ตอนที่ 9 3 ลูกค้ากิตติมศักดิ์ 70%

เป็นอีกคืนที่แพรพิไลตามมาเฝ้าครองขวัญที่คลับเฮราอีก สามวันแล้วที่เธอให้เจติยาเป็นฝ่ายติดตามเป้าหมาย จากการรายงานของเจติยาจึงทำให้เธอรู้ว่าครองขวัญมีกิจวัตรประจำวันเหมือนกันเกือบทุกวันนั่นก็คือเข้าร้านเสริมสวยหรือสปา เดินห้างสรรพสินค้า บางวันก็ไปงานเปิดตัวของสินค้าสารพัดแบรนด์เนมชั้นนำ ตกเย็นก็สังสรรค์กับเพื่อนฝูง จะมีก็แค่เมื่อคืนที่ผ่านมาที่ต่างออกไปจากทุกวันนั่นก็คือไปงานเลี้ยงวันเกิดของนักธุรกิจคนหนึ่งในโรงแรมระดับห้าดาว แต่หลังจากนั้นครองขวัญก็ชักชวนเพื่อนฝูงให้มาเต้นรำที่คลับเฮรา...วันนี้ก็เช่นกัน คืนนั้นที่ครองขวัญพาเพื่อนมาที่คลับก็มีแต่ผู้หญิง เธอจึงไม่เห็นความผิดปกติใด ๆ ของเป้าหมาย นอกจากความสนุกสนานของสาวไฮโซทั้งกลุ่มที่ได้ลีลาศกับหนุ่มหล่อ อีกทั้งรชตก็ไม่ได้มาที่คลับ เธอคิดว่าคงเป็นวันหยุดประจำสัปดาห์ของเขา จึงไม่เห็นครองขวัญกับรชตนัวเนียกันเหมือนวันนั้น แต่ก็ใช่ว่าแพรพิไลจะถอดใจ คืนนั้นหญิงสาวขับรถตามครองขวัญไปเรื่อย ๆ เพราะคิดว่าเจ้าตัวน่าจะนัดแนะกับผู้ชายที่เลี้ยงดูไว้อย่างรชตเพื่อไปหาความสุขกันที่ไหนสักแห่งเช่นโรงแรมหรือคอนโดฯ แต่ปรากฏว่าคืนนั้นครองขวัญขับรถกลับบ้านทันทีที่ออกจากคลับ...และแน่นอนว่าเธอไม่ได้ข้อมูลอะไรอีกตามเคย หญิงสาวนั่งเท้าคางมองไปเรื่อยเปื่อยด้วยความเบื่อหน่ายอย่างบอกไม่ถูก ตรงกลางฟลอร์มีครองขวัญกับชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังเต้นรำเข้าคู่กันอย่างสนุกสนานเพราะเป็นจังหวะเร็ว และเธอก็ไม่รู้ว่าจังหวะนี้เรียกว่าอะไร แต่ดูแล้วหากไม่ชำนาญการเต้นจังหวะนี้จริง ๆ มีหวังได้เหยียบเท้าหรือหกล้มกันแน่นอน เขาไปไหนของเขานะ...ตาคู่สวยกวาดมองไปรอบ ๆ อีกครั้งอย่างรวดเร็วพลางถอนหายใจ จากนั้นร่างของเธอก็แข็งทื่อเมื่อคิดขึ้นได้ว่าตัวเองกำลังเผลอตัวมองหารชตอย่างไม่น่าให้อภัย “บ้าจริง” เธอทิ้งตัวลงที่โซฟาอย่างแรง ก่อนยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบเพื่อดับอารมณ์คุกรุ่นของตัวเองที่ดันเสียสมาธิเพราะผู้ชายคนนั้นจนได้ แพรพิไลยกสองมือขึ้นตบแก้มตัวเองเบา ๆ เพื่อเรียกสติกลับคืนมา ตอนนี้เธอกำลังทำงานอยู่จะไขว้เขวเพราะสิ่งเร้าแสนเย้ายวนอย่างรชตไม่ได้เป็นอันขาด...ถึงแม้รูปร่างหน้าตาของเขาจะเชิญชวนเป็นอย่างยิ่งก็เถอะ “ออกไปเต้นรำไหมครับ นั่งเฉย ๆ จะเบื่อซะเปล่า” เสียงทุ้มของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นข้างตัว ครั้นพอแพรพิไลหันมองตามเสียงจึงรู้ว่าเขาคือหนึ่งในครูสอนลีลาศที่เนื้อหอมที่สุดของคลับรองลงมาจากรชต เธอยิ้มให้เขาบาง ๆ ก่อนส่ายหน้าให้ช้า ๆ ก่อนตอบ “เห็นทีจะไม่ไหวละค่ะเพราะจังหวะนี้ฉันเต้นไม่เป็น มันเร็วเกินไป ฉันเต้นได้แค่วอลซ์กับบีกินเท่านั้นเอง...เชิญนั่งสิคะ” เธอบุ้ยหน้าไปทางโซฟาอีกด้าน ชายหนุ่มจึงทรุดตัวลงนั่งอย่างว่าง่าย “ผมชาคริตครับ เป็นครูสอนลีลาศของที่นี่” “แพรค่ะ...ฉันเห็นคุณเต้นกับคุณครองขวัญบ่อยๆ” สมองของเธอมีไฟสว่างวาบ...ในเมื่อถามกับรชตมักไม่ได้ข้อมูลเท่าไรนัก เพราะเขาไม่ค่อยแย้มพรายอะไรออกมาให้ฟัง ฉะนั้นหากถามกับคนอื่น ๆ อาจจะได้ข้อมูลมากกว่าก็เป็นได้ “คุณรู้จักกับคุณครองขวัญด้วยหรือครับ” เขาเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย แต่แววตาที่มองเธอกลับมีความพึงพอใจฉายชัดอยู่ “ก็เคยเจอกันตามงานสังคมบ่อย ๆ น่ะค่ะ แต่เราไม่ค่อยสนิทกันนักหรอก ไม่น่าเชื่อเลยนะคะว่าจะเจอเธอที่นี่” แพรพิไลพยายามผ่อนคลายและทำตัวให้เป็นธรรมชาติมากที่สุดยามที่ปดออกไป ในใจคาดหวังเต็มเปี่ยมว่าน่าจะได้อะไรเด็ด ๆ จากครูสอนลีลาศคนนี้บ้างไม่มากก็น้อย “คุณขวัญเธอเป็นแขกกิตติมศักดิ์ของที่นี่ครับ มาเกือบทุกวัน พนักงานจะรู้จักเธอดีเพราะคุณขวัญเธอเฟรนด์ลี่มาก” แม้เขาจะเอ่ยปากชื่นชมครองขวัญ แต่สายตาที่เขามองเธอนั้นดูหวานเชื่อมหยดย้อยเสียยิ่งกว่าตอนที่รชตมองเธอเสียอีก “ดูท่าทางคุณคงชอบเธอน่าดู” แพรพิไลลองหย่อนเบ็ดไปอีกครั้ง เพราะบางทีครองขวัญอาจจะไม่ได้เลี้ยงดูหนุ่มหล่อแค่คนเดียวก็ได้ “เป็นธรรมดาครับเพราะคุณขวัญเธอไม่ถือตัว ว่าแต่คุณแพรเถอะ สนใจอยากลองเต้นจังหวะนี้ดูบ้างไหมครับ ผมยินดีสอนให้นะ ยิ่งมีพื้นฐานมาแล้วยิ่งง่าย ลองเต้นไม่กี่ครั้งก็สบายแล้ว” “จังหวะนี้เรียกจังหวะอะไรคะ” เธอเลื่อนสายตาไปที่ฟลอร์อีกครั้ง เห็นฝีเท้าเหยียบย่ำสับสนของแต่ละคนแล้วรู้สึกถอดใจ คิดแล้วก็อดนับถือครองขวัญไม่ได้ ช่างมีพรสวรรค์ในด้านการเต้นเสียจริง “รุมบ้าครับ จังหวะนี้ก็มีหลายสเตป แต่ผมจะสอนแบบง่าย ๆ ให้ก่อนดีกว่า...เชิญครับ” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนแล้วยื่นมือมาให้จับ แพรพิไลอดคิดไปถึงรชตไม่ได้ จำได้ว่าครั้งนั้นเขาก็ยื่นมือมาอย่างนี้เช่นกัน...เธอพยายามสลัดภาพของเขาทิ้ง จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนแล้ววางมือลงไป ชาคริตพาแพรพิไลมาที่ริมสุดของฟลอร์สำหรับคนที่เพิ่งหัดเต้นเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนคนที่เต้นเป็นอยู่แล้วตรงกลางฟลอร์ ชายหนุ่มค้อมศีรษะขออนุญาต จากนั้นก็จับมือเธอไว้ทั้งสองข้าง “Basic movement ก่อนนะครับเกี่ยวกับการก้าวเท้า จังหวะแรกผมก้าวเท้าซ้ายคุณแพรถอยเท้าขวา จังหวะที่สองถ่ายน้ำหนักมาที่เท้าซ้ายเท้าขวาอยู่ที่เดิม จังหวะที่สามเท้าขวาคืนมาแล้วก้าวไปด้านข้าง จังหวะที่สี่ถ่ายน้ำหนักไปที่เท้าขวา ใช่ครับ อย่างนั้นแหละ ดีมากครับ” เขาสอนเธอช้า ๆ อย่างใจเย็นพร้อมกับนับจังหวะให้ด้วย และเป็นอีกครั้งที่หญิงสาวเอาแต่จดจ่ออยู่กับเท้าของตัวเองจนไม่ทันได้มองสิ่งรอบข้าง แม้กระทั่งว่าชาคริตปล่อยมือเธอไปครั้งหนึ่งแล้วมาจับใหม่อย่างรวดเร็วเธอก็ไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองดู “พอจับจังหวะได้รึยังครับ” ทว่าพอจบประโยคนี้ แพรพิไลก็เงยหน้าขึ้นทันทีพร้อมกับที่เท้าหยุดการเคลื่อนไหว “อ๊ะ! คุณอาร์ต” ทันทีที่เห็นว่าเป็นใคร มือที่เกาะกุมกับเขาอยู่ก็รู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมาทั้งที่ตอนที่จับกับชาคริตเธอยังรู้สึกเฉย ๆ อยู่ด้วยซ้ำ “สวัสดีครับ ชาคริตคงบอกคุณแล้วว่าจังหวะรุมบ้ามีหลายสเตป ฝึกวันเดียวอาจจะยังไม่เป็น ทางที่ดีคุณน่าจะมาที่นี่ทุกวัน” เขาพูดยิ้ม ๆ ขณะที่ยังจับมือของเธออยู่แม้ว่าจะหยุดการฝึกก้าวเท้าไปแล้วก็ตาม “เมื่อวานฉันก็มา” แพรพิไลนึกอยากตบปากตัวเองนักที่เผลอทำน้ำเสียงเหมือนตัดพ้อเขา ยิ่งเห็นชายหนุ่มยิ้มกว้างจนตายิบหยี เธอก็รู้ทันทีว่าพลาดแล้ว “เมื่อวาน...เป็นวันหยุดของผมน่ะครับ แต่ถ้าผมรู้ว่าคุณแพรมาที่นี่ รับรองเลยว่าผมจะรีบมาหาคุณแพรทันทีแม้ว่าจะไม่ได้ค่าแรงก็ตาม” ได้ยินชายหนุ่มพูดอย่างนี้หญิงสาวก็หมดคำพูดจะต่อล้อต่อเถียง ซึ่งขณะนั้นเป็นเวลาที่เปลี่ยนเพลงพอดี “เรามาต่อกันดีไหมครับ” เขาบีบมือเธอเบา ๆ แพรพิไลจึงเพิ่งรู้สึกตัวว่าตอนนี้มีคู่ของตนคู่เดียวที่ยืนนิ่งอยู่ข้างฟลอร์ “แล้วคุณชาคริตล่ะคะ” หญิงสาวหันมองไปรอบ ๆ ก็เห็นคนที่ตัวเองถามหาไปเต้นรำกับหญิงสาวอีกคนหนึ่ง “เขาไปดูแลลูกค้าคนอื่นน่ะ” พูดจบเขาก็ยกมือเธอขึ้นระดับเอว ก่อนเป็นฝ่ายเริ่มต้นเข้าจังหวะก่อน ...ริมฝั่งน้ำ พร่ำเพ้อละเมอครวญ เคยชื่นชวนเมื่อหวลคนึงไป จิตใจยังชื่นชู...[1] “ต่อไปเป็น ฟิกเกอร์ อันเดอร์ อาร์ม เดี๋ยวผมจะนับจังหวะให้เหมือนคราวที่แล้ว ตอนหมุนใช้เท้าซ้ายหมุนนะครับ” ...แสงเดือนส่องยิ่งมองแล้วจิตเผลอ เธอยังอยู่ เคล้าคลอคู่ชื่นชูรู้สึกเหมือนเตือนใจจำ... “หมุนครับ” เธอหมุนตามที่เขาบอก แต่เพราะมือถูกชูขึ้นสูงกะทันหัน อีกทั้งตอนกำลังหมุน สายตาไปประสานกับครองขวัญเข้าพอดีจึงทำให้เสียจังหวะไปเล็กน้อย ผลคือส้นสูงของเธอพลิกจนเกือบล้ม โชคดีที่รชตคว้าเอวไว้ได้ทันท่วงที “ขอบคุณมากค่ะ” แพรพิไลเงยหน้าขึ้นมองเขาเป็นจังหวะเดียวกับที่ชายหนุ่มก้มลงมาพอดี ส่งผลให้ใบหน้าของทั้งคู่ห่างกันแค่นิ้วกั้น ใกล้กันจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนของเขาราดรดบนผิวแก้ม ...เธอกับฉัน ก่อนนั้นเคยชื่นฉ่ำ ริมฝั่งน้ำสุขล้ำฉันจำได้ อะไรจะเทียมทัน... [1] เพลงริมฝั่งน้ำ ขับร้องโดย มาริษา อมาตยกุล คำร้อง แก้ว อัจฉริยะกุล ทำนอง เวส สุนทรจามร บันทึกเสียงครั้งแรกโดย ชวลีย์ ช่วงวิทย์ ในปี พ.ศ. 2492