ตอนที่ 11 4 มือที่สาม 35%

แพรพิไลสังเกตการณ์อยู่ในรถครู่หนึ่งพร้อมทั้งหยิบกล้องปากกาออกมาเก็บภาพโดยรวมของสถานที่ไว้ เสร็จเรียบร้อยก็ขับออกมาเพื่อตั้งหลัก สำหรับสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยและดูมีลับลมคมในแบบนี้ เธอยอมถอยออกมาก่อนดีกว่าดันทุรังจะเข้าไป เพราะหากเกิดปัญหาอะไรขึ้นคงไม่มีใครช่วยเธอได้แน่นอน หญิงสาวขับรถกลับบ้านทั้งที่ในสมองมีแต่เครื่องหมายคำถามอยู่เต็มไปหมด ไม่ว่าจะเป็นสถานที่ซึ่งเป็นเพียงคอนโดมิเนียมธรรมดา ๆ แต่บริเวณที่ครองขวัญเข้าไปกลับอยู่ชั้นล่างสุดซึ่งน่าจะเป็นพวกร้านค้าต่าง ๆ มากกว่า แถมยังต้องเข้าด้านหลังอาคาร ไฟก็ไม่เปิด ทำให้พื้นที่โดยรอบประตูทางเข้ามืดจนมองไม่ออกว่าใครเป็นใคร หนำซ้ำยังมีคนยืนเฝ้าอีกสองคนเพื่อสแกนคนที่จะเข้าไปด้านในอีกด้วย “แปลกแฮะ มีแต่เรื่องไม่เข้าใจเต็มไปหมด” พรุ่งนี้เธอมีนัดต้องรายงานผลให้สุกำพลทราบในช่วงบ่าย บางทีหากเธอให้เขาดูรูปสถานที่เมื่อครู่อาจจะคิดอะไรออกก็เป็นได้ ช่วงสายของวันถัดมา แพรพิไลนำรูปทั้งหมดที่ถ่ายได้เมื่อวานโอนใส่แท็บเล็ตพร้อมกับนั่งเปิดดูไปทีละรูปอย่างใจเย็น ส่วนไหนที่เป็นข้อคิดเห็นหรือข้อสันนิษฐานของตนก็จดใส่สมุดเอาไว้ เพื่อกันลืมเวลาที่ต้องไปรายงานความคืบหน้าให้ผู้ว่าจ้าง “ที่ไหนเนี่ยพี่แพร ทำไมมืดอย่างนี้ล่ะ” จิรายุชะโงกหน้าเข้ามามองพลางขมวดคิ้วมุ่นเพราะในภาพนั้นเห็นแค่เงาดำ ๆ ของคนที่ยืนเฝ้าตรงทางเข้าแค่นั้นเอง “คอนโดฯ แถวชานเมืองน่ะ” หญิงสาวลองขยายภาพนั้นดูจนภาพเริ่มแตกแต่ก็ยังไม่ค่อยเห็นอะไรอยู่ดี จากนั้นจึงคลิกดูภาพถัดไปเรื่อย ๆ จนเห็นภาพรวมของคอนโดมิเนียมหลังนั้น “แกดูแล้วเห็นอะไรบ้างโจ” เธอลองถามลูกน้องดู เผื่อจะได้แนวความคิดอะไรใหม่ ๆ ที่คาดไม่ถึง “เป็นซ่องรึเปล่าพี่ ทำไมต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ แบบนี้ด้วยล่ะ” หนุ่มรุ่นน้องตอบพลางเอียงคอมองภาพให้ได้ตำแหน่งที่ตนถนัดที่สุด หัวคิ้วยังคงขมวดเป็นปม สีหน้าครุ่นคิดถึงสิ่งที่พอเป็นไปได้ “ซ่องผู้ชายหรือ เพราะคนที่เข้าไปในนี้คือผู้หญิงนะ” เธอจำได้ว่าคนที่เข้าไปทีหลังครองขวัญก็น่าจะเป็นผู้หญิงเช่นเดียวกัน ดูจากเงาของรูปร่างและท่าเดินแล้วไม่มีทางเป็นผู้ชายไปได้ แต่แล้วคำหนึ่งคำก็ผุดวาบขึ้นมาในหัว “หรือว่าจะเป็น...บ่อน!” แพรพิไลเดินเข้ามาในร้านอาหารอิตาลีแห่งหนึ่งย่านสุขุมวิท ตาคู่สวยสอดส่ายมองหาคนที่นัดไว้จนกระทั่งสบเข้ากับตาคมคู่หนึ่งที่จ้องมองอยู่ก่อนแล้ว ตาคู่นั้นเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย มุมปากเขายกยิ้มขึ้นก่อนจะโบกมือทักทายมาให้ เธอกำลังจะยิ้มตอบเขา ทว่าหญิงสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับรชตหันกลับมามองเธอด้วยเช่นกัน จึงทำให้เห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นชัดเจนถนัดตา สวยจัดเสียจนเธอยิ้มไม่ออก ลูกค้าอีกคนหนึ่งละสิท่า ตาคนนี้มีผู้หญิงเลี้ยงอยู่กี่คนกันแน่นะ... แพรพิไลละสายตาออกมาจากพวกเขาแล้วเริ่มมองหาสุกำพลอีกครั้ง ระหว่างนั้นพนักงานสาวคนหนึ่งก็เดินเข้ามาหา “คุณแพรใช่ไหมคะ เชิญทางนี้ค่ะ” เธอเดินตามพนักงานสาวคนนั้นไปและไม่สนใจรชตกับผู้หญิงคนนั้นอีก ในใจได้แต่คอยบอกตัวเองเสมอว่าเขามีอาชีพแบบนั้น การเอาอกเอาใจผู้หญิงรวมไปถึงคำพูดจาหวานหูต่าง ๆ นั่นก็เพราะมันเป็นงาน เป็นสิ่งที่เขาต้องทำ ฉะนั้นอย่าได้คิดเด็ดขาดว่าเขาปฏิบัติต่อเธอเป็นกรณีพิเศษ “ใครหรืออาร์ต” ช่อมาลี ผู้มีฐานะเป็นพี่สะใภ้ของรชตเอ่ยถามทั้งรอยยิ้ม เมื่อเห็นชายหนุ่มจ้องหญิงสาวที่เดินเข้ามาในร้านไม่วางตา อีกทั้งยังยิ้มและโบกไม้โบกมือให้ด้วย “รุ่นน้องที่เคยเรียนมาด้วยกันน่ะ” รชตตอบพลางมองตามแพรพิไลไปเพื่อจะดูว่าเธอนั่งตรงไหนและนัดใครไว้ “ใช่ที่บอกว่ากำลังจีบอยู่รึเปล่า” ทันทีที่พูดจบ รชตก็หันขวับมาทันที ก่อนจะคลี่ยิ้มกว้างแล้วถอนหายใจออกมา “เชื่อแล้วว่าคนเป็นผัวเป็นเมียกันนี่เขาไม่มีสิ่งที่เรียกว่าความลับ” ชายหนุ่มพูดแล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม ขณะที่ช่อมาลียักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะพูดกระตุ้นมาอีก “ก็รีบแต่งเมียเร็ว ๆ เข้าสิจะได้รู้ว่าจะสามารถมีความลับอะไรได้อีกไหม” ช่อมาลียักคิ้วให้เขา ก่อนปรายตามองร่างสูงสง่าของพชรที่กำลังเดินเข้ามาใกล้โต๊ะ เมื่อพชรทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้างช่อมาลี หญิงสาวก็หันหน้าไปพูดเบา ๆ เหมือนกระซิบกระซาบแต่จงใจให้เขาได้ยินว่า “นี่...ผู้หญิงที่อาร์ตกำลังจีบอยู่มาที่ร้านนี้ด้วยละ” พชรหูผึ่งทันทีพร้อมกับกวาดตามองไปทั่วร้าน “ไหน ๆ คนไหน” “เดินไปทางนั้นแล้ว ไม่รู้นัดใครไว้ และไม่รู้ว่าคุณรชตของเราจะแอบรักคนมีเจ้าของรึเปล่า” ช่อมาลีแสร้งทำเสียงเล็กเสียงน้อยล้อเลียนน้องสามี ส่วนคนถูกล้อได้แต่นั่งอมยิ้มพลางยกแก้วน้ำขึ้นดื่มอีกครั้ง รชตหันมองไปทางที่แพรพิไลเดินไป เธอนั่งโต๊ะด้านในซึ่งอยู่มุมสุดของร้าน เขาเห็นเธอนั่งกับผู้ชายคนหนึ่ง แต่เพราะผู้ชายคนนั้นนั่งหันหลังให้เขาจึงมองไม่เห็นหน้า สักพักหญิงสาวก็ลุกขึ้นแล้วเดินมานั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งเดียวกับผู้ชายคนนั้น หัวคิ้วของเขากระตุกทันทีพร้อมกับใจที่วูบโหวง...แพรมีคนรักแล้วอย่างนั้นหรือ “ไปห้องน้ำเดี๋ยวมา เชิญอี๋อ๋อกันตามสบายเลยนะ” เขาลุกขึ้นแล้วเดินออกจากร้านไป ความจริงแล้วจุดประสงค์ของเขาไม่ใช่การเข้าห้องน้ำ เขาเพียงแค่อยากเห็นหน้าผู้ชายที่นั่งอยู่กับน้องแพรของเขาเท่านั้นเอง เมื่อเดินออกมาด้านนอกแล้วรชตจึงมองเข้าไปข้างในตรงที่แพรพิไลนั่งอยู่ เขาเห็นคนทั้งคู่นั่งใกล้กัน โดยที่ฝ่ายชายดูเหมือนจะเอนตัวเข้าหาเธอมากจนเกินไป แต่เนื้อตัวกลับไม่ได้สัมผัสกัน ในมือของผู้ชายถือแท็บเล็ตและคอยใช้นิ้วเลื่อนไปเลื่อนมา ขณะที่แพรพิไลก็เอาแต่ชี้ที่หน้าจอแล้วพูดตลอดเวลาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ผู้ชายคนนั้น ถ้าเขาจำไม่ผิดก็คือคุณสุกำพล สามีของคุณครองขวัญมิใช่หรือ...อย่าบอกนะว่าน้องแพรของเขาแอบคบอยู่กับผู้ชายที่แต่งงานแล้ว! ขณะเดียวกัน คนที่ถูกแอบมองโดยไม่รู้ตัวนั้นก็กำลังอธิบายเสียงเบาเพราะเกรงว่าโต๊ะอื่นจะได้ยินไปด้วย “ตามความเห็นของแพรนะคะ แพรคิดว่าคุณครองขวัญไม่น่าจะมีคนอื่นค่ะ เท่าที่ตามดูมาหลายวันแพรไม่เห็นเธอจะมีการนัดแนะกับผู้ชายที่ไหนเลย แต่มีเรื่องหนึ่งที่แพรสงสัย” เธอไม่ได้พูดเรื่องของรชตให้สุกำพลฟัง เพราะอย่างไรเสียตลอดหลายวันที่ผ่านมาก็ยังไม่มีหลักฐานอะไรที่จะมาพิสูจน์ได้ว่าครองขวัญกำลังเลี้ยงดูปูเสื่อเขาอยู่ อีกทั้งยังไม่เคยเห็นสองคนนี้นัดแนะออกไปหาความสุขกันที่ไหนเลยสักที่ จะมีก็แค่ถู ๆ ไถ ๆ ตอนเต้นรำด้วยกันเท่านั้น “เรื่องอะไรหรือครับ คุณแพรบอกผมมาได้ทุกเรื่อง ผมยินดีรับฟัง” เสียงทุ้มของสุกำพลดังใกล้หูเธอเสียจนขนอ่อนในกายลุกชันไปหมด รู้สึกเหมือนเขาจะเข้ามาใกล้อีกระดับหนึ่งแล้ว และเธอก็ไม่รู้จะหลบเลี่ยงอย่างไรไม่ให้ดูน่าเกลียดจนเกินไป “แพรคิดว่าคุณครองขวัญน่าจะกำลังติดยาค่ะ และความเป็นไปได้อีกอย่างก็คือเธอน่าจะเริ่มเข้าบ่อนการพนัน” “คุณว่าไงนะ! ติดยางั้นหรือ แถมยังเข้าบ่อนด้วยเนี่ยนะ” สุกำพลดูตกใจอย่างเห็นได้ชัด เธอจึงรีบอธิบายต่อ “ตอนอยู่ที่คลับเฮรา แพรเห็นครูสอนลีลาศคนหนึ่งยื่นอะไรบางอย่างส่งให้คุณครองขวัญแบบลับ ๆ ล่อ ๆ ค่ะ เธอก็รีบเก็บใส่กระเป๋าทันทีแล้วไปแอบเปิดหาในห้องน้ำ ของแบบนี้เนี่ยถ้าไม่ใช่ยาเสพติดก็คงไม่จำเป็นต้องแอบซ่อนกันขนาดนี้ก็ได้นะคะ ส่วนเรื่องบ่อนนั้น เอ่อ...เอาไว้ให้แพรได้หลักฐานแน่นหนากว่านี้ก่อนดีกว่าค่ะ ไม่อยากพูดลอย ๆ โดยไม่มีหลักฐานมายืนยัน เพราะไม่อย่างนั้นจะกลายเป็นว่าแพรพูดจาให้ร้ายคุณครองขวัญไป” แพรพิไลไม่ได้เล่าเรื่องคอนโดมิเนียมแห่งนั้นให้สุกำพลฟัง เพราะคิดอยู่ว่าจะหาทางไปถ่ายรูปที่นั่นให้ชัดเจนกว่านี้ และถ้าเป็นไปได้เธอจะหาวิธีเข้าไปในนั้นด้วย แต่ที่แน่ ๆ ก็คือช่วงกลางวันแบบนี้เธอจะขับรถไปดูตรงนั้นให้แน่ใจว่าบริเวณนั้นในตอนกลางวันเปิดเป็นร้านอะไร