ตอนที่ 12 ถ้าฉันมีเงินมาใช้หนี้ ฉันก็จะไปจากคุณ

ที่โรงพยาบาล คิริต้า หรือครีมหอม นั่งอยู่ในห้องพักของคนเป็นพ่อ เธอนั่งมองพ่อที่หลับอยู่ เป็นเวลา 2 ชั่วโมงแล้ว ก่อนจะเพิ่งเห็นว่าเขาเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา “ อ้าวครีมหอม ลูกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมถึงไม่ปลุกพ่อ “ “ ฉันเห็นว่าคุณกำลังหลับเลยไม่อยากรบกวน “ ผู้เป็นบิดาพยายามจะลุกนั่ง ครีมหอมจึงเข้าไปช่วยปรับเตียงให้ แล้วกลับมานั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงเหมือนเดิม “ ได้ยินพี่เคเปอร์บอกว่า ลูกยอมไปอยู่กับเสี่ยโอมเพื่อให้เขาช่วยจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้พ่องั้นหรือ?” ครีมหอมยิ้มเล็กน้อยให้กับคำถามและพยักหน้า “ ใช่ค่ะ “ “ พ่อขอโทษน่ะที่เป็นต้นเหตุทำให้ลูกลำบาก “ “ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันอยู่กับเสี่ยโอมก็ไม่ได้ทุกข์ยากลำบากอะไร ที่สำคัญ ถึงคุณจะไม่ได้ตั้งใจให้ฉันเกิดมา แต่ยังไงคุณก็ทำให้ฉันเกิดมาแล้ว คุณก็คือผู้มีบุญคุณคนหนึ่งในชีวิตของฉัน “ ครีมหอมพูดทั้งคิดเห็นวันนั้น วันที่คงยุทธพูดว่าไม่ได้ตั้งใจให้เธอเกิดมา แล้วก็น้ำตาไหล เธอลุกและหันหลัง “ เมื่อไหร่ครีมจะเรียกพ่อว่าพ่อสักที ถึงจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ ครีมก็เป็นลูกของพ่อ เป็นสายเลือดเดียวกันกับพ่อน่ะ “ คงยุทธพูด ครีมหอมก็ทำได้เพียงยืนฟังเงียบ ๆ จนมาลาลัยเปิดประตูเข้ามา “ นังครีม แกมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง “ “ คุณนั่นแหละมาลา คุณไปไหนมา ทำไมถึงเพิ่งจะมาให้เห็น “ คงยุทธพูดทักเมีย “ ฉันก็นึกว่าครีมหอมจะไปต่างประเทศกับเสี่ยโอมเสียอีก นี้เสร็จธุระแล้วใช่ไหม “ มาลัยหันไปพูดกับครีมหอม ครีมหอมจึงหลบสายตาแล้วหันหน้าไปทางอื่น “ ถ้าหมดธุระแล้วก็กลับไปสิ! จะมาอยู่แย่งอากาศฉันหายใจทำไม “ “ มาลาลัย!! “ คงยุทธทำได้เพียงร้องเรียกชื่อเมีย และมองลูกสาวที่กำลังเดินออกไป “ อะไรกันคะ คุณปลื้มมันมากเลยหรือคะ ที่มันยอมไปขายตัวมาจ่ายค่ารักษาให้คุณน่ะ “ พอได้ฟังที่เมียตอบกลับมาเช่นนั้น คงยุทธก็รู้สึกเบื่อหน่ายมาก เขาจึงได้หันหน้าหนีไปทางอื่น ครีมหอมเดินหน้าแดงออกมาจากห้องของคงยุทธทั้งรีบเดินจนลืมมองทางแล้วไปชนเข้ากับคน ๆ หนึ่ง “ โอะ ขอโทษค่ะ ขอโทษจริง ๆ อะ พี่เทียน ! “ “ อ้าว ครีม “ ครีมหอมได้พบกับแท่งเทียน ซึ่งเป็นคนที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน และเขาก็เป็นรุ่นพี่สมัยเรียนมัธยมของเธอ ซึ่งแท่งเทียนนั้นได้เข้ามาทำงานในเมือง ทั้งสองจึงได้มานั่งคุยกันอยู่ที่คาเฟ่ ในโรงพยาบาล “ พี่มาหางานทำที่นี้เหรอพี่เทียน?” “ ใช่แล้ว แต่ไม่คิดเลยว่าพี่จะได้มาเจอครีมที่นี้ ครีมเป็นอะไรหรือเปล่า “ เทียนถามด้วยความเป็นห่วง “ หน้าครีมเหมือนคนป่วยหรือคะ?” “ ก็ไม่น่ะ พี่แค่ไม่คิดว่า จะมาเจอครีมอยู่ที่โรงพยาบาลแบบนี้ “ “ คนที่เป็นไม่ใช่ครีมหรอกค่ะ แต่เป็นคุณพ่อ” “ แสดงว่าครีมได้เจอกับคุณพ่อแล้วสิ ไม่น่าล่ะ ถึงไม่กลับไปหาพี่เลย “ “ อย่าดราม่าได้ไหมพี่เทียน ว่าแต่พี่เถอะ มาทำอะไรที่โรงพยาบาล คงไม่ได้มาสมัครงานเป็นหมอหรอกนะ “ ครีมหอมถามคนพี่ไปด้วยท่าทีกวน ๆ พร้อมกับยิ้มด้วยความสดใส “ ใบรับรองช่างยนต์ กับใบประกาศช่างไฟ มาสมัครเป็นหมอได้เหรอครีม “ ครีมหอมหัวเราะคิกคักเมื่อได้ฟัง แท่งเทียนก็เป็นคนบ้านนอกไม่ได้มีฐานะร่ำรวย ถึงแม้ว่าในอดีตเขาเคยมีความฝันว่าอยากจะเป็นหมอ แต่เพราะแม่ของเขามีเงินส่งเพียงเรียนช่างยนต์ระยะสั้นเท่านั้น เทียนจึงได้มาเรียงช่างยนต์ 1ปี พอมีงานทำแล้วก็ไปเรียนช่างไฟฟ้าต่อ “ พี่แค่รู้สึกไม่สบายก็เลยมาตรวจดูเฉย ๆ “ เขาว่าต่อ “ แล้วผลตรวจเป็นยังไงคะ พี่เป็นอะไรหรือเปล่า “ ครีมรีบถามกลับเมื่อได้ยินว่า คนเป็นพี่นั้นไม่สบาย “ แค่พักผ่อนไม่เพียงพอน่ะ นี่หมอก็ให้ยาบำรุงพี่มาเยอะเลย “ เขาโชว์ถุงยาในมือให้น้องดู “ โห่ พี่เทียนก็อย่าทำงานหนักมากสิคะ “ “ ถ้าพี่ไม่ทำงานหนักแล้วเมื่อไหร่จะรวยละหือ “ “ โอ๊ย รวยน่ะจะรวยวันไหนก็ได้ หรือว่า พี่เทียนอยากมีเมียแล้วหรือคะ ถึงได้อยากจะรีบรวย” ครีมหอมพูดด้วยท่าทีหยอกล้อ แต่เธอก็ไม่ได้คาดหวัง ว่าชายหนุ่มจะตอบเธอมาว่า “ จะมาเป็นให้พี่ไหมล่ะครับ “ เล่นเอาครีมหอมนั่งนิ่งหน้าแดงไปไม่ถูก เพราะในสายตาของเธอ แท่งเทียน คือผู้ชายที่อบอุ่นกับเธอที่สุด รองจากผู้เป็นตาและก็เป็นคนที่เธอแอบรักมาเกือบ 5 ปี “ ฮ่า ๆ พี่พูดเล่นน่ะ “ แต่แล้วครีมหอมก็ต้องรีบหุบยิ้ม เมื่อชายหนุ่มดักฟิวเธอ เทียนแอบหัวเราะใส่ท่าทีของครีมหอมเบา ๆ และพูดกับเธออีกว่า “ ครีมหอมในสายตาของพี่ยังเป็นเด็กน้อยอยู่เลย ยังไม่สมควรมีแฟน หรือเป็นเมียของใครตอนนี้หรอก ครีมยังต้องมีอนาคตที่ดีกว่านี้” ครีมหอมยิ้มให้กับแท่งเทียน เพราะตลอดเวลาที่รู้จักกันมา เทียนทำให้เธอรู้สึกว่าเขาคอยทะนุถนอมเธอมาตลอดจนเธอแอบคิด ถ้าหากเทียนรู้ว่าเธอได้กลายเป็นเด็กของเสี่ยโอมไปแล้ว เทียนยังจะคอยห่วงเธอแบบนี้อีกอยู่หรือเปล่า “ อ้าว ทำไมหน้าบูดอีกแล้ว มานี่มาเดี๋ยวพี่เลี้ยงเค้กเลี้ยงไอติมดีกว่า “ “ ดีเลยค่ะ ไม่ได้กินไอติมที่พี่เลี้ยงมานานแล้วเหมือนกัน “ ครีมหอมรีบยิ้มให้กับข้อเสนอของชายหนุ่ม ทั้งสองนั่งคุยกันด้วยความสนิทสนมผ่านสายตาของ “ คุณหมอณัฐชัยคะ ของที่ฝากซื้อได้แล้วค่ะ “ “ ขอบคุณครับ” หมอไนยะหันไปรับถุงของจากแม่ค้า ก่อนจะหันมามองที่ครีมหอมกับชายแปลกหน้าจากที่ไกล ๆ “ ไอ้โอมมันจะหลอกเด็กหรือเด็กจะหลอกมันวะเนี่ย “ หมอไนยะ บ่นพึมพำออกมาและไม่ลืมเก็บภาพหลักฐานไปฝากเพื่อน หัวงูของเขาด้วย เพนท์เฮ้าส์ ครีมหอมเดินออกมาจากลิฟท์ ก็เห็นบอดี้การ์ดยืนมองหน้าเธอแปลก ๆ เธอก็งุนงงรีบหันซ้ายหันขวา “ ทำไมถึงมีลางสังหรณ์แปลก ๆ แบบนี้น่ะ” เธอบ่นแล้วก็เดินเข้าไปในเพนท์เฮ้าส์ ก่อนที่เธอจะเห็นว่า มีร่างสูงนั่งอยู่ที่โซฟาในห้องโถง ครีมหอมพยายามจะเดินเลี่ยงหนีไปทางอื่น “ คุณไปไหนมา “ เสี่ยโอมถามเสียงแข็ง จนขนแขนของคิริต้าลุกซู่ขึ้นมาทันที “ ฉันนึกว่าคุณจะกลับมาพรุ่งนี้ “ เธอหันไปเผชิญหน้ากับเขาด้วยรอยยิ้ม “ แล้วปล่อยให้คุณไปพลอดรักกับไอ้ช่างยนต์นั่นน่ะเหรอ !” คิริต้าหุบยิ้มทันทีเมื่อรู้สาเหตุที่ทำให้คนตรงหน้าโมโหเธออยู่ เขาลุกมายืนจ้องหน้าเธอ “ ทำไมล่ะคะ หรือว่าการที่ฉันมาเป็นเด็กของคุณ คือการที่ฉันห้ามพบปะกับผู้คนเหรอ?” ครีมหอมตอบกลับเขา พร้อมกับจ้องหน้าเขาอย่างใจสู้ “ มันเป็นใคร!” เขากัดฟันถามเธอ “ คุณจะอยากรู้ไปทำไมล่ะคะ “ “ ผมถามว่ามันเป็นใคร!” เสี่ยโอมตอนที่โมโหนี่ น่ากลัวจริง ๆ จนครีมหอมไม่กล้าที่จะทำให้เขาหัวร้อนไปมากกว่านี้ “ พี่เทียนเป็นรุ่นพี่ที่เคยเรียนด้วยกันตอนอยู่บ้านนอก พี่เขามาทำงานที่นี้ ส่วนฉันเองก็ไปหาพ่อ แล้วเขาก็ไปหาหมอ เลยไปเจอกันที่โรงพยาบาล ตอนที่ฉันไปเยี่ยมพ่อเฉย ๆ “ ครีมหอมตอบเสร็จ ก็รีบหลบหน้าเขา เพราะตอนนี้เขาจ้องหน้าเธอเหมือนกำลังจะกินหัวเธออยู่แล้ว “ มันไม่ใช่รุ่นพี่ธรรมดาใช่ไหม “ คำถามของเขาเล่นเอาหญิงสาวมองหน้าเขาเลิ่กลั่ก ทำให้เสี่ยโอมรู้ได้ทันทีว่า เขาเดาถูก “ ต่อไปนี้คุณห้ามไปพบกับมันอีก” “ ห๊ะ! คุณมีสิทธิ์อะไรมาห้ามฉัน “ “ เพราะว่าคุณเป็นผู้หญิงของผม คุณไม่มีสิทธิ์ไปชอบหรือรักกับผู้ชายหน้าไหนทั้งนั้น ถ้าผมไม่ได้อนุญาต “ ทั้งสองเริ่มมีปากเสียง เพราะคิริต้าเริ่มทนไม่ไหวกับการที่เขาชอบทำตัวเป็นเจ้าของเจ้าของเธอ “ คุณจะบ้าเหรอ! พูดอย่างกลับว่าฉันจะต้องเป็นของคุณไปตลอดชีวิตงั้นแหละ ถ้าวันหนึ่งฉันมีเงินมาใช้หนี้ ฉันก็จะไปจากคุณอยู่ดี”