ตอนที่ 16 5 คำเตือน 100%

“ตอนนี้จังหวะอะไรคะ แทงโก้หรือ” เพลงนี้เธอเคยฟัง จังหวะของมันน่าจะเป็นแทงโก้เพราะเคยเห็นภาพยนตร์เรื่องหนึ่งที่เปิดฉากในงานเต้นรำสวมหน้ากาก “ครับ แทงโก้ แต่ครึ่งชั่วโมงต่อจากนี้เป็นอิสระ ใครจะเต้นแบบไหนก็ได้ตามแต่ที่ใจอยากเต้น” เขาชูมือแพรพิไลขึ้นสูงแล้วหมุนตัวหญิงสาวจนกระโปรงบานพลิ้วสยายตามแรงหมุนราวกับปีกผีเสื้อ ครั้นพอหมุนครบรอบก็กลายเป็นว่าเธอกับเขาหันหน้าชนกันจนหน้าผากเกือบชิด แต่ท่อนล่างตั้งแต่เอวลงไปนั้นตัวเธอแทบจมหายไปกับร่างของเขา รับรู้ได้ถึงแรงกอดกระชับที่เอว และกลิ่นน้ำหอมประจำตัวของรชตที่เธอเริ่มคุ้นเคยโอบล้อมรอบกาย “ฉันรู้สึกว่าฉันกำลังเมา” แพรพิไลพูดเสียงแผ่วขณะที่สายตาสบประสานกับเขาจนมองเห็นตัวเองในนัยน์ตาสีดำล้ำลึกคู่นั้น “คุณเพิ่งดื่มไปยังไม่หมดแก้วแรกเลยไม่ใช่หรือ” รชตพูดยิ้ม ๆ แพรพิไลเลื่อนสายตาจากนัยน์ตาคมลงมาจับจ้องที่ริมฝีปากสีเข้ม รอยยิ้มของเขาคุ้นเคยเหลือเกิน เธออยากให้เวลาตัวเองได้นึกทบทวนว่าเคยเจอเขาที่ไหนมาก่อน ทว่ากลิ่นอายของตัวเขาที่รัดแน่นอยู่รอบตัวกำลังมอมเมาสติสัมปชัญญะของเธอไม่ให้คิดอะไรได้ “ฉันเมา คุณกำลังมอมฉัน” แพรพิไลมองรชตตาลอยรู้สึกเหมือนเท้าไม่ติดพื้น ได้แต่เคลื่อนไหวตามจังหวะเพลงที่มีเขาเป็นผู้กำหนด เขาพาขยับไปทางซ้ายเธอก็ซ้ายด้วย เขาพาขยับไปทางขวาเธอก็ขวาตาม ความอบอุ่นจากอ้อมกอดเขาทำให้เธอลืมไปด้วยซ้ำว่ามาที่นี่ทำไม “ผมดีใจที่ได้ยินอย่างนั้น เพราะแสดงว่าผมมีอิทธิพลมากพอในใจคุณ...ใช่ไหมคุณแพร” รชตก้มลงมากระซิบใกล้ใบหู ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดเข้าไปข้างในจนร่างกายแพรพิไลอดสะท้านขึ้นมาไม่ได้ “เมื่อกี้คุณคุยอะไรกับชาคริต” เขาเลื่อนริมฝีปากมาใกล้กับปากอิ่มสีสดของแพรพิไล ปลายจมูกของทั้งคู่เกือบชนกัน แต่รชตก็ยังไม่ทำอะไรที่เป็นการล่วงเกินหญิงสาวนอกเหนือไปจากการจับมือและโอบกอด ทุกครั้งที่เขาเริ่มเข้ามาใกล้และดูเหมือนจะแนบชิดสนิทสนม เขาก็มักเว้นระยะห่างเอาไว้นิดหนึ่งเสมอ “ไม่มีอะไร ก็แค่...” แพรพิไลหยุดพูดไปครู่หนึ่งเพื่อดูปฏิกิริยาของเขาก่อนพูดต่อ “เขาชวนฉันไปต่อกันที่คอนโดฯ ของเขา” ทันทีที่พูดจบ แพรพิไลรู้สึกเหมือนมองเห็นเปลวเพลิงขนาดย่อมผุดขึ้นในดวงตาของรชต สีหน้าชายหนุ่มแข็งกระด้างขึ้นทันทีพร้อมกับวงแขนที่รัดแน่นขึ้นกว่าเดิม “อย่าไปยุ่งกับชาคริต อยู่ให้ห่างเขาไว้ดีที่สุดถ้าคุณไม่อยากให้ชีวิตล่มจม” รชตพูดลอดไรฟัน “ทำไมล่ะ เขาเป็นเพื่อนร่วมงานของคุณนะ หรือว่า...ชาคริตก็ทำอาชีพพิเศษเหมือนกับคุณ คุณกับเขาก็เลยแย่งลูกค้ากันอยู่...ใช่ไหมล่ะ” เธอยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขาอย่างท้าทาย น่าแปลกที่เธอกลับไม่รู้สึกรังเกียจเวลาที่รชตเข้าใกล้ แต่พอเป็นชาคริตเธอกลับรู้สึกขยะแขยง รชตยิ้มมุมปาก นัยน์ตาฉายแววขบขันจาง ๆ ก่อนตอบ “คงงั้นมั้ง ก็ผมเจอคุณก่อนนี่นา เรื่องอะไรที่ผมจะปล่อยให้คุณไปอยู่ในมือชาคริตล่ะ ผมไม่ยอมหรอกนะจะบอกให้” รชตขยิบตาให้เธอข้างหนึ่งเหมือนหนุ่มเจ้าชู้ที่ทำก้อร่อก้อติกใส่สาวๆ แพรพิไลมองหน้าเขาอย่างค้นหาโดยไม่เอ่ยอะไรออกมาจนรชตได้แต่สงสัย ขณะที่กำลังจะเอ่ยปากถามเธอนั้น หญิงสาวก็ชิงพูดขึ้นเสียก่อน “คุณคงบริการแต่สาวกระเป๋าหนักสินะ แล้วถ้าฉันอยากจ้างให้คุณมาบริการฉันแค่คนเดียวคุณจะยอมไหม คุณยอมเลิกกับบรรดาผู้หญิงพวกนั้นรึเปล่า แต่ฉันบอกไว้ก่อนนะว่าฉันไม่มีเงินมากขนาดนั้นหรอก” “คุณแพร...ความจริงแล้ว...” “ช่างเถอะ ฉันแค่พูดเล่นน่ะ อย่าถือคำพูดฉันเป็นจริงเป็นจัง แต่ตอนนี้ฉันอยากนั่งแล้วเพราะเมื่อยขามากเลย ยืนบนส้นสูงนาน ๆ ไม่ใช่เรื่องง่ายหรอกนะคุณ” พูดจบเธอก็ผละจากเขาแล้วเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง จู่ ๆ ก็ไม่มีอารมณ์จะทำงานเสียอย่างนั้น คืนนี้เธอไม่อยากเฝ้าจับตาดูครองขวัญ ไม่อยากจับผิดใคร ไม่อยากทำอะไรทั้งสิ้น เมื่อครู่ที่พูดกับรชตไปก็เกิดจากอารมณ์ส่วนลึกล้วน ๆ แพรพิไลรู้ตัวแล้วว่าหัวใจกำลังหวั่นไหวไปกับผู้ชายที่ขายคำหวานคนนั้น รชตเดินตามมานั่งด้วยที่โต๊ะ ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะได้พูดอะไร ปารุส มือขวาของเขาก็เดินมากระซิบบางอย่างที่ข้างหูเสียก่อน เขาพยักหน้าให้ลูกน้อง รอจนกระทั่งอีกฝ่ายเดินห่างไปไกลแล้วจึงหันหามาแพรพิไล “ผมมีธุระต้องไปทำ คงอยู่เป็นเพื่อนคุณไม่ได้ต้องขอโทษด้วย” “ไปทำธุระของคุณให้เรียบร้อยเถอะค่ะ ฉันก็เต้นรำไปเรื่อยนั่นแหละ” หญิงสาวยิ้มบาง ๆ ให้เขาอย่างเข้าใจ ดีเหมือนกันที่เขาไปเสียได้ เธอจะได้มีสมาธิทำงานมากขึ้น รชตลุกขึ้นยืน เขาหันหลังไปแล้วแต่สักพักก็หันกลับมาแล้วก้มลงมาพูดกับเธอด้วยสีหน้าจริงจัง “อย่าลืมที่ตกลงกับผมนะคุณแพร อยู่ให้ห่างจากชาคริต” รชตมองหน้าเธอนิ่งราวกับต้องการเห็นเธอพยักหน้าตอบรับคำขอกึ่งคำสั่งของเขาให้ได้ เขาถึงจะยอมไป เธอจึงจำต้องพยักหน้าให้เขาไปอย่างเสียไม่ได้ “รู้แล้วค่ะ คุณไปเถอะ” แพรพิไลมองตามแผ่นหลังของรชตจนกระทั่งเขาหายไปจากสายตาแล้วจึงได้หันไปมองทางอื่น เห็นครองขวัญอยู่กับชาคริตอีกครั้ง ในมือของชาคริตมีกระดาษทิชชูแผ่นหนึ่ง และกำลังยื่นไปตรงหน้าครองขวัญเหมือนส่งกระดาษให้เช็ดสิ่งสกปรกทั่วไป ครองขวัญเอามือวางไว้บนกระดาษแผ่นนั้นแล้วลากมาตรงหน้า ทำทีเป็นคุยกันอย่างปกติเหมือนลูกค้ากับครูสอนลีลาศคู่อื่น ๆ แพรพิไลรีบกดกล้องบันทึกภาพในรูปแบบของกุญแจรถทันที สายตาจับจ้องคนทั้งคู่ เพราะหากครองขวัญหยิบกระดาษทิชชูแผ่นนั้นใส่กระเป๋าตนเองอย่างแนบเนียนแล้วละก็ สิ่งที่เธอคาดเดาเอาไว้เรื่องยาเสพติดก็คงไม่คลาดเคลื่อนไปจากที่สงสัยเท่าไรนัก ชาคริตขายยา และครองขวัญก็เป็นลูกค้าขาประจำ หญิงสาวนั่งอยู่ที่เดิม รอจนกระทั่งครองขวัญออกจากคลับไปแล้วจึงได้ลุกตามไป หากคืนนี้อีกฝ่ายไปที่คอนโดมิเนียมแห่งนั้นอีกครั้ง เธอจะต้องหาทางลงไปข้างล่างให้ได้ ในที่สุดก็เป็นอย่างที่แพรพิไลคาดการณ์ไว้ ครองขวัญไปที่คอนโดฯ แห่งนั้นจริง ๆ คราวนี้เธอจอดรถที่เดิมไม่ได้เพราะมีคนจอดไว้อยู่ก่อนแล้วจึงต้องไปจอดอีกที่หนึ่ง จากนั้นก็รีบเดินไปด้านหลังอาคาร เห็นครองขวัญกำลังพูดอะไรบางอย่างกับคนเฝ้าประตูพร้อมกับชูนิ้วขึ้นมาบอกเป็นตัวเลขสี่ตัว หลังจากนั้นคนเฝ้าประตูก็ก้มหน้าดูบางอย่างในโทรศัพท์มือถือแล้วพยักหน้าให้ ครองขวัญจึงเดินเข้าไปข้างในอย่างง่ายดาย “ต้องมีรหัสลับด้วยหรือเนี่ย เอาไงดี[U1] สุ่มตัวเลขมั่ว ๆ ไปดีไหม...ไม่ได้สิ เพราะมันต้องเช็กในระบบ” จะทำหน้ามึนเดินเข้าไปเลยแล้วแกล้งพูดว่ามากับครองขวัญ หรือจะแกล้งอ้างชื่อของชาคริตดี เพราะเธอมั่นใจว่าสถานที่แห่งนี้น่าจะเกี่ยวข้องกับครูสอนลีลาศคนนั้นแน่นอน จริงสิ ประตูบันไดหนีไฟ หญิงสาวกึ่งเดินกึ่งวิ่งอ้อมไปด้านหน้าแล้วเดินไปทางประตูบันไดหนีไฟทันที เธอไม่โผล่หน้าออกไปโต้ง ๆ แต่ใช้วิธีหยิบกระจกเงาออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นออกไปเล็กน้อยเพื่อแอบส่องความเคลื่อนไหวที่หน้าประตู น่าแปลกที่ไม่มีคนเฝ้าอยู่ แพรพิไลไม่รอให้เสียเวลา รีบออกจากที่ซ่อนแล้ววิ่งไปเปิดประตูบานนั้นทันที จากนั้นก็ค่อย ๆ ก้าวลงบันไดมืดสลัวที่ทอดตัวลงไปด้านล่างทีละขั้น ๆ อย่างเชื่องช้าจนกระทั่งมาถึงชั้นใต้ดิน หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมอง ถึงกับเบิกตากว้างกับสิ่งที่เห็นเบื้องหน้า [U1]นางเอกแค่เห็นครองขวัญคุยอะไรบางอย่างกับคนเฝ้าประตู ทำไมถึงรู้ว่าต้องมีรหัสลับคะ