ตอนที่ 7 2 คลับลีลาศ ‘เฮรา’ 100%

น่าเสียดายที่ศึกชิงผู้ชายตรงหน้าไม่ดุเดือดอย่างที่คิด ส่วนหนึ่งน่าจะเป็นเพราะความมีหน้ามีตาทางสังคมของครองขวัญที่ต้องรักษา จึงไม่สามารถตบตีเพื่อแย่งชายหนุ่มกันในสถานที่แบบนี้ได้ หากข่าวแพร่สะพัดออกไปภาพลักษณ์ที่ดีงามก็คงไม่มีเหลือ รชตเริ่มเต้นรำกับหญิงสาวที่มาใหม่ ในขณะที่ครองขวัญกลับไปนั่งที่ของตนเองอย่างอารมณ์เสียเล็กน้อย ทุกความเคลื่อนไหวของบุคคลทั้งสามไม่อาจรอดพ้นสายตาของแพรพิไลไปได้โดยเฉพาะกับผู้ที่เป็นเป้าหมายอย่างครองขวัญ แต่ระหว่างนั้นแพรพิไลก็เริ่มคิด หรือว่ารชตจะมีผู้อุปการะถึงสองคน หรือบางทีอาจจะสาม...สี่...ห้า...โอ! ผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ ชั่วขณะที่เธอเอาแต่มองตามการเคลื่อนไหวของชายหนุ่ม จู่ ๆ รชตก็หันมามองเธอพร้อมกับโปรยยิ้มหวานละลายใจจนเธอสะดุ้ง บ้าจริง! อย่ามามองฉันแบบนี้นะ แพรพิไลพยายามลอบมองครองขวัญว่าเจ้าตัวมีปฏิสัมพันธ์กับใครบ้าง แต่ไม่รู้เป็นเพราะอะไร สายตาของเธอจึงมักตามติดรชตอยู่หลายครั้ง และเกือบทุกครั้งเขาก็มักมองเธออยู่ก่อนแล้วด้วย หญิงสาวไม่มีโอกาสรู้เลยว่ารชตนั้นพยายามบ่ายเบี่ยงครองขวัญกับอรอินอยู่หลายครั้งเพราะเขาอยากมาอยู่ใกล้กับเธอมากกว่า แต่สาวไฟแรงทั้งสองก็เกาะหนึบยิ่งกว่าปลิง ทุกครั้งที่เพลงจบแล้วเขาทำท่าจะผละออก อีกฝ่ายก็จะกอดเขาแน่นจนเนื้อตัวแทบจะหลอมเป็นเนื้อเดียวกัน...แต่ถ้าเปลี่ยนเป็นแพรพิไล เธอจะกอดเขาไว้ทั้งคืนเขาก็ไม่ว่า ในที่สุดเพลงก็จบลงเสียที เขาต้องหันไปส่งสัญญาณให้กริชกับปารุส ผู้ช่วยของเขาให้เข้ามาช่วย หนึ่งในนั้นเดินเข้ามาพร้อมกับค้อมศีรษะให้เล็กน้อยก่อนพูด “คุณอาร์ตครับ มีสายด่วนจากคุณโอมครับ” อา...น่าขึ้นเงินเดือนให้เสียจริง “ผมต้องขอตัวก่อนนะครับคุณอิน ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ครับ” เขาหันไปบอกกับอรอิน นักธุรกิจสาวไฟแรงสูงที่เคยเป็นคู่ขาของพชร พี่ชายเขากับภีมพล เพื่อนพี่ชายมาก่อน “หืม นานไหมคะ อินไม่อยากเต้นกับคนอื่นเลยนอกจากคุณอาร์ตคนเดียว” เธอกอดเอวเขาแน่นพร้อมกับลากนิ้วผ่านแผงอกของเขา น้ำเสียงกระเง้ากระงอดอย่างที่ชอบทำเวลาเขาปลีกตัวออกมา “ไม่แน่ใจครับ น่าจะนานพอสมควรเลย คุณอินไปเต้นกับชาคริตก่อนก็ได้นะครับ หรือกับคนอื่นก็ได้ เดี๋ยวผมเรียกให้” เขาไม่รอให้เธอปฏิเสธ แต่กวักมือเรียกครูสอนลีลาศคนหนึ่งที่กำลังว่างอยู่ให้เข้ามาเป็นคู่เต้นของเธอ อรอินหันมองคนที่รชตเรียกให้แล้วก็คลี่ยิ้มออกมา เพราะเขารู้ดีว่าอีกฝ่ายชอบผู้ชายหน้าตาดี “ดูแลคุณอรอินให้ดีนะ” พูดจบเขาก็หันไปยิ้มให้เธออีกครั้งก่อนจะเดินออกจากฟลอร์พร้อมคนสนิท เขาทำทีเป็นเดินเข้าไปด้านหลังซึ่งเป็นบริเวณสำหรับพนักงานแล้วอ้อมออกมาอีกประตูหนึ่งใกล้กับที่นั่งของแพรพิไลพอดี “จะรังเกียจไหมครับถ้าผมอยากนั่งด้วย” เขายืนตรงฉากกั้นข้างโต๊ะของหญิงสาว แพรพิไลหันมองหน้าเขา ในแววตามีความงุนงงเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าให้ “เชิญค่ะ” เขานั่งลงทันทีที่เธอพูดจบ จากนั้นก็กวักมือเรียกพนักงานมาสั่งเครื่องดื่ม “ครบสามดริงก์รึยังครับ ถ้าครบแล้วดริงก์ต่อไปผมขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงคุณได้ไหมคุณแพร” เขาเห็นเธอหลุบตาลงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง มุมปากอมยิ้มเล็กน้อยก่อนช้อนตาขึ้นมองเขา “เนื่องในโอกาสอะไรคะ” ใบหน้าสวยจัดของเธอทำเอาเขาแทบละสายตาไม่ได้ นัยน์ตากระจ่างใส รอยยิ้มกว้าง ๆ กับท่าทางแก่นแก้วในครั้งนั้นถูกแทนที่ด้วยสาวพราวเสน่ห์ชวนให้ลุ่มหลงมัวเมาเสียแล้ว แต่ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน เธอก็ยังเป็นน้องแพรที่เขาเคยเก็บซ่อนไว้ส่วนลึกในหัวใจเสมอมา “เนื่องในโอกาสที่เรา...รู้จักกันไงครับ” เขาเกือบโพล่งออกไปแล้วว่าเนื่องในโอกาสที่เราได้เจอกันอีกครั้ง แต่เพราะเขาไม่แน่ใจว่าเธอจำเรื่องราวในครั้งนั้นได้หรือไม่ และตอนนี้เธอมีคนรักแล้วหรือยัง ฉะนั้นเขาจึงขอเก็บความทรงจำนั้นไว้กับตัวก่อนดีกว่า เอาไว้ถึงเวลาที่เหมาะสมแล้วค่อยแง้มบอกเธอทีละนิดทีละหน่อย “ขอบคุณค่ะ ขอเป็นลองไอส์แลนด์นะคะ” เธอมองเขาเหมือนค้นหาอะไรสักอย่าง เพราะเขาไม่ปิดบังความสนใจที่มีในตัวเธอเลยแม้แต่น้อย “คุณอาร์ตว่างแล้วหรือคะ ถึงมีเวลามานั่งกับแพรได้” ได้ยินอย่างนี้ชายหนุ่มก็ยิ้มกว้างทันที เพราะนั่นหมายความว่าเธอเองก็มองเขาอยู่ตลอด “ต่อให้ยุ่งแค่ไหนผมก็ต้องหาเวลามานั่งเป็นเพื่อนคุณแพรให้ได้ครับ” เขาได้โอกาสรีบหยอดทันที เธอหลุบตามองโต๊ะแล้วอมยิ้มอย่างมีเลศนัย ไม่มีท่าทีเขินอายราวกับว่าได้ยินได้ฟังประโยคแบบนี้มานับไม่ถ้วน “แล้วแพรจะไม่โดนสาว ๆ เขม่นเอาหรือคะที่ดึงคุณอาร์ตไว้คนเดียว” เธอทำท่าทางได้น่าเห็นใจมาก แต่สายตาที่มองเขากลับซุกซนระยิบระยับดูเจ้าเล่ห์เหมือนสนุกที่ได้หว่านเสน่ห์ใส่เขา และนั่นจึงทำให้เขารู้ว่าแม่เด็กแสบคนนั้นยังไม่ได้หายไปไหน ยังคงซุกซ่อนอยู่ในตัวของสาวสวยคนนี้อย่างมิดชิด “อืม...ผมก็ไม่รู้ว่าคนอื่นเขาคิดยังไง แต่ถ้าถามผม เวลานี้ผมอยากอยู่กับคุณแพรมากกว่า” เขาหยอดเต็มที่ เห็นเธอกลั้นยิ้มจนแก้มป่องก่อนหันมามองเขา จากนั้นทั้งสองคนก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน แพรพิไลประเมินชายหนุ่มตรงหน้าอีกครั้ง เมื่อครู่นี้เธออดแปลกใจไม่ได้ที่เขาดูเหมือนจะเป็นที่เกรงใจของเหล่าพนักงานไม่น้อย แสดงว่าเขาน่าจะเป็นระดับหัวหน้าแล้ว เขามีรูปเป็นทรัพย์จึงมีแต่สาว ๆ แย่งกันใกล้ชิดเขา เพราะเหตุนี้หรือเปล่าถึงได้ฉวยโอกาสทำอาชีพเสริมด้วยการเป็นผู้ชายที่มีผู้อุปถัมภ์ แต่ก็ควรอยู่หรอก เพราะนอกจากเขาจะรูปหล่อแล้วคารมยังคมคายอีกด้วย เธอรู้มาว่าผู้ชายจำพวกนี้ส่วนใหญ่แล้วจะหว่านเสน่ห์เก่ง ปากหวานช่างเอาอกเอาใจ และที่สำคัญ ช่ำชองเรื่องบนเตียงในระดับแอดวานซ์ มิเช่นนั้นคงไม่สามารถหลอกล่อให้สาว ๆ เหล่านั้นทุ่มเทเงินทองให้ บางรายถึงกับขอบ้านได้บ้าน ขอรถได้รถกันเลยทีเดียว “คุณปากหวานแบบนี้กับสาว ๆ ทุกคนเลยรึเปล่า” “ไม่ครับ เฉพาะคนที่ผมเห็นว่าพิเศษเท่านั้น” เขาโยกตัวเข้ามาใกล้เธออีกนิดจนใบหน้าของเราอยู่ห่างกันแค่หนึ่งไม้บรรทัด ความคุ้นเคยบางอย่างพุ่งเข้าชนจิตใจของเธออีกครั้งอย่างรวดเร็ว แววตาแบบนี้ รอยยิ้มแบบนี้ เธอเคยเห็นที่ไหนมาก่อนกันนะ แพรพิไลปัดเรื่องนั้นออกไปจากหัว พอดีกับที่พนักงานนำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟให้บนโต๊ะ หญิงสาวจิบไปหนึ่งอึก ขณะที่ชายหนุ่มก็ยกแก้ววิสกี้ของตัวเองขึ้นจิบเช่นกัน เธอมองไปรอบด้านทำทีเป็นให้ความสนใจกับการเต้นรำบนฟลอร์ แต่ความจริงแล้วต้องการมองหาครองขวัญต่างหาก เธอมาทำงาน ไม่ได้มานั่งฟังคำหวานจากหนุ่มหล่อ ฉะนั้นจึงต้องพยายามดึงตัวเองมาจดจ่อกับเป้าหมายให้ได้ ทว่าครั้งนี้เธอไม่ต้องหาครองขวัญนานนัก เพราะอีกฝ่ายนั่งแหมะอยู่ที่โต๊ะตนเอง หนำซ้ำยังจ้องเขม็งมาทางโต๊ะเธอด้วยสายตาหาเรื่องเต็มที่ อา...หวงผู้ชายในสังกัดเสียด้วย อย่างนี้ต้องทดสอบอะไรสักหน่อยแล้ว “ฉันอยากลองซ้อมเต้นอีกสักรอบจังเลยค่ะ กลัวว่าจะลืม ไม่ทราบว่าคุณอาร์ตว่างไหมคะ” “ว่างครับ สำหรับคุณแพรแล้วผมยินดีเสมอ” อีกแล้ว...ยิ้มทรงเสน่ห์แบบนี้อีกแล้ว ผู้ชายคนนี้ช่างเป็นชายหนุ่มที่มีแรงดึงดูดต่อเพศตรงข้ามสูงเสียจริง “จะไปกันเลยไหมครับ” เขาลุกขึ้นยืนแล้วยื่นมือมาให้ เธอจึงวางมือลงบนมือของเขาแล้วพากันเดินไปที่ฟลอร์เต้นรำ “จังหวะวอลซ์คุณเต้นได้รึเปล่าครับ” ไม่ต้องรอให้เขาสอนการวางมือ เธอก็จัดการโอบแขนไปที่ไหล่ของเขาทันที “จำได้บ้างนิด ๆ หน่อย ๆ ค่ะ คงต้องขอคำแนะนำจากคุณบ้างแล้วละ” ระหว่างที่เต้นรำไปด้วยกัน สายตาหวานฉ่ำของเขาไม่ละไปจากวงหน้าของเธอเลยแม้แต่วินาทีเดียว เจอแบบนี้เข้าไป ต่อให้ใจแข็งแค่ไหนก็มีสิทธิ์ละลายได้เหมือนกัน ผู้ชายคนนี้อันตรายเกินไปแล้ว... “ฉันขอละลาบละล้วงถามอะไรคุณหน่อยได้ไหมคะ” แพรพิไลคิดว่าถามเข้าเป้าไปเลยดีกว่า ก่อนที่เธอจะถูกรชตร่ายมนตร์ใส่ ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัยแล้วรอฟัง “ถ้าฉันอยากจะขออุปการะคุณบ้าง คุณคิดเท่าไรคะ” ทันทีที่เธอบอกความต้องการออกไป ดูเหมือนดวงตาของเขาจะเบิกกว้างขึ้นมากกว่าเดิม สีหน้างุนงงสงสัยจนเธออดยิ้มไม่ได้ ...แหม แสดงละครเก่งจริง “แหม...ไม่ต้องอายหรอกค่ะ ฉันรู้นะว่าคุณน่ะเป็นพวกที่มีผู้หญิงเลี้ยงดูอยู่ ฉันก็แค่สนใจคุณ อยากเลี้ยงดูคุณบ้างก็เท่านั้นเอง...ว่ายังไงคะ อ๊ะ! หรือว่าคุณเกรงใจคุณครองขวัญ” เธอสังเกตแววตาเขาเพราะไม่อยากพลาดทุกความรู้สึก คราแรกเธอเห็นความงงงัน พริบตาต่อมาก็กลับกลายเป็นความขบขันเสียนี่ “คุณรู้ได้อย่างไรว่าผมเป็น...เอ่อ...ผู้ชายขายตัว” รชตเกือบระเบิดเสียงหัวเราะออกมาแล้วเชียว ผู้หญิงคนนี้คิดอะไรอยู่ถึงได้มายัดเยียดตำแหน่งผู้ชายขายน้ำให้เขา “ของแบบนี้ฉันมองปราดเดียวก็รู้แล้วค่ะ คุณน่ะน่าจะมีผู้อุปการะไม่ต่ำกว่าสองคนแน่ ๆ ใช่ไหมคะ” รชตกลั้นขำจนไหล่สั่น...ยายตัวแสบของเขายังขี้ตู่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว หากเขาแกล้งรับสมอ้างไปจริง ๆ อยากรู้เหลือเกินว่าเธอจะทำอย่างไร “แล้วคุณอยากเป็นคนที่สามรึเปล่าล่ะ ผมคิดไม่แพงหรอกนะ แค่อาหารสามมื้อ และ...” เขาโน้มหน้าลงไปพูดใกล้ใบหูของเธอ “เซ็กซ์ก่อนนอนทุกคืน...ตกลงไหมคุณแพร”