ตอนที่ 15 5 คำเตือน 70%

ตรงนั้นมีประตูบานหนึ่งซึ่งหากมองขึ้นไปชั้นบนจึงคิดว่าด้านหลังของประตูบานนี้น่าจะเป็นบันไดหนีไฟ แพรพิไลเดินเข้าไปใกล้ ๆ หันมองซ้ายขวาว่ามีคนอยู่แถวนั้นหรือเปล่า เมื่อแน่ใจว่าไม่มีจึงลองหมุนลูกบิดดูก็เห็นเป็นจริงตามที่คาดเดาไว้ แต่สิ่งที่ทำให้เธอสงสัยก็คือบันไดไม่ได้หยุดอยู่แค่ชั้นล่างสุดนี้เท่านั้น ทว่ามันกลับมีทางลงไปยังชั้นใต้ดินอีกด้วย หญิงสาวตัดสินใจปิดประตูไว้ตามเดิม เพราะต่อให้เลือดนักสืบพลุ่งพล่านอยู่ในกายมากแค่ไหน แต่ความปลอดภัยในชีวิตย่อมมาก่อน ในเมื่อไม่รู้แน่ชัดว่าชั้นใต้ดินนั้นมีอะไรรออยู่ ฉะนั้นทางที่ดีควรถอยออกมาตั้งหลักแล้วหาทางลงไปข้างล่างให้ได้ดีกว่า ตอนนี้ไม่ใช่แค่เรื่องการติดตามครองขวัญอย่างเดียวแล้ว แต่ความลึกลับของสถานที่แห่งนี้ต่างหากที่ดึงดูดความสนใจอย่างยิ่งยวดให้สืบเสาะหาว่ามันคืออะไรกันแน่ แพรพิไลเดินกลับไปที่รถของตนเองโดยที่สายตาก็คอยสอดส่ายไปรอบ ๆ เพื่อเก็บรายละเอียดเอาไว้ให้ได้มากที่สุด กระทั่งเดินมาถึงรถ กำลังจะกดปลดล็อกรถ สายตาก็เหลือบไปเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งถูกเสียบไว้ตรงที่ปัดน้ำฝนบริเวณฝั่งคนขับจึงหยิบออกเพราะคิดว่าเป็นแผ่นโฆษณาทั่วไป ทว่าพอมองดูแล้วกลับกลายเป็นว่ามันคือจดหมายขู่ฉบับหนึ่งที่เขียนด้วยปากกาเมจิกสีน้ำเงินตัวไม่ใหญ่นัก ‘อย่ามายุ่งกับเรื่องนี้ถ้าไม่อยากตาย’ หญิงสาวมองไปรอบด้านทันทีเผื่อจะเจอคนที่น่าสงสัย แต่กลับไม่พบใครที่เข้าข่ายว่าจะเป็นคนมาวางกระดาษแผ่นนี้เลยสักคน ดังนั้นเธอจึงรีบขึ้นรถแล้วขับออกมาจากคอนโดมิเนียมแห่งนั้นทันที คืนนี้แพรพิไลแต่งตัวมาที่คลับเฮราเช่นเคย ตั้งใจว่าจะต้องตีเนียนทำเป็นเดินตามครองขวัญเข้าไปในคอนโดฯ แห่งนั้นให้ได้ เธออยากรู้ว่าที่ชั้นใต้ดินกำลังทำธุรกิจแอบแฝงอะไรอยู่ แม้จะมั่นใจอยู่ลึก ๆ ว่าน่าจะเป็นบ่อนการพนันขนาดใหญ่ แต่ถ้าไม่เห็นกับตาเธอก็ยังไม่กล้าฟันธงลงไป แล้วถ้ามันใช่ เธอจะทำอย่างไรเล่า...แจ้งตำรวจ หรือปล่อยผ่านไปเหมือนไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น “สวัสดีครับคุณแพร...ฮัลโหล” ชาคริตโบกมือไปมาตรงหน้าแพรพิไล ปลุกให้หญิงสาวตื่นจากภวังค์ เธอเงยหน้าขึ้นยิ้มให้จากนั้นก็ชวนเขานั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้าม “เป็นอย่างไรบ้างครับ เริ่มเต้นคล่องบ้างรึยัง” ชายหนุ่มถามยิ้ม ๆ พลางเลิกคิ้วขึ้นรอคำตอบ “ยังเลยค่ะ นี่ขนาดมาทุกวันนะคะเนี่ยยังไม่คล่องเท่าไรเลย แต่ก็ยังดีนะคะมาที่นี่แล้วแพรรู้สึกสบายใจดี เต้นไม่เป็นก็มาดูเขาเต้นเลยพอคลายเบื่อไปได้บ้าง อยู่บ้านก็ไม่มีอะไรทำได้แต่นั่งหายใจทิ้งไปวันๆ” เธอจงใจพูดตีสนิทกับชาคริต เพราะนึกถึงของสิ่งนั้นที่เขาแอบยื่นให้ครองขวัญ หวังอยู่ลึก ๆ ว่าเขาจะเสนอสิ่งนั้นมาให้บ้าง “วันนี้ไม่เบื่อแน่นอนครับ เพราะตอนห้าทุ่มจะมีโชว์พิเศษจากทีมลีลาศระดับประเทศ” ชาคริตหลิ่วตาให้เธออย่างหนุ่มเจ้าชู้ซึ่งเห็นแล้วก็อดขำไม่ได้ โชคดีที่ภูมิคุ้มกันด้านคนหล่อของเธอค่อนข้างอยู่ในระดับสูงจึงไม่หลงคารมง่าย ๆ “น่าสนใจจังค่ะ ปกติมีทุกสุดสัปดาห์หรือคะ” “ครับ บางอาทิตย์ก็เป็นดนตรีสดสลับสับเปลี่ยนกันไปลูกค้าจะได้ไม่เบื่อ ว่าแต่ตอนนี้ให้เกียรติไปเต้นรำกับผมสักเพลงได้ไหมครับ” ชายหนุ่มลุกขึ้นแล้วโค้งให้อย่างสุภาพก่อนจะยื่นมือมาตรงหน้า หญิงสาวจึงลุกขึ้นแล้ววางมือลงบนมือเขา จากนั้นก็ปล่อยให้ชาคริตจับจูงไปที่ฟลอร์อย่างว่าง่าย “เพลงนี้จังหวะชะชะช่าครับ เร็วนิดแต่ไม่ยากเท่าไร ถ้าคอยทำตามที่ผมบอกรับรองว่าเต้นเป็นภายในคืนเดียว ผมจะเริ่มให้ดูก่อนนะครับ ก้าว ย่ำ ถอย ย่ำ แบบนี้สักห้าครั้งก็เปลี่ยนเป็นด้านข้างบ้าง มาครับมาลองดูกัน” แพรพิไลลองเต้นตามที่ชาคริตสอน หลังจากที่ก้าวเท้าตามเขาได้สักพักก็เริ่มคล่องขึ้น และเริ่มรู้สึกสนุกไปกับจังหวะนี้ได้ไม่ยาก ขณะที่หญิงสาวกำลังสนุกสนานกับชาคริตอยู่นั้น รชตที่เพิ่งเดินเข้ามาในคลับมองเห็นภาพนั้นเข้าหัวคิ้วก็ขมวดมุ่นขึ้นทันที เวลาเต้นกับเขาไม่เห็นเธอจะยิ้มสนุกสนานแบบนั้นบ้าง เอาแต่คอยมองจับผิดเหมือนเขาเป็นนักโทษก็ไม่ปาน รชตเดินไปนั่งที่โต๊ะของแพรพิไลอย่างถือวิสาสะ เขานั่งกอดอกไขว่ห้างมองหญิงสาวตาแทบไม่กะพริบจนคนถูกมองเริ่มรู้สึกถึงสายตาร้อนแรงราวกับจะแผดเผาของเขาจนได้ แพรพิไลแสร้งทำเมินรชตแล้วหันไปสนุกกับชาคริตต่อ สัญชาตญาณบางอย่างบอกเธอว่าผู้ชายคนนี้คือกุญแจสำคัญที่จะนำไปสู่เรื่องราวทั้งหมด “ไม่ได้สนุกอย่างนี้นานมากแล้วค่ะ ขอบคุณคุณชาคริตมากเลยนะคะ” พูดจบก็แกล้งสะดุดขาตัวเองเซล้มเข้าไปในอ้อมอกของเขา ชาคริตเองก็มือไวพอที่จะรวบกอดเธอไว้ทั้งสองมือ “อยากสนุกมากกว่านี้รึเปล่าครับ ผมมีของดีมานำเสนอด้วยนะ แต่มีข้อแม้บางอย่าง” ชายหนุ่มก้มลงมากระซิบชิดใบหู ส่วนแพรพิไลก็เผลอนิ่วหน้าด้วยความรังเกียจก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้แย้มยิ้มดังเดิม “ของดีอะไรเอ่ย แล้วข้อแม้ของคุณคือ...” “ของดีที่จะทำให้คุณสนุกจนลืมทุกอย่าง ข้อแม้ก็คือ...ต้องไปรับของดีที่ว่านั่นที่ห้องของผม” “คุณแพร!” ยังไม่ทันที่ชาคริตกับแพรพิไลจะได้พูดอะไรต่อ น้ำเสียงเย็นเยียบของใครบางคนก็ดังขึ้นเบื้องหลัง ส่งผลให้คนทั้งคู่ต้องหันไปมองเจ้าของเสียง ใบหน้าถมึงทึงของรชตกับแววตาที่ดูเหมือนพร้อมจะประหัตประหารคนแถวนั้นให้ตายตกไปตามกันทำให้ชาคริตปล่อยมือจากเอวของแพรพิไลทันทีราวกับจับของร้อน รชตเข้าไปกุมข้อมือของหญิงสาวเบา ๆ แล้วดึงให้มายืนข้างตนอย่างนุ่มนวล ก่อนจะยื่นหน้าไปกระซิบกับชาคริตให้ได้ยินกันแค่สองคน “คุณจะยุ่งกับผู้หญิงกี่คนผมไม่เคยว่า แต่ต้องไม่ใช่คนนี้ เธอเป็นผู้หญิงของผม” พูดจบรชตก็เดินโอบเอวของแพรพิไลเดินไปอีกทางหนึ่ง พลางก้มลงมองหญิงสาวที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดตลอดเวลา เธอคงไม่ชอบใจที่เขาไปขัดจังหวะ แต่จะให้เขาทนนั่งมองเธอหัวร่อต่อกระซิกกับลูกน้องของเขาเขาก็ทำไม่ได้เช่นกัน เขายอมเสียมารยาทแยกเธอออกมาแม้จะรู้ดีว่าอาจทำให้เธอโกรธได้ “คุณคงโกรธที่ผมเสียมารยาทไปอย่างนั้น” เธอเงยหน้ามองเขาทันทีพร้อมกับเดินมายืนข้างหน้าพลางเท้าสะเอว “โกรธแน่สิ ฉันเกือบได้ข้อมูลอะไรดี ๆ แล้วเชียว คุณก็มาขัดจังหวะซะได้” รชตย่นคิ้วด้วยความสงสัยเมื่อฟังสิ่งที่เธอหลุดปากมา และดูเหมือนแพรพิไลก็เพิ่งรู้ตัวจึงเม้มปากแน่นไม่ยอมพูดอะไรอีก แต่เขารู้ดีว่าลักษณะอาการแบบนี้แสดงว่าเธอเผลอโพล่งความลับอะไรบางอย่างออกมาแล้ว “ข้อมูลอะไร นี่อย่าบอกนะว่าที่คุณไปทำตัวสนิทสนมกับชาคริตเพราะอยากล้วงข้อมูลอะไรจากเขาน่ะ” มิน่าล่ะ เธอถึงเผลอทำหน้าเหมือนกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ช่วงหนึ่ง “เปล๊า...ฉันก็พูดไร้สาระไปเรื่อยเปื่อยนั่นแหละอย่าใส่ใจเลย” เธอไม่ยอมมองตาเขาเอาแต่มองไปทางนั้นทางนี้ตลอดเวลา เห็นแค่นั้นเขาก็รู้แล้วว่าหญิงสาวกำลังโกหก “แพร...” เขาดึงเอวแพรพิไลเข้ามาใกล้ ๆ แล้วกอดกระชับจนต้นขาแนบสนิทกันอย่างน่าหวาดเสียว ใบหน้าอยู่ห่างกันแค่คืบ ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดกันและกัน สายตาจับจ้องกันนิ่งนานราวกับอยู่ในภวังค์ “เราเคยเจอกันมาก่อนรึเปล่า” เธอถามเขา ขณะที่เขาได้แต่ยิ้มไม่ตอบคำถามเธอ “อย่ามาเฉไฉนอกเรื่อง ไม่ต้องมาทำเลี่ยงคุยเรื่องอื่นเลย บอกผมมาดีกว่าว่าตอนนี้คุณกำลังทำอะไรอยู่กันแน่” เขาค่อย ๆ พาเธอขยับช้า ๆ ไปตามจังหวะเพลง จับมือทั้งสองข้างที่วางอยู่บนอกเขาออกแล้วหมุนร่างระหงให้แผ่นหลังแนบสนิทกับแผ่นอกของเขาแล้วจับมือเธอลากไล้ต้นขาของตัวเองผ่านสะโพกกลมกลึง หน้าท้องแบนราบ ไปจนถึงใต้ฐานอกอิ่มอย่างเชื่องช้า โดยที่มือของเขาไม่ได้สัมผัสบริเวณที่ลากผ่านไปเลยแม้แต่น้อย แพรพิไลพูดไม่ออก เพราะว่ากันตามตรงแล้วเขาไม่ได้ล่วงเกินเธอสักนิด สัมผัสอันแสนเซ็กซี่เมื่อครู่นั้นเกิดจากมือของเธอเองล้วน ๆ โดยอาศัยการนำพาจากฝ่ามืออุ่นร้อนของรชต แพรพิไลเคลื่อนไหวไปตามจังหวะเพลงโดยมีร่างสูงใหญ่ของเขาคอยชี้นำอยู่ข้างหลังจึงทำให้เธอไม่ได้ยืนเฉย ๆ อยู่กลางฟลอร์ให้เป็นจุดสังเกตของคู่เต้นรำคู่อื่น