ตอนที่ 8 เป็นลูกหนี้ผม ต้องเชื่อฟังผม

“ คุณ? “ “ สวัสดีครับ ผมไม่คิดเลยว่าผมจะได้มาเจอคุณที่นี้ ทำงานอยู่ที่นี้เหรอครับ? “ พอเจอหน้าหญิงสาวอนันดาก็ร้องทักขึ้นทันที “ ก็นึกว่าเตรี้ยมมาไม่ใช่หรือไง” ครีมหอมพึมพำ “ ครีมเธอมาดื่มเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ” เอกตบไปที่โซฟาตรงที่ว่างข้างเขา “ ไม่ละ! ฉันเป็นเด็กเสิร์ฟค่ะไม่ใช่เด็กนั่งดริ้ง “ ครีมหอมรีบปฏิเสธเสียงแข็ง “ เอ้า! พี่ขอผู้จัดการของน้องให้แล้ว ไม่ต้องกลัวโดนด่าหรอก มา มานั่งดื่มกับพี่หน่อย หรือว่าน้องครีมลืมไปแล้วว่าพี่ช่วยน้องไว้วันก่อน “ อนันดาทำเป็นเอาบุญคุณมาขู่ ทำให้ครีมหอมเริ่มหนักใจ เพราะเธอไม่ชอบติดหนี้บุญคุณใคร แถมยังต้องมาเป็นหนี้บุญคุณกับคนแบบนี้อีก ครีมหอมจึงตัดสินใจนั่งลงตรงข้ามกับอนันดา ก่อนที่เขาจะยื่นแก้วเบียร์ในมือให้เธอ หญิงสาวจับเอาแก้วในมือของเขาก่อนจะเทมันทิ้ง แล้วรินเอาใหม่จากขวด ทำให้อนันดาถึงกับยิ้มออก “ เธอนี่ ระมัดระวังตัวดีเหมือนกันน่ะ ไม่ต้องกลัวหรอก พี่ไม่มอมเธอหรอก หมด 2 แก้วนี้น้องก็กลับไปทำงานต่อได้ “ อนันดาบอก แต่ว่าก่อนหน้านี้ “ พี่ ผมซื้อของที่พี่อยากได้มาให้แล้ว “ อนันดาหันไปหาเด็กเสิร์ฟหนุ่มที่ยื่นห่ออะไรบางอย่างมาให้ “ ขอบใจมาก นายกลับไปทำงานได้แล้วละ แล้วอย่าลืมบอกให้เด็กเสิร์ฟที่ซื้อครีมมาหาพี่ด้วย “ เอกจับตังค์ ใบใหญ่ 2 ใบให้กับเด็กเสิร์ฟคนนั้นเพื่อเป็นทิป พอเด็กเสิร์ฟคนนั้นเดินออกไปแล้ว อนันดาก็เปิดขวดเบียร์ และ ใส่ยาในซองลงไปจนหมดห่อ กลับมาที่ปัจจุบันนิโล่ยืนเช็ดแก้วอยู่ที่เคาน์เตอร์ เธอมองไปที่เพื่อนสาวที่นั่งอยู่ไกล ๆ เพราะรู้สึกเป็นห่วง “ นิโล่ “ “ มีอะไร! “ “ จานของว่างที่แกเช็ดแล้วเมื่อกี้เอาไปไว้ไหน “ เด็กเสิร์ฟหนุ่มคนเดิมกับที่ได้ทิปจากอนันดาเดินเข้ามาถาม “ เอ้า! ก็อยู่ที่เดิมยังไงล่ะวะ “ นิโล่ตอบกลับเพื่อนอย่างหัวเสียนิดหน่อย “ ที่เดิมตรงไหนวะ พาไปดูหน่อยสิ “ ชายหนุ่มก็ยังค้านว่าไม่พบ หญิงสาวจึงต้องเดินไปกับมันหลังร้านเพื่อหาให้ “ อ้าว! ครีมมันหายไปไหนแล้ว “ แต่พอเดินกลับออกมา ก็เห็นว่าเพื่อนของเธอกับลูกค้าคนนั้นได้หายไปแล้ว ที่หน้าบ้านศิลาแดงอนันดาขับรถ เข้ามาจอดเทียบ “ เงินจะเปิดม่านรูดก็ไม่มี เอาว่ะ ตอนนี้ไอ้โอมมันคงออกไปทำงานข้างนอกแล้ว แต่ถ้ากลับเข้ามาเห็นตอนที่เข้าได้เข้าเข็มก็ดีนะ ฮึ ๆ “ อนันดาบ่นพึมพำอยู่ในรถแล้วหันไปมองหญิงสาวที่กำลังหลับอยู่ข้าง ๆ เขา เอกรีบอุ้มร่างของเธอมาวางไว้บนเตียง แล้วสำรวจใบหน้าสวยจนพอใจ มือของมันค่อย ๆลามลงมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวออก จากนั้นก็เปลี่ยนมาปลดเสื้อของตัวมันเองโยนทิ้งไปไว้ข้างเตียง แล้วยังไม่ลืมปลดเข็มขัดออก ก่อนขึ้นไปนั่งคร่อมร่างบางของหญิงสาว หน้าสาก ๆ ของมันเข้าไปซุกไซ้แก้มนิ่มของเธอ “ อึ้ม ถ้าไอ้โอมมันมาเห็นแบบนี้มันจะรู้สึกยังไงวะ “ “ ไอ้เอก!! “ หลังจากที่เอกพูดไม่ทันขาดคำ เสียงของอศิรก็ดังเข้ามาในหู พอมันหันไปดูตามเสียงก็พบเข้ากับฝาตีนยันเข้ากลางอกจนหงายตกเตียง “ ไอ้ชาติชั่ว!! แกกล้าทำแบบนี้ได้ยังไง “ อศิรโมโหหนักอย่างไม่รู้ตัว ตั้งแต่ที่ลูกน้องโทรไปรายงานว่าเอกแอบพาผู้หญิงเข้ามานอนที่บ้าน แต่พอเขารู้ว่าหญิงสาวผู้โชคร้ายคนนั้นเป็นใคร ก็รีบหนีจากบริษัทกลับมาทันที เสี่ยโอมชกไปที่พี่ชายต่างแม่ของเขา รอบแล้วรอบเล่าจนเลือดท่วมปาก แต่อนันดากับหัวเราะเยาะด้วยความชอบใจ “ ฮ่า ๆ สะใจจริง มึงก็มาไวไปน่ะ กูกำลังจะได้ไปสวรรค์กับมันเลย “ ประโยคของเอกประโยคนี้ ทำเอาอศิรควันออกหู เขายัดหมัดสุดท้ายใส่หน้าพี่ชายเต็มแรง จนมันลงไปนอนหมดสติอยู่ที่พื้น “ โอมพอแล้วโอม! “ หนึ่งเดียวที่ยืนดูอยู่ รีบเข้ามาห้าม ทำให้เสี่ยโอมได้สติ แล้วหันไปหาร่างบางบนเตียงแทน “ ครีมหอม! ครีม คิริต้า “ เขาประคองร่างบางไว้ในอ้อมแขนและพยายามเขย่าให้เธอฟื้น แต่ยาสลบที่อยู่ในร่างกายของเธอตอนนี้นั้นคงมากเกินไป อศิรจึงเปลี่ยนเป็นอุ้มเธอไปที่ห้องของเขาแทน เสี่ยโอมนั่งอยู่บนเตียงมองหญิงสาวที่กำลังหลับ มือหนาทั้งสองข้างของเขาใส่กระดุมเสื้อเชิ้ตคืนให้กับเธออย่างอ่อนโยน เขามองใบหน้าสวยที่หลับด้วยความเอ็นดู ถ้าลูกน้องไม่โทรไปรายงานเขา ป่านนี้เธอจะเป็นยังไง ยิ่งคิดใจของเขาก็ปวดแปลบขึ้นมา ทั้งที่ตัวเขาเองก็เคยหวังเพียงกายของเธอเช่นกัน หรือจะเป็นเพียงเพราะโมโหคนเป็นพี่ที่กล้าคิดจะตัดหน้าเขาก่อนหรือเปล่า พอคิดไปคิดมา มองไปที่ประตูห้องก็เห็นหนึ่งเดียวเดินเข้ามาพอดี “ เป็นอย่างไรบ้าง “ อศิรถามถึงพี่ชายนอกคอกของเขา “ น่าจะหลับไปแล้ว ให้พวกการ์ดเฝ้าดูอยู่ “ หนึ่งเดียวรายงานต่ออศิร “ งั้นมึงก็ไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ค่อยกลับไปเคลียร์งานต่อ “ หนึ่งเดียวก้มหน้าเล็กน้อยเพื่อรับคำของเพื่อน แล้วก็ถอยหลังออกไปโดยไม่ลืมที่จะล็อคประตูให้กับนาย เมื่อแสงแดดส่องเข้ามา ร่างบางก็งัวเงีย ใบหน้าสวยซุกซนเข้าใส่ซอกอกขาว แขนทั้งสองข้างโอบร่างหนาแน่น พร้อมขาน้อยสองข้างของเธอก็รัดเอวชายหนุ่มเอาไว้ “ ฮึ! “ พอลองลูบคำดูเธอก็ได้สติ ตากลมเบิกกว้าง เหลียวมองคนข้างกายแล้วก็สะดุ้งตกใจ “ เฮ้ยนี่มันเกิดอะไรขึ้น! “ ครีมหอมสะดุ้งดันอกของอศิรไปทีนึง จนชายหนุ่มที่นอนเปลือยท่อนบนอยู่รู้สึกตัว “ อะไรกัน ทำไมตื่นเช้าจัง “ ชายหนุ่มงัวเงียลุกนั่งข้างหญิงสาว ทั้งยังมองที่หน้าหญิงสาวที่มีท่าทีหวาดกลัว “ เดี๋ยว ๆ ผมยังไม่ได้ทำอะไรคุณน่ะ อย่าเพิ่งมาเข้าใจผิดกันละ ถึงผมจะเสือแต่ก็ไม่เคยขืนใจใครตอนหลับ “ เพราะเห็นว่าหญิงสาวกำลังจะร้องไห้ ใจของอศิรก็รีบสั่งให้ปากอธิบายความจริง เมื่อครีมหอมได้ฟังแบบนั้นจึงนิ่งและคิดไปหาเรื่องของเมื่อวาน “ แต่เมื่อวาน คนที่อยู่กับฉันไม่ใช่คุณนี่ “ อศิรถอนหายใจแรงด้วยสีหน้าไม่สู้ดี “ เมื่อวานไอ้เอก พี่ชายผมเป็นคนพาคุณมา” “ ห๊ะ งั้นก็หมายความว่า..” “ ไม่ใช่น่ะ! ยัง! ผมมาเห็นพอดีก็เลยพาคุณออกมาทัน “ ครีมหอมถอนหายใจอย่างโล่งอกทันทีที่ได้ยินแบบนั้น แต่ก็ต้องหันกลับมาจ้องหน้าชายหนุ่มอีกรอบ “ แล้วทำไม ฉันถึงได้มานอนกอดคุณอยู่บนเตียงเดียวกันแบบนี้ บ้านคุณมีห้องนอนแค่ห้องเดียวหรือไง “ “ เอ้า! ถ้าผมไม่นอนเฝ้าคุณ มีหวังไอ้เอกได้เข้ามาปล้ำคุณพอดี ให้ผมนอนเฝ้ากับให้คุณไปเป็นเมียไอ้เอก คุณจะเลือกอะไรล่ะ “ หญิงสาวเงียบไม่ตอบ ถ้าเธอเลือกได้เธอก็ไม่อยากได้ทั้งสองนั่นแหละ เมื่อคิดสายตาก็มองไปที่หน้าท้อง 6 ก้อนของชายหนุ่ม หน้ามนก็ร้อนผ่าว “ แล้ว? “ “ มันร้อน ผมชินแบบนี้ ผมนอนแบบนี้ทุกคืน” ไม่ทันที่หญิงสาวจะได้ถามจบ เสี่ยโอมก็รีบตอบกลับไปอย่างรู้ใจ ครีมหอมนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้ “ แสดงว่าเมื่อคืนฉันก็ไม่ได้ทำงานอีกแล้วสิ ต๊าย ๆ ผู้จัดการด่าฉันตายแน่ ๆ “ครีมหอมรีบค้นหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกง อศิรเห็นแบบนั้นจึงจับโทรศัพท์ ที่วางอยู่บนหัวเตียงคืนให้เธอ “ นี่มือถือของคุณ พอดีว่าผมเอาออกมาไว้ให้” เมื่อได้โทรศัพท์คืนแล้ว ครีมหอมก็รีบกดปุ่มเปิดทั้งทุบทั้งตีโทรศัพท์ที่หน้าจอดูไม่ได้ แต่ก็ไม่มีทีท่าว่ามันจะฟื้นคืนมาให้เธอเลย “ โอ๊ย! มาพังอะไรตอนนี้เนี่ย “ เธอพูดแล้วก็ลุกยืน แต่ขาที่บวมเจ็บ ได้ทำให้เธอล้มกลับลงไปหาร่างของอศิรที่นั่งอยู่ใกล้กัน กลายเป็นว่าตอนนี้หญิงสาวนอนคว่ำอยู่ในอ้อมแขนของเขาแทน ครีมหอมเงยหน้าขึ้นมองหน้าอศิรที่กำลังจ้องมายังเธอด้วยสายตาเอ็นดูเช่นกัน พอได้สติเธอจึงรีบดีดตัวนั่ง และทำสายตาล็อกแล็กด้วยความเขิน “ จะลุกไปไหน ขาเจ็บอยู่ไม่ใช่หรือ” เสี่ยโอมไม่พูดเฉย เขาดึงขาของหญิงสาวมาวางไว้บนตักของเขา “ โอ๊ย! คุณจะทำอะไรนะ “ “ ผมก็จะดูให้ไง นี่ไปทำอะไรมาขาถึงได้บวมแบบนี้ บอกพี่ได้ไหม “ เขาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนจนร่างบางสตั้นนึกว่าหูฝาด “ ปล่อยฉัน! มันไม่ใช่เรื่องของคุณ ฉันต้องไปหาหัวหน้าที่ร้าน “ “ ไม่ต้องไปแล้ว! ผมโทรหาเจ้าของร้านให้ไล่คุณออกแล้ว “ “ ห๊ะ!! คุณพูดว่าอะไรนะ เป็นบ้าไปแล้วเหรอ คุณมีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้ “ ครีมหอมใช้มือดันอกอศิรด้วยความโมโห แต่เขาหาได้สะทกสะท้าน “ คุณจะไปทำงานในที่แบบนั้นทำไม มีแต่พวกคนเมา โดยเฉพาะพวกผู้ชาย พอมันเมาแล้ว ผมรู้ดีว่าพวกมันมองผู้หญิงยังไง” “ แล้วคุณจะมาสนใจฉันทำไม ใครจะทำอะไรให้ มันก็เรื่องของฉัน “ ครีมหอมพยายามจะสะบัดตัวหนี แต่ก็สู้แรงคนตัวใหญ่ไม่ได้ เพราะอศิรจับขาทั้งสองข้างของเธอไว้ไม่ยอมปล่อย “ ปล่อย!! “ “ ไม่! คุณเป็นลูกหนี้ของผมคุณต้องเชื่อฟังผม มานี่! “เสี่ยโอมอุ้มร่างบางขึ้น “ ว้าย! คุณจะพาฉันไปไหน! ปล่อยเดี๋ยวนี้น่ะ!” ครีมหอมดิ้นสุดแรง แต่พอเขาจะปล่อยเธอขึ้นมาจริง ๆ เธอก็กลัวจนรีบกอดคอเขาไว้ พอเห็นหญิงสาวมีอาการเป็นเช่นนั้น เสี่ยโอมก็แอบยิ้ม และ หัวเราะเบา ๆ ในลำคอ