เฮ้าส์ เขาก็อุ้มครีมหอมเข้ามานอนพักเหมือนกับว่าอุ้มลูกสาวตัวน้อย ๆ อย่างไรอย่างนั้นเพราะแขนของเธอสองข้างคล้องอยู่ที่คอของเขา ส่วนขาก็รัดเอวของเขาแน่น จนเขาต้องใช้มือจับขาทั้งสองนั้นไว้ไม่ให้เธอหล่น “ ครีมเราถึงห้องแล้วนะครับตัวเล็ก “ เสี่ยโอมวางร่างบางลงบนเตียงแต่เธอก็ไม่ยอมปล่อยมือออกจากต้นคอของเขาง่าย ๆ “ หนูปวดฉี่อ่ะ “ หญิงสาวพึมพำในลำคอ “ ก็ไปห้องน้ำสิครับ “ เขากระซิบข้างหูบอกกับเธอ “ ไม่เอา หนูลุกไม่ขึ้น “ หญิงสาวที่เมาจนขาดสติ ไม่รู้ว่าตัวเองสบถคำอะไรออกมาบ้าง แต่ในคำพูดแต่ละคำนั้น เล่นเอาเสี่ยโอมขนลุกซู่ตัวร้อนวาบขึ้นมา เพราะเธอเล่นใช้น้ำเสียงที่ออดอ้อนมาก จนเขาตัวอ่อนยวบ เห็นเช่นนั้นเขาจึงได้อุ้มหญิงสาวขึ้นอีกครั้ง แล้วเดินพาเธอไปส่งในห้องน้ำ พร้อมรีบถอยออกมายืนรออยู่หน้าประตู “ ฮื้อ ๆ “ แต่แล้วก็มีเสียงโวยวายดังขึ้น จนอศิรต้องรีบวิ่งกลับเข้าไป