ตอนที่ 4 1 งานใหญ่งานแรก 100%

สิ่งแรกที่แพรพิไลทำนั่นคือการสะกดรอยตามครองขวัญเพื่อดูว่าในแต่ละวันเจ้าตัวทำอะไรและพบปะใครบ้าง ในวันแรกนั้นกิจกรรมของครองขวัญมีเพียงทำผมที่ร้านเสริมสวย นวดหน้าที่สปา และรับประทานอาหารในภัตตาคารของโรงแรม ตกกลางคืนก็นั่งดื่มกับกลุ่มเพื่อนไฮโซในร้านอาหารกึ่งผับที่ชั้นดาดฟ้าของโรงแรมแห่งหนึ่ง กว่าจะกลับเข้าคฤหาสน์หัสวิจิตรอีกครั้งก็ปาเข้าไปตีสาม สรุปได้ว่าวันนี้เธอยังไม่เห็นชายหนุ่มที่เข้าข่ายว่าจะเป็นชู้รักของครองขวัญแม้แต่คนเดียว “เฮ้อ...เหนื่อยชะมัด” แพรพิไลทิ้งตัวลงบนที่นอนอย่างหมดแรงหลังจากที่อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย เหลือบมองนาฬิกาที่หัวเตียงแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจกับตัวเอง บางครั้งเธอก็ไม่เข้าใจพวกสาวไฮโซเหล่านี้สักเท่าไร ในแต่ละวันเวลาส่วนใหญ่ล้วนแล้วแต่หมดไปกับเรื่องไร้สาระ ทว่าพอคิดในมุมกลับ บางทีพวกเขาเหล่านั้นอาจจะกำลังเบื่อชีวิตที่เป็นอยู่ก็ได้...มีเงินมากเกินไปก็คงทุกข์เพราะไม่รู้จะเอาไปใช้อย่างไรกระมัง วันถัดมา แพรพิไลก็ยังคงติดตามครองขวัญเช่นเคย แต่วันนี้เธอเปลี่ยนรถที่ใช้ติดตาม และแต่งตัวแต่งหน้าแตกต่างไปจากเมื่อวานเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายจำได้ ซึ่งกิจวัตรประจำวันของครองขวัญยังคงเป็นการเข้าร้านเสริมสวย ร้านสปา และรับประทานอาหารในภัตตาคารหรู แต่ตกกลางคืนเจ้าตัวกลับไปเปลี่ยนชุดที่คฤหาสน์เป็นชุดเดรสสายเดี่ยวสีแดงสดเนื้อผ้าพลิ้วไหวยามก้าวเดิน กระโปรงบานทิ้งตัวระดับเข่ามีประกายระยิบระยับล้อกับแสงไฟที่ตกต้องเนื้อผ้า “ชุดแบบนี้แปลว่าวันนี้จะไปที่คลับเฮราสินะ” เธอพูดพลางหันมองชุดของตัวเองที่แขวนไว้หลังเบาะแล้วได้แต่ยิ้มฝืดเฝื่อน ตอนแรกที่เตรียมชุดนี้มาเธอยังกลัวว่ามันจะเว่อร์วังอลังการมากเกินไป แต่พอเห็นชุดของครองขวัญแล้วกลับกลายเป็นว่าชุดของเธอจืดสนิท “แสดงว่าที่นี่แต่งตัวประชันกันสุดฤทธิ์ ถ้าต้องมาบ่อย ๆ แล้วจะเอาชุดที่ไหนใส่มาล่ะเนี่ย” หญิงสาวทำหน้าครุ่นคิด จากนั้นใบหน้าของใครคนหนึ่งก็ผุดวาบขึ้นมาในหัว “อื้ม...เรื่องแบบนี้ต้องให้ลินดาช่วยเสียแล้ว” ลินดา หรือเรืองฤทธิ์ สาวประเภทสอง เพื่อนสนิทคนหนึ่งของเธอตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมปลาย ซึ่งตอนนี้เปิดร้านให้เช่าชุดคอสเพลย์ รวมไปถึงชุดราตรีและชุดออกงานต่าง ๆ ตอนที่กลับมาจากเมืองนอกใหม่ ๆ เธอเคยไปเยี่ยมเยือนอยู่หลายครั้ง งานศพของบิดาเธอ ลินดาก็มาช่วยเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงอยู่หลายวัน แพรพิไลขับรถตามครองขวัญอยู่ห่าง ๆ จนกระทั่งมาถึงสถานที่โอ่อ่ากว้างขวางแห่งหนึ่ง เธอเหลือบมองตัวอักษรสีทองที่อยู่ด้านหน้าโดมขนาดใหญ่ ซึ่งทำเลียนแบบสิ่งปลูกสร้างกลางทะเลทรายสมัยอียิปต์โบราณ ตรงประตูทางเข้ามีสฟิงซ์สองตัววางตั้งไว้คนละด้านของประตู “เฮรา...เทพีเฮรางั้นหรือ ไม่เลวนี่” หญิงสาวเลือกจอดรถตำแหน่งที่อยู่ตรงข้ามกับรถของครองขวัญ รอจนกระทั่งเป้าหมายเข้าไปด้านในแล้วจึงหยิบอุปกรณ์ที่จำเป็นต้องใช้ออกมา ไม่ว่าจะเป็นกล้องแอบถ่ายในรูปแบบของปากกากับกุญแจรถ เม็มโมรีสำรอง และโทรศัพท์มือถือสองเครื่องใส่ในกระเป๋าสะพาย จากนั้นก็ปีนไปเบาะหลัง หยิบที่บังแดดมาติดกระจกรถทั้งสองด้าน เมื่อมั่นใจว่าไม่มีใครเดินผ่านมาบริเวณนี้จึงลงมือเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดที่เตรียมมา ปล่อยผมยาวสยาย เติมลิปสติกสีแดงสด และเขียนอายไลเนอร์เพิ่มอีกนิดก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย แพรพิไลเดินเชิดหน้าไปที่ประตู ครั้นพอก้าวเข้ามาด้านในแล้วจึงพบว่าบริเวณที่เธอยืนอยู่คือโถงรับรองแขกซึ่งมีนักเที่ยวกำลังนั่งคุยโทรศัพท์อยู่ประปรายบนโซฟาที่จัดไว้เป็นซุ้ม ๆ ถัดออกไปเป็นประตูกระจกบานใหญ่ มีเครื่องสแกนบัตรตั้งอยู่ด้านข้าง เธอเดาว่าคงเอาไว้สแกนบัตรของสมาชิก หากไม่มีบัตรผ่านก็คงไม่สามารถผ่านประตูนี้เข้าไปได้ ร่างโปร่งระหงเดินนวยนาดไปที่เคาน์เตอร์ใกล้ประตู พนักงานต้อนรับสาวหน้าตาสะสวยสองคนคลี่ยิ้มหวานหยดพร้อมกับยกมือไหว้อย่างนอบน้อม “สวัสดีค่ะคุณผู้หญิง ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ช่วยไหมคะ” แพรพิไลยิ้มตอบกลับไป พยายามวางมาดไฮโซที่สุดเท่าที่จะทำได้ “ดิฉันอยากเป็นเมมเบอร์ของที่นี่ค่ะ ไม่ทราบว่าต้องทำอย่างไรบ้าง” ทันทีที่เธอพูดจบ พนักงานสาวทั้งสองคนนั้นก็ลุกพรวดแล้วเดินออกมาจากเคาน์เตอร์พร้อมกับใบสมัครสมาชิก จากนั้นก็กุลีกุจอต้อนรับขับสู้เป็นอย่างดีด้วยการพาเธอไปนั่งที่ชุดรับแขกแล้วเสิร์ฟเครื่องดื่มเย็นฉ่ำให้ เธอเดาว่าพนักงานเหล่านี้ต้องได้เปอร์เซ็นต์จากลูกค้าที่มาสมัครสมาชิกแน่นอน ถึงได้ดูแลเป็นอย่างดีจนแทบจะป้อนเครื่องดื่มเข้าปาก “รบกวนขอบัตรประชาชนด้วยนะคะคุณผู้หญิง” หนึ่งในนั้นค้อมศีรษะลงระหว่างที่ขอบัตรประชาชนจากเธอ เห็นแล้วก็ให้รู้สึกไม่คุ้นชินเท่าไร เพราะเจ้าตัวทำราวกับว่าหากหมอบกราบได้ก็คงทำไปแล้ว แพรพิไลหยิบปากกาขึ้นมาจากกระเป๋าเอามาวางบนโต๊ะ ซึ่งความจริงแล้วมันคือกล้องแอบถ่ายที่เธอพกมาด้วย จากนั้นก็หยิบบัตรประชาชนออกมายื่นให้พนักงานคนนั้นไป และชื่อที่ปรากฏบนบัตรใบนั้นก็คือ เพชรแพรวา ศุภสาสน์! บัตรประชาชนปลอมที่เธอจ้างกลุ่มเฉพาะกิจจัดทำให้เพื่อใช้ในการทำงาน เธอรู้ดีว่าสถานที่พวกนี้ หรือไม่ว่าที่ไหนก็ตามมักขอบัตรประชาชนของลูกค้าไปทำสำเนาเก็บไว้เป็นหลักฐานเท่านั้น ไม่ได้มีการตรวจสอบอย่างจริงจังหรอกว่าบัตรที่เอาไปนั้นเป็นของจริงหรือของปลอม ระหว่างที่รอพนักงานสาวนำบัตรไปถ่ายสำเนา แพรพิไลก็เลื่อนปากกาไปช้า ๆ เพื่อเก็บภาพบริเวณทางเข้าด้านหน้าเอาไว้ ดวงตาวาววามของหญิงสาวมองไปรอบด้านอย่างสนอกสนใจ มุมปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยจนกระทั่งประสานสายตากับชายหนุ่มคนหนึ่งเข้า เธอจำได้ว่าก่อนหน้านี้เขานั่งคุยโทรศัพท์อยู่ตรงโซฟาด้านในสุด สีหน้าดูเคร่งเครียดราวกับโลกจะถล่ม แพรพิไลลอบประเมินเขาอย่างรวดเร็วตั้งแต่ศีรษะจดปลายเท้า ผู้ชายคนนี้ดู ๆ ไปแล้วบุคลิกช่างคล้ายคลึงกับสุกำพล สังเกตจากการแต่งตัวและเครื่องประดับที่สวมใส่ก็พอรู้ว่าเขาเงินหนาและมีระดับไม่น้อย แต่ดูอ่อนวัยกว่า หล่อเหลากว่า และที่สำคัญสายตาของเขาที่มองมาก็ดูเจ้าชู้กว่าด้วย ในตอนที่เธอกำลังจะถอนสายตาออกมา เขากลับยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิมพลางค้อมศีรษะลงและพูดโดยไม่ออกเสียงมาทางเธอ...สวัสดีครับ แพรพิไลยิ้มตอบและค้อมศีรษะกลับอย่างไว้ตัวนิด ๆ ทว่าภายในใจกลับลอบก่นด่าชายหนุ่มคนนั้น โถ...ไอ้หน้าหม้อ... “ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงจะจ่ายเป็นบัตรเครดิตรึเปล่าคะ” เสียงพนักงานอีกคนถามอย่างสุภาพ แพรพิไลพยักหน้าให้พลางหยิบบัตรเดบิตออกมาจากกระเป๋าเพราะเธอไม่มีบัตรเครดิต คิดในใจว่าพรุ่งนี้เธอต้องรีบเอาบิลไปเบิกกับสุกำพลโดยด่วน เพราะค่าเมมเบอร์ที่จ่ายไปคือหนึ่งแสนสองหมื่นบาท และเงินก้อนนี้ก็เป็นก้อนสุดท้ายของเธอแล้ว “สำหรับสิทธิพิเศษที่คุณผู้หญิงจะได้รับจากคลับเฮราของเราก็คือ ดริงก์ฟรีสามดริงก์ทุกครั้งที่มา รวมถึงออร์เดิร์ฟหนึ่งชุด และสามารถเรียกใช้บริการจากครูสอนลีลาศของเราได้ไม่จำกัดชั่วโมงนะคะ” พูดจบเจ้าตัวก็เดินไปที่หน้าเคาน์เตอร์เพื่อเอาบัตรใบนั้นไปรูด แพรพิไลฟังประโยคสุดท้ายที่พนักงานบอกแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ เรียกใช้บริการจากครูสอนลีลาศ...สงสัยครูสอนลีลาศต้องเป็นผู้ชายแน่นอน หลังจากที่รับบัตรเดบิตและบัตรประชาชนคืนมาแล้ว แพรพิไลก็พับใบสมัครเป็นสามทบเพื่อให้สามารถเก็บในกระเป๋าสะพายใบเล็กได้ จากนั้นพนักงานก็นำกล่องกำมะหยี่สีแดงมายื่นให้ ครั้นพอเปิดดูก็เห็นบัตรสมาชิกใบสีทองอยู่ในนั้น หญิงสาวนำบัตรออกมาจากกล่องแล้วเดินไปสแกนบัตรหน้าประตู ก่อนจะเดินเฉิดฉายเข้าไปด้านใน โดยมีชายหนุ่มที่เธอเพิ่งแอบด่าเมื่อครู่ตามหลังไปห่าง ๆ