ตอนที่ 14 5 คำเตือน 35%

แพรพิไลเดินมานั่งตรงโต๊ะที่เขาบอก ระหว่างรอก็ลอบมองรชตจากทางด้านหลังพลางขมวดคิ้วมุ่น เมื่อครู่เธอมั่นใจว่าไม่ได้หูฝาด รชตแทนตัวเองว่าพี่ และเรียกเธอด้วยชื่อเล่นสั้น ๆ ว่าแพรโดยไม่มีคำว่าคุณนำหน้า ความจริงแล้วเธอไม่ได้ถือตัวอะไรมากมาย เพราะมันก็แค่คำเรียกขาน แต่ที่รู้สึกสะกิดใจก็เพราะถ้อยประโยคเหล่านั้นคุ้นหูคุ้นใจอย่างบอกไม่ถูก เหมือนเคยได้ยินจากที่ไหนมาก่อน พี่...แพร...ที่ไหนกันนะ... “คุณแพรปวดหัวหรือ” เสียงทุ้มดังขึ้นเหนือศีรษะ ฉุดเธอให้วิ่งออกมาจากกล่องความทรงจำแล้วลืมตามองอีกฝ่ายทันที จึงเห็นว่ากาแฟเย็นแก้วโปรดวางอยู่ตรงหน้าแล้วเรียบร้อย “เปล่าหรอกค่ะ มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย ขอบคุณสำหรับกาแฟนะคะ” หญิงสาวใช้หลอดคนกาแฟในแก้วให้เข้ากันก่อนดูด กระนั้นก็ยังอดเหลือบมองเขาไม่ได้ ปกติเคยเจอกันแต่ในคลับ ซึ่งแสงไฟและบรรยากาศไม่ได้สว่างจ้าเหมือนตอนกลางวัน พอได้มาเจอเขาข้างนอกแบบนี้แล้วให้ความรู้สึกแปลก ๆ และคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก แต่ที่แน่ ๆ เขาดูดีกว่าที่คิด ตอนกลางคืนรชตก็ดูโดดเด่นกว่าผู้ชายคนอื่นในคลับอยู่แล้ว พอมาเจอกันตอนกลางวันอย่างนี้ รัศมีความโดดเด่นของเขาก็ไม่ได้ถูกคนอื่นลดทอนลงไปเลยแม้แต่น้อย “เล่นมองกันแบบนี้ผมก็เขินเป็นเหมือนกันนะ แต่ถ้าคุณอยากมองผมก็ยินดีเป็นอย่างยิ่ง” เขาพูดยิ้ม ๆ แต่นั่นก็ทำให้เธอรู้ตัวแล้วว่ามองหน้าเขานานเกินไปแล้ว “ไม่มีอะไรหรอก ฉันก็แค่รู้สึกแปลก ๆ เท่านั้นเองที่เจอคุณตอนกลางวัน ปกติเจอแต่ในคลับ” เธอทำเป็นปากเก่งทั้งที่ความจริงหัวใจกำลังเต้นกระหน่ำจนแทบกระดอนออกมานอกอก “ถ้าอย่างนั้นเรานัดเจอกันตอนกลางวันบ้างดีไหมครับ กินข้าว ดูหนัง หรือทำอะไรก็ได้ที่อยากทำ” รชตมองมาตาหวานเชื่อม ตั้งแต่เข้ามานั่งในร้านเขายังไม่ได้หุบยิ้มเลย หญิงสาวเอะใจประโยคสุดท้ายของเขามากกว่า ทำอะไรก็ได้ที่อยากทำ... แล้วเขาหมายถึงทำอะไรล่ะ ตาบ้า! ชอบพูดจาให้คิดอยู่เรื่อย “ผมขอเบอร์คุณแพรได้ไหมครับ” แพรพิไลเงยหน้ามองรชตทันที เพราะไม่คิดว่าเขาจะขอเบอร์โทรศัพท์เอาดื้อ ๆ ขณะที่ชั่งใจอยู่ว่าจะให้หรือไม่ให้ดี เธอก็เห็นความประหม่าขัดเขินบนใบหน้าของเขา “ได้ค่ะ” เธอบอกเขาพร้อมรอยยิ้ม จากนั้นก็บอกเบอร์ของตัวเองไป เห็นเขารีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดบันทึกไว้ เสร็จเรียบร้อยก็ยิงเข้าเครื่องของเธอและบอกว่านั่นคือเบอร์ของเขา สองหนุ่มสาวต่างคนต่างนั่งเงียบกันครู่หนึ่งราวกับจมอยู่ในความคิดของตัวเอง แต่สุดท้ายรชตก็เป็นฝ่ายเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นก่อน “คุณรู้จักกับคุณสุกำพลมานานรึยัง” รชตลองถามดูอีกครั้ง เพราะก่อนหน้านี้ดูเหมือนหญิงสาวยังตั้งแง่กับเขาในเรื่องนี้อยู่ “ไม่นานค่ะ ไม่ถึงสองเดือนเลยด้วยซ้ำ เรารู้จักกันเพราะเรื่องงาน” แพรพิไลตอบเขาไปตามตรง เว้นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับงานไว้ เพราะไม่สามารถพูดได้ “ก็หมายความว่าถ้าเสร็จงานก็ไม่ต้องเกี่ยวข้องกันอีกใช่ไหม” ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาวนิ่งราวกับต้องการบอกเป็นนัย ๆ ว่าเขาอยากได้คำตอบที่น่าฟัง “ใช่ค่ะ งานจบคนจบ ทำไมหรือคะ” เธอรู้สึกว่าเขาดูจริงจังและซีเรียสเกินกว่าที่ควรจะเป็น เมื่อพูดถึงสุกำพล หากคิดเข้าข้างตัวเอง เขาอาจหึงอยู่ แต่หากมองอีกแง่หนึ่ง เธอกับเขายังไม่ได้เป็นอะไรกัน ฉะนั้นเขาคงไม่มาหึงหวงงี่เง่าไร้สาระแบบนี้แน่ น่าจะมีอะไรมากกว่านั้น “ผมอยากเตือนคุณไว้อย่างหนึ่ง ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่คนดีนัก ฉากหน้ากับฉากหลังแทบจะคนละเรื่องกันเลยทีเดียว ฉะนั้นถ้าเป็นไปได้พยายามอยู่ห่างจากเขาดีกว่า เขาชวนไปไหนก็อย่าไป คุณเชื่อผมได้ไหม” แพรพิไลเบิกตากว้างด้วยความตกใจ แต่กระนั้นความตื่นเต้นกลับมีมากกว่าเมื่อได้รับข้อมูลมาอีกทาง เธออาจพูดได้ว่ารชตแค่ยกเมฆขึ้นมาเพื่อไม่ให้เธอไปคลุกคลีกับหนุ่มไฮโซเนื้อหอมคนนั้น แต่ถ้ามองให้ลึกลงไป แม้ว่ารชตจะมีอาชีพเสริมที่ไม่น่าพิสมัยเท่าไร ทว่าสัญชาตญาณของเธอกลับบอกให้เชื่อคำเตือนของเขา “แล้วถ้าฉันอยากรู้เหตุผลล่ะ คุณบอกได้ไหมว่าทำไม” รชตมีสีหน้าลำบากใจอย่างชัดเจนที่จะบอก เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพูดออกมาอย่างระมัดระวังถ้อยคำ “ตอนนี้ผมยังพูดอะไรมากไม่ได้ อืม...เอาเป็นว่าผมอยากให้คุณเชื่อใจผมในเรื่องนี้สักครั้ง อยู่ห่าง ๆ จากคุณสุกำพลเขาหน่อย ยิ่งถ้างานจบได้เร็วเท่าไรก็ยิ่งดีกับคุณมากขึ้นเท่านั้น” แพรพิไลหรี่ตามองเขาอย่างครุ่นคิด ดูท่าเรื่องนี้คงเป็นเรื่องสำคัญมากทีเดียว และคงมีน้อยคนที่รู้ว่าหน้ากากอีกใบที่สุกำพลสวมอยู่นั้นคืออะไร เช่นนั้นแล้วรชตรู้ได้อย่างไรเล่า อ้อ...เธอลืมไปว่าเขาเป็นคู่ขาของคุณครองขวัญนี่นะ ดังนั้นเขาจะรู้บ้างก็ไม่แปลก น่าแปลกที่อารมณ์สุนทรีย์เมื่อครู่หายวับไปทันทีเมื่อนึกถึงความจริงข้อนี้ขึ้นมา ผู้ชายที่กำลังนั่งตรงข้ามเธอตอนนี้ ผู้ชายที่เลี้ยงกาแฟเธอตอนนี้ และผู้ชายที่กำลังยิ้มอ่อนโยนให้เธอตอนนี้เป็นผู้ชายขายตัวที่นอนกับผู้หญิงคนไหนก็ได้ที่กระเป๋าหนักพอ...อดคิดไม่ได้ว่าถ้าเธอมีเงินถุงเงินถังแล้วจ้างให้เขาอยู่กับเธอ นอนกับเธอแค่คนเดียว เขาจะยอมไหม แพรพิไลสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ ๆ รชตก็กุมมือเธอไว้ข้างหนึ่งพร้อมกับบีบเบา ๆ อย่างต้องการคำตอบที่แน่ชัดจากเธอ “นะครับคุณแพร ผมขอร้องให้เชื่อผมสักครั้ง” “ได้ค่ะ” เธอรับปากเขาไป แต่ในใจนั้นมีแต่คำถามอยู่เต็มไปหมด เริ่มรู้สึกว่าเรื่องนี้น่าจะเกี่ยวพันกับเรื่องที่สุกำพลต้องการหย่าขาดจากภรรยาเป็นแน่ จึงต้องการให้เธอหาหลักฐานการนอกใจของครองขวัญมาให้ได้ และเธอก็คิดว่าครองขวัญเองก็รู้อยู่แก่ใจว่าสุกำพลกำลังให้คนจับตาดูตัวเองอยู่ ถึงได้ระวังตัวแจอย่างนี้ เสร็จจากการดื่มกาแฟและพูดคุยกับรชตแล้วแพรพิไลก็ขับรถไปที่คอนโดมิเนียมย่านชานเมืองทันที เธอจอดรถที่เดิมซึ่งเป็นด้านหลังอาคารในมุมลับตาคนจากนั้นก็ลงจากรถ เดินไปตรงที่เคยมีชายสองคนยืนเฝ้าอยู่หน้าประตู สถานที่มืดทึมเมื่อคืนนี้ก็ปรากฏแก่สายตา จึงเพิ่งเห็นว่าบริเวณที่ยืนอยู่นี้เป็นลานจอดรถพื้นซีเมนต์โล่ง ๆ มีรถจอดอยู่แค่ไม่กี่คันเท่านั้น ในส่วนของอาคาร ห้องชั้นล่างสุดที่เมื่อคืนปิดเงียบเชียบเป็นร้านค้าจริงอย่างที่เคยคาดเดาไว้ ทั้งร้านอาหาร ร้านเสริมสวย และร้านขายของชำเปิดเรียงรายกันไป แต่ห้องที่สะดุดใจเธอที่สุดก็คือห้องที่ครองขวัญเดินเข้าไปเมื่อคืน แพรพิไลลองเดินเข้าไปใกล้กับประตูกระจกบานทึบจนเห็นเงาตัวเองสะท้อนกลับมาจึงทำให้ไม่สามารถมองทะลุเข้าไปข้างใน จะผลักเข้าไปก็ไม่มั่นใจว่าอีกฝั่งของบานประตูจะมีคนกำลังมองมาอยู่หรือเปล่า ดังนั้นหญิงสาวจึงต้องเดินถอยกลับมาแล้วอ้อมไปอีกฝั่งซึ่งเป็นด้านหน้าของคอนโดมิเนียมหลังนี้ หญิงสาวไม่มีโอกาสรู้เลยว่าทุกการกระทำของตนนั้นอยู่ในสายตาของใครบางคนตลอดเวลา เมื่อเดินอ้อมมาทางด้านหน้าอาคารผ่านร้านรวงแถวนั้นไปจนกระทั่งถึงห้องที่อยู่มุมสุดซึ่งเป็นห้องเดียวกับที่ครองขวัญเข้าทางด้านหลังเมื่อคืน แพรพิไลก็ต้องเลิกคิ้วขึ้นสูงเมื่ออ่านป้ายชื่อร้านตัวโตบนกระจกสีทึม นิวเวิร์ล คาราโอเกะ... เป็นร้านคาราโอเกะหรอกหรือ เธอไม่เชื่อหรอกว่าครองขวัญจะมาร้องคาราโอเกะในร้านธรรมดา ๆ แบบนี้...มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากนัก เพราะตอนนี้ร้านยังไม่เปิด ผู้คนดูบางตาเนื่องจากเป็นเวลากลางวันซึ่งคนส่วนใหญ่ออกไปทำงานกันหมด ระหว่างที่เดินไปเดินมาอยู่นั้น แพรพิไลแอบใช้กล้องในรูปแบบของกุญแจรถลอบถ่ายภาพบริเวณอื่น ๆ ไปด้วยจนกระทั่งเดินมาถึงด้านข้างคอนโดมิเนียม หัวคิ้วก็ขมวดมุ่นยิ่งกว่าเดิม