ตอนที่ 12 4 มือที่สาม 70%

สุกำพลถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมกับดึงตัวขึ้นมานั่งหลังตรงตามเดิม เธอมองออกว่าเขาอารมณ์ไม่ค่อยดีนักเพราะหัวคิ้วขมวดกันมุ่น คงเพราะเรื่องที่เธอรายงานเป็นแน่ “ถ้าอย่างนั้นแพรขอตัวก่อนดีกว่านะคะ มีอะไรต้องไปทำหลายอย่างเลย” เธอทำท่าจะลุกขึ้น แต่กลับถูกเขาคว้าข้อมือเอาไว้แน่น “เดี๋ยวก่อนสิครับ ถ้าคุณแพรไม่รังเกียจ รบกวนกินข้าวกับผมสักมื้อได้ไหม” เขาปล่อยมือออกอย่างเป็นธรรมชาติ ดูไม่รีบร้อนและไม่อ้อยอิ่งจนเกินไป จนแพรพิไลอดคิดไม่ได้ว่าผู้ชายอย่างสุกำพลดูร้ายกาจและอันตรายยิ่งกว่ารชตเสียอีก ‘บ้าจริง! นึกถึงเขาอีกแล้ว...’ “ได้สิคะ แหม แพรจะรังเกียจลูกค้าได้ยังไง” เธอพูดพร้อมกับรีบไปนั่งฝั่งตรงข้ามเขาทันทีเพราะกลัวว่าเขาจะหาเรื่องรั้งให้นั่งอยู่ข้าง ๆ เหมือนเมื่อครู่ที่เขาใช้ข้ออ้างว่าต้องการให้เธออธิบายพร้อมกับดูภาพไปด้วย สุกำพลมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนเป็นคลี่ออกกว้างขึ้นเมื่อแพรพิไลเงยหน้าขึ้นมาสบตาด้วย เป็นจังหวะเดียวกับที่อาหารถูกนำมาเสิร์ฟบนโต๊ะพอดี “ทำไมคุณแพรถึงคิดว่าขวัญเขาเข้าบ่อนล่ะครับ” สุกำพลถามในสิ่งที่คาใจ การที่แพรพิไลสืบได้เรื่องนี้มาแสดงว่าน่าจะค้นพบอะไรบางอย่าง แพรพิไลทำท่าอึกอักครู่หนึ่งก่อนถอนหายใจแผ่ว “เอาตรง ๆ เลยนะคะ เมื่อคืนแพรขับรถตามคุณครองขวัญน่ะค่ะ หลังจากที่ออกจากคลับเฮราแล้วเธอก็ไปสถานที่แห่งหนึ่ง ที่นั่นดูแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้ค่ะ” “ยังไงครับ...คุณเล่ามาให้หมดนั่นแหละ เผื่อมีอะไรผมจะได้ช่วยนึก” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ ขณะที่รับประทานอาหารตรงหน้าไปด้วย หญิงสาวจึงตัดสินใจเล่า “มันเป็นคอนโดฯ แถวชานเมืองค่ะ ที่แปลกก็คือดูเหมือนเขาจะสแกนคนเวลาเข้าไปในนั้น เอ่อ...แพรหมายถึงว่าอาจจะเข้าได้เฉพาะคนที่เป็นสมาชิกหรือคนคุ้นหน้าคุ้นตากันน่ะค่ะ อีกอย่างนะคะ ตรงทางเข้าน่ะปิดไฟมืดเหมือนจงใจไม่ให้เห็นหน้าคนที่เดินเข้าไป แถมยังมีคนเฝ้าสองคนด้วย แพรเลยคิดว่าที่นี่น่าจะทำอะไรผิดกฎหมายสักอย่างแน่ ๆ” “แต่คุณแพรไม่ได้เข้าไปใช่ไหมครับ” ชายหนุ่มหยุดกินแล้วเงยหน้าขึ้นมอง เขาทำหน้าจริงจังเพราะหัวคิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อยก่อนจะคลายออกอย่างรวดเร็ว อากัปกิริยานี้ล้วนอยู่ในสายตาของแพรพิไลทั้งสิ้น “ไม่ค่ะ ไม่ได้เข้าไปเพราะแพรกลัวว่าเขาจะจับได้หากลักไก่เข้าไปในนั้น” เธอตอบไปตามความจริง โดยเว้นเรื่องที่คืนนี้เธอจะทำตีเนียนเป็นสมาชิกของที่นี่เข้าไปสักครั้ง ได้ไม่ได้ค่อยว่ากันอีกที สุกำพลมีท่าทางโล่งอกอย่างเห็นได้ชัด “ดีแล้วครับที่ไม่ได้เข้าไป จะมีอันตรายอะไรรออยู่รึเปล่าก็ไม่รู้ ผมเป็นห่วงคุณแพร ไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับคุณ” เขาเว้นไปครู่หนึ่งก่อนพูดต่อ “บางทีคืนนี้ผมอาจจะลองพูดกับขวัญเขาดูอีกทีว่าต้องการหย่ารึเปล่า ถ้าเขายังไม่ยอมอีกผมก็ไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว” สุกำพลทำท่าเหมือนเพิ่งนึกอะไรได้ ท่าทางประดักประเดิดของเขาและการหลุดปากพูดออกมาเมื่อครู่ทำให้แพรพิไลรู้ทันทีว่าความจริงแล้วคนที่ต้องการหย่าก็คือเขานั่นเอง จึงพยายามหาหลักฐานทุกอย่างมาบังคับให้อีกฝ่ายยอมเซ็นใบหย่า “คุณคงมองผมเป็นผู้ชายแย่ ๆ ไปเลยล่ะสิ” สุกำพลแค่นยิ้ม สีหน้าปลงตกแต่แววตากลับดูอึดอัดเป็นทุกข์ “ไม่หรอกค่ะ แพรรู้ว่าคนทุกคนย่อมมีเหตุผลของตัวเอง” เธอพูดออกไปอย่างที่ใจคิด เขาก็คงมีเหตุผลของเขา และคงจะมีสาเหตุอะไรบางอย่างครองขวัญถึงต้องทำตัวลอยไปลอยมาทุกวันแบบนั้น “คุณเชื่อไหมว่าผมกับขวัญน่ะ เราไม่เจอหน้ากันมาเกือบเดือนแล้วทั้งที่อยู่บ้านเดียวกัน ขวัญออกไปลั้นลาข้างนอกทุกวันขณะที่ผมทำงานหามรุ่งหามค่ำ จริงอยู่ว่าหน้าที่ของสามีคือการหาเงินให้ภรรยาใช้อย่างสุขสบาย ผมก็คิดว่าผมทำได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แต่ดูเหมือนจะยังไม่เพียงพอสำหรับเขา ขวัญเขาต้องการเวลาซึ่งผมให้ไม่ได้ เขาก็เลยไปเลี้ยงต้อยเด็กหนุ่มไว้ หมดเงินไปเป็นล้าน ๆ และที่สำคัญคือเงินเหล่านั้นมันคือเงินที่ผมหามา” สุกำพลถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “ผมให้อภัยครั้งแล้วครั้งเล่า จนในที่สุดผมคิดว่าเราควรแยกทางกันดีกว่า เพราะดันทุรังไปมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้น แต่พอคุยเรื่องนี้กับขวัญเขาก็ไม่ยอมท่าเดียว เพราะไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นม่ายสามีหย่า เขาแคร์หน้าตาทางสังคมของเขามาก บอกแต่ว่าถ้าผมแน่จริงก็หาทางฟ้องหย่าเขาให้ได้ ผมก็เลยมาหาคุณเพื่อให้คุณช่วยหาหลักฐานให้ผมน่ะ แต่ไม่คิดเลยว่าขวัญเขาจะระวังตัวขนาดนี้” แพรพิไลพูดไม่ออก เพราะไม่รู้ตื้นลึกหนาบางของเรื่องนี้ เธอไม่อาจเชื่อทุกคำที่สุกำพลพูดมาทั้งหมดได้ เพราะโดยหลักแล้วมนุษย์ทุกคนย่อมพูดเข้าข้างตัวเองเสมอ แต่เธอก็ฟังเอาไว้เพราะจะได้รู้ว่าสองคนนี้มีเรื่องขัดแย้งกันอยู่ก่อนแล้ว “ขอโทษนะครับที่ผมพล่ามอะไรให้คุณฟังก็ไม่รู้ หวังว่าคุณแพรคงไม่ถือสา” ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองครั้งหนึ่งเหมือนอับอายที่ต้องมาเล่าเรื่องส่วนตัวให้คนนอกอย่างเธอฟัง “ไม่เป็นไรหรอกค่ะแพรไม่ถือ ดีเสียอีกค่ะที่คุณจะได้ระบายความในใจออกมาเสียบ้าง” แพรพิไลยิ้มบาง ๆ กำลังจะหยิบช้อนส้อมขึ้นมา แต่จู่ ๆ สุกำพลก็เอื้อมมากุมมือเธอไว้พร้อมกับบีบเบาๆ “ขอบคุณมากครับที่เข้าใจผม” สุกำพลส่งสายตาหวานเชื่อมสื่อความนัยออกมาอย่างเปิดเผยจนหญิงสาวต้องหลุบตาลง แล้วขยับมือข้างนั้นเพื่อให้เขารู้ตัวจะได้เอามือออกไป ครั้นพอสุกำพลเก็บมือกลับไปแล้ว แพรพิไลจึงทำทีเป็นมองออกไปนอกร้านเพื่อคลายความอึดอัดที่เกิดขึ้น ทว่าทันทีที่มองออกไป แพรพิไลก็ต้องสะดุ้งกับสายตาของรชตที่กำลังจ้องเขม็งมาทางเธออย่างกรุ่นโกรธ เขายืนกอดอกพิงเสาของโรงแรมที่อยู่ห่างออกไป หากไม่สังเกตก็คงคิดว่าเขาแค่มายืนรอใครเท่านั้น แต่จิตใต้สำนึกของเธอกลับบอกว่าเขายืนมองอยู่ตรงนั้นมานานแล้วโดยที่เธอไม่รู้ตัว ‘คนบ้านี่...ทำไมต้องมองเหมือนไม่พอใจอย่างนั้นด้วย ไปทำอะไรให้ตั้งแต่เมื่อไรกัน’ แพรพิไลได้แต่บริภาษเขาในใจเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาของรชตบูดบึ้งราวกับเธอไปติดหนี้เขาไว้แต่ชาติปางไหน และเขาก็ยืนมองอยู่อย่างนั้นจนเธอแทบกลืนอาหารไม่ลง “อาหารไม่ถูกปากหรือครับ คุณแพรกินน้อยมาก” สุกำพลถามพลางมองอาหารในจานของแพรพิไลที่เหลือเกินครึ่ง หญิงสาวรีบส่ายหน้าปฏิเสธเขาด้วยความเกรงใจ “ไม่ใช่หรอกค่ะ อาหารที่นี่อร่อยมาก แต่ที่แพรกินไม่ได้เยอะก็เพราะก่อนจะมาที่นี่ แพรกินมาจากสำนักงานแล้วค่ะ นี่ถ้ารู้ว่าต้องมากินที่นี่เมื่อเช้าแพรคงไม่สั่งข้าวมาแน่นอน” เธอปดไปเพราะความจริงแล้วตั้งแต่เช้าเพิ่งดื่มนมไปแค่กล่องเดียวเท่านั้น เพราะมัวแต่นั่งคัดเลือกรูปที่ดูดีที่สุดมาให้เขาดู แต่ที่กินอะไรไม่ลงแม้ว่าท้องจะหิวก็เพราะคนหน้าบึ้งคนนั้นต่างหาก เขาทำเหมือนเธอถูกเขาจับได้ว่านอกใจ และยืนรอเคลียร์ปัญหาหัวใจอยู่อย่างไรอย่างนั้น หลังจากจ่ายค่าอาหารเรียบร้อยแล้ว แพรพิไลกับสุกำพลก็เดินออกมาจากร้านอาหาร คราแรกชายหนุ่มอาสาเดินไปส่งเธอที่รถ แต่หญิงสาวห้ามไว้เพราะเกรงใจ อีกทั้งไม่ต้องการเปิดโอกาสให้เขาทำตัวสนิทสนมเกินเลยไปกว่านายจ้างกับลูกจ้าง และเพื่อป้องกันคำครหาที่อาจตามมาภายหลัง ระหว่างที่เดินมาบริเวณที่จอดรถ แพรพิไลอดมองหารชตไม่ได้ เพราะตอนที่อยู่ในร้านยังเห็นเขายืนพิงเสามองมาอยู่เลย แต่พอเดินออกมาจากร้านแล้วเขากลับหายไปเฉย ๆ หญิงสาวเดินไปที่รถของตัวเองพร้อมกับควานหากุญแจในกระเป๋าไปด้วย เมื่อเจอแล้วจึงหยิบขึ้นมา กำลังจะกดปลดล็อกรถก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงทุ้มของใครคนหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง “คุณแพรครับ” “ว้าย!” แพรพิไลกรีดร้องเสียงดังพร้อมกับหันมองคนเรียกด้วยท่าทางหวาดระแวง ขณะที่รชตรีบกางมือออกแล้วยกขึ้นระดับอก พร้อมถอยหลังมาอีกหนึ่งก้าวเพื่อไม่ให้ดูเป็นการคุกคามเธอมากเกินไป