ตอนที่ 13 4 มือที่สาม 100%

“ผมเองครับ ขอโทษที ไม่คิดว่าคุณจะตกใจขนาดนี้” รชตพูดกลั้วหัวเราะ เมื่อเห็นหญิงสาวถอนหายใจด้วยความโล่งอกพร้อมกับค้อนให้เขาวงใหญ่ถึงได้เอามือลงแล้วสอดไว้ในกระเป๋ากางเกงแทน “ก็คุณเล่นมาเงียบ ๆ นี่ ใครบ้างจะไม่ตกใจ” แพรพิไลยืนพิงรถของตัวเองไว้ เมื่อครู่เขาแค่ไปเข้าห้องน้ำ พอออกมาก็ไม่เจอเธอกับสุกำพลแล้วจึงได้รีบวิ่งมาดูที่โซนจอดรถ โชคดีที่แพรพิไลยังอยู่ เขาก็เลยเดินมาหาเพราะอยากพูดเตือนอะไรบางอย่าง “คุณรู้จักกับคุณสุกำพลด้วยหรือ” เขารู้ว่ามันเป็นคำถามที่งี่เง่ามาก เพราะทั้งสองคนเพิ่งรับประทานอาหารด้วยกันมาหมาด ๆ จะบอกว่าไม่รู้จักกันก็คงเป็นไปไม่ได้ “รู้จักสิคะ ใครบ้างจะไม่รู้จักนักธุรกิจหนุ่มที่ประสบความสำเร็จที่สุดคนหนึ่งในยุคนี้” เธอตอบเขายิ้ม ๆ ทำตาลอย ๆ เหมือนกำลังคิดถึงคนที่เป็นหัวข้อสนทนา ซึ่งนั่นทำให้รชตอดหน้าตึงขึ้นมาไม่ได้ “รู้จักกันในแง่ไหนหรือ บอกผมได้รึเปล่า เพื่อน งาน...หรือว่าเป็นความสัมพันธ์ที่ไม่อาจเปิดเผย” แพรพิไลมองเขาอย่างค้นหา เธอไม่รู้ว่าเขาจะถามเรื่องนี้ไปทำไม และเธอเองก็ไม่สามารถบอกคนอื่นได้ด้วยว่าสุกำพลกำลังว่าจ้างให้ทำอะไรอยู่ อย่างไรก็ตามความลับของลูกค้าเป็นสิ่งสำคัญที่สุด อีกทั้งเธอไม่รู้ว่ารชตจะนำเรื่องนี้ไปบอกครองขวัญหรือเปล่า เพราะอย่างไรเสียเขาก็เป็นผู้ชายในอุปการะของฝ่ายนั้น “ขอโทษนะ ฉันบอกคุณไม่ได้” เธอจงใจพูดหยั่งเชิงเขาไป ทว่าทันทีที่พูดจบเธอก็เห็นความไม่พอใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของรชตทันที “คุณสุกำพลเขาแต่งงานแล้วนะคุณ ภรรยาของเขาคือคุณครองขวัญไง คุณจะไปเป็นมือที่สามของเขาหรือ” “คุณครองขวัญน่ะเขาแต่งงานแล้วนะคุณ สามีก็คือคุณสุกำพลไง คุณจะไปเป็นมือที่สามของเขาหรือ” เธอย้อนคำพูดของเขาทุกคำ และมองหน้าเขาโดยไม่กะพริบตา รชตส่ายหน้าช้า ๆ พลางยิ้มเหมือนอ่อนอกอ่อนใจกับเธอเต็มที “ก็นั่นมันงานของผม” “นั่นมันก็งานของฉันเหมือนกัน” ชายหนุ่มยกมือขึ้นมาถูหน้าผากตัวเองไปมาพร้อมกับถอนหายใจ ราวกับว่ากำลังเทศนาลูกหลานที่บ้านแล้วเจอเด็กเถียงคำไม่ตกฟาก รชตเงยหน้าขึ้นมองเธอพร้อมกับยกมือขึ้นมากอดอก สายตาที่เขามองมาเจือความขบขันบาง ๆ จนเธอเห็นแล้วอยากจะเอานิ้วจิ้มตาให้บอดเสียตอนนี้ แต่สิ่งที่ทำได้ก็มีเพียงเชิดหน้าขึ้นแล้วมองไปทางอื่นเหมือนไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา “คุณมีธุระที่ไหนอีกรึเปล่า พอจะว่างไปดื่มกาแฟกับผมสักแก้วไหม” แพรพิไลหันกลับมามองรชตอีกครั้ง หญิงสาวนิ่งไปครู่หนึ่งเมื่อฟังคำชวนของเขาจบ ทว่าไม่รู้อะไรมาดลใจจึงทำให้เธอหลุดปากถามถึงผู้หญิงสวยจัดที่นั่งรับประทานอาหารกับเขาเมื่อครู่ “มาชวนฉันแบบนี้แล้วผู้หญิงของคุณคนนั้นล่ะ เธอจะไม่ว่าเอารึไง อย่าลืมนะว่าฉันเปลี่ยนใจไม่อยากซื้อตัวคุณแล้ว” “อ้าว! ทำไมล่ะครับ ผมบอกแล้วไงว่าคิดค่าจ้างคุณถูกที่สุดแล้ว แค่ข้าวสามมื้อกับ...” “ก็บอกแล้วว่าไม่ยังไงเล่า จะพูดขึ้นมาทำไมเนี่ยคุณ” แพรพิไลรีบพูดแทรกทันทีก่อนที่เขาจะพูดจบ คนอะไรช่างพูดมาได้ไม่อายปาก แถมยังช่างจดช่างจำอีกด้วยว่าเคยยื่นข้อเสนออะไรให้เธอเอาไว้บ้าง รชตหัวเราะจนนัยน์ตาวับวาวก่อนพูดกลั้วหัวเราะ “ผมเปล่าพูดก่อนนะ คุณต่างหากที่พูดขึ้นก่อน” แพรพิไลทำหน้าง้ำ หน้าขึ้นสีระเรื่อเล็กน้อยเมื่อถูกเขาพูดโต้กลับมา “ไม่รู้ละ ฉันจะกลับบ้านแล้ว” ชายหนุ่มก้าวขึ้นมาข้างหน้าหนึ่งก้าวแล้วใช้มือบังที่จับประตูฝั่งคนขับไว้ จงใจใช้น้ำเสียงออดอ้อนให้เธอใจอ่อน “เดี๋ยวสิครับคุณแพร ผมขอโทษถ้าทำให้โกรธ ไปดื่มกาแฟกับผมสักแก้วนะครับ ร้านหน้าโรงแรมตรงนี้เอง เดี๋ยวผมเลี้ยง...นะครับ” หญิงสาวค้อนให้เขาทีหนึ่งก่อนจะเชิดหน้าอย่างไม่ใส่ใจนัก “ไปก็ได้ค่ะ” รชตมองตามแผ่นหลังของเธอแล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้ แม้น้องแพรของเขาจะตัวสูงขึ้นมาจากเมื่อก่อนไม่มากนัก แต่บุคลิกภาพสง่างาม ความมีเสน่ห์เย้ายวนดึงดูดสายตากลับเพิ่มมากขึ้นตามกาลเวลา ทำเอาเขาแทบไม่อาจละสายตาจากเธอได้เลย แถมนิสัยน่ารักน่าชังบางอย่างก็ยังฝังแน่นอยู่ในตัวเธอโดยไม่สูญสลายไปตามกาลเวลา ... ‘นี่...มอต้นเขาจะสอบกันแล้วไม่ใช่หรือ ทำไมยังโดดเรียนมานั่งตรงนี้อีก’ เขาเอ็ดเด็กสาวผมเปียตรงหน้าพร้อมกับเคาะหน้าผากเจ้าตัวไปทีหนึ่งเบาๆ ‘นี่...มอปลายเขาจะสอบกันแล้วไม่ใช่หรือ ทำไมยังโดดเรียนมานั่งตรงนี้อีก’ เสียงใส ๆ โต้กลับมาพร้อมเลียนแบบการกระทำของเขาด้วยการเคาะหน้าผากเขากลับเช่นกัน ‘เป็นเด็กเป็นเล็กทำกับรุ่นพี่อย่างนี้ได้ยังไง’ ‘เป็นรุ่นพี่ซะเปล่าทำกับรุ่นน้องอย่างนี้ได้ยังไง’ เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ รู้อยู่หรอกว่าเธอเฉลียวฉลาดและลื่นไหลปานใด แต่เขาก็อยากให้เธอได้คะแนนสอบปลายภาคดี ๆ ให้สมกับที่เจ้าตัวเคยพูดกรอกหูอยู่เสมอว่า...แพรเก่ง ‘น้องแพร...ไปเข้าเรียนเถอะไป คาบนี้วิชาอะไรนะ ถ้าพี่จำไม่ผิด ตอนนี้วิชาเลขไม่ใช่หรือ’ ‘พี่อาร์ต...ไปเข้าเรียนเถอะไป คาบนี้วิชาอะไรนะ ถ้าแพรจำไม่ผิด ตอนนี้วิชาเคมีไม่ใช่หรือ’ ‘พี่เอาตัวรอดได้น่า เรานั่นแหละไปเข้าเรียนได้แล้ว’ ‘แพรเอาตัวรอดได้น่า พี่นั่นแหละไปเข้าเรียนได้แล้ว’ สุดท้ายเขาก็ทนความกวนประสาทของเธอไม่ไหว ยื่นมือไปหยิกแก้มใส ๆ ของเธอทั้งสองข้างโยกไปมาเบา ๆ เพราะกลัวเธอเจ็บ แต่เจ้าตัวแสบก็ไม่น้อยหน้า ยื่นมือมาหยิกแก้มเขาเหมือนกัน แต่ดูเหมือนจะหยิกมาเต็มแรงเลยทีเดียว ... รชตหวนรำลึกถึงตอนนั้น เขากับเธอรู้จักกันมาเกือบปี ตารางเรียนของแพรพิไลตอนนั้นเขาก็จำได้ขึ้นใจ เธอเองก็เช่นกันที่จดจำตารางเรียนของเขาได้ แต่ทั้งสองไม่เคยไถ่ถามเรื่องส่วนตัวของกันและกันเลยสักครั้ง บิดามารดาทำงานอะไรก็ไม่รู้ ชื่อจริงของเธอก็รางเลือนเหลือเกินในความทรงจำของเขา สิ่งที่แจ่มชัดที่สุดเห็นจะมีแต่เด็กสาวผมเปียหน้าตาน่ารักกับรอยยิ้มกว้างและความแก่นแก้วช่างต่อปากต่อคำนี่ละที่ฝังลึกอยู่ในใจ หลายปีผ่านมา เห็นได้ชัดว่าความช่างต่อปากต่อคำของเธอยังคงเป็นสิ่งที่แก้ไม่หาย แต่ช่างเถอะ ใครไม่ชอบก็แล้วไป แต่เขาชอบที่เธอเป็นแบบนี้เหลือเกิน คุยกับเธอเมื่อครู่นี้แล้วรู้สึกเหมือนได้กลับไปช่วงเวลาที่แสนคิดถึงเหล่านั้นอีกครั้ง ทั้งคู่เดินมาถึงร้านกาแฟด้านหน้าของโรงแรม รชตมองหาที่นั่งครู่หนึ่งก็ชี้ไปตรงนั้นแล้วบอกเธอเสียงอ่อน “ไปนั่งตรงนั้นก่อน เดี๋ยวพี่ตามไป แพรจะดื่มอะไรดี” เขาเห็นเธอยืนมองหน้าเขาอย่างอึ้ง ๆ อยู่ครู่หนึ่งจึงรู้ตัวว่าพลาดเสียแล้วที่เผลอเรียกชื่อเธอตรง ๆ เข้า แถมยังแทนตัวเองว่าพี่ เขาจึงแสร้งทำไม่รู้ไม่ชี้แล้วบุ้ยหน้าไปทางตู้ขนม “คุณแพรอยากกินขนมอะไรด้วยไหม สั่งได้เลยนะผมเลี้ยงเต็มที่” “ไม่ละค่ะ ขอไอซ์คาราเมลมัคคิอาโต้แก้วกลางก็พอ...ขอบคุณนะคะ” พูดจบหญิงสาวก็หันหลังเดินไปยังโต๊ะที่เขาชี้เมื่อครู่ทันที ขณะที่เขาลอบถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก “เกือบไปแล้วสิ”